ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 300 บ้านใหญ่

บทที่ 300 บ้านใหญ่

“แกพูดมาตรงๆดีกว่า แกต้องการเท่าไหร่ถึงจะยอมช่วยฉันนัดหลินจงเหว่ยออกมา?” หลินเย่นมองเฉินเฟิงอย่างเย็นชา ในสายตาเธอ เฉินเฟิงต้องมีอะไรที่ต้องการสักอย่าง ไม่งานก็คือเงิน

เฉินเฟิงยิ้มหยัน ไม่ได้พูดอะไร

“แสนหนึ่ง?”

“หรือว่าสองแสน?” หลินเย่นขมวดคิ้ว

เฉินเฟิงยังคงไม่พูดอะไร

หลินเย่นหมดความอดทนแล้ว: “นี่เจ้าขยะ คงไม่ได้อยากจะบอกว่าแปดแสนนะ กะให้ฉันยกหนี้ให้แกงั้นสิ”

“ฉันจะบอกแกให้ เป็นไปไม่ได้ เงินที่แกช่วยนัดหลินจงเหว่ยออกมา กับเงินที่แกติดฉัน มันคนละเรื่องกัน”

“เอางี้ ถ้าแกนัดหลินจงเหว่ยออกมาให้ฉัน ฉันให้แกสามแสน!”

เฉินเฟิงยังคงเงียบเหมือนเดิม

หลินเย่นเริ่มทนไม่ไหว:

“ฉันให้มากสุดได้สามแสน แกอย่ามาหน้าด้านขอเพิ่ม!”

“สำหรับแกแล้ว แค่โทรกริ๊งเดียวก็ได้มาสามแสนฟรีๆ อีกสิบชาติยังไม่แน่ว่าจะได้เจอแบบนี้อีกหรือเปล่าเล้ย”

“ฉันหวังว่าแกจะคิดให้ดี”

“พูดจบหรือยัง?” เฉินเฟิงเลิกคิ้วถาม: “พูดจบก็ไสหัวไปได้แล้ว”

“ไอ้ขยะ แกว่าไงนะ?!” หลินเย่นหน้าเขียวปั๊ด

“ไม่ได้ว่าไง” เฉินเฟิงส่ายหัว ก่อนหลุดหัวเราะพรืด: “บอกคุณตามตรงละกัน อย่าว่าแต่สามแสนเลย ต่อให้สามล้าน ผมก็ไม่ช่วยนัดหลินจงเหว่ยให้คุณหรอก”

“เพราะคุณทำให้ผมขยะแขยง”

“ไอ้ขยะ! ฉันจะฆ่าแก!” หลินเย่นโกรธสติหลุด กางมือพลางโผเข้าหาเฉินเฟิง

เฉินเฟิงสีหน้าเย็นชา แต่ตอนเขากำลังจะลงมือ หลินหลันกับถางรั่วเสวี่ยนก็เข้ามาห้ามหลินเย่นไว้ได้ก่อน

“เฉินเฟิง รีบขอโทษป้าใหญ่เดี๋ยวนี้!” หลินหลันมองเฉินเฟิงอย่างโมโห เฉินเฟิงทำเกินไปจริงๆ กล้าบอกว่าหลินเย่นขยะแขยงต่อหน้าเธอ

“ไม่มีทาง!”

เฉินเฟิงพูดอย่างเย็นชาออกมาสามคำ ให้เขาขอโทษคนอย่างหลินเย่น ให้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกซะก่อนเถอะ

ท่าทีเฉินเฟิงทำให้หลินหลันโกรธแทบกระอักเลือด เธอไม่คิดว่าตอนนี้เฉินเฟิงจะปีกกล้าขาแข็งไม่เห็นใครในสายตาแบบนี้ ไม่เห็นเธอเป็นแม่ยายสักนิด ขนาดอยู่ต่อหน้าคนนอก ยังไม่ไว้หน้าเธอเลย

