ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 121 นายไม่พอใจ

บทที่ 121 นายไม่พอใจ

เมื่อเห็นหลิวโป๋มีท่าทีโมโห หลี่เสว่เหงื่อแตกขึ้นมาทันที ตนเองก็ไม่ได้พูดผิดหนิ ถึงแม้ว่าภายในใจจะคิดแบบนี้ แต่หลี่เสว่กลับไม่กล้าพูดออกไป เพราะหลิวโป๋ไม่เห็นแก่หน้าของสวีตงเหลียงเลย ดังนั้นจึงไม่ต้องพูดถึงเธอ

ด้วยเหตุนี้หลี่เสว่จึงรีบพูดอธิบาย “ผู้จัดการหลิว ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น…”

“ผมไม่สนใจว่าคุณหมายความแบบนี้รึเปล่า！”หลิวโป๋ผายมือขึ้นแล้วพูดตัดประโยค “ถึงอย่างไร ตอนนี้บัญชีของคุณผู้ชายคนนี้ก็ได้ชำระแล้ว ถึงแม้ว่าจะมีปัญหาจริงๆ ฉันหลิวโป๋จะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด คุณไม่ต้องเป็นกังวล”

หลี่เสว่เป็นใบ้พูดไม่ออกในทันที หลิวโป๋พูดถึงขั้นนี้แล้ว เธอจะพูดอะไรได้อีก

“หลี่เสว่ บัญชีนี้สามีของฉันได้จ่ายแล้ว เธอก็ควรที่จะทำตามคำสัญญาของเธอแล้วรึเปล่า” เสี้ยเมิ่งเหยามองดูหลี่เสว่แล้วพูดด้วยเสียงเรียบเฉย

หน้าของหลี่เสว่แดงขึ้นมาในทันที เธอจะต้องเรียกเฉินเฟิงว่าพ่อต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้จริงๆหรอ แล้วเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แต่คำพูดที่รุนแรงก็ได้พูดออกไปแล้ว ถ้าไม่เรียก คนอื่นจะยิ่งดูถูกเธอมากกว่าเดิม

“พ่อ” หลี่เสว่เม้มกัดฟัน มองดูเฉินเฟิงแล้วร้องเรียก

เฉินเฟิงคลายยิ้ม ไม่ได้ตอบอะไร สำหรับเขาแล้ว การที่ให้หลี่เสว่เรียกว่าพ่อ เพียงแค่เล่นสนุกแก้เบื่อก็เท่านั้น เขาไม่ได้คิดจะมีลูกบุญธรรมจริงๆ

“ตอนนี้พอใจแล้วรึยัง?” ”หลี่เสว่หันหน้ากลับไปมองเสี้ยเมิ่งเหยา แล้วพูดขึ้น

เสี้ยเมิ่งเหยาพูดอย่างเกียจคร้าน “พอใจแล้ว”

“เสี้ยเมิ่งเหยา แกอย่าได้ใจเร็วไปหน่อยเลย อย่านึกว่าฉันไม่รู้ เงินหนึ่งล้านแปดแสนหยวนของสามีแก เป็นเงินเก็บทั้งหมดของพวกแกสองคน วันนี้สามีของแกแกล้งทำเป็นรวยจนสะใจแล้วสิ แต่เดี๋ยวกลับถึงบ้าน พวกแกสองคนก็กินแกลบเถอะ” หลี่เสว่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก เพราะถึงยังไงเธอก็ไม่เชื่อ ไม่เชื่อว่าเฉินเฟิงจะเป็นคนรวยที่สามารถนำเงินหนึ่งล้านหยวนออกมาได้ในพริบตาเดียว อย่ามองว่าสีหน้าของเฉินเฟินในตอนนี้ดูนิ่งเฉย ทว่าไม่แน่ว่าในใจของเขาอาจจะกำลังกระอักเลือดแล้วก็ได้

“เฮ้อ เมิ่งเหยา พวกฉันต่างก็รู้ดี แกอยากจะแสดงให้พวกฉันเห็นว่า สามีของแกไม่ใช่ไอ้คนไร้ประโยชน์แต่แกก็ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้ ให้สามีแกควักเงินออกมาทีเดียวหนึ่งล้านแปดแสนหยวน เพื่อมาเลี้ยงข้าวทุกคน แกไม่สงสารสามีหน่อยหรอ?”

