ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 166ท่านหานมาแล้ว

บทที่ 166ท่านหานมาแล้ว

“ หุบปากซะ! “หลิวป้าวจ้องมองโยว่หลิงด้วยความเย็นชา แล้วมองไปที่เฉินเฟิง:”ที่แกหมายความว่าไง?”

“ไม่มีอะไร “ เฉินเฟิงยิ้มแล้ว พูดขึ้น:”ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ ฉันเห็นผู้หญิงของคุณกับพี่ชายของผมอยู่ด้วยกับอยู่เลย แถมพี่ชายผมก็เรียกเธอว่าที่รัก…..”

“แกโกหก!” โยว่หลิงกรี๊ดร้องแล้วกระโจนเข้าใส่

“แต่ หลิวป้าว คว้าตัวเธอจากด้านหลัง แล้วจ้องมองไปที่ โยว่หลิง พูดว่า:” ที่มันพูดใช่ความจริงรึเปล่า?”

“ไม่…ไม่ใช่! พี่ป้าว มันกำลังโกหกพี่ป้าว”โยว่หลิงส่ายหัวทั้งน้ำตา แสร้งทำเป็นน่าสงสาร

“โกหกฉัน?” หลิวป้าว ดูเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อ

“ในตอนนั้น เฉินเฟิงก็ยิ้ม แล้วพูดว่า:”ฉันโกหกไม่โกหก คุณก็ก็แค่ไปเปิดดูกล้องวงจรของโรงแรมก็รู้แล้ว”

แค่ได้ยินกล้องวงจรปิด สีหน้าโยว่หลิงก็ซีดลงทันที

หลิวป้าวไม่ใช่คนโง่ เขาดูจากสีหน้าของโยว่หลิงเขาก็รู้เลยว่าที่เฉินเฟิงพูดคือความจริง“ผู้หญิงหยำฉ่า!”

“เพียะ”เสียงดังขึ้น หลิวป้าวยกมือขึ้นตบหน้าโยว่หลิง แรงตบทำให้โยว่หลิงเลือดกบปาก

“พี่ป้าว ฟังฉันอธิบายก่อนนะ ฉันแค่เล่นๆกับมันเอง ฉันไม่ได้ชอบมันจริงๆๆ…..”

“พี่ป้าว ฉันก็แค่หลอกเอาเงินมาจากไอ้โง่นั่นมาเอง แต่คนที่ฉันรักจริงๆ ก็มีแค่คุณคนเดียว”

“พี่ป้าว พี่ต้องเชื่อฉันนะ……ฮือ ฮือ “

โยว่หลิงเช็ดน้ำตา เริ่มร้องไห้แล้วทำตัวน่าสงสาร

“เล่นๆ? นังสารเลว! ฉันให้แกเดือนละแสนกว่าหยวน ยังพออีกเหรอ? หลิวป้าวโกรธจนยับยั่งอารมณ์ไว้ไม่ได้ เขาให้เงินโยว่หลิงไปซื้อของขวัญมากกว่าแสนกว่าหยวน โยว่หลิงถึงยอมรับนัดเจอ ตอนนั้น โยว่หลิงเองก็ตอบ ปากรับคำที่จะยอมเป็นเมียเก็บของเขาแล้ว ปรนนิบัติรับใช้แค่เขาคนเดียว

แต่คิดไม่ถึง โยว่หลิงลับหลังแล้วเธอแอบไปมีชายอื่น เรื่องนี้เขายอมไม่ได้

“พี่ป้าว ฉันขอโทษ…..ฉันขอโทษ ฉันโลภมากเกินไปเอง”โยว่หลิงกอดต้นขาพี่ป้าว ร้องไห้อย่างอนาถา “พี่ป้าว ฉันจะรีบคืนเงินทั้งหมดให้กับไอ้โง่นั่นไป พี่ป้าว พี่ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย…..”

