ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 129 นางจิ้งจอก

บทที่ 129 นางจิ้งจอก

โจวเซ่าฟึงสั่นเทาไปทั้งตัว เบื้องลึกในนัยน์ตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความโกรธเคืองและแค้นใจ แม้ว่าจะต่อหน้าคนนอก แต่ตู้จื่อเยว่ก็ไม่เคยให้เกียรติเขา ตบหน้าเขาแบบนี้ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยมาก

แต่แม้ว่าจะโมโห ทว่าเขากลับไม่กล้าทำอะไรตู้จื่อเยว่ เขารู้ดี ตนเองไม่สามารถต่อต้านตู้จื่อเยว่ได้ ตู้จื่อเยว่สามารถทำให้เขาหายไปได้ตลอดเวลา แล้วหาลูกเขยคนใหม่มาแต่งเข้าบ้าน

“ที่รัก คุณฟังผมพูด ผมซื่อสัตย์กับคุณ นางสารเลวเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นคนยั่วยวนผม！”โจวเซ่าฟึงชี้ไปที่หน้าของเสี้ยเมิ่งเหยา แล้วพูดใส่ร้าย เวลานี้ เขาทำได้เพียงโยนความผิดให้กับเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่อย่างนั้นจากนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นของตู้จื่อเยว่ คงต้องถลกหนังเขาแน่ๆ

เสี้ยเมิ่งเหยาอ้าปากกว้าง คล้ายไม่อยากจะเชื่อว่าโจวเซ่าฟึงจะพูดแบบนี้

“โจวเซ่าฟึง！คุณยังเป็นคนอยู่ไหม?！”เสี้ยเมิ่งเหยาด่าด้วยความโมโห ทั้งๆที่โจวเซ่าฟึงเป็นคนพูดเสนอเองว่าจะเลี้ยงดูเธอ แต่สุดท้ายแค่ชั่วพริบตา เขากลับทำร้ายเธอ หาว่าเธอเป็นฝ่ายยั่วยวนเขาก่อน

“เสี้ยเมิ่งเหยา อย่ามาแกล้งทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์ที่นี่！นับตั้งแต่รู้ว่าฉันเป็นผู้จัดการของคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง คุณก็ส่งสัญญาณต่างๆให้ผมตลอดเวลา บอกให้ผมให้เงินคุณเดือนละห้าแสนหยวน คุณก็จะมานอนกับผม แต่ผมบอกกับคุณว่า ตอนนี้ผมเป็นสามีของจื่อเยว่ ผมไม่มีวันตกลงกับข้อเสนอของคุณ คุณก็เลยวิ่งมายั่วยวนตรงหน้าผม…….” สีหน้าของโจวเซ่าฟึงเต็มไปด้วยความโมโหและน่าสงสาร คนที่ไม่รู้ เกรงว่าจะคิดว่าเรื่องนี้เป็นความจริง

“คุณโกหก！ทั้งๆที่คุณเป็นคนพูดเองว่าจะเลี้ยงดูฉัน” เสี้ยเมิ่งเหยาโมโหจนแทบจะบ้าแล้ว ไม่ว่าอย่างไรเธอก็คิดไม่ถึง โจวเซ่าฟึงจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้

สวีตงเหลียงและพวกหวังเจียเมิงรายล้อมเข้ามา ทว่าไม่มีใครกล้าพูดเข้าข้างเสี้ยเมิ่งเหยา ความเป็นในใจของพวกเขาต่างก็รู้ดี ว่าโจวเซ่าฟึงเป็นฝ่ายมาหาเสี้ยเมิ่งเหยาก่อน ถ้าจะบอกว่ายั่วยวนนั้น ก็ต้องเป็นโจวเซ่าฟึงที่เป็นฝ่ายยั่วยวนเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่ใช่เสี้ยเมิ่งเหยายั่วยวนโจวเซ่าฟึง

แต่คำพูดนี้ พวกเขากลับไม่กล้าพูดต่อหน้าตู้จื่อเยว่

“เพี๊ยะ”

ตู้จื่อเยว่หัวเราะในลำคอแล้วง้างมือขึ้น จากนั้นตบลงมาบนใบหน้าสวยๆของเสี้ยเมิ่งเหยา เธอตบจนปากของเสี้ยเมิ่งเหยาแตก มีเลือดไหลออกมา

“ผู้หญิงสารเลว ยังจะกล้าเถียงอีก！ทำไมไม่ส่งกระจกชะโงกดูเงาดูเงาของตนเอง สามีของฉันเนี่ยนะที่จะเลี้ยงดูแก?！”

“ไม่ใช่แบบนี้ ฟังฉันอธิบายก่อน！”เสี้ยเมิ่งเหยาถูกรังแกจนแทบจะร้องไห้แล้ว

แต่ “เพี๊ยะ” เสียงดังขึ้น ตู้จื่อเยว่ตบไปที่หน้าของเสี้ยเมิ่งเหยาอีกครั้งด้วยความโมโห

