ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 15 แยกห้องนอน

บทที่ 15 แยกห้องนอน

“เสี้ย! เมิ่ง! เหยา! เธอมันนังเด็กขายตัวตัวเหม็น!” เสี้ยห้าวหน้าตาแค้นจัด กัดฟันจนเสียงดังกรอก ๆ เขาโตมาขนาดนี้ ไม่เคยขายหน้าขนาดนี้ในที่ประชุมตระกูลมาก่อน เขาโดนเสี้ยหยุนเสิ้งตบหน้าต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนั้น ตอนนี้เสี้ยห้าวอยากจะกลืนเสี้ยเมิ่งเหยาลงไปทั้งตัว เพื่อระบายความโกรธแค้นที่อยู่ในใจ

“ห้าว” เวลานี้ เสี้ยฉี่ชาวผลักประตูเดินเข้ามา

“พ่อ” เสี้ยห้าวก้มหัวลง ก่อนหน้านี้เขาคิดอยากจะแย่งทีมงานที่อยู่ในมือของเสี้ยเว่ยกั๋วมาให้เสี้ยฉี่ชาว แต่พอโดนเสี้ยเมิ่งเหยาเอามาคลุกรวมกันแบบนี้ อย่าพูดถึงทีมงานที่อยู่ในมือของเสี้ยเว่ยกั๋วเลย ในทางกลับกันแม้แต่ทีมงานที่อยู่ในมือของเสี้ยฉี่ชาวก็ต้องเสียไปด้วย ทั้งหมดกลับสบายเสี้ยเว่ยกั๋วไปเลย นี่มันตามแบบฉบับชดใช้เมียไปแล้วยังต้องเสียทหารอีก

“เฮ้อ……”

เสี้ยฉี่ชาวถอนหายใจไปทีหนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “แกรู้ไหมว่าตัวเองทำผิดพลาดไปตรงไหน?”

“พ่อ ก่อนหน้านั้นในการประชุมของตระกูล ผมไม่ควรอยากได้ทีมงานที่อยู่ในมือของคุณลุงสาม” เสี้ยห้าวพูดอย่างสำนึกผิด ถ้าหากว่าเขาไม่อยากได้ทีมงานของเสี้ยเว่ยกั๋ว ต่อมาเสี้ยเมิ่งเหยาก็คงจะไม่โกรธแค้นเขา แล้วย้อนกลับมาอยากได้ทีมงานของเสี้ยฉี่ชาวแทน

เสี้ยฉี่ชาวส่ายหัว แล้วพูดว่า “ไม่ เรื่องนั้นแกไม่ได้ทำผิด แต่กลับกัน แกทำได้ถูกต้องมาก!”

เสี้ยห้าวมองเสี้ยฉี่ชาวด้วยความสงสัยทีหนึ่ง

แล้วเสี้ยฉี่ชาวก็พูดต่อ “อยู่ในตระกูลใหญ่แบบบ้านเรานี้ ไม่มีเห็นแก่พี่น้องแต่แรกแล้ว มีเพียงแต่ผลประโยชน์เท่านั้น! เจ้าสามมันไม่มีปัญญาเอง ก็ไม่ควรจะได้ควบคุมทีมงานหลายทีมเหล่านั้น ถ้าทีมงานมีเราสองคนพ่อลูกมาควบคุมมันถึงจะได้ผลประโยชน์สูงสุด แกสามารถเข้าใจถึงส่วนนี้ได้ พ่อขอชื่นชมมาก”

“พ่อ งั้นผมทำผิดตรงไหนครับ?”

