ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 279 ไก่อ่อนอย่างหวงเฟยห้าว

บทที่ 279 ไก่อ่อนอย่างหวงเฟยห้าว

เหมือนอย่างที่ชิงซงคิดไว้ โห้หงเย้นรู้สึกใจอ่อนไปแล้วจริงๆ

เธอไม่ใช่ว่าชอบเฉินเฟิง แม้กระทั่งยังรู้สึกเกลียดเขาหน่อย ทว่าเธอกลับทำไม่ได้ที่จะเห็นเฉินเฟิงไปตาย

ยังไงเฉินเฟิงก็ไม่ใช่คนของตระกูลโห้ อีกอย่างเขาก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับตระกูลโห้แม้แต่นิดเดียว

โห้ชิงซงเป็นคนที่มีจิตใจที่โหดเหี้ยม ทว่าเธอกลับไม่สามารถทำได้

“คิดหาวิธีล่อสิ่งที่อยู่ใต้น้ำออกมา” เธอจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ โห้หงเย้นทำน้ำเสียงที่เย็นชา ทำให้เห็นอย่างชัดเจน สิ่งที่อยู่ใต้น้ำนั่น ต่อให้มีคนมากมายลงไป ก็คงไม่มีทางทำให้มันอิ่มหรอก

มีเพียงอย่างเดียวก็คือล่อมันออกมาอยู่บนบก จะได้ใช้กำลังต่อสู้กับมัน

“แล้วจะล่อมันออกมายังไง? ” ทุกคนรู้สึกยากลำบาก ตอนนี้พวกเขาแม้แต่มันคืออะไรยังไม่รู้ แล้วมันอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ ไม่มีทางลงไม้ลงมือกับมันได้

“ใช้ระเบิดระเบิดใช่ไหมครับ? ” มีคนเสนอความเห็น ถึงแม้ไม่รู้ว่านั่นเป็นอะไร ทว่าทำให้เห็นอย่างชัดเจน ยู่ฉวนเป็นถิ่นเก่าของมัน ถ้าถิ่นเก่าของมันถูกระเบิด มันก็คงจะไม่รู้ร้อนอะไรอะไร

“ไม่ได้” โห้หงเย้นส่ายหน้า

“วัตถุระเบิดจะทำลายโครงสร้างใต้ดินของยู่ฉวน และทำให้เกิดดินถล่ม มีความเป็นไปได้สูงที่บัวหิมะซินเจียงจะถูกฝังลงดิน” โห้หงเย้นวิเคราะห์อย่างใจเย็นว่าเป้าหมายสูงสุดของการมาที่แผ่นดินในครั้งนี้คือบัวหิมะซินเจียง ถ้าไม่สามารถได้บัวหิมะซินเจียงกลับไปได้ ทุกสิ่งที่เธอทำก็ไม่มีความหมาย

เฉินเฟิงขมวดคิ้วและถึงแม้เขาจะรู้สึกลำบากใจเล็กน้อยในเวลานี้

ถ้าเขาเดาไม่ผิด ของที่อยู่ใต้น้ำนั่น น่าจะเป็นผู้คุ้มกันบัวหินซินเจียง

บัวหินซินเจียงที่เป็นของล้ำค่าขนาดนี้ ไม่เพียงแต่มนุษย์เท่านั้นที่ต้องการ แม้กระทั่งสัตว์ยังต้องการมัน

อีกอย่างถ้าเทียบกับมนุษย์ เวลาของสัตว์จะเพียงพอมากกว่า และพวกมันก็รอบรู้และแข็งแกร่งมากกว่า ถ้าชอบสิ่งใดสิ่งหนึ่งขึ้นมา ก็ต้องเฝ้ามันพวกตลอดทั้งวันทั้งคืน และจะไม่ชอบให้ใครหน้าไหนมาแตะต้อง

และความสามารถของสิ่งที่อยู่ใต้น้ำต้องไม่ได้อ่อนแอกว่าแน่นอน ไม่งั้นเขาก็คงไม่รู้สึกได้รับการข่มเหงแบบนี้

“หวงเฟยห้าว！” เวลานี้ โห้ชิงซงละสายตาไปมองหวงเฟยห้าว

หวงเฟยห้าวจึงลำตัวสั่นเทา ขาทั้งสองข้างอ่อนแรง “ท่านโห้ครับ มี……มีอะไรครับ? ”

“แกไปล่อมัน! ” โห้ชิงซงพูดด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา

และไม่ต้องสงสัยอะไร หวงเฟยห้าวเป็นคนที่เหมาะสมกันที่สุด ถ้าให้ทหารรับจ้างลงไป คาดว่ายังไม่ทันได้เห็นอะไร ก็คงจะถูกทำร้ายจนตายแล้ว

ทว่าหวงเฟยห้าวคือจอมยุทธ์ ต่อให้ยังไงก็สามารถต่อต้านได้

หวงเฟยห้าวจึงรู้สึกตกใจจนสีหน้าดูแย่ จากนั้นก็รีบส่ายหัว “ท่านโห้ เมื่อวานผมได้รับบาดเจ็บ ความสามารถของผมไม่สามารถ…….”

