ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 173 หนอนบ่อนไส

ตอนที่ 173 หนอนบ่อนไส

เขามีสิทธิ์อะไร? !

ตำแหน่งของเสี้ยห้าวในบริษัท ก็ยังเป็นแค่รองประธาน เท่ากับเธอ เขามีสิทธิ์อะไรมาแต่งตั้งผู้หญิงอีกคนเป็นรองประธานบริษัท !

เสี้ยเมิ่งเหยาโมโหจะเป็นบ้า เธอคิดไม่ถึงว่าเธอไม่อยู่เพียงไม่กี่วัน บริษัทก็โดนเสี้ยห้าวทำจนยุ่งเหยิงไปหมด

เมื่อนึกถึงตอนที่พึ่งเข้ามาบริษัท เห็นพนักงานหน้าใหม่เพิ่มขึ้นและพนักงานเก่าๆที่ลดลง เสี้ยเมิ่งเหยาโกรธจนตัวสั่น พนักงานหน้าใหม่เหล่านั้นต้องเป็นเสี้ยห้าวเป็นคนรับเข้ามาแน่นอน สำหรับพนักงานเก่าที่หายไป พวกเขาล้วนเป็นญาติสายตรงของเธอ พวกเขาถูกไล่ออกโดยเสี้ยห้าวไม่ก็ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้

ในเวลานั้นเอง เสี้ยห้าวเดินเข้าประตูไปอย่างยิ่งใหญ่

ทันทีที่เดินเข้าไป เสี้ยห้าวก็เห็นเสี้ยเมิ่งเหยาที่เอามือปิดหน้าของเธอไว้กับผู้หญิงที่หยิ่งผยองที่แต่งหน้าจัด

เกือบจะในทันทีเสี้ยห้าวก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

อย่างไรก็ตาม เสี้ยห้าวไม่มีทีท่าที่จะตำหนิผู้หญิงที่แต่งหน้าจัด แต่เขาหันไปสนใจเสี้ยเมิ่งเหยา แสร้งทำเป็นแปลกใจและถามว่า “เมิ่งเหยา ใบหน้าของคุณเป็นอะไรไป?”

เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ตอบ แต่ชี้ไปที่ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัด กัดฟันแล้วถามว่า “เสี้ยห้าว！เธอเป็นใคร?!”

“อ้อ เธอคือหวังยุนน่า รองประธานคนใหม่ของบริษัท ” เสี้ยห้าวพูด

หวังยุนน่าเชิดหน้าและมองไปที่เสี้ยเมิ่งเหยาอย่างมีชัย การยั่วยุนั้นเห็นได้ชัด

“รองประธานคนใหม่?!” เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟันสีเงิน “คุณเคยถามความเห็นของคุณปู่ไหม?”

“ความคิดเห็นของคุณปู่” เสี้ยห้าวยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยามและกล่าวว่า “เสี้ยเมิ่งเหยาสมองของคุณถูกน้ำเข้าเหรอ ผมเป็นทายาทของตระกูลเสี้ยและเป็นประธานในอนาคตของบริษัท ผมแต่งตั้งรองประธานยังต้องถามคุณปู่อีกหรือ?”

ร่างกายของเสี้ยเมิ่งเหยาสั่นสะท้านชั่วขณะ เหมืนอที่คิดไว้ไม่ผิด เสี้ยห้าวไม่ได้ขอความเห็นจากเสี้ยหยุนเสิ้งจริงด้วย แต่ได้ตัดสินใจเป็นการส่วนตัว

บังอาจสุดๆ!

“เสี้ยห้าว พนักงานของบริษัทเหล่านั้น คุณเป็นคนไล่ออกใช่หรือไม่?” เสี้ยเมิ่งเหยาหายใจเข้าลึกๆและสงบสติอารมณ์

“พนักงาน?”เสี้ยห้าวผงะ พนักงานอะไร? นับตั้งแต่แต่งตั้งหวังยุนน่าเป็นรองประธาน บริษัท สองสามวันนี้เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับกิจการของบริษัทมากนัก ได้อยู่ข้างนอกกับโยว่หลิงตลอด ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าพนักงานคนใดถูกไล่ออก

“ฉันเป็นคนไล่ออกเอง” ในขณะนี้ หวังยุนน่าก้าวไปข้างหน้า เอามือกอดอกของเธอ เธอก็ยอมรับอย่างภาคภูมิใจ