“จริงด้วย แกไม่เข้าใจสามีของแกสักหน่อย เพราะถึงยังไงเขาก็เป็นแค่คนส่งอาหาร เงินหนึ่งล้านแปดแสนหยวน เขาต้องทำงานลำบากเป็นสิบปีก็ยังหาไม่ได้ แกนิมันจริงๆเลย ถลุงเงินเขาจนหมดกับข้าวแค่หนึ่งมื้อ”

ผู้หญิงอีกหลายคนที่มีสนิทกับหลี่เสว่ต่างก็พูดเหน็บแนมไปมา เสี้ยเมิ่งเหยาเกือบจะหลุดหัวเราะ ทำไมจนถึงเวลานี้คนพวกนี้ถึงยังรู้สึกว่า เฉินเฟิงเป็นแค่คนส่งอาหาร คนส่งอาหารธรรมดาๆคนหนึ่ง จะสามารถเอาเงินหนึ่งล้านแปดแสนหยวนออกมาในพริบตาเดียวเพื่อเลี้ยงข้าวคนได้?

“พวกเธอคิดมากไปแล้ว ที่ให้สามีของฉันเลี้ยงข้าว ไม่ใช่เพื่อยืนยันอะไรให้พวกเธอเห็น และสามีของฉันก็ไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ตัวเองให้ใครเห็นด้วย” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง เธอเองก็ขี้เกียจจะอธิบายอะไรให้คนพวกนี้ฟัง เพราะต่อให้เธอพูดอะไรออกไป คนพวกนี้ก็ไม่เชื่อเธอ

สิ่งเดียวที่พวกเธอยินดีจะเชื่อก็คือ ชีวิตของตนเองนั้นแย่มาก สามีของตนนั้น เป็นคนไร้ประโยชน์

“ชิ ถ้าสามีของแกไม่ใช่คนไร้ประโยชน์ แล้วแกจะไปเป็นกิ๊กของคนอื่นทำไม?” เวลานี้ หลี่เสว่เบะปากด้วยความดูถูก คำพูดนี้ทำให้คนตกใจมาก

กิ๊ก? นี่มันเรื่องที่เกิดขึ้นตอนไหน? เสี้ยเมิ่งเหยานิ่งค้างไปทันที

“ยังจะเสแสร้งอีก? เสี้ยเมิ่งเหยา อย่าคิดว่าพวกฉันไม่รู้ แกไปเป็นกิ๊กของคนอื่น จากนั้นก็ถูกตัวจริงจับได้ แล้วตบหน้าแกหลายครั้งในกลางถนน” หลี่เสว่หัวเราะอย่างเย็นยะเยือก ตอนแรกเธอไม่คิดจะพูดเรื่องนี้ออกมา แต่เสี้ยเมิ่งเหยากับเฉินเฟิงทำให้เธอขายหน้า แน่นอนว่าเธอก็ต้องเอาคืน

“หลี่เสว่ เธอพูดเรื่อยเปื่อยอะไรของเธอ? ฉันไปเป็นกิ๊กของคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่？！”เสี้ยเมิ่งเหยาหน้าเขียวขึ้นมาทันที และในที่สุดเธอก็เข้าใจว่า ตอนที่พึ่งเห็นพวกของหลี่เสว่ ทำไมพวกเธอถึงใช้สายตาแบบนั้นมองมาที่ตนเอง

“ฉันพูดเรื่อยเปื่อย?” หลี่เสว่หัวเราะ แล้วพูดขึ้น：“เสี้ยเมิ่งเหยา แกกล้าพูดไหมว่าตัวเองไม่เคยถูกตบกลางถนน?”

เสี้ยเมิ่งเหยาพูดเสียงเรียบเฉย เธอถูกคนตบ แต่มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องไปเป็นกิ๊กของคนอื่น

เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ยอมพูดอะไร หลี่เสว่ก็ยิ่งได้ใจ อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างเย้ยหยัน ：“เสี้ยเมิ่งเหยา เจียเมิงบอกทุกอย่างให้ฉันฟังแล้ว คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าแกจะเป็นคนแบบนี้”

เจียเมิง？

เสี้ยเมิ่งเหยาหันไปมองหวังเจียเมิงด้วยความตกใจ เวลานี้ ถ้าเธอยังคิดไม่ได้อีกว่า หวังเจียเมิงเป็นคนสร้างเรื่องขึ้น เธอก็โง่เกินไปแล้ว

เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยามองดูตนเอง หวังเจียเมิงไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกละลายและไม่รู้สึกผิด ในทางกลับกันเธอกลับพูดด้วยสีหน้าเย็นชา ：“เมิ่งเหยา เรื่องที่แกถูกคนอื่นตบ ฉันเป็นคนพูดเอง แต่ฉันไม่ได้บอกว่า แกไปเป็นกิ๊กของคนอื่น”