“แกผิดก็ผิดตรงที่ ไม่ควรต่อล้อต่อเถียงกับปู่ของแก เขาเป็นคนกุมอำนาจสูงสุดของตระกูลเสี้ยเรา ทุกอย่างในบ้าน ก็ต้องฟังที่เขาพูดทั้งนั้น แกเถียงเขาต่อหน้าคนตั้งเยอะขนาดนี้ แกจะให้เขาเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”

เสี้ยห้าว เพิ่งจะรู้สึกถึงความร้ายแรงของปัญหา แต่ว่าตอนนั้นเขาโมโหจนบ้าไปแล้ว ก็ไม่ได้คิดเยอะขนาดนั้น

“แต่ว่าก็ไม่เป็นไร รอสักพักของปู่แกก็หายโกรธแล้ว แกก็ไปยอมรับผิดกับเขาและทำท่าทางจริงใจสักหน่อย”

“ครับ พ่อ”

“ห้าว แกจะต้องจำไว้ อยู่ในบ้านนี้ แกทำได้ทุกเรื่อง แต่อย่างเดียวที่ห้ามทำคือการต่อล้อต่อเถียงกับปู่ของแก!” เสี้ยฉี่ชาวพูดกำชับขึ้นอีกครั้ง

“ครับ พ่อ ต่อไปผมจะไม่ทำแล้ว แต่ว่า ครั้งนี้ยัยเด็กขายตัวเสี้ยเมิ่งเหยา เอาทีมงานทั้งหมดในมือของเราไปแล้ว ต่อไปพวกเราจะทำยังไงต่อดี?” เสี้ยห้าวถามอย่างเป็นกังวล ทีมวิศวกรรมเป็นพลังและหัวใจหลักของตระกูลเสี้ย และเป็นอุบายที่ดีที่สุดเพียงหนึ่งเดียว ถ้าไม่มีทีมวิศวกรรมแล้ว พวกเขาสองพ่อลูกก็จะกลายเป็นผู้บัญชาการที่ไร้ทหาร

เสี้ยฉี่ชาวส่ายหัวไปมา ยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้ง แล้วพูดว่า “ห้าว แกก็ยังไม่เข้าใจความหมายของฉันดีนะ”

“ทีมงานหลายทีมนั้น ถึงแม้จะให้เสี้ยเมิ่งเหยาไปแล้ว เธอจะไปทำอะไรได้ ทีมวิศวกรรม ทีมวิศวกรรมนะมันต้องมีวิศวกรรมให้ทำ ถึงจะเป็นทีมวิศวกรรมได้ ไม่งั้นมันก็เป็นแค่กลุ่มนกกาที่มาอยู่รวมตัวกันเท่านั้น”

“แต่ว่า พ่อ ยัยเด็กขายตัวเสี้ยเมิ่งเหยา เพิ่งจะเข้าร่วมเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทติ่งเฟิงไม่ใช่เหรอ? ยู่ฉวนซานโครงการใหญ่ขนาดนั้น ยังไม่พอให้เธอทำเหรอ?” เสี้ยห้าวถามอย่างสงสัย

“ห้าว ยังจำที่พ่อเพิ่งกำชับแกไปเมื่อกี้ไหม อยู่ในบ้านนี้ แกสามารถทำได้ทุกเรื่อง แต่มีเพียงสิ่งเดียวก็คือห้ามต่อล้อต่อเถียงกับปู่ของแก?” เสี้ยฉี่ชาวพูดขึ้น

“พ่อ พ่อจะพูดว่า…….” เสี้ยห้าวดวงตาสว่างขึ้นมาทันที

เสี้ยฉี่ชาวพยักหน้า แล้วพูดว่า “เสี้ยเมิ่งเหยาเธอกับบริษัทติ่งเฟิงเป็นหุ้นส่วนกันแล้วไม่ผิด แต่ว่าว่าโครงการจะมีใครมาดำเนินการต่อนั้น กลับมีปู่ของแกเป็นคนมาตัดสินใจ”

“ไม่ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะมีความสามารถแค่ไหน แต่ว่าเธอก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง และที่สำคัญเธอยังมีสามีที่ไร้ค่าคนหนึ่ง ปู่ของแกไม่มีทางมอบโครงการยู่ฉวนซานให้เธอแน่นอน”

“แต่ว่าถ้าเป็นแกก็ไม่เหมือนกันแล้ว แกเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวในรุ่นที่สามของตระกูลเสี้ย ต่อไปตระกูลเสี้ยถูกกำหนดมาแล้วว่าต้องส่งต่อไปให้มือแก ถึงแม้ว่าปู่ของแกจะไม่พอใจแกมากแค่ไหน เขาก็จะต้องให้แกมาดำเนินโครงการต่อ เพราะว่าแกถึงจะเป็นคนรับช่วงต่อของตระกูลเสี้ย!”