“คุณไล่พนักงานออกทำไม?” เสี้ยห้าวขมวดคิ้ว เขาแต่งตั้ง หวังยุนน่าเป็นรองประธานของบริษัท ก็ถือว่าเขาได้กระทำสิ่งต้องห้ามครั้งใหญ่แล้ว หากหวังยุนน่ายังได้ขับไล่พนักงานออกอีก เสี้ยหยุนเสิ้งคงจะไม่ปล่อยเขาไว้แน่

“ พี่ห้าว คุณไม่รู้หรอก ว่าพนักงานเหล่านั้นเกินไปแค่ไหน เพียงคุณออกจากบริษัท พวกเขาจะรวมตัวกันและพูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับคุณ โดยบอกว่าผู้บริหารเสี้ยควรส่งมอบบริษัทให้เสี้ยเมิ่งเหยา ไม่ควรส่งมอบให้คุณ ฉันทนไม่ได้จริงๆจึงตำหนิพวกเขา แต่พวกเขาไม่เพียงแต่ไม่ฟัง แต่พวกเขายังกล้ามาต่อปากต่อคำกับฉัน พนักงานแบบนี้ หากไม่ไล่พวกเขาออก หรือจะเก็บไว้ฉลองปีใหม่เหรอ? หวังยุนน่าหัวเราะอย่างเย็นชาเป็นแค่พนักงานระดับล่าง คิดว่าตนเองเป็นใคร แม้แต่คำพูดของเธอก็ไม่ฟัง ไม่ไล่พวกเขาออก จะไล่ใครออกละ?

“โอเค ดีมาก!” เสี้ยเมิ่งเหยาโกรธจนไม่รู้จะพูดอะไร พนักงานที่หวังยุนน่าไล่ออกล้วนเป็นญาติโดยตรงของเธอ ปกติให้การสนับสนุนเธอในบริษัท มีความสามารถทางธุรกิจที่เก่งมาก งานที่มอบให้พวกเขา พวกเขาก็สามารถทำเสร็จได้อย่างรวดเร็ว

แต่ตอนนี้ คนเหล่านี้ถูกหวังยุนน่าขับออกไปหมดแล้ว!

สีหน้าของเสี้ยห้าวดูแย่มาก หากเสี้ยหยุนเสิ้งรู้เรื่องนี้ คงจะถูกเขาตำหนิแน่ แต่ในเวลานี้เขาก็พูดอะไรหวังยุนน่าไม่ได้ เพราะหวังยุนน่าได้ขจัดอุปสรรคให้กับเขา

“เสี้ยห้าว ฉันจะบอกเรื่องนี้ให้คุณปู่ ฉันหวังว่าคุณจะไม่เสียใจภายหลัง!” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดอย่างเย็นชา หากเสี้ยหยุนเสิ้งรู้ว่าเสี้ยห้าวกระทำผิดอย่างเหิมเกริมเช่นนี้ แน่นอนว่าเขาจะไม่ปล่อยเสี้ยห้าวไว้แน่

เสี้ยห้าวรู้สึกโมโหเล็กน้อย “เสี้ยเมิ่งเหยา เธออย่าเยอะนะ! เป็นเพียงพนักงานไม่กี่คนเองไล่ออกแล้วก็ช่างมันแล้วสิ หรือว่าตระกูลเสี้ยของเราไม่มีปัญญาหาพนักงานใหม่เหรอ”

“อีกอย่าง บริษัทถูกกำหนดให้เป็นของผมในอนาคต ผมให้ยุนน่ากำจัดพวกมอดล่วงหน้ามีอะไรผิดเหรอ!”

“ มอด?” เสี้ยเมิ่งเหยาเย้ยหยัน“ เสี้ยห้าว คุณยังมีหน้ามาบอกว่าพนักงานพวกนั้นเป็นมอดของบริษัท? ฉันคิดว่าคุณเป็นมอดตัวใหญ่ที่สุดของบริษัทมากกว่า !”

ทันทีที่พูดสิ่งนี้ออกมา ใบหน้าของเสี้ยห้าวก็มืดมนและน่ากลัวขึ้นมาทันที

“ เสี้ยเมิ่งเหยา คุณตั้งใจจะสู้กับผมหรือ?”

