ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 314 การหย่าร้าง

บทที่ 314 การหย่าร้าง

แต่สีหน้าของหลินหลันมืดลงทันที เธอชี้ตรงไปที่จมูกของเฉินเฟิงและด่าว่า “คุณทุบรถของน้าคุณเพื่อนางนี่เนี่ยนะ!

“ คุณยังกล้ามาบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ!”

ใบหน้าของเฉินเฟิงเริ่มเย็นชา “ผมทุบรถของหลินเย่นเพราะรถของเธอควรจะถูกทุบ!”

หลินหลันโกรธจนจะระเบิด “ตาเสี้ย คุณฟังซิ คุณลองฟังว่าไอ้ขยะนี้พูดว่ายังไง

“ อะไรคือรถของพี่เย่นสมควรทุบ? พี่เย่นเป็นน้าของเขา น้าแท้ๆ!

“เขาทุบรถของน้าตนเองเพื่อนางจิ้งจอกนี่ ยังกล้ามาบอกว่ารถของป้าตนเองสมควรทุบ!”

“ นี่มันอะไรกัน!”

“ วันนี้เขากล้าทุบรถพี่เย่นเพื่อนางจิ้งจอกคนนี้ พรุ่งนี้เขาจะกล้าฆ่าครอบครัวของเราสามคนเพื่อนางจิ้งจอกคนนี้เช่นกัน!”

“หลันหลัน พอแล้ว มีอะไรก็กลับไปคุยกันที่บ้าน” ใบหน้าของเสี้ยเว่ยกั๋วมืดจนน่ากลัว

อย่างที่ว่ากันว่าเรื่องไม่ดีในครอบครัว ไม่ควรแพร่งพรายออกนอกบ้าน แม้ว่าเฉินเฟิงจะทำไม่ถูก ก็ควรกลับไปเคลียร์กันในบ้าน ไม่ใช่มาโวยวายเสียงดังในโรงพยาบาลที่มีผู้คนมากมายเช่นนี้

“ ไม่ได้!”

“ ถ้าในวันนี้คุณไม่ชี้แจงเรื่องนี้ให้มันจบ ไม่ว่าใครก็ห้ามกลับ!” หลินหลันไม่ยอม ตั้งใจที่จะทำให้เฉินเฟิงอับอายต่อหน้าสาธารณชน

“ แม่ กลับไปเถอะ”

ในเวลานี้ เสี้ยเมิ่งเหยากล่าว เสียงของเธอเย็นชาและไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าที่สะอาดของเธอ

“ กลับไม่ได้!” หลินหลันพูดออกไปโดยไม่คิดเลย

“วันนี้ต้องพูดให้เข้าใจที่นี่”

“ ถ้าไม่คุยให้รู้เรื่องในตอนนี้ ไอ้ขยะกลับไปยังสวมเขาให้คุณเหมือนเดิมจะทำยังไง?” “ คุณต้องการให้ผมพูดยังไง?” เฉินเฟิงหายใจเข้าลึก ๆ และถาม

หลินหลันยิ้มเยาะ “จะพูดยังไงละ?บอกมาตามตรงเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ของคุณกับเย่ไห่ถังและนางจิ้งจอกคนนี้ จากนั้นก็คุกเข่าลงและขอโทษเมิ่งเหยาและสัญญาว่าจะไม่นอกใจในอนาคต”

“เมื่อทำสิ่งเหล่านี้ได้ พวกเราค่อยกลับไปคุยกัน”

“หลินหลัน คุณอย่ามาได้คืบจะเอาศอกนะ! ผมกับเย่ไห่ถังและหลินหวั่นชีวเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่เหมือนที่คุณพูดสักนิด” เฉินเฟิงกัดฟันและพูดทีละคำ“ ได้คืบจะเอาศอก?”

“ไอ้ขยะที่มีชู้ไปสามครั้ง ยังมีหน้ามาบอกว่าฉันได้คืบจะเอาศอก?”

“ ใครให้ความกล้าแก่คุณ?!”

“ฉันจะบอกคุณนะ เฉินเฟิง เมิ่งเหยาของเรารังแกง่าย แต่ฉันกับตาเสี้ย ไม่ได้รังแกง่ายๆ!” “ ถ้าครั้งนี้คุณไม่คุกเข่าให้เมิ่งเหยา งั้นต่อไป คุณก็อย่าได้ก้าวเข้าไปในตระกูลเสี้ยของเราเลย!”