“ฮา ฮา พ่อ ผมเข้าใจแล้ว!” เสี้ยห้าวใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ “และก็หมายความว่า ยัยเด็กขายตัวเสี้ยเมิ่งเหยา เป็นแค่คนวิ่งงาน ถึงแม้เธอจะเจรจาโครงการยู่ฉวนซานได้สำเร็จแล้ว แต่ว่าสุดท้าย คนที่จะมาทำให้เสร็จสมบูรณ์ได้กลับเป็นผม เพราะว่าโครงการจะต้องมีผมมาดำเนินการต่อ! ฮา ฮา นี่ผมจะต้องขอบคุณยัยเด็กขายตัวนั่นสักหน่อยไหม ถ้าไม่มีเธอ ผมก็คงไม่ได้โอกาสใหญ่หลวงคับฟ้าแบบนี้มาอยู่ในมือ”

เสี้ยฉี่ชาวยิ้มอ่อน ๆ แล้วพูดขึ้น “ใช่ แกควรจะขอบคุณเธอสักหน่อย”

“พ่อ งั้นผมจะโทรหายัยเด็กขายตัวนี่เลยนะ ให้เธอรู้ตัวสักหน่อย แล้วเอาทีมงานคืนมาให้ผม” เสี้ยห้าวรีบร้อนพูดขึ้น ตอนนี้เขาอดไม่ได้อยากจะรีบขอทีมงานคืนกลับมาทันที จากนั้นก็ไปปฏิบัติงานต่อที่ยู่ฉวนซาน

เสี้ยฉี่ชาวส่ายหน้า แล้วพูดว่า “ไม่รีบ เรื่องของทีมวิศวกรรมรีบร้อนไม่ได้ แกจะขอกับเสี้ยเมิ่งเหยาเองไม่ได้ ในเมื่อนี่มันเป็นเรื่องที่เคยพนันกันไว้แล้ว”

“ถ้างั้นไม่มีทีมงาน แล้วใครจะไปช่วยเราปฏิบัติงานที่ยู่ฉวนซานล่ะ”

“ทีมงานอย่างช้าหรือเร็วก็ต้องกลับมา และที่สำคัญจะต้องเป็นเสี้ยเมิ่งเหยาเองที่คืนกลับมาให้แก” เสี้ยฉี่ชาวพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ

“เพราะอะไร?”

“ทีมงานเก้าทีม สามพันกว่าคน ตอนนี้ไม่ได้ทำงาน แค่เงินเดือนทุกเดือนก็เจ็ดแปดหมื่นแล้ว แกรู้สึกว่า เธอจะสามารถเลี้ยงไหวเหรอ?” เสี้ยฉี่ชาวยิ้มอย่างดูถูกแล้วถามขึ้น

“ตอนนี้โครงการยู่ฉวนซานถึงจะเป็นเรื่องเร่งด่วนที่สุด ทรัพยากรทั้งหมดของตระกูลเสี้ยจะต้องเอามาบริการโครงการยู่ฉวนซานทั้งหมด ทีมงานในมือของเสี้ยเมิ่งเหยาก็ด้วยเหมือนกัน ปู่แกไม่มีทางยอมให้เธอไปรับงานส่วนตัวหรอก รอผ่านไปอีกไม่กี่วัน ถ้าโครงการยู่ฉวนซานชักช้าเริ่มงานไม่ได้ ความกดดันของตระกูลก็จะพุ่งไปที่ตัวเสี้ยเมิ่งเหยา พอถึงเวลานั้น เธอก็จำเป็นจะต้องยอมแพ้ต่อแก แล้วเอาทีมงานส่งคืนให้แกแต่โดยดี”

เสี้ยฉี่ชาวราวกับเป็นจิ้งจอกแก่ตัวหนึ่ง เขาคิดคำนวณทุกอย่างไว้อย่างดี

เสี้ยห้าวดีใจจนกำหมัดเข้าไว้ด้วยกัน เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่า ข้างในนี้จะมีทางเลี้ยวลดคดเคี้ยวมากมายขนาดนี้

เสี้ยเมิ่งเหยา เธอมันยัยโง่ที่คิดว่าตัวเองสำคัญ! เจรจาโครงการยู่ฉวนซานได้แล้วยังไง สุดท้ายก็เพื่อช่วยฉันทำเสื้อแต่งงานอยู่ดี!

