ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 35 พี่น้องแค่เปลือกนอก
บทที่ 35 พี่น้องแค่เปลือกนอก
“พี่น้องคนนี้ มีอะไรค่อยพูดค่อยจา………” ส้งจุนก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว อยากออกตัวแทนจ้าวโย่ว แต่ว่าคำพูดของเขายังพูดไม่จบ เท้าใหญ่ข้างหนึ่งกลับเตะอยู่ที่หน้าอกของเขา
ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง!
ส้งจุนถอยหลังต่อไปเรื่อยๆสามเก้าโดยควบคุมตนเองไม่ได้ ชนไปโดนโต๊ะในห้อง
สีหน้าส้งจุนซีดลงทันที เพียงแค่เท้าเดียว ก็ทำให้เขารู้สึกถึง ตับไตไส้พุงล้วนจะเคลื่อนที่แล้ว เขาก็เข้าใจ คราวนี้ยุ่งกับนักเลงอย่างโหดร้ายแล้วจริงๆ คนที่เตะเขาเมื่อกี้คนนั้น ย่อมต้องมีฝีมืออย่างแท้จริงแน่นอน
เทควันโด้ระดับห้าของเขา อยู่ต่อหน้าคนอย่างนี้ ก็เพียงแค่หมัดเท้าปักบุปผาเท่านั้น
“ขอ…….ขอไว้ชีวิต…….เถอะ!” เห็นส้งจุนล้วนถูกหนึ่งวิชาตีก็ถอยแล้ว จ้าวโย่วฟุบ เสียงหนึ่ง คุกเข่าขอร้องอยู่บนพื้นโดยตรงแต่ชายสักลายคนนั้น กลับไร้สีหน้าเอามือยัดใส่เข้าไปในปากของจ้าวโย่ว
“เฉียก” หนึ่งเสียง
ชายสักลายฉีกอย่างโหดร้าย ฉีกจนปากของจ้าวโย่วเลอะโดยตรงเลย บาดแผลยาวหนึ่งเมตรจากมุมปากจนถึงใบหู
จ้าวโย่วร้องอย่างทรมานหนึ่งเสียง ทันทีนั้นก็ล้มกลิ้งอยู่บนพื้น
ฉากที่เลือดสาดเต็มพื้นนี้ ทันทีนั้นทำให้เสี้ยเมิ่งเหยากับสวีเฟยหรงตกใจจนใบหน้าเล็กๆซีดไปหมด
เฉินเฟิงส่ายหัว เขายังไงก็คิดไม่ถึง คนที่ออกหน้าแทนชายใส่สร้อยทองใหญ่นั้น กลับกลายเป็นกู้ตงเชิน ตัวเขาเองหลายวันก่อน เพิ่งตัดมือเขาไปข้างหนึ่ง หรือว่าวันนี้จะต้องซื้อหนึ่งแถมสอง ก็ต้องตัดอีกข้างหนึ่งหรือ?
แต่ว่าเวลานี้จุดสังเกตของกู้ตงเชินล้วนอยู่ที่บนกายของส้งจุนกับจ้าวโย่ว ล้วนไม่ได้สังเกตถึงเขาที่อยู่ในมุม
“พี่ใหญ่คนนี้ ผมชื่อส้งจุน พ่อผมคือประธานกรรมการของจุนเสิ้งกรุ๊ป” ส้งจุนไม่กล้าโอหังอีก ชายสักลายลงมือเด็ดขาดโหดเหี้ยมเช่นนี้ พูดได้ชัดว่าฐานะของชายที่สวมเสื้อลายๆสูงเหนือกว่าที่เขาคาดคิด
“จุนเสิ้งกรุ๊ป หรือ? พ่อมึงคือส้งเถ่ซานหรือ?” กู้ตงเชินตรวจเช็คส้งจุนทีหนึ่ง ถามออกมา
ได้ยินว่ากู้ตงเชินรู้จักพ่อของตนเอง บนใบหน้าของส้งจุนมีสีสันขึ้นมาอีกทันที “ใช่ใช่ใช่ พี่ใหญ่ พ่อผมคือส้งเถ่ซานท่านรู้จักเขาหรือ?”
“มึงเรียกกูเป็นพี่ใหญ่?”กู้ตงเชินกะพริบตา บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้ม
ส้งจุนอึ้งไป ไม่เรียกพี่ใหญ่จะให้เรียกอะไร หรือว่าเรียกลุงใหญ่?
“มึงรู้ว่าพ่อมึงเรียกกูว่าอะไรไหม?” กู้ตงเชินเอ่ยปากถามอีก
“เขาเรียกท่านว่าอะไรหรือ?” ในใจของส้งจุนจู่