“ใช่แล้วจะยังไง!” ใบหน้าเมิ่งเหยาไร้ความรู้สึกใดๆ

เสี้ยห้าวหายใจเข้าลึกๆ พูดอย่างเย็นชา “เสี้ยเมิ่งเหยา ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจนะว่า แม้ว่าคุณและฉันต่างก็มีนามสกุลเสี้ยเหมือนกัน แต่ผม เป็นทายาทคนเดียวของตระกูลเสี้ย!ส่วนคุณ คุณเป็นแค่คนนอก”

“ ตระกูลเสี้ย วันหนึ่งจะถูกส่งมอบให้ผมไม่ช้าก็เร็ว! แม้ว่าตอนนี้คุณจะเป็นผู้รับผิดชอบโครงการยู่ฉวนซาน แต่คุณก็แค่พนักงานที่ทำงานให้ผม ถ้าคุณรู้สิ่งเหล่านี้ ก็ควรทำตัวดีๆ อนาคตผมมาสืบทอดดูแลตระกูลเสี้ยแล้ว บางทีอาจจะแบ่งซุปให้กับคุณก็ได้”

“ แต่ถ้าคุณยังหมกมุ่นและมาขัดขวางผม งั้นก็อย่าโทษผมที่ลงมือกับคุณ!” นัยน์ตาของเสี้ยห้าวฉายแววความโหดร้ายออกมา เขาไม่ต้องการทนอีกต่อไป ตระกูลเสี้ยเป็นตระกูลเสี้ยของเขา เขาจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งเด็ดขาด!

“คุณขู่ฉันเหรอ?” สายตาเสี้ยเมิ่งเหยาฉายแววเย็นชา

เสี้ยห้าวส่ายหัวและพูดอย่างเย็นชา “นี่ไม่ใช่การขู่ แต่เป็นคำแนะนำ คำแนะนำที่มาจากลูกพี่ลูกน้องคุณ”

“โอเค ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ” เสี้ยเมิ่งเหยาหายใจเข้าลึกๆ เรื่องถึงขั้นนี้แล้ว ตอนนี้เธอไม่มีอะไรจะพูดกับเสี้ยห้าวอีก เธอทำได้เพียงบอกเรื่องนี้ให้กับเสี้ยหยุนเสิ้ง ดูว่าเสี้ยหยุนเสิ้งจะตัดสินใจยังไง

หลังจากที่เสี้ยเมิ่งเหยาจากไป หวังยุนน่าก็เหมือนปลาหมึกติดหนึบบนตัวของเสี้ยห้าว

“พี่ห้าวถ้าอีนั่นไปบอกคุณปู่จะทำไงดี?” หวังยุนน่ามองไปที่เสี้ยห้าว กระพริบเตาที่สวยหยาดเยิ้ม

รู้สึกถึงความชื้นที่กระทบบนใบหน้าของเขา กับสัมผัสที่นุ่มนวลบนร่างกายของเขาหน้าท้องส่วนล่างของเสี้ยห้าวก็เร่าร้อนขึ้นมาทันที

“** ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วเหรอ?” เสี้ยห้าวยิ้มอย่างชั่วร้าย ดึงหวังยุนน่าไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างรุนแรง

“อืม … ” หวังยุนน่าเปล่งเสียงเบาๆ ใบหน้าสวยของเธอแดงก่ำทันที “เค้ากลัวตรงไหนละ เค้าเป็นห่วงคุณต่างหากละ”

“ มีอะไรน่าเป็นห่วงละ ผมเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลเสี้ย ผู้เฒ่าเสี้ยหยุนเสิ้ง เขาไม่กล้าทำอะไรผมหรอก!” เสี้ยห้าวหายใจหอบหนัก ดวงตาของเขาเป็นสีแดงและมือใหญ่ของเขายังคงคลำไปที่ร่างของหวังยุนน่า

“พี่ห้าว ไม่นะ ที่นี่คือห้องทำงาน เดี๋ยวมีคนเห็น … ” หวังยุนน่าคร่ำครวญ ใบหน้าของเธอก็แดงกว่าเดิม

“แหะๆ กลัวอะไร กูอยากให้คนอื่นเห็นแหละ!” เสี้ยห้าวหัวเราะ จากนั้นอุ้มหวังยุนน่าขึ้นมา …

ในเวลาเดียวกัน หวางเหมยมาที่บ้านของตระกูลเซี่ย ได้เล่าเรื่องที่ได้พบกับเสี้ยเมิ่งเหยาบนภูเขา

หลังจากหลินหลันฟังจบ ก็ลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความตื่นเต้น “สิ่งที่คุณพูดเป็นความจริงหรือ?ลูกสาวของฉันลงมาจากวิลล่าจริงๆหรือ?”