ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 317 ยาพิษ

บทที่ 317 ยาพิษ

“โอเคเมิ่งเหยากลับกับแม่” หลินหลันลุกขึ้นและเดินไปที่เสี้ยเมิ่งเหยา

เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าเบาๆและใส่ใบหย่าลงในกระเป๋า

“เดี๋ยวก่อน.”

เสียงสั่นเล็กน้อยของเฉินเฟิงดังขึ้นและร่างกายของเสี้ยเมิ่งเหยาก็สั่นอีกครั้ง

เมื่อเห็นเฉินเฟิงกำลังจะมาหาเสี้ยเมิ่งเหยา หลินหลันก็รีบลุกขึ้นเพื่อห้ามเขา สายตาของเธอไม่เป็นมิตร “ไอ้ขยะ คุณกำลังจะทำอะไร?คุณกับเมิ่งเหยาหย่ากันแล้ว เธอไม่ใช่ภรรยาของคุณอีกต่อไป … ”

“ ผมมีอะไรจะให้เมิ่งเหยา” เฉินเฟิงพูดอย่างใจเย็น

“ อะไร?” หลินหลันมองเฉินเฟิงอย่างสงสัย

“เม็ดยาบัวหิมะซินเจียง” เฉินเฟิงหยิบกล่องหยกที่บรรจุเม็ดยาบัวหิมะซินเจียงออกมาและเปิดมันอย่างเบามือ

เม็ดยาบัวหิมะซินเจียงหอมกรุ่นอยู่ในกล่องหยกอย่างเงียบๆ

“เม็ดยาบัวหิมะซินเจียง?” หลินหลันรับมันไว้ หยิบเม็ดยาบัวหิมะซินเจียงไว้หน้าจมูกของเธอและดมกลิ่น ขมวดคิ้วทันที“ ยานี้ใช้ทำอะไร?”

“ มันสามารถรักษาบาดแผลภายใน” เฉินเฟิงกล่าว

“เชอะ” หลินหลันเบะปากด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยการดูถูก เธอใส่เม็ดยาบัวหิมะซินเจียงกลับเข้าไปในมือของเฉินเฟิงอีกครั้งและพูดอย่างเย็นชา ” ความเป็นห่วงของคุณเรารับไว้แล้ว แต่ยานี้คุณเอาคืนไปเถอะ เมิ่งเหยาเราไม่ต้องการมัน”

“แม่ ให้ฉันเถอะ” ในตอนนี้เสี้ยเมิ่งเหยาพูดอย่างเรียบสงบ

“ไม่ได้ ฉันให้ยานี้แก่คุณไม่ได้ ยานี้มาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ถ้ามันเป็นยาพิษล่ะ?” หลินหลันพูดอย่างเย็นชา

“หลินหลัน อย่าใช้จิตใจคนต่ำทราม มาประเมินวิญญูชน! เฉินเฟิงจะให้ยาพิษแก่เมิ่งเหยาเหรอ?” ใบหน้าของเสี้ยเว่ยกั๋วเย็นชา

“ทำไมจะไม่ล่ะ?”

“ ไอ้ขยะนี้เพิ่งหย่ากับเมิ่งเหยา ในขณะนี้เขากำลังไม่พอใจเมิ่งเหยา แล้วทำไมเขาจึงจะไม่มีทางให้ยาพิษแก่เมิ่งเหยาละ?” หลินหลันกล่าวอย่างมีเหตุมีผล

ในตอนนี้ เสี้ยเมิ่งเหยาหยิบเม็ดยาบัวหิมะซินเจียงจากมือของเฉินเฟิงโดยตรงและกลืนลงไปในคำ

เดียว

“ เมิ่งเหยา คุณกำลังทำอะไรอยู่?!” หลินหลันกังวล

“ ยานี้กินเข้าไปแบบนี้ได้ไง?ถ้าเป็นยาพิษจะทำไงละ?”

“คายออกมา!”

เสี้ยเมิ่งเหยาไม่สนใจหลินหลัน แต่หันกลับมาและเหลือบมองไปที่เฉินเฟิง จากนั้นก็

พูดอย่างใจเย็น “ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไร” เฉินเฟิงส่ายหัว

“ฉันจะไปแล้ว” การแสดงออกทางสีหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยายังคงสงบ

“อืม” เฉินเฟิงพยักหน้า จากนั้นหายใจเข้าลึกๆ รอยยิ้มฝืนๆปรากฏขึ้นที่มุมปากของ

เขา “ดูแลตัวเองด้วย”

“แน่นอน”เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าเบา ๆ

ทั้งสองมองตากันแต่ไม่พูดอะไรกัน

จากนั้นเสี้ยเมิ่งเหยาหันกลับไป

วินาทีที่หันกลับมาน้ำตาไหลพราก …

หลังจากออกมาจากอำเภอ เฉินเฟิงรู้สึกว่าหายใจลำบาก ราวกับว่ามีหินก้อนใหญ่กด

ทับที่หน้าอกของเขา

เขาและเสี้ยเมิ่งเหยา สุดท้ายก็ไม่สามารถเดินไปถึงสุดทางได้

แม้ว่าเขาจะเดาตอนจบเมื่อเขาแต่งงานเมื่อสามปีก่อน

แต่พอเกิดเหตุนี้ขึ้น ก็ยังทำใจไม่ได้

สัญญาว่าจะแก่ไปด้วยกันก็กลายเป็นฟองสบู่แห่งความฝัน

สำหรับการหย่าร้าง เขาไม่ได้โทษเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่ได้โทษฉินเสวี่ยนหรัว

เขาเอาแต่โทษตัวเอง

โทษตัวเองที่ไม่มีความสามารถและไม่เข้มแข็งพอ

หากเขามีความสามารถเพียงพอ หากเขาแข็งแกร่งพอ เขาสามารถปกป้องเสี้ยเมิ่งเหยาได้อย่างครอบคลุม

สิ่งนี้จะไม่มีวันกลายเป็นอย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน

เพราะตนเองทั้งนั้น …

เฉินเฟิงหายใจเข้าลึกๆ

สงบสติอารมณ์

ตอนนี้เขามีเพียงสิ่งเดียวที่ต้องทำและนั่นคือการแข็งแกร่งขึ้น!

แข็งแกร่งพอที่จะต่อสู้กับตระกูลเฉิน!

มีพลังมากพอที่จะทำให้เฉินโป๋ยุงเกรงกลัว!

มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น ที่เขาสามารถรับเสี้ยเมิ่งเหยากลับมาอีกครั้ง

“เมิ่งเหยา รอผม เราจะไม่แยกจากกันนานเกินไป” เฉินเฟิงหายใจเข้าลึกๆและสาบานอย่างลับๆในใจ

หลังจากออกจากอำเภอไม่นานเฉินเฟิงได้รับโทรศัพท์จากเฉินจื๋อเหวิน

“อาจารย์อาเฉิน พิษไฟในร่างกายของอาจารย์ไม่สามารถระงับได้แล้ว … ” น้ำเสียงของเฉินจื๋อเหวินดูเคร่งขรึม เมื่อครึ่งเดือนก่อน พิษไฟได้แทรกซึมเข้าไปในร่างกายของเจ้าสามหวง

อย่างไรก็ตามเจ้าสามหวงมีพื้นฐานการเพาะปลูกที่ลึกซึ้งและเขาก็รับมันไว้อย่างดื้อๆ

แต่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา พิษไฟมีแนวโน้มที่จะบุกเข้าสู่ปอด

เมื่อพิษไฟแทรกซึมเข้าไปในปอด แม้ว่าฮัวโต๋แพทย์ผู้ยิ่งใหญ่กลับชาติมาเกิด ก็ไม่สามารถช่วยชีวิตของเจ้าสามหวงได้

“ผมรู้แล้ว คุณรีบซื้อตั๋ว เราจะออกเดินทางไปจงไห่ในตอนบ่าย” เฉินเฟิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม สองสามวันนี้เขายุ่งอยู่กับเรื่องยุ่ง ๆ ที่เฉินอิงโรนำมา เกือบลืมเรื่องที่เจ้าสามหวงได้รับพิษไฟ

“โอเค อาจารย์อาเฉิน ผมจะซื้อเดี๋ยวนี้”

หลังจากวางสายแล้ว เฉินเฟิงก็กลับไปที่โรงพยาบาล ก่อนไปจากชางโจว เขาต้องไปพบหวางซูเจินและหลินหวั่นชีว

ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องคนป่วย ก็เห็นหลินหวั่นชีวกำลังป้อนโจ๊กให้หวางซูเจิน

“ พี่เฉินเฟิง … ” เมื่อเห็นเฉินเฟิง หลินหวั่นชีวก็ลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นตระหนก สีแดงอันเย้ายวนปรากฏบนใบหน้าที่สวยงาม

“ ขาของคุณเป็นอย่างไรบ้าง?” เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย

“ไม่ … ไม่เป็นไร หมอบอกว่าขาของฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก พักผ่อนสองสามวันก็

ได้แล้ว” หลินหวั่นชีวมองไปที่เฉินเฟิงด้วยสายตาที่หลบ

“อืม” เฉินเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นหันไปจ้องไปที่หวางซูเจินอีกครั้ง “ป้าหวาง

คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง?”

“ฉันก็ดีขึ้นเช่นกัน ผู้มีพระคุณ” แม้ว่าน้ำเสียงของหวางซูเจินจะยังคงอ่อนแอ แต่ก็

เห็นได้ชัดว่าผิวของเธอดีขึ้นมาก เมื่อเทียบกับสองสามวันก่อนหน้านี้

“งั้นก็ดีแล้ว.”

“ ผมจะไปจงไห่บ่ายวันนี้ คราวนี้ที่ผมจะไปจงไห่ ไม่รู้ว่าผมจะอยู่ที่จงไห่นานแค่ไหนหลังจากที่ผมไป หากพวกคุณมีปัญหาที่ต้องการความช่วยเหลือ เพียงโทรหาบุคคลนี้และรายงานชื่อของผม เขาจะช่วยพวกคุณ” เฉินเฟิงกล่าวพร้อมกับส่งหมายเลขโทรศัพท์ของกู้ตงเซินให้หลินหวั่นชีว

“ผู้มีพระคุณ ทำเช่นนี้ได้อย่างไร … เราสองคนได้รบกวนคุณมามากแล้ว” หวางซูเจินรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย เฉินเฟิงได้ช่วยเหลือพวกเธอมามากจริงๆ พูดได้ว่าช่วยเหลือทุกอย่างจนไม่สามารถใช้คำพูดมาบรรยายได้แล้ว

เฉินเฟิงส่ายหัว “ป้าหวาง ผู้หญิงที่ชนคุณในวันนั้นคือป้าของผม เธอมีความสัมพันธ์ไม่มากก็น้อย ผมมีหน้าที่ต้องชดเชยความผิดพลาดที่เธอทำ”

“เห้อ ผู้มีพระคุณ ไม่ว่ายังไง ฉันกับหวั่นชีวก็อยากจะขอบคุณคุณ ต่อไปหากไม่มีคุณ เราสองแม่ลูกไม่รู้จะทำอย่างไรจริงๆ” หวางซูเจินกล่าวด้วยความจริงใจ

“ใช่แล้ว ผู้มีพระคุณ คุณและภรรยาของคุณ … ” หวางซูเจินเหลือบมองไปที่ เฉินเฟิงอีกครั้ง เมื่อวานหลินหวั่นชีวกลับมาและบอกเธอทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อได้ยินว่าตระกูลจะขอหย่ากับเฉินเฟิงเพราะเขาอุ่มหลินหวั่นชีวไว้ หัวใจของเธอก็รู้สึกบีบแน่น

ถ้าเฉินเฟิงหย่าร้างเพราะหลินวั่นชีว งั้นครอบครัวเธอก็ได้ติดหนี้บุญคุณเฉินเฟิงมากแล้ว

มากจนใช้ทั้งชีวิตมาตอบแทนก็ไม่หมด

“ไม่เป็นไร เราได้คืนดีกันแล้ว” เฉินเฟิงยิ้มและโกหก สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับหลินหวั่นชีว ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องเพิ่มภาระทางจิตใจให้กับหวางซูเจินและหลินหวั่นชีว

“งั้นก็ดีแล้ว งั้นก็ดีแล้ว” หวางซูเจินถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อได้ยินเฉินเฟิงพูดแบบนี้

หลินหวั่นชีวที่อยู่ด้านข้างก็ดูโล่งใจเช่นกัน

ในเวลานี้โทรศัพท์ของหลินหวั่นชีวก็ดังขึ้น

หลังจากรับสาย ไม่รู้ว่าอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ได้พูดอะไร ใบหน้าสวยของหลินหวั่นชีวก็แสดงความลำบากใจเล็กน้อย