ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 232 ทำเป็นโอ้อวดให้ดูดี

บทที่ 232 ทำเป็นโอ้อวดให้ดูดี

ถึงแม้จะสงสัย แต่เสี้ยเว่ยกั๋วก็ไม่ถามอะไรออกไป ทุกคนล้วนมีความลับของตัวเอง เฉินเฟิงก็เช่นกัน

อันที่จริงเมื่อ3ปีก่อน เขารู้ว่าเฉินเฟิงนั้นไม่ธรรมดา เพราะคนปกติ หากได้รับบาดเจ็บสาหัสแบบนั้น คงไม่อาจมีชีวิตรอดมาได้

แต่ตอนนั้นเฉินเฟิงเข้มแข็งมาก

เพราะความเข้มแข็งนี้ กินใจเสี้ยเว่ยกั๋วมาก เลยพาเฉินเฟิงกลับมายังตระกูลเสี้ย

อาเหาขับรถเบนซ์พาทั้ง3คนไปส่งโรงพยาบาล

กู้ตงเชินกับหานหลงยังคงอยู่ที่ตระกูลเย่ จัดการเศษเล็กเศษน้อยของตระกูลเย่

ไม่นานนักเฉินเฟิงก็ได้รับข่าวจากกู้ตงเชิน：“คุณชายเฉิน เสี้ยห้าวให้คนของตระกูลเย่มัดอาเสี้ยไว้”

“อืม ฉันรู้แล้ว”เฉินเฟิงสายตาเย็นชาเล็กน้อย พูดเสียงเคร่งขรึม

เสี้ยห้าว！

ที่แท้ก็เป็นเสี้ยห้าว！

อันที่จริงตอนที่รู้ข่าว เฉินเฟิงรู้สึกว่าเรื่องที่เสี้ยเว่ยกั๋ว ปรากฏตัวในตระกูลเย่นั้นมีเงื่อนงำ เพราะปกติแล้วถ้าตระกูลเย่ต้องการพบ ก็ควรจะเป็นเขากับเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่ใช่เสี้ยเว่ยกั๋ว

แต่ตระกูลเย่ก็ต้องการพบแล้ว เมื่อมาคิดๆดูแล้ว ต้องมีคนยุยงอยู่เบื้องหลังแน่ๆ

ตอนนั้นเฉินเฟิงสงสัยเสี้ยห้าว แต่ไม่มีโอกาสได้พิสูจน์

ตอนนี้ได้คำตอบจากกู้ตงเชินแล้ว

“คุณชายเฉิน ให้ผมพาตัวเสี้ยห้าวไปหาคุณดีไหมครับ？”กู้ตงเชินหยั่งเชิง

“ไม่ต้อง เรื่องเสี้ยห้าวฉันจัดการเอง นายจัดการเรื่องตระกูลเย่ไปก่อนเถอะ อย่าให้เรื่องรั่วไหลออกไปได้”เฉินเฟิงพูดอย่างเย็นชา เสี้ยห้าวล้ำเส้นเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ว่าครั้งนี้เขาไม่ปล่อยเสี้ยห้าวไว้แน่

“ครับ คุณชายเฉิน ”กู้ตงเชินพยักหน้า ถึงแม้เขาพอจะเดาออกว่าเฉินเฟิงจะจัดการตระกูลเย่ แต่เขาไม่คิดว่าเฉินเฟิงจะใช้วิธีเฉียบขาดแบบนี้จัดการตระกูลเย่ ฆ่าหวังอานและเย่ไห่ตง

เมื่อเย่ไห่ตงตาย ตระกูลเย่ก็ล่มกระจายไปคนละทิศละทาง

“แกบอกว่ามีแค่เสี้ยเมิ่งเหยาคนเดียวที่ไปงั้นเหรอ？”ณ ห้องทำงานของประธาน อาคารหยุนเสิ้ง เสี้ยห้าวถามอย่างสงสัย

คนที่ยืนตรงหน้าเขาคือโจวเหอ หัวหน้ารปภ.ของบริษัท

“ครับ ท่านประธาน หลังจากตาแก่นั้นถูกคนของตระกูลเย่เอาไป พยาบาลก็โทรหาเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นคนแรก ดังนั้นจึงมีแค่เสี้ยเมิ่งเหยาคนเดียวที่ไป。”

“แล้วเจ้าเศษขยะเฉินเฟิงล่ะ？”เสี้ยห้าวถามเสียงขรึม คนที่เขากลัวที่สุดตอนนี้คือเฉินเฟิง อันที่จริงจุดประสงค์หลังที่เขาให้ตระกูลเย่ ลักพาตัวเสี้ยเว่ยกั๋วไปก็เพื่อยืมมือตระกูลเย่มาถอนรากถอนโคนเฉินเฟิง

“ท่าประธาน พวกเราก็ไม่รู้ว่าเศษขยะเฉินเฟิงคนนั้นไปไหน 2-3วันมานี้ไม่เห็นเขาในเมืองชางโจวเลย”โจวเหอพูด

“ให้คนของแกจับตาดูตระกูลเย่ต่อไป ดูว่าเศษขยะคนนั้นจะไปตระกูลเย่หรือไม่”เสี้ยห้าวโบกมือไปมา พลางพูดอย่างไม่สบอารมณ์เขาคิดว่าเฉินเฟิงจะปรากฏตัวออกมาทันที แต่มาถึงตอนนี้แล้วยังไม่ได้ข่าวเฉินเฟิงแม้แต่น้อย หรือเขารู้ว่าตระกูลเย่ไม่ควรไปหาเรื่อง ดังนั้นเลยกลัว？

เสี้ยห้าวไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตระกูลเย่ โดนคนของกู้ตงเชินและหานหลงล้อมไว้หมดแล้ว แม้แต่คนที่โจวเหอส่งไป ก็ยังโดนคนของกู้ตงเชินควบคุมอย่างละเอียด

ตอนกลางคืน เฉินเฟิงพาเสี้ยเว่ยกั๋วและเสี้ยเมิ่งเหยา ที่ทำแผลเรียบร้อยแล้วกลับบ้าน

เมื่อเปิดประตู ก็เห็นหลินหลันนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา

“คุณเสี้ย！”เมื่อเห็นเสี้ยเว่ยกั๋ว หลินหลันตาโตขึ้นมาทันที และกระโดดลงจากโซฟา

“หลันหลัน”ใบหน้าของเสี้ยเว่ยกั๋วปรากฏรอยยิ้มออกมา ตอนที่อยู่โรงพยาบาล เขาอยู่ในอาการโคม่าหลับๆตื่นๆตลอด ถึงแม้จะรู้ว่าหลินหลันมาเยี่ยมเขาทุกวัน แต่เขาพูดออกไปไม่ได้

ถึงแม้วันนี้คนของตระกูลเย่มัดเขาไว้บนต้นไม้ แต่ก็ทำให้เขาฟื้นขึ้นมา ตอนนี้ได้เจอหลินหลัน ในใจเสี้ยเว่ยกั๋วก็รู้สึกดีใจที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง

“คุณเสี้ย คุณ……ออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ？แล้วทำไม่ที่ขาต้องเข้าเฝือกด้วย ？”เมื่อเห็นเสี้ยเว่ยกั๋วถือไม้เท้า และเข้าเฝือกที่ขา หลินหลันอดที่จะไม่ประหลาดใจไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าเรื่องที่เสี้ยเว่ยกั๋วโดนพาตัวไปยังตระกูลเย่ เธอคิดว่าเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นกับเสี้ยเว่ยกั๋ว

“แล้วก็เมิ่งเหยา ผ้าพันแผลที่หน้าผากของเธอนี่มันคืออะไร？”หลินหลันหันไม่มองเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่เจอกันแค่วันเดียว ทำไม่พ่อลูกสองคนนี้ถึงได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน

“แม่ คืออย่างงี้ค่ะ วันนี้พ่อฟื้นแล้ว หนูเลยไปรับพ่อออกจากโรงพยาบาล จากนั้นตอนที่หนูพยุงพ่อลงบันได จู่ๆพ่อก็พลาดตกลงไปหนู……”

“แกก็เลยตกลงไปด้วย？”หลินหลันพูดตัดบทเสี้ยเมิ่งเหยาด้วยความสงสัย ทำไมเธอรู้สึกว่าสิ่งที่สี้ยเมิ่งเหยาพูด ไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่？

“ค่ะ หนูก็เลยตกลงไปด้วย”เสี้ยเมิ่งเหยาโกหกหน้าตาย ก่อนจะกลับมาเธอเปรึกษากับเสี้ยเว่ยกั๋วแล้ว ว่าจะไม่บอกหลินหลันเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น

หลินหลันเป็นคนปากสว่าง อีกทั้งเธอมองเฉินเฟิงเป็นศัตรูมาตลอด ถ้ารู้ว่าเฉินเฟิงฆ่าคน เกรงว่าสิ่งแรกที่เธอจะทำคือไปแจ้งความที่สถานีตำรวจ

“คุณเสี้ย ดูคุณสิเนี่ย โตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้แล้วนะ ทำไมถึงไม่ระวังเอาซะเลย”หลินหลันมองเสี้ยเว่ยกั๋วด้วยความโมโห ถึงแม้ทั้งสองพ่อลูกได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ไม่ได้สาหัสอะไรมาก แค่เขาได้ออกจากโรงพยาบาลก็ดีแล้ว

“วันนี้ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉันดีใจไปหน่อยเลยไม่ทันระวัง ”เสี้ยเว่ยกั๋วพูดติดตลก

“คุณดีใจ แต่เกรงว่ามีใครบางคนไม่ดีใจนะ”น้ำเสียงของหลินหลันเปลี่ยนไป เห็นได้ชัดว่าเธอพูดถึงเฉินเฟิง

เฉินเฟิงขมวดคิ้วเป็นปม ไม่ได้พูดอะไร วันนี้เสี้ยเว่ยกั๋วเพิ่งออกจากโรงพยาบา เขาไม่อยากให้เสี้ยเว่ยกั๋วลำบากใจ ดังนั้นเขาจึงไม่อยากมีปากเสียงกับหลินหลัน

“หลันหลัน ที่คุณพูดหมายความว่าไง？”เสี้ยเว่ยกั๋วยิ้มเจื่อนๆ สิ่งที่เฉินเฟิงเปลี่ยนไปใน1เดือนมานี้ หลินหลันไม่สังเกตเห็นเลยเหรอ？ทำไมเธอถึงยังมีอคติกับเฉินเฟิงขนาดนี้ ถึงเมื่อก่อนตอนที่เฉินเฟิงส่งเดลิเวอรี่ หลินหลันรังเกียจเฉินเฟิงก็ช่างเถอะ แต่ตอนนี้เฉินเฟิงมีหน้ามีตาขึ้นมากแล้ว ทำไมหลินหลันถึงยังอคติกับเฉินเฟิงอยู่อีก？

“หึ ไม่มีอะไร”หลินหลันพูด：“คุณเสี้ย คุณคงยังไม่รู้เรื่องสร้างตระกูลเสี้ยอันใหม่ของลูกเขยคุณคนนี้ใช่ไหม”

“สร้างตระกูลเสี้ยอันใหม่？”เสี้ยเว่ยกั๋วงุนงง เรื่องนี้เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้บอกเขา

“ใช่ สร้างตระกูลเสี้ยอันใหม่ ตอนนี้ใครบางคนปีกกล้าขาแข็งแล้ว อยากจะออกจากตระกูลเสี้ยไปทำคนเดียว”หลินหลันพูดเหน็บแนม：“แต่ก็จริง ถ้าเป็นฉัน ที่อยู่ในฐานะลูกเขยมานานแล้วก็คงไม่สมัครใจเหมือนกัน อยากลองรู้สึกถึงการที่มีคนเห็นหัวเขา ”

“แม่ แม่คิดมากไปแล้ว”เฉินเฟิงพูดเย็นชา ความหมายของหลินหลันนั้นชัดเจนมาก คือเขาอยากเป็นเจ้าของเอง เป็นหัวหน้าของตระกูลเสี้ย ให้เสี้ยเมิ่งเหยาเห็นหัวเขา ไม่ใช่ให้เขาเห็นหัวเสี้ยเมิ่งเหยา

“คิดมาก？”หลินหลันยิ้มอย่างเย้ยหยัน：“เฉินเฟิง แกกล้าพูดไหมว่าเรื่องสร้างตระกูลเสี้ยใหม่ แกไม่ได้เป็นคนเสนอขึ้น？”

“ผมเป็นคนเสนอ แต่เจตนาของผมก็เพื่อใ ห้เมิ่งเหยาได้รับความไม่ยุติธรรมน้อยที่สุด ”เฉินเฟิงพูดอย่างเย็นชา

“ทำเป็นโอ้อวดให้ดูดี ”หลินหลันเหน็บแนม ถึงจะฟังดูดีแต่ก็โกหกทั้งนั้น เห็นอยู่ว่าทำเพื่อตัวเอง ยังจะมาบอกว่าทำเพื่อเสี้ยเมิ่งเหยา