ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 25 ความจริงใจ

บทที่ 25 ความจริงใจ

เสี้ยเมิ่งเหยารู้สึกหัวใจแตกสลาย น้ำตาคลอมองไปเสี้ยหยุนเสิ้งแล้วถามขึ้นว่า “คุณปู่ คิดว่าสำหรับเรื่องนี้ หนูจะเอาความบริสุทธิ์ที่เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของเด็กผู้หญิงมาหลอกคุณปู่หรือคะ?”

“หือ เธอนอนกับหลินจงเหว่ยไปแล้ว ยังมีความบริสุทธิ์ที่ไหนอีก” เสี้ยจื่อหลันพึมพำเสียงเบาไปทีหนึ่ง เมื่อมีเฉินเฟิงยืนอยู่ข้าง ๆ ตอนนี้แม้แต่เธอหายใจยังไม่กล้าเสียงดังเลย แต่ว่าสิ่งที่ควรพูดก็จะต้องพูดอยู่ดี

เสี้ยหยุนเสิ้งคิ้วขมวดกันแน่น เขาต้องเข้าใจความหมายในคำพูดของเสี้ยเมิ่งเหยาอยู่แล้ว ความบริสุทธิ์สำหรับเด็กผู้หญิงแล้วเป็นสิ่งที่สำคัญมากจริง ๆ แต่ว่าเขาก็ยังไม่เชื่อว่าคำพูดของเสี้ยเมิ่งเหยาว่าจะเป็นเรื่องจริง

พูดกันตามตรงแล้วก็คือ ลำเอียง

เขาลำเอียงไปทางเสี้ยห้าว เพราะว่าอนาคตของตระกูลเสี้ยถูกกำหนดมาแล้วว่าต้องส่งต่อให้เสี้ยห้าว

“เสี้ยห้าว แกบอกว่าเมิ่งเหยาไปพบหน้ากู้ตงเชิน และทั้งสองคนยังอยู่ในห้องส่วนตัวด้วยกันทั้งบ่าย แกมีหลักฐานอะไรล่ะ?” เสี้ยหยุนเสิ้งมองเสี้ยห้าวทีหนึ่งแล้วถามขึ้น

เสี้ยห้าวยืนอกผายไหล่ผึ่ง แล้วพูดว่า “คุณปู่ ผมก็ไม่มีหลักฐานอะไรที่แน่ชัดหรอกครับ แต่ว่าผมรู้ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาไปหากู้ตงเชินเพราะอะไรครับ?”

“เพราะอะไรล่ะ?” เสี้ยหยุนเสิ้งยักคิ้วถาม

“เพราะว่าโครงการยู่ฉวนซานครับ!” ใบหน้าของเสี้ยห้าวเต็มไปด้วยความมั่นใจพูดขึ้น “ คุณปู่ ก่อนหน้านั้นพอเสี้ยเมิ่งเหยาได้ข่าวว่าคุณปู่จะมอบโครงการยู่ฉวนซานให้ผมดูแลต่อ เธอก็โกรธมาก เธอยังมาหาผมเพื่อพูดคุย อยากจะให้ผมคืนงานโครงการยู่ฉวนซานให้กับเธอ แน่นอนผมต้องไม่ยอมตอบตกลงอยู่แล้ว”

“หลังจากนั้น เฉินเฟิงก็มาข่มขู่ผมในบริษัท และยังตบหน้าผมสองที ก็คงเพราะว่าอยากจะให้ผมคืนโครงการยู่ฉวนซานให้ เรื่องนี้ทุกคนก็เห็นกับตา เฉินเฟิงยังพูดว่าเขาไม่กลัวคุณปู่ด้วยครับ” พอพูดมาถึงตรงนี้ เสี้ยห้าวก็มองอย่างระวังไปทางเสี้ยหยุนเสิ้งทีหนึ่ง เหมือนกับอยากจะรู้ว่า เสี้ยหยุนเสิ้งจะมีปฏิกิริยายังไง

แต่ใครจะรู้ เสี้ยหยุนเสิ้งกลับมีปฏิกิริยาที่สงบนิ่งมาก มองไม่ออกว่าโกรธหรือดีใจเลยสักนิด