“แกไม่ลงไป งั้นแกก็ตาย! ”

โห้ชิงซงจึงพูดแทรกอย่างเลือดเย็น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอาฆาตที่ไม่สามารถปิดบังได้ สำหรับตระกูลโห้แล้ว หวงเฟยห้าวคือกระดูกซี่โครงที่เป็นอาหารที่กินแล้วไร้ประโยชน์ แต่ถ้าทิ้งไปก็เสียดาย ยังไงก็ต้องทิ้งมันอยู่แล้ว งั้นก็ถือโอกาสใช้งานตอนนี้หน่อย ทำได้รู้สึกคุ้มค่าหน่อย

ลำตัวของหวงเฟยห้าวสั่นเทาเหมือนตะแกรง เขาทั้งรู้สึกกลัว และก็รู้สึกเครียด

ต่อให้ตีเขาให้ตายเขาก็นึกไม่ถึง ตระกูลโห้กลับทำกับเขาแบบนี้

เขาเป็นตั้งจอมยุทธ์อ้านจิ้ง เขาต้องการพึ่งพาตระกูลโห้ ไม่ต้องพูดถึงว่าให้เขามีชีวิตที่สงบสุขหรอก อย่างน้อยก็ขอให้ตระกูลโห้เห็นเขาเป็นว่ามนุษย์คนหนึ่ง

แต่สุดท้ายแล้ว ตระกูลโห้กลับไม่ได้เห็นเขาเป็นคนเลย

ตอนนี้หวงเฟยห้าวรู้สึกเสียใจมาก เขาน่าจะไม่หักหลังแก๊งชาวจีนโพ้นทะเล ตอนอยู่ที่แก๊งชาวจีนโพ้นทะเล ยังไงเขาก็ถือว่าเป็นคนที่มีตำแหน่งสูง เขาไม่เคยต้องมาทนกับนิสัยของคนอื่นเลย

“ให้เวลาเขาคิดสามสิบวินาที” โห้ชิงซงกำลังบีบบังคับเขา

“ได้ ผมไป”

หวงเฟยห้าวกัดฟันแน่น แล้วตอบตกลง เรื่องมันมาถึงขั้นนี้ เขาไม่มีทางที่จะได้ถอยอีกต่อไป

ตระกูลโห้มีคนที่มีวิชาการต่อสู้อ้านจิ้งขั้นต้นสองคนอยู่ที่นี่ ถ้าแขนซ้ายของเขาไม่หักเมื่อวาน ยังไงเขาก็ยังถือว่ามีหวังที่จะหนีรอด ทว่าเมื่อวานแขนของเขาหัก แน่นอนว่ายังไงเขาก็หนีได้ไม่ไกลอยู่แล้ว

หนึ่งเดียวที่เขาได้ก็คือพนัน!

หวงเฟยห้าวจึงทำสีหน้าที่หม่นหมองแล้วสวมใส่ชุดดำน้ำ และขณะเดียวกัน ในใจก็ตัดสินใจ ถ้าครั้งนี้เขาสามารถรอดชีวิตมาได้ เขาต้องออกจากตระกูลโห้

“บุ๋ม” เสียงๆ เดียว

หวงเฟยห้าวโดดลงไปในน้ำ

และตรงชายฝั่ง ก็มีทหารรับจ้างมากมายที่ถืออาวุธไว้ สีหน้าของพวกเขาดูเหมือนกำลังป้องกันตัวอยู่ตลอดเวลา และโห้หงเย้นก็อยู่ตรงกลางวง

สี่พี่น้องตระกูลเฉินก็ได้แยกกันอยู่สองฝั่ง หนึ่งคือจับจ้องผืนน้ำอยู่ตลอดเวลา สีหน้าดูตื่นเต้นมากๆ

และเวลานี้ จู่ๆ เฉินเฟิงก็ตะโกนด้วยเสียงดัง “ถอยไป! ”

สี่พี่น้องตระกูลเฉินก็ไม่ได้รู้สึกลังเลอะไร จากนั้นก็ถอยหลังเลยทีเดียว เหมือนลูกธนูที่ออกจากคันธนู

ทว่าทุกคนของตระกูลโห้กลับหยุดชะงักไปสักพัก จากนั้นสายตาก็กวาดมองไปยังโห้หงเย้น พวกเขาแค่ได้ยินคำสั่งของโห้หงเย้น

โห้หงเย้นขมวดคิ้วเป็นปม ตรงผืนน้ำเต็มไปด้วยความเงียบกริบ ไม่มีแม้แต่คลื่นน้ำเกิดขึ้น ดูๆ แล้วไม่เหมือนว่าจะเกิดอันตรายใดๆ ทำไมเฉินเฟิงถึงต้องให้พวกเขาถอยหลังไป?

ยังไม่ทันได้คิดแบบนี้จบ

ตรงผืนน้ำที่นิ่งเงียบ จู่ๆ ก็มีบางอย่างผุดออกมาทันที!