ความหมายของคำพูดนี้ก็คือ เรื่องที่บอกว่าเป็นกิ๊กนั้นหลี่เสว่เป็นคนพูดเอง

“แกคิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบหรือไง?” เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟันกรอด เธอเห็นหวังเจียเมิงเป็นเพื่อน จึงเล่าความจริงทุกอย่างให้หวังเจียเมิงฟัง แต่คิดไม่ถึงว่าหวังเจียเมิงจะขายเพื่อนแบบนี้ อีกทั้งถ้าไม่มีหวังเจียเมิงเป็นตัวตั้งตัวตอ คนอื่นก็ไม่มีวันคิดแบบนั้น

“เชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่แก” หวังเจียเมิงเบะปาก ไม่สนใจความคิดของเสี้ยเมิ่งเหยาแม้แต่น้อย

“เสี้ยเมิ่งเหยา เรื่องหน้าไม่อายแบบนั้นแกก็ทำลงไปแล้ว ยังไม่ให้คนอื่นพูดอีก?” หลี่เสว่หัวเราะเย้ยหยัน อันที่จริงเธอเองก็รู้ คำพูดของหวังเจียเมิง มีหลายจุดที่น่าสงสัย แต่เธอไม่อยากไปสนใจข้อสงสัยพวกนั้น เธออยากจะเชื่อว่า เสี้ยเมิ่งเหยานอกใจ

“คุณหาว่าใครหน้าไม่อาย?” เวลานี้ เฉินเฟิงพูดขึ้นเสียงเรียบ ตอนแรกเขาไม่คิดที่จะคิดเล็กคิดน้อยกับผู้หญิงพวกนี้ แต่หลี่เสว่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเกินไป ไม่เพียงแต่พูดด่าทเสี้ยเมิ่งเหยา เวลานี้ถึงขั้นทำร้ายร่างกายคนแล้ว

สบตากับสายตาเย็นชาของเฉินเฟิง หัวใจของหลี่เสว่สั่นเทาขึ้นมา มีความกลัวเล็กน้อย ไอ้คนไร้ประโยชน์คนนี้ ถึงไมถึงมีสายตาที่น่ากลัวแบบนี้ได้? ถึงแม้ว่าภายในใจของเธอจะรู้สึกกลัว แต่ต่อหน้าคนมากมาย หลี่เสว่ยังคงไม่อ่อนข้อ：“ทำไม ฉันพูดผิดหรือไง? ไอ้คนไร้ประโยชน์อย่างนาย ถูกภรรยาสวมเขา……”

“เพี๊ยะ”

มือของเฉินเฟิงตบลงไป ตบลงตรงหน้าหลี่เสว่เต็มๆ ทำให้คำพูดท้ายประโยคของหลี่เสว่ถูกกลืนลงไป

สิ่งที่เกิดขึ้นกะทันหันนี้ ทำให้ทุกคนนิ่งค้าง ไอ้คนไร้ประโยชน์คนนี้ ถึงขั้นกล้าลงไม้ลงมือทำร้ายคน?

“อ๊า~ฉันจะสู้สุดตัว！”หลี่เสว่ที่ถูกตบนิ่งค้างไปสามวินาที จากนั้นก็กรีดร้องแล้วพุ่งตัวไปหาเฉินเฟิง

เฉินเฟิงหัวเราะในลอคอ จากนั้นเตะไปหนึ่งครั้ง หลี่เสว่ก็ล้มลงพื้น สำหรับเขาแล้ว ไม่มีกฎข้อไหนที่ไม่ทำร้ายผู้หญิง

ถึงแม้ว่าการเตะของเฉินเฟิงในครั้งนี้จะใช้แรงไม่ถึงหนึ่งส่วนร้อย แต่ก็ทำให้เจ็บหนักหลี่เสว่ เธอกุมท้องเอาไว้แล้วนอนอยู่บนพื้น

“นายยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม！แม้แต่ผู้หญิงก็ยังทำร้าย?” สวีตงเหลียงพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ จะทำร้ายมาสักตัวยังต้องดูเจ้าของ อีกอย่าง หลี่เสว่เป็นพรีเซนเตอร์ของเขา เฉินเฟิงทำร้ายหลี่เสว่ต่อหน้าเขา แล้วจะให้เขาเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“นายไม่พอใจ?！”เฉินเฟิงหันไปมองสวีตงเหลียงด้วยสายตาเย็นชา สวีตงเหลียงสำลักทันที รู้สึกเสียวสันหลัง