เสี้ยห้าวยังคงเปิดปากพูดต่อ “ ตอนนั้นผมก็คิดว่า เจ้าคนไร้ค่าเฉินเฟิงคนนี้เขาไปเอาความกล้าหาญมาจากไหน แม้แต่คุณปู่เขายังกล้าท้าทาย”

“ปรากฏว่าตอนเที่ยง ผมก็เจอเสี้ยเมิ่งเหยาอยู่ที่คลับเจวาย หลังจากนั้นเสี้ยเมิ่งเหยาก็อยู่แต่ข้างในตลอดทั้งบ่าย ไม่ออกมาเลย ผมถึงได้เข้าใจทันทีว่า ความกล้าหาญของเฉินเฟิงมาจากไหน!”

“คือกู้ตงเชิน!ครับ ความกล้าของเฉินเฟิงมาจากกู้ตงเชิน! เขาให้เสี้ยเมิ่งเหยาไปนอนกับกู้ตงเชิน แล้วก็มีความสัมพันธ์กับกู้ตงเชินเสร็จแล้วก็ยืมมือกู้ตงเชิน มาบีบบังคับผมให้ยอมมอบโครงการยู่ฉวนซานออกไป”

“นี่มันนิสัยโฉดชั่วอย่างกับหมาป่าชัด ๆ” เสี้ยห้าวชี้ไปทางเสี้ยเมิ่งเหยาและเฉินเฟิง สีหน้าเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว “เสี้ยเมิ่งเหยากินบนเรือนขี้รดบนหลังคาไม่ว่า เฉินเฟิงก็ไม่ใช่คนดีอะไร มาอยู่ตระกูลเสี้ยของเราตั้งสามปีแล้ว ตระกูลเสี้ยของเราดูแลเขาไม่ดีตรงไหน แต่เขาไม่สำนึกบุญคุณไม่ว่า กลับยังอยากจะร่วมมือกับคนนอกมาฮุบตระกูลเสี้ยของเรา นี่มันช่างน่ารังเกียจถึงขีดสุดแล้วครับ!”

“สิ่งที่ยิ่งทำให้คนโกรธเกลียดก็คือ เฉินเฟิงในฐานะที่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ปกป้องผู้หญิงของตัวเองก็ช่างเถอะ แต่นี่กลับยังหลอกใช้อีก บ้าบิ่นจนถึงขนาดให้ผู้หญิงของตัวเองไปนอนกับผู้ชายคนอื่น คนแรกก็หลินจงเหว่ย อีกคนก็กู้ตงเชิน เฉินเฟิงแกทำแบบนี้ไม่รู้สึกผิดต่อเมิ่งเหยาบ้างหรือไง!”

เสี้ยห้าวพูดตะโกนเสียงดัง ความดีใจในดวงตาไม่อาจหลบซ่อนไว้ได้ เขายังคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะสามารถพูดได้เก่งขนาดนี้ ตอนแรกแค่อยากจะย้อนกลับไปกัดเสี้ยเมิ่งเหยาสักทีหนึ่ง แต่ใครจะไปรู้ พอพูดมาพูดไปก็พูดไปถึงตัวเฉินเฟิงซะงั้น ที่สำคัญคือยังโม้ได้อย่างมีเหตุมีผลอีก ถ้าหากไม่ใช่ว่าเขารู้ความจริงของเรื่องราวอยู่ก่อนแล้ว แม้แต่ตัวเขาเองก็คงจะเชื่อว่าเสี้ยเมิ่งเหยาและเฉินเฟิงเป็นคนแบบนั้นแล้วจริง ๆ

“ฉันว่าแล้วก่อนหน้านั้นเฉินเฟิงก็รู้ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาไปนอนกับหลินจงเหว่ยมา ทำไมถึงไม่โมโห ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง เฉินเฟิงนะเฉินเฟิงนายนี่มันคนดีจริง ๆ ถึงขนาดให้ผู้หญิงของตัวเองไปนอนกับผู้ชายคนอื่น คนเฮงซวยแบบนายนี่น่าจะออกจากประตูไปแล้วก็ให้รถชนตายไปเลยจริง ๆ !” หลังจากเสี้ยจื่อหลันอยู่ ๆ ก็เข้าใจขึ้นมา ก็กัดฟันเริ่มด่าทอเฉินเฟิงขึ้นมา

เสี้ยเมิ่งเหยากัดริมฝีปากแน่น โกรธจัดจนตัวสั่นน้อย ๆ วินาทีนี้หัวใจดวงนี้ของเธอก็กำลังตกลงสู่เหวลึกแล้วจริง ๆ

ถือว่าเธอมองหน้ากากที่น่ารังเกียจคนพวกเสี้ยห้าวชัดเจนแล้ว เกือบจะทำลายชีวิตครึ่งหลังของเธอไปแล้วไม่ว่า ตอนนี้เพื่อความอยู่รอดของตัวเองแล้วยังย้อนกลับมาแทงข้างหลังเธออีก แล้วยังลืมตาพูดมั่ว ๆ แม้แต่ชื่อเสียงความบริสุทธิ์ของเธอก็จะโดนทำลายจนหมดสิ้นแล้ว

นี่นะญาติพี่น้อง โหดเหี้ยมกับเธอได้ยิ่งกว่าศัตรูของเธอเป็นร้อยเท่าพันเท่าซะอีก!

ตัวของเสี้ยเมิ่งเหยาเย็นเฉียบทั้งตัว แต่สิ่งที่เย็นยิ่งกว่าตัวนั้นคือหัวใจ!

และในช่วงเวลานี้เอง ก็มีมือใหญ่ที่อบอุ่นมาวางลงบนไหล่ของเสี้ยเมิ่งเหยา พอเสี้ยเมิ่งเหยาหันไปมอง ก็คือเฉินเฟิงนั่นเอง

ใบหน้าเฉินเฟิงแฝงได้ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ แต่รอยยิ้มนี้กลับทำให้เสี้ยเมิ่งเหยารู้สึกอุ่นใจ

พอสบตาที่อบอุ่นของเฉินเฟิงแล้ว น้ำตาของเสี้ยเมิ่งเหยาก็ไหลออกมา อยู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองยังมีที่พึ่ง ไม่ว่าคนอื่นจะทำกับเธอยังไง แต่เจ้าโง่นี้กลับคอยยืนอยู่ข้างหลังเธอเสมอ เจ้าโง่นี่อาจจะไม่มีความสามารถอะไรแบบคนอื่นเขา แต่ว่าเจ้าโง่นี่กลับเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวในโลกนี้ที่ยอมมอบหัวใจให้เธอ

ขอแค่มีความจริงใจนี้อยู่ด้วย ไม่ว่าจะเป็นภูเขาสูงหรือทะเลไฟ เธอก็ต้องสามารถฝ่าไปได้!

เฉินเฟิงตบบ่าหอมของเสี้ยเมิ่งเหยาเบา ๆ เขารู้วินาทีนี้เสี้ยเมิ่งเหยาเสียใจมากจริง ๆ เขาสามารถปลอบโยนเสี้ยเมิ่งเหยาได้ แต่ว่าเขาจะใจอ่อนไม่ได้เด็ดขาด!

สำหรับเสี้ยเมิ่งเหยาแล้วนี่คือกระบวนการหนึ่งที่เธอจำเป็นจะต้องผ่านพ้นไปเพื่อเติบใหญ่ขึ้นให้ได้ มีแต่ต้องให้เธอรู้ชัดเจนด้านน่ารังเกียจของคนพวกเสี้ยห้าวและเสี้ยจื่อหลันเท่านั้น วันหลังเสี้ยเมิ่งเหยาถึงจะตัดสินใจทำสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างถูกต้อง

ในเมื่อสิ่งที่เขาจะมอบให้เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้มีเพียงแค่ตระกูลเสี้ยเท่านั้น!

สำหรับเสี้ยห้าวและเสี้ยจื่อหลันนั้น……

นัยน์ตาของเฉินเฟิงมีแสงเย็นเฉียบแสงหนึ่งสะท้อนขึ้นมา ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องให้พวกมัน ได้รับผลตอบแทนจากความโง่เขลาของพวกมันอย่างสาสมแน่นอน

“เสี้ยเมิ่งเหยา เธอจะมาร้องไห้อะไร ทำอย่างกับเธอน้อยใจจะแย่แล้วอย่างนั้นแหละ” เสี้ยจื่อหลันเริ่มทำตัวเป็นกิ้งก่าได้ทองขึ้นมา

“เมิ่งเหยา ที่เสี้ยห้าวพูดมาเป็นเรื่องจริงไหม!” เสี้ยหยุนเสิ้งสีหน้าเย็นชาถามขึ้น ถ้าเรื่องที่เสี้ยห้าวพูดเป็นเรื่องจริงแล้วละก็ งั้นเสี้ยเมิ่งเหยาก็ล้ำเส้นขีดจำกัดของเขาแล้วจริง ๆ !

ถึงขนาดกล้าร่วมมือกับคนนอกมาหักหลังผลประโยชน์ของตระกูลเสี้ย!

นี่มันร้ายแรงกว่าทรยศตระกูลเสี้ยเป็นร้อยเท่าพันเท่าซะอีก!

จะให้อภัยไม่ได้เด็ดขาด!

เสี้ยเมิ่งเหยายังคงอยู่ในอ้อมกอดของเฉินเฟิงไม่พูดอะไร ในใจของเธอรู้สึกเหนื่อยมาก และเธอก็เข้าใจแล้วว่า ที่จริงเธอพูดอะไรก็ไม่สำคัญทั้งนั้น ที่สำคัญคือเสี้ยหยุนเสิ้งเชื่อใครต่างหาก สมมุติว่าวันนี้เธอจะสามารถเอาหลักฐานที่หนักแน่นออกมาได้ แต่เสี้ยหยุนเสิ้งจะทำอะไรเสี้ยห้าวไหม?

ไม่ทำหรอก! เสี้ยหยุนเสิ้งก็คงจะทำเป็นลงโทษเสี้ยห้าวไปเท่านั้น จากนั้นก็คงหาโอกาสปล่อยเสี้ยห้าวออกมาอีกครั้ง

“จริงเท็จสำคัญเหรอ?” เฉินเฟิงพูดขึ้นอย่างสงบนิ่ง

“นายหมายความว่าไง?” แววตาของเสี้ยหยุนเสิ้งมีแววเยียบเย็นปรากฏขึ้น พลังข่มขวัญที่มืดฟ้ามัวดินรวมตัวกันพุ่งไปหาเฉินเฟิง นี่เป็นพลังที่เขาซึ่งอยู่ในตำแหน่งใหญ่โตมานานสั่งสมออกมาได้ คนทั่วไปจะไม่มีทางต้านทานไหวแน่ !

แต่ใครจะรู้ว่าเฉินเฟิงแม้แต่สีหน้าก็ยังไปเปลี่ยนสักนิด แต่กลับมีรอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นตรงมุมปากขึ้นมาแล้วพูดว่า “ผมหมายความว่ายังไง คุณไม่เข้าใจจริง ๆ เหรอ? ความจริงเท็จของเรื่องมันไม่สำคัญสักนิด คุณเชื่อใครสิ่งที่คนนั้นพูดก็คือความจริง คุณไม่เชื่อใครสิ่งที่คนนั้นพูดก็คือเท็จ”

“บังอาจ!”

เสี้ยหยุนเสิ้งสีหน้าเย็นเฉียบ ความหมายของเฉินเฟิงนั้นชัดเจนมาก ว่าเขาลำเอียงไปทางเสี้ยห้าว!

และแน่นอน เหตุผลที่เสี้ยห้าวพูดมานั้น มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีข้อสงสัยเลย แต่ว่าข้อสงสัยเหล่านั้น กลับโดนเขามองข้ามไปหมดแล้ว

เขาจำเป็นจะต้องเชื่อเสี้ยห้าว ถึงแม้สิ่งที่เสี้ยเมิ่งเหยาพูดมาจะเป็นความจริงก็ตาม