หลิวป้าวส่งเสียงอย่างเย็นชา แล้วยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่พูดอะไร เขายังมีความรู้สึกบางอย่างกับโยว่หลิง อีกอย่างเรื่องบนเตียงของเธอค่อนข้างจะดี เขาก็รอเธอมานาน จะให้เขาทิ้ง โยว่หลิง เขาก็ทำไม่ได้

“ก็ได้ รอบนี้ฉันยกโทษให้เธอ แต่อยากให้ฉันรู้ว่าเธอไปผู้ชายคนอีก ฉันตัดขาเธอทิ้ง ได้ยินไหม!” หลิวป้าว พูดอย่างเย็นชา

โยว่หลิงรีบพยักหน้า: “ได้ยินแล้ว ฉันได้ยินแล้ว พี่ป้าว คุณสบายใจได้ หลังจากนี้ฉันจะไม่มีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนไหนอีก ฉันรักคุณแค่คนเดียว…..”

“ดีมาก ลุกขึ้น ” หลิวป้าวตะคอกกลับอย่างเย็นชา โยว่หลิงถึงกล้ายืนขึ้น

ท้ายสุด เฉินเฟิงส่ายหัวอย่างเอือมระอา คิดในใจว่า หลิวป้าว ยอมง่ายเกินไป แค่ตบหน้าโยว่หลิง แค่นั้นเรื่องก็จบ

ไม่สะใจ ไม่สะใจเลย

เมื่อเห็นเฉินเฟิงส่ายหัว ดวงตาของโยว่หลิงก็เต็มไปด้วยความโกรธ แต่ในเวลานี้เธอไม่กล้าที่จะว่าอะไรเฉินเฟิง ท้ายที่สุดแล้วสำหรับหลิวป้าวเฉินเฟิงก็ยังเป็น’ฮีโร่’

“ไอ้หนุ่ม เห็นแก่ที่แกเตือนฉัน เรื่องลวนลาม หลิงหลิง ฉันจะไม่ถือโทษเอาความ”

“ไปให้พ้น” หลิวป้าวโบกมือและพูดอย่างรำคาญ เขายังไม่พอใจเฉินเฟิงเล็กน้อย เพราะท่าทีและน้ำเสียงของเฉินเฟิงเมื่อพูดคุยกับเขาไม่ค่อยให้เกียรติเขา รู้สึกเสมอว่าสายตาของเฉินเฟิงนั่น เยาะเย้ยเขา

“คุณคิดว่า ฉันจะลวมลามของแบบนี้เหรอ” เฉินเฟิงหรี่ตามองแล้ว พูด ผู้หญิงแพศยาอย่าง โยว่หลิง ต่อให้อยู่ไกลออกไปสิบเมตรก็ได้กลิ่นของความร่าน ต่อให้เขาใจกว้างแค่ไหน เขาก็ไม่มองโยว่หลิง

“ไอ้หนุ่ม ให้เกียรติกันหน่อยซิ!” หลิวป้าวพูดน้ำเสียงเย็นชา คำพูดของเฉินเฟิงไม่ใช่แค่ด่าโยว่หลิง แต่รวมไปถึงเขาด้วย ก็เหมือนกับว่าเขาไม่ใช่ของดีอะไรเลย

เฉินเฟิงส่ายหัว อย่างรำคาญขี้เกียจสนใจคนอย่างหลิวป้าว เขาก็เดินตรงไปที่ห้องชุดที่จองไว้

เมื่อเห็นเฉินเฟิงกล้าที่จะไม่สนใจเขา หลิวป้าวก็โมโห

มันก็แค่ลูกเขยแมงดา ทำไมเขาถึงอารมณ์ขึ้นได้ขนาดนี้!

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” หลิวป้าวเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วกดลงที่ไหล่ของเฉินเฟิง

เฉินเฟิงหยุด พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ “ปล่อย”

“ไอ้งั่ง ถ้าฉันไม่ปล่อยล่ะ?”หลิวป้าวถามอย่างยั่วๆ

“ไม่ปล่อย?”เฉินเฟิงหันหัวกลับไป ยิ้มมุมปากพูด:“ไม่ปล่อย แกจะเสียใจ”

“เสียใจ?”บนหน้าของ หลิวป้าว ไม่ได้แสดงอาการถึงเลย: “คำว่าเสียใจสองคำนี้ ในพจนานุกรมของฉันหลิวป้าวคนนี้!”

“วันนี้ แกมีแน่ “เฉินเฟิงพูดขึ้นเบาๆ

“หึ ไอ้…”หลิวป้าวกำลังจะด่าว่าไอ้โง่ ไอ้ขยะ ยังกล้าขู่เขากลับอีก

แต่ก่อนที่จะพูดคำคำนั้นออกมา ดวงตาของเฉินเฟิงก็เฉียบคมมองขึ้นมา

ทันใดนั้น หลิวป้าวรู้สึกว่าตัวเองรอบล้อมด้วยพลังที่ท่วมท้น หายใจอย่างยากลำบาก

โยว่หลิงที่อยู่ข้างๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

คิดว่า หลิวป้าว จะจัดการกับเฉินเฟิง เพื่อเอาคืนให้เธอ

ใบหน้าของโยว่หลิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มเราะร้าย แกตายแน่ไอ้ขี้ขลาด! กล้าเปิดเผยความลับของฉัน!

หลิวป้าวเป็นพวกมาเฟีย แต่เฉินเฟิงเป็นแค่ไอ้ขี้ขลาด และยังเป็นที่ไอ้ขี้ขลาดที่เป็นลูกเขยแมงดาเกาะชายกระโปรงผู้หญิงอีก

หลิวป้าวจัดการกับเฉินเฟิง ได้ง่ายๆเหมือนกับพ่อจัดการกับลูก

แต่ในเวลาต่อมา รอยยิ้มบนหน้าโยว่หลิงก็ต้องหุบไป

เพราะคนที่เธอคิดเป็น ‘พ่อ’ กลับนั่งคุกเข่า

โยว่หลิง ขยี้ตาตัวเอง เพราะคิดว่าตัวเองคงจะตาลาย

เป็นไปได้ไงพี่ป้าวทำไมถึงเหมือนคุกเข่าลงไปเหมือนกับคนไร้ความสามารถ?

“เป็นไม่ได้ เป็นไปไม่ได้……”โยว่หลิง พึมพำ

ถึงแม้ว่าน้ำตาจะหลั่งไหล แต่ฉากที่น่าตกแก่สายตาก็ยังคงเป็น หลิวป้าวที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเฉินเฟิง

“ตอนนี้ในพจนานุกรมของแกมีคำว่าเสียใจสองคำนี้แล้วหรือยัง?”เฉินเฟิงยิ้มแล้วถาม“มี…มีแล้ว”

หลิวป้าวที่คุกเข่าอยู่ บนพื้นกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้

เจอของจริงเข้าแล้ว!

นี่คือความคิดเดียวของเขา!

เพียงแค่พลังภายใน ของเขาก็สามารถบดขยี้เขาคุกเข่าได้ โดยไม่ต้องออกแรง

คนแบบนี้ เป็นคนที่ไร้ความสามารถจริงๆๆเหรอ?!

หลิวป้าวหมดหวัง พร้อมจะร้องขอความเมตตา แต่ในขณะนี้ เขาเห็นร่างของคนที่คาดคิดไม่ถึง

หานหลง

หานหลงทำไมมาอยู่ที่นี่ได้?!

“ท่านหาน!” แม้ว่าเขาจะคิดไม่ออก แต่ทันใดนั้นเขาก็คิดออกทันที

ท่านหานมาแล้ว!

ตอนนี้มีคนช่วยเขาได้แล้ว!

แค่ได้ยิน หลิวป้าว เรียกท่านหาน โยว่หลิงกับใบหน้าที่นิ่งเหมือนตาย สีหน้าหน้าตาก็ดีขึ้นมาทันที

ท่านหาน!

คือท่านหานจริงๆด้วย!

โยว่หลิงตื่นเต้นเล็กมาก ตั้งแต่ที่เธอได้รับการเลี้ยงดูจากหลิวป้าว เธอก็รู้ ว่าหัวหน้าของหลิวป้าวคือคนที่คุมเขตตอนใต้ทั้งหมดของเมืองชางโจว!

ตำนานที่แท้จริง!

แค่ทานหานย่ำเท้า ก็สั่นสะเทือนไปทั้งเมืองชางโจว!

ใบหน้าของ โยว่หลิง แดงระเรื่อ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสใกล้ชิดกับคนใหญ่โตที่มีอำนาจอย่างชิดใกล้ เธอต้องทำตัวดีๆหน่อย