จากนั้นก็มีคลื่นน้ำใหญ่สีดำขนาดใหญ่พุ่งขึ้นมา!

ม่านตาของโห้หงเย้นหดตัวให้เล็กลง ทั้งลำตัวของเธอ จู่ๆ ก็มีวิญญาณอันน่ากลัวล้อมรอบไว้ทันที

เธอไม่สามารถใช้คำพูดมาอธิบายได้ เงาสีดำตรงหน้ามันคืออะไรกันแน่!

แค่รู้ว่า เงาสีดำพวกนี้มีขนาดใหญ่มากขนาดนี้ แค่มันพุ่งออกมาเพียงครึ่งหนึ่ง ก็ยาวราวๆ สิบเมตร!

สิบเมตรคืออะไรทฤษฎีอะไร เหมือนสูงเท่าตึกสามชั้น!

ถ้าเกิดคนเรายืนอยู่ตรงหน้าตึก จะเล็กขนาดไหน?

โห้หงเย้นกลับไม่รู้ เธอก็ไม่อยากรู้!

ตอนนี้เธอแค่คิดว่าจะออกคำสั่งให้ถอยไปด้านหลัง!

เหมือนสามารถสัมผัสได้ว่า โห้หงเย้นกำลังจะเอ่ยปากตะโกนให้ถอยหลังไปด้วยเสียงดัง ทว่ากลับสังเกตเห็นถึงความน่ากลัวว่า มีความน่ากลัวที่ล้อมรอบอยู่นี่ เธอกลับรู้สึกกลัวจนไม่สามารถพูดออกเสียงได้!

เหมือนก้องเสียงของเธอจะถูกมือที่มองไม่เห็นจับไว้!

ในนัยน์ตาของเธอสะท้อนให้เห็นถึงเงาขนาดใหญ่ที่ยิ่งอยู่ยิ่งใกล้ และขาทั้งสองข้างโห้หงเย้นเหมือนมีรากงอกออกไปติดดินไว้ และยากที่จะก้าวเดินเพียงแต่ก้าวเดียว

ทั้งหวาดกลัว สิ้นหวัง และรู้สึกเชื่องช้าไปทั้งตัว

“ปกป้องคุณหนู! ”

และจังหวะที่เหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย จู่ๆ ก็มีเสียงตะคอกอันโมโหดังขึ้น

โห้ชิงซงทำสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโมโห แล้วยืนตัวตรง!

เสียงโมโหนี่ สุดท้ายก็ทำให้ทหารรับจ้างที่กำลังหยุดชะงักไปไว้ตื่นสักที

ถึงแม้จะยังคงกลัวเหมือนเดิม ทว่าพวกเขากลับใช้ปืนในมือแต่ละชนิด ยิงไปยังเงาสีดำนั่น

“ตึกๆๆ! ”

กระสุนออกจากปากกระบอกปืนไม่หยุด ทำให้ได้ยินเสียงที่ดังสะเทือนหู และแทบจะยิงกระสุนนับร้อยๆ นัดใส่เงาสีดำในเวลาเพียงพริบตาเดียวเท่านั้น

และเงาสีดำขนาดใหญ่ก็หยุดชะงักไปทันที หลังจากที่มันร้องทุกข์ขึ้นเสร็จ ก็ยืนอยู่ตรงชายฝั่ง

จากนั้นก็ควันสีดำก็หายไปทันที!

ทุกคนเห็นภาพๆ นี้จึงเป็นสิ่งที่ยากทื่จะลืมที่สุดในชีวิต!

และสิ่งที่ยืนสูงตรงชายฝั่ง คืองูขนาดใหญ่หนึ่งตัว!

ลำตัวของงูใหญ่ยาวราวๆ ยี่สิบสามสิบเมตร!

เมื่อกี้มันขึ้นมาจากใต้น้ำ แค่ครึ่งตัวของมันเท่านั้น!

ขนาดของงูนั้นหนาเท่าถังน้ำ และเกล็ดที่บุอย่างหนาแน่นเป็นเกล็ดสีดำขนาดเท่าฝ่ามือ!

บนหัวงูเป็นรูปทรงสามเหลี่ยมคว่ำ มันมีรูม่านตาแนวตั้งสีเขียวเข้มคล้ายอัญมณีมืดมน เขาดูโหดเหี้ยมและน่ากลัวจ้องมองทุกคนที่อยู่ตรงหน้า

ความกลัวที่มองไม่เห็นมาสู่ทุกคนอีกครั้ง ทุกคนรู้สึกหวาดผวา และรู้สึกเพียงว่ากำลังหายใจลำบาก

โดยเฉพาะทหารรับจ้างที่ยิงปืนเมื่อกี้นี้ ในใจของพวกเขารู้สึกกลัวมากๆ เพราะว่าพวกเขาใส่กระสุนนับร้อยยิงใส่งูสีดำตัวนั้น และตรงเกล็ดยังมีรอยสีขาวหลายรอย!

แม้กระทั่งการป้องกันของงูยังไม่ถูกทำลาย!