“หลินหลัน เธอก็ขยะพอกัน ขนาดลูกเขยตัวเองยังคุมไม่อยู่เลย เจ้าคนไร้มารยาทแบบนี้ ทำไมไม่ไล่มันไปซะ!” หลินเย่นโกรธจัดไม่รู้จะลงที่ใคร ได้แต่มาลงที่หลินหลัน

หลินหลันยิ้มแหยขอโทษ: “พี่เย่น อย่าโกรธเลยนะ ฉันไม่ดีเอง ฉันไม่ดีเอง”

“แต่พี่ก็อย่าต่อปากต่อกับเจ้าขยะนี่เลย จะทำพี่เสียเกรดเอาเปล่าๆนะ”

ถางรั่วเสวี่ยนคอยเตือนอยู่อีกข้าง: “นั่นสิคะแม่ ประธานกรรมการบริษัทจงเสิ้งอย่างแม่มาถือสาอะไรกับลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียที่เป็นพนักงานส่งของแบบนี้ล่ะ ตอนนี้ให้เขากร่างแค่ไหน ก็เปลี่ยนฐานะลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียไม่ได้หรอก แม่ไม่เหมือนกันนะคะ ต่อให้นัดหลินจงเหว่ยออกมาไม่ได้ แม่ยังคงเป็นประธานกรรมการบริษัทจงเสิ้งนะ”

คำพูดนี้ของเธอทำให้อารมณ์หลินเย่นเย็นลงไม่น้อย

“จ้ะ รั่วเสวี่ยน แม่ฟังเรานะ ไม่โกรธเจ้าขยะนี่แล้ว”

“นั่นสิคะ โกรธมันไปแล้วแม่สุขภาพเสีย มันจะไม่คุ้มกันนะคะ” ถางรั่วเสวี่ยนยิ้มมุมปาก ก่อนมองเฉินเฟิงอย่างเย็นชา: “เฉินเฟิง นายอย่าคิดว่า ทั่วทั้งชางโจวมีแค่นายคนเดียวที่รู้จักหลินจงเหว่ย ถ้าฉันต้องการล่ะก็ หาคนหลายสิบคนที่นัดหลินจงเหว่ยออกมาได้ง่ายๆเลยล่ะ”

“เกี่ยวกับผมหรอ?” เฉินเฟิงยิ้มหยัน คนรู้จักหลินจงเหว่ยน่ะเยอะ แต่หัวหน้าสูงสุดของหลินจงเหว่ย มีแต่เขาคนเดียว!

“ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย” ถางรั่วเสวี่ยนยิ้มเย็น: “แต่ฉันจะทำให้นายดูว่า ต่อให้ไม่มีนาย ฉันก็นัดหลินจงเหว่ยออกมาได้ และทำให้บริษัทติ่งเฟิงได้ร่วมงานกับบริษัทจงเสิ้งด้วย”

“อ้อ” เฉินเฟิงรับคำแกนๆ เขาจะดูสิว่า ถ้าเขาไม่เห็นด้วยแล้ว ถางรั่วเสวี่ยนจะทำให้บริษัทติ่งเฟิงได้ร่วมงานกับบริษัทจงเสิ้งได้ยังไง

“ลูกแม่ หนูมีทางนัดหลินจงเหว่ยออกมาหรอ?” หลินเย่นดึงลูกสาวไปอีกข้าง ถามเสียงเบาอย่างสงสัย ถ้าถางรั่วเสวี่ยนมีหนทางจริง เมื่อกี้ตอนอยู่โรงแรมจุนเสิ้ง ทำไมไม่พูดออกมา

ลังเลชั่วครู่ ถางรั่วเสวี่ยนพยักหน้า: “แม่คะ ที่จริงหนูมีเพื่อนคนหนึ่ง ตอนนี้เขาทำงานอยูที่ติ่งเฟิง เขาเป็นเพื่อนร่วมงานกับหลินจงเหว่ย และมีตำแหน่งในบริษัทไม่เล็กนัก น่าจะพอพูดอะไรให้ได้”

