ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 221 ปรมาจารย์เฉิน

บทที่ 221 ปรมาจารย์เฉิน

เดิมทีอู๋จิ่วโยคิดว่าในชีวิตนี้เขาจะไม่มีวันข้องเกี่ยวกับ เซียวกั่วจงอีก

แต่ว่าในวันนี้ เขากลับได้พบกับศิษย์ของเซียวกั่วจงอีกครั้ง

ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ปรมาจารย์ด้านการต่อสู้ แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เขาตกใจไม่น้อยกลับเป็นปรมาจารย์ด้านการต่อสู้ที่มีอายุน้อยกว่า

เพราะว่าเฉินเฟิงยังหนุ่มมาก อย่างมากก็อายุเพียงแค่25-26ปีเท่านั้น!

ตอนอายุ 25-26 ปี ก็ได้เป็นปรมาจารย์ด้านการต่อสู้ระดับหั้วจิ้งแล้ว งั้นการที่เขากลายเป็นปรมาจารย์ด้านการต่อสู้ก็ไม่ใช่ปัญหาเรื่องอายุ

ไม่ได้เกินจริงเลยที่จะบอกว่าเฉินเฟิงที่อยู่ตรงหน้านี้คือปรมาจารย์ด้านการต่อสู้อันดับที่สิบของประเทศจีน!

สีหน้าของอู๋จิ่วโยดูโล่งใจและตอนนี้เขาไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว หากตายได้ด้วยน้ำมือของปรมาจารย์ด้านการต่อสู้แล้ว ในอนาคตแม้ว่าจะตกนรกเขาก็เอาไปโม้ได้

เมื่อเห็นใบหน้าที่้ลื่อนลอยของอู๋จิ่วโยแล้ว เฉินเฟิงก็รู้เลยว่าไม่สามารถที่จะถามอะไรได้ จึงหันหน้าไปพูดกับป้าชิง “ ป้าชิงลองถามเบาะแสของผู้ที่หลงเหลืออยู่จากปากของหญิงสาวหน่อย จากนั้นก็กำจัด ”

“นอกจากนั้น……อย่าให้เขาตายอย่างมีความสุขเกินไปเลย!” ในดวงตาของเฉินเฟิงฉายแววเย็นชา ราวกับสัตว์ร้ายดั่งอู๋จิ่วโยที่ไร้ความผิดชอบชั่วดี ไม่รู้ว่ามียังมีหญิงสาวบริสุทธิ์อีกกี่คนที่ต้องถูกเขาฆ่า มันมากเกินไปสำหรับเขา

“ค่ะ ปรมาจารย์เฉิน” ป้าชิงพยักหน้าอย่างนอบน้อม เรียกชื่อเฉินเฟิง จากคุณเฉินเป็นปรมาจารย์เฉินอย่างเงียบ ๆ

เฉินเฟิงหันไปจ้องเติ้งซื่อชีที่อยู่ข้างๆอีกครั้ง

เติ้งซื่อชีในเวลานี้ ไม่เหมือนกับหนุ่มผู้น่าดึงดูดแห่งตระกูลเติ้งในอดีตอีกต่อไป ใบหน้าของเขาซีดขาวร่างกายสั่นไปด้วยความกลัวและเป้ากางเกงของเขาเปียกชุ่มไปด้วยของเหลวสีเหลืองอ่อน เห็นได้ชัดว่าท่าทีก่อนหน้านี้ของเฉินเฟิงทำให้เขากลัวมากจนฉี่รดกางเกง

เมื่อเห็นสายตาของเฉินเฟิงที่มองมานั้นเติ้งซื่อชีรู้สึกราวกับโดนสายฟ้าฟาด

ร่างกายยิ่งสั่นไปด้วยความกลัวมากกว่าเดิม

“พรึบ” เติ้งซื่อชีไม่ลังเลเลยที่จะคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้นแล้วก้มหัวคำนับ

“ปรมาจารย์เฉิน ไว้ชีวิตด้วย”

“ปรมาจารย์เฉิน ไว้ชีวิตด้วยเถอะ ”

“ ผมมันตาต่ำ มีตาหามีแววไม่ ปรมาจารย์เฉิน ปล่อยผมไปเถอะ ”

เติ้งซื่อชีร้องไห้ขอความเมตตา เขาพึ่งจะใช้ชีวิตเพียงแค่ครึ่งเดียวและไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน ในสายตาของเขา ผู้ที่ไร้เทียมทานอย่างอู๋จิ่วโยกลับถูกเฉินเฟิงจัดการด้วยใบไม้เพียงใบเดียว!