“อธิบาย? อธิบายอะไร！ตอนนั้นในมหาวิทยาลัย แกมันก็เป็นนางสุนัขจิ้งจอกอ้อร้อ มายั่วยวนสามีของฉัน คิดไม่ถึงว่าผ่านไปสามีแล้ว แกยังคงเป็นนางสุนัขจิ้งจอกอ้อร้อ ยังไม่ตายใจอีก！”

“เพี๊ยะ”

“ดูท่าแล้วเมื่อสามปีก่อน ฉันยังสั่งสอนแกไม่พอสินะ นางสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างแกถึงไม่จำใส่หัว！”

ทุกครั้งที่ตู้จื่อเยว่พูดออกมาหนึ่งประโยค เธอก็จะตบไปที่หน้าของเสี้ยเมิ่งเหยาอย่างแรง ชั่วพริบตา ใบหน้าสวยๆของเสี้ยเมิ่งเหยาก็บวมแดงเป็นแถบ

หลี่เสว่และหวังเจียเมิงที่ยืนอยู่ข้างๆนั้น สีหน้าของพวกเธอมีความสุขขึ้นมา เสี้ยเมิ่งเหยา คิดไม่ถึงจริงๆว่าแกจะได้เจอกับผู้หญิงที่ไร้เหตุผลอย่างตู้จื่อเยว่ใช่ไหม

“ใครก็ได้มาที มัดตัวนางผู้หญิงคนนี้เอาไว้！”ตู้จื่อเยว่เอามือท้าวสะเอวแล้วพูดออกคำสั่ง แม้ว่าจะตบหน้าเสี้ยเมิ่งเหยาไปสิบกว่าครั้งแล้ว แต่เธอก็ยังคงไม่หายโมโห

สิ้นเสียงตู้จื่อเยว่ พนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนที่สวมชุดสีดำก็เดินออกมาด้วยสีหน้าเย็นชาพร้อมกับเอาเชือกมาด้วย พวกเขายืนอยู่ตรงหน้าเสี้ยเมิ่งเหยา

“ตู้จื่อเยว่ คุณคิดจะทำอะไร?！”เสี้ยเมิ่งเหยากลัวมาก ใบหน้าสวยๆของเธอซีดขาว

ตู้จื่อเยว่หัวเราะอย่างเย็นยะเยือก ทว่าไม่ได้พูดอะไร พนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนที่สวมชุดสีดำเอาเชือกมามัดตัวเสี้ยเมิ่งเหยาเอาไว้ แน่นอนว่าเสี้ยเมิ่งเหยาไม่สามารถขัดขืนได้ ไม่นาน เธอก็ถูกคนสองคนนั้นมัดแน่น

“นางผู้หญิงชั้นต่ำ ชอบยั่วยวนผู้ชายมากไม่ใช่หรอ? ถ้าอย่างนั้นวันนี้ฉันจะทำให้แกยั่วยวนจนพอใจ！”นัยน์ตาของตู้จื่อเยว่เผยความชั่วร้ายออกมา จากนั้นเธอก็พูดออกคำสั่ง：“เอาตัวนางผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้ไปรังหมาป่าดำ”

หมาป่าดำ?

หวังเจียเมิงและหลี่เสว่มองสบตากัน พาไปที่นั่นทำไม?

คนที่เหลือเองก็มองหน้ากัน อย่างไม่เข้าใจ

มีเพียงแค่สวีตงเหลียงและโจวเซ่าฟึงเท่านั้นที่เหมือนว่าจะคิดอะไรบางอย่างได้ แววตาของพวกเขามีความหวาดกลัวเผยออกมา

ไม่ถึงสองนาที คนกลุ่มหนึ่งก็มาถึงหุบเขาเล็กๆข้างป่า

ตรงเนินเขาของหุบเขาเล็กๆนั้น มีถ้ำที่มืดสนิท มองดูแล้วมืดมาก

รอบๆปากถ้ำ มีลวดเหล็กทำเป็นกำแพงสูงกว่าสองเมตร ตรงกำแพงยังมีไฟฟ้าแรงสูง เห็นได้ชัดว่าสร้างขึ้นเพื่อป้องกันอะไรบางอย่างออกมา

ด้านนอกลวดเหล็ก มีพนักงานรักษาความปลอดภัยสวมชุดป้องกันการถูกกัดยืนอยู่สองคน พวกเขาถือปืนยิงสัตว์เอาไว้ เดินไปมา