“งั้นทำไมลูกไม่พูดตั้งแต่แรกล่ะ?” สายตาหลินเย่นตำหนิถางรั่วเสวี่ยน ถ้าถางรั่วเสวี่ยนพูดเร็วกว่านี้ เธอก็ไม่ต้องทนบากหน้าขอร้องเฉินเฟิงอยู่นาน

“หนูลืมน่ะค่ะ” ถางรั่วเสวี่ยนพูดอย่างหน่ายใจ ที่จริงเธอไม่ได้ลืม แต่เธอไม่อยากยุ่งกับเพื่อนคนนี้มากนัก ถ้าเป็นไปได้ เธอไม่อยากไปขอร้องเขาเลย

แต่ตอนนี้สีหน้าน่ารังเกียจของเฉินเฟิงทำให้เธอโกรธจัด เธอจำเป็นต้องทำแบบนี้

พอได้ยินถางรั่วเสวี่ยนยืนยัน หลินเย่นก็ทำท่าหยิ่งขึ้นมาอีก

เธอเดินไปที่หน้าหลินหลัน เอ่ยปากอย่างเย่อหยิ่งว่า: “หลินหลัน เธอก็เห็นแล้วนี่ ไม่ใช่ฉันไม่ให้โอกาสลูกเขยขยะของเธอนะ ฉันให้เขาแล้ว แต่เขาไม่รับมันไว้เอง”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจละกันนะ”

“เงินแปดแสนที่เขาติดฉัน รีบหามาคืนให้ฉันภายในสามวัน จะขาดแม้แต่แดงเดียวก็ไม่ได้!”

“ถ้ามันคืนไม่ได้ บัญชีนี้ฉันจะคิดกับเธอแทน” หลินเย่นมองหลินหลันอย่างเย็นชา เธอมั่นใจว่าหลินหลันอยู่ในกำมือเธอแน่

นิสัยแบบยอมตายไม่ยอมเสียหน้า โดยเฉพาะเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ หลินหลันก็ยิ่งไม่ยอมเสียหน้า ดังนั้นครั้งนี้ ไม่ว่ายังไงหลินหลัน ต่อให้ขายของหมดตัวก็ต้องหาเงินแปดแสนมาคืนให้เธอจนได้

“พี่เย่น พี่วางใจได้ ฉันจะให้มันคืนเงินพี่แน่ๆ” ถึงหลินหลันจะยิ้มตอบรับ แต่ในใจกลับด่าเฉินเฟิงไม่เหลือดี แค่เฉินเฟิงรู้จักอ่อนลงให้หลินเย่นซักหน่อย เรื่องมันคงไม่ต้องเป็นแบบนี้

“งั้นก็ดี” หลินเย่นแค่นเสียงหยัน ตอนแรกกะจะกลับเลย แต่นึกอะไรขึ้นมาได้ เธอเบนสายตาไปที่หลินหลันอีก พลางถามว่า: “หลินหลัน ก่อนนี้เธอบอกไม่ใช่หรอว่า เสิ่นหงชังให้บ้านเธอหลังหนึ่งน่ะ?”

“บ้านนั่นอยู่ไหน พาพี่ไปดูหน่อยสิ?”

น้ำเสียงหลินเย่นดูล้อเลียนกลายๆ พอแก้ปัญหาเรื่องร่วมงานกับบริษัทติ่งเฟิงแล้ว เธอถึงนึกถึงเรื่องสำคัญที่มาหาหลินหลันได้

มาดูว่าบ้านใหญ่ที่หลินหลันว่าน่ะเป็นยังไง

“พี่เย่น บ้านอยู่ที่ยู่ฉวนซาน แต่ตอนนี้ฉันไม่สะดวกจะไป ฉันยังต้องดูแลเมิ่งเหยา” หลินหลันไม่ได้คิดอะไรมาก และไม่ได้สำเหนียกถึงความหมายแฝงของหลินเย่นด้วย