“ พรุ่งนี้ คุณไปที่อำเภอ ไปดำเนินเรื่องหย่ากับเมิ่งเหยาเลย!”

“ได้”

เสียงเย็นชาดังขึ้น

จากนั้น ทุกคนก็ตะลึง

“เมิ่ง … เมิ่งเหยา คุณกำลังพูดอะไร?” หลินหลันไม่อยากจะเชื่อคำว่าได้นี้ถูกพ่นออกมาจากปากของเสี้ยเมิ่งเหยา

“ฉันตอบตกลง” เสี้ยเมิ่งเหยาเหลือบมองหลินหลันด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก”พรุ่งนี้ฉันจะไปอำเภอ ดำเนินเรื่องหย่ากับเฉินเฟิง คุณพอใจหรือยัง?”

รอยยิ้มมุมปากของหลินหลันแข็งอยู่ที่นั่น เอ่ยพูดอย่างงงๆ “เมิ่ง … เมิ่งเหยา คุณล้อเล่นใช่ไหม?”

เสี้ยเมิ่งเหยาส่ายหัว:”ฉันไม่ได้ล้อเล่น”

“เมิ่งเหยา อย่าพูดเรื่องไร้สาระ!” ใบหน้าของเสี้ยเว่ยกั๋วเคร่งขรึม

เสี้ยเมิ่งเหยายังคงส่ายหัว:”ฉันไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ”

หลังจากพูดเสร็จ เธอก็หันไปหาเฉินเฟิง “เฉินเฟิง เราหย่ากันเถอะ”

….. หย่า?

เฉินเฟิงเงยหน้าขึ้น ราวกับว่าเขาไม่อยากจะเชื่อคำสองคำนี้จะออกมาจากปากของเสี้ยเมิ่งเหยา

“ทำไม?”

หายใจเข้าลึก ๆ น้ำเสียงของเฉินเฟิงก็สงบลง

“ไม่ทำไม ฉันแค่เหนื่อย” ใบหน้าเสี้ยเมิ่งเหยายังคงดูสงบ

แต่หัวใจของเฉินเฟิงกลับบีบแน่น ราวกับว่าเขาถูกจับด้วยมือใหญ่อย่างกะทันหันและแม้แต่หายใจก็ลำบาก

เขาเห็นได้ว่าครั้งนี้เสี้ยเมิ่งเหยาจริงจัง

เธออยากหย่าจริงๆ

แค่……

“พวกเรากลับบ้านกันแล้วค่อยคุยหัน” เฉินเฟิงหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้งและบังคับตัวเองให้สงบ

“ไม่ต้องแล้ว ครั้งนี้ฉันจริงจัง” เสี้ยเมิ่งเหยามองตรงไปที่เฉินเฟิงโดยไม่มีความผันผวนใด ๆ ในดวงตาที่สวยงามของเธอ

“เมิ่งเหยา! อย่าใช้แต่อารมณ์!” เสี้ยเว่ยกั๋วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “สามปีที่ยากที่สุด คุณและเฉินเฟิงก็อดทนมาได้ ตอนนี้หย่าอะไรของคุณ?”

“นั่นสิ เมิ่งเหยา แม่แค่ล้อเล่น” หลินหลันพูด ดวงตาของเธอหมุนและพูดว่า “ถึงแม้ว่าไอ้ขยะนี้จะทำผิดไปก็ตาม แต่ก็ยังให้อภัยได้เรื่องหย่า … ก็ไม่ต้องหย่าแล้ว ”

“พ่อ แม่ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันคิดดีแล้ว เฉินเฟิงกับฉันไม่เหมาะสมกัน”

“ สามปีก่อนเราไม่ควรคบกัน”

“ มาถึงวันนี้ ความสัมพันธ์นี้ควรจะจบลงแล้ว” เสี้ยเมิ่งเหยายังคงดูนิ่งสงบและนิ่งจนน่ากลัว