หลังจากที่ทุกคนไปถึงด้านนอกลวดเหล็กแล้วนั้น คล้ายว่าได้กลิ่นของมนุษย์ หมาป่าดำหลายตัวขนาดสูงเท่าคนเดินออกมาจากถ้ำ มีลวดเหล็กกั้นเอาไว้ พวกมันกัดฟันกรอดมองมาที่ทุกคน นัยน์ตาของหมาป่าแผ่ความดุร้าย

“บรู๊” หมาป่าดำเห่าหอนขึ้นมา เสียงหมาป่าที่ดุร้ายนี้สั่นสะเทือนแก้วหูของทุกคน ทำให้ทุกคนเสียวสันหลังกันหมด

คนส่วนมากพึ่งเคยเห็นหมาป่าเป็นครั้งแรก แม้จะมีหน่วยรักษาความปลอดภัยถือปืนเอาไว้และยืนป้องกันอยู่ข้างๆ ทว่าทุกคนกลับตกใจไม่น้อย ถึงขั้นรู้สึกขวัญอ่อน จนขาเริ่มสั่นเทา

ใบหน้าของตู้จื่อเยว่ เวลานี้เผยรอยยิ้มอย่างมีความสุข ดวงตาสามเหลี่ยมกลับด้านของเธอ แผ่รังสีที่ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวออกมา

“เอาตัวนางนี่เข้าไป” ตู้จื่อเยว่เลียริมฝีปาก แล้วพูดขึ้น

“ปล่อยฉัน！”เสี้ยเมิ่งเหยาร้องตะโกนเสียงดังอย่างหมดหวัง เวลานี้ เธอจะไม่รู้ได้ยังไงว่าตู้จื่อเยว่คิดจะทำอะไรต่อ

เสี้ยเมิ่งเหยาถูกพาตัวไปตรงหน้าตู้จื่อเยว่ ตู้จื่อเยว่ยื่นมือออกมา จากนั้นตบไปที่ใบหน้าสวยๆของเสี้ยเมิ่งเหยาอีกครั้ง

“นางคนสารเลว แกชอบยั่วยวนผู้ชายมากไม่ใช่หรอ? วันนี้ฉันจะให้แกยั่วยวนจนพอใจ！”

“เห็นหมาป่าตัวผู้หลายตัวข้างในนั้นไหม ในความหมายอีกทางหนึ่ง พวกมันไม่ต่างอะไรกับผู้ชาย ในเมื่อแกสามารถยั่วยวนผู้ชายได้ เช่นนั้น แกก็น่าจะยั่วยวนพวกมันได้” ใบหน้าของตู้จื่อเยว่เผยรอยยิ้มโรคจิต จากนั้นเธอก็ชี้ไปยังถ้ำหมาป่าดำ：“นางคนสารเลว อย่าหาว่าฉันไม่ให้โอกาสแก เดี๋ยวฉันจะปล่อยแกเข้าไป ถ้าแกสามารถยั่วยวนพวกหมาป่าดำได้ ฉันก็จะปล่อยแก เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น เธอว่าเคลียร์กันหมด！”

“แต่ถ้าไม่สามารถยั่วยวนพวกมันได้……” ตู้จื่อเยว่หยุดพูด จากนั้นหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง：“เช่นนั้นคนสารเลวอย่างแกก็ตายข้างในนั้นเถอะ！ฮ่าๆๆ”

มองดูตู้จื่อเยว่ที่บ้าคลั่งนั้น ทุกคนขนลุกกันหมด ผู้หญิงคนนี้…..ป่วยรึเปล่า?

ครั้งนี้แม้แต่สีหน้าของหวังเจียเมิงและหลี่เสว่ก็เปลี่ยนไป ถึงแม้ว่าพวกเธอจะอิจฉาเสี้ยเมิ่งเหยา แต่ก็ไม่ถึงขั้นเกลียดฝังใจขนาดนี้ แต่ตู้จื่อเยว่คนนี้ เห็นได้ชัดว่าจิตใจไม่ปกติ นี่เป็นการทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาตายชัดๆ！

อีกทั้งไม่เพียงแต่ฆ่าเสี้ยเมิ่งเหยาเท่านั้น เธอยังทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาอับอายขายหน้าก่อนตาย โหดร้ายเกินไปแล้ว！

หวังเจียเมิงและหลี่เสว่หนาวสั่นทันที อยู่ดีๆพวกเธอก็รู้สึกว่า เมื่อเทียบกับตู้จื่อเยว่ พวกเธอสองคนเป็นแค่กระต่ายขาวสองตัวเท่านั้น

สวีตงเหลียงเองก็อดไม่ได้ที่จะมองดูหมาป่าดำที่เต็มไปด้วยความกระหายเลือดด้านในลวดเหล็กนั้น ริมฝีปากของเขาซีดขาวเล็กน้อย ตู้จื่อเยว่บ้าไปแล้ว ผู้หญิงคนนี้ บ้าไปแล้วจริงๆ！