ยิ่งไปกว่านั้นเฉินเฟิงยังเป็นยอดฝีมือระดับหั้วจิ้งอีกด้วย

เขาไม่กล้าที่จะคิดถึงตัวตนที่แท้จริงของเฉินเฟิงและไม่กล้าที่จะคิดถึงเรื่องนี้แล้ว

เขารู้เพียงแค่ว่าเฉินเฟิงต้องการฆ่าเขา มันช่างง่ายราวกับการบดขยี้มดตัวหนึ่งให้ตาย

ต่อให้เฉินเฟิงจะฆ่าเขา ตระกูลเติ้งก็ไม่กล้าที่จะพ่นลมหายใจออกมา แม้กระทั่งพ่อของเติ้งเฟิงเหนียน หรือพ่อของเขาก็ต้องขอโทษให้กับเฉินเฟิง!

เพื่อหลีกเลี่ยงที่เฉินเฟิงจะไม่พอใจและทำลายตระกูลเติ้งโดยตรง!

เฉินเฟิงส่ายหัว ในตอนนี้เติ้งซื่อชี ก้มหน้าอย่างอับอาย แต่ท่าทีที่เย่อหยิ่งชั่งดูสง่างามมาก

“ยังอยากมีชีวิตอยู่ไหม?” เฉินเฟิงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เติ้งซื่อชีผงะแล้วพยักหน้าอย่างลนลาน ใช่ “ยังไม่อยากตาย ปรมาจารย์เฉิน เพียงแค่ท่านปล่อยผมไป ผมยินดีที่จะเป็นทาสให้กับท่านตลอดชีวิตและผมยินดีจะทำทุกอย่างที่ท่านขอ……”

“ต่อให้มาเป็นทาส แกก็ไม่มีคุณสมบัตินั้นหรอก” เฉินเฟิงขัดจังหวะเติ้งซื่อชีอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย คนดื้อรั้นอย่างเติ้งซื่อชีจะมารับใช้เขาในฐานะคนรับใช้ ทำให้เขารู้สึกอึ้ง

“ใช่แล้วปรมาจารย์เฉิน ผมไม่มีคุณสมบัติพอ” เติ้งซื่อชีรีบตอบตกลงด้วยท่าทีที่อ่อนน้อมถ่อมตนราวกับตนเองเป็นฝุ่นธุลี

“เอาแบบนี้แล้วกัน จูกว่างฉวน เป็นพี่น้องของฉัน นายไปช่วยเขาแก้ปัญหาตระกูลจู แล้วฉันจะปล่อยแกไป” หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เฉินเฟิงพูดว่าการเปิดเผยตัวตนของเขานั้นมันไม่ดีเท่าไหร่ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเข้าไปช่วยจูกว่างฉวนแก้ปัญหาของตระกูลจูได้โดยตรง แต่เขาสามารถยืมมือของเติ้งซื่อชีได้

“ขอบคุณท่านปรมาจารย์เฉิน！ขอบคุณท่านปรมาจารย์เฉิน！ ผมจะช่วยแก้ปัญหาทั้งหมดของตระกูลจูได้อย่างแน่นอน” เติ้งซื่อชีร้องไห้ด้วยความดีใจและโค้งตัวลงให้กับเฉินเฟิงอีกครั้ง เขาไม่ได้คาดคิดว่าเฉินเฟิงจะเป็นคนใจกว้างขนาดนี้และจะปล่อยเขาไปจริงๆ

เมื่อเทียบชีวิตของเขากับปัญหาของตระกูลจูแล้วมันเทียบกันไม่ได้เลย ท้ายที่สุดแล้วตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ย่อมมีความหวัง

เฉินเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย เขาไม่ได้ฆ่า เติ้งซื่อชีไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนใจกว้าง แต่เติ้งซื่อชีไม่ได้ฝึกฝน ดังนั้นสำหรับเขาแล้ว เติ้งซื่อชีเป็นมดทีที่ยอมจ่ายได้ มดชนิดนี้ มดชนิดนี้ถ้าคุณเก็บไว้ก็ยังมีประโยชน์บ้าง หากฆ่ามันไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรนอกจากจะทำให้ตัวเปื้อนเลือด

“นอกจากเรื่องนี้ ฉันไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นจะซวยซะเอง！” เฉินเฟิงพึมพำกับตัวเอง ตอนนี้คนที่รู้ว่าเขาอยู่ระดับต้นของหั้วจิ้งมีเพียงไม่กี่คนรู้ แม้แต่ในตระกูลเฉิน ยกเว้นเฉินเจิ้นหนาน ก็มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ ดังนั้นเฉินเฟิงจึงไม่ต้องการให้ความลับของเขารั่วไหลออกไป

“ปรมาจารย์เฉิน ท่านวางใจเถอะ ผมไม่มีวันปริปากบอกสักคำแน่นอน” เติ้งซื่อชีพยักหน้าและสัญญา เฉินเฟิงสามารถทำลายตระกูลเติ้งได้อย่างง่ายดาย เว้นแต่สมองจะมีปัญหาถึงจะปล่อยข่าวเฉินเฟิงให้คนนอกฟัง

“งั้นก็ไสหัวไป” เฉินเฟิงพูดเบา ๆ เขาเห็นความกล้าหาญในสายตาของเติ้งซื่อชี เขาไม่กังวลเลยว่าเติ้งซื่อชีจะหันกลับมา

“ขอบคุณปรมาจารย์เฉิน ผมจะออกไปจากที่นี่ !”บนใบหน้าของ เติ้งซื่อชีมีรอยยิ้มประจบ หลังจากพูดเสร็จเขาแทบจะวิ่งออกมาจากลานบ้าน

“คุณหนู่เย่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้แล้ว” เฉินเฟิงหันกลับมาและมองไปที่เย่ไห่ถังอย่างใจเย็น

“ขอบคุณท่านปรมาจารย์เฉิน” เย่ไห่ถัง ประสานมือคำนับ เธอยังคงไม่คุ้นชินกับการเรียกเฉินเฟิงแบบนั้น

เฉินเฟิงโบกมือและยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้องขอบคุณแล้ว เธอแค่จำไว้ให้ดีว่าเธอได้สัญญาไว้กับฉัน”

สีหน้าของเย่ไห่ถังดูซับซ้อน จากนั้นก็กลับมาเย็นชาอีกครั้ง “ปรมาจารย์เฉินมั่นใจได้เลยว่าเย่ไห่ถังไม่ใช่คนที่ทำผิดคำพูด ต่อจากนี้ใครก็ตามที่ต้องการทำร้ายคุณนายจะต้องข้ามศพเย่ไห่ถัง ไปก่อน!”

“งั้นก็ดี” เฉินเฟิงพยักหน้า

“อีกอย่าง ……” เฉินเฟิงหันไปจ้องหลิ่วชิงอีกครั้ง “ป้าชิงเรื่องนี้รบกวนป้าชิงเก็บเรื่องของผมไว้เป็นความลับนะครับ ผมไม่อยากให้คนในตระกูลเฉินรู้ว่าผมอยู่ในระดับต้นของหั้วจิ้ง

ไหล่ของป้าชิงสั่นเล็กน้อย เฉินเฟิงรู้ว่าจริงๆ แล้วเธอติดต่อกับคนในตระกูลเฉิน

“ปรมาจารย์เฉินโปรดวางใจเถอะ ฉันจะไม่มีทางปริปากอย่างแน่นอน” ป้าชิง คำนับด้วยความเคารพต่อเฉินเฟิง ในตอนนี้ความสามารถของเฉินเฟิงทั้งพรั่นพรึงและน่าเกรงขาม ด้วยอายุ25-26ปี ก็เป็นถึงยอดฝีมือระดับต้นของหั้วจิ้ง พูดได้เลยว่าโลกแห่งศิลปะด้านการต่อสู้ของจีนนั้นล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว !

ความคิดและวิธีการของเฉินเฟิงนั้นช่างน่ากลัว จากทุกสิ่งที่รู้ในตอนนี้แล้ว เฉินเฟิงพร้อมที่จะแตกหักกับตระกูลเฉินแล้ว

ไม่อย่างนั้นแล้ว เฉินเฟิงจะไม่ได้รับการฝึกฝนจนถึงระดับนี้ได้ในวัยขนาดนี้ จนกระทั่งหนีออกจากตระกูลเฉินเมื่อสามปีก่อน นี่อาจเป็นหนึ่งในแผนการของเฉินเฟิง

เพื่อปิดซ่อนความแข็งแกร่งที่แท้จริงในตัวของเขา