เสี้ยเมิ่งเหยาที่ไร้เดียงสา ก็ต้องไม่ได้คิดมากขนาดนั้นอยู่แล้ว เวลานี้เธอกลับถึงบ้านแล้ว

เรื่องแรกที่ทำก็คือถามเฉินเฟิงว่า มีความสัมพันธ์อะไรกับหลินจงเหว่ยใช่ไหม

เฉินเฟิงเตรียมคำตอบไว้นานแล้วว่า เขาเป็นเพื่อนนักเรียนสมัยมหาวิทยาลัยกับหลินจงเหว่ย สมัยเรียนมหาลัยนั้นมีความสนิทสนมกันมาก

เสี้ยเมิ่งเหยาเชื่ออย่างสนิทใจไม่สงสัยอะไรเลย แม้แต่หลินหลันก็ยังมองเฉินเฟิงสูงขึ้นทีหนึ่ง ท่าทีที่มีกับเฉินเฟิงก็ดีขึ้นมานิดหน่อย

เจ้าคนไร้ค่านี้ มาตระกูลเสี้ยได้สามปีแล้ว ในที่สุดก็ทำเรื่องที่มันดูได้ขึ้นมาเรื่องหนึ่ง

ใบหน้าเสี้ยเมิ่งเหยาก็เต็มไปด้วยยิ้มหวาน เฉินเฟิงช่วยเธอเอาคืนได้ครั้งหนึ่ง เธอก็ยังรู้สึกดีใจมาก เป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึง การถูกผู้ชายปกป้องแล้วมันเป็นความรู้สึกยังไง

พอเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาดีใจจนเหมือนเด็กน้อย เฉินเฟิงก็รู้สึกยินดีไปด้วย ในที่สุดตัวเองก็สามารถทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาดีใจได้ครั้งหนึ่งแล้ว

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เฉินเฟิงก็กลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง เขาแต่งงานกับเสี้ยเมิ่งเหยามาสามปี แต่พวกเขาแยกห้องนอนกันมาตลอด

ถึงแม้เฉินเฟิงจะรู้ดีว่า ถ้าหากตัวเองจะนอนกับเสี้ยเมิ่งเหยาด้วย เสี้ยเมิ่งเหยาก็ไม่มีทางปฏิเสธ แต่เฉินเฟิงกลับไม่อยากทำแบบนั้น

ไม่ใช่ว่าเขาจะเป็นสุภาพบุรุษขนาดไหน แต่เพราะว่าเขารักเสี้ยเมิ่งเหยาอย่างจริงใจ เพราะฉะนั้นถึงแม้จะอยากทำเรื่องอย่างว่ากับเสี้ยเมิ่งเหยา ก็ต้องรอจนถึงวันที่เสี้ยเมิ่งเหยาก็รักเขาด้วยความจริงใจด้วยเช่นกัน

เสี้ยเมิ่งเหยารักเขาไหม?

ส่วนนี้ ที่จริงในใจของเฉินเฟิงเองก็ไม่ชัดเจนนัก สำหรับตัวเขาเสี้ยเมิ่งเหยาอาจจะมีซาบซึ้งบ้างอาจจะมีความรักบ้าง แต่เฉินเฟิงรู้สึกว่า ส่วนใหญ่น่าจะเป็นซาบซึ้งมากกว่า แต่ไม่ใช่ความรัก

และนี่ก็คือเหตุผลที่เฉินเฟิงไม่กล้าล้ำเส้นเข้าไปแม้แต่ก้าวเดียวตลอดมา

เขาหวังว่าจะมีสักวันที่ เสี้ยเมิ่งเหยาจะรักเขาอย่างหมดหัวใจ

การนอนด้วยกันแบบนั้น มันถึงจะมีความหมาย

“ปัง ปัง ปัง”

และในเวลานี้ เฉินเฟิงได้ยินเสียงเคาะประตูดังมาเป็นชุด