แต่สีหน้าของเฉินเฟิงซีดกว่าที่เคย

“ ขอโทษนะ เฉินเฟิง ฉันไม่ใช่ภรรยาที่มีคุณสมบัติเหมาะสม” เสี้ยเมิ่งเหยาสูดหายใจเข้าลึกๆและกลั้นเสียงที่สั่น หลังจากพูดเสร็จ เธอก็หันกลับไปโดยไม่หันกลับมามองเลย

“เมิ่งเหยา!” เสี้ยเว่ยกั๋วรู้สึกกังวลใจ

หลินหลันก็กังวลใจเช่นกัน

เธอจ้องไปที่เฉินเฟิง “ไอ้ขยะ คุณยังยืนทื่ออะไรอยู่ที่นี่?รีบไปตามสิ”

“ พี่เฉินเฟิง พี่รีบตามพี่เขาไป แล้วอธิบายให้เธอฟังอย่างชัดเจน … ” หลินหวั่นชีวก็รีบร้อนใจจนเกือบจะร้องไห้

“ไม่จำเป็น” เฉินเฟิงส่ายหัว ไม่มีใครรู้จักเสี้ยเมิ่งเหยาดีไปกว่าเขาแล้ว แม้ว่าเธอจะดูอ่อนแอ แต่นิสัยที่แท้จริงของเธอก็แข็งแกร่งกว่าใครๆ

เมื่อตัดสินใจแล้วไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้

แม้ว่าเขา ก็ไม่มีประโยชน์

สำหรับการหย่าร้างในครั้งนี้ เฉินเฟิงสามารถพูดได้ว่าเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด แต่ก็เป็นเรื่องที่คิดไว้แล้ว

“ เฉินเฟิง คุณจะหย่ากับเมิ่งเหยาจริงๆหรือ?!” เสียงของเสี้ยเว่ยกั๋วเริ่มเย็นชา

“ใช่” เฉินเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย ริมฝีปากของเขาขยับและพูดว่า “พ่อ ผมขอโทษ”

“ เห้อ … ” เสี้ยเว่ยกั๋วถอนหายใจแรงๆ ไม่รู้จะพูดอะไร เขาสามารถเห็นได้ว่ามีอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เสี้ยเมิ่งเหยามีความเด็ดขาดในครั้งนี้

ไม่ใช่แค่เรื่องเย่ไห่ถังและหลินหวั่นชีวแน่นอน

“ไอ้ขยะไร้ประโยชน์” หลินหลันดุอย่างขมขื่น แม้ว่าเธอจะสนับสนุนให้พวกเขาหย่าร้างในช่วงสามปีที่ผ่านมาแต่เมื่อเสี้ยเมิ่งเหยาได้ตัดสินใจ เธอก็ไม่รู้จะทำยังไงดีและไม่สามารถยอมรับมันได้

“ เพราะคุณคนเดียว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณชอบยุ่งเรื่องคนอื่น เมิ่งเหยาจะเป็นแบบนี้เหรอ!” เสี้ยเว่ยกั๋วโยนความโกรธใส่หลินหลัน

“เอ๋?ทำไมคุณถึงมาโทษฉัน?ทั้งๆที่เขาแอบกินข้างนอก เมิ่งเหยาจับได้ เมิ่งเหยาจึงหย่ากับเขา เสี้ยเว่ยกั๋ว คุณมีสิทธิ์อะไรมาโยนความผิดใส่ฉัน… ”

“ ถ้าคุณไม่พูดถึงเรื่องหย่า เมิ่งเหยาจะคิดได้ไหม?”

เฉินเฟิงออกจากโรงพยาบาลด้วยสีหน้าสิ้นหวัง เขาไม่ได้ยินว่าเสี้ยเว่ยกั๋วและหลินหลันเทลาะอะไรไปบ้าง

หลินหวั่นชีวไล่ขึ้นไป ร้องไห้และอธิบาย “พี่เฉินเฟิง ฉันขอโทษ ทั้งหมดเป็นเพราะฉัน … ”

เฉินเฟิงโบกมือและรอยยิ้มที่ดูฝืนปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา:”ไม่โทษคุณ หวั่นชีว เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณเลย ผมกับเมิ่งเหยาหย่ากันเพราะเหตุผลอื่น”

“แต่……”

“ไม่ต้องแต่ละ คุณกลับไปก่อน ผมอยากอยู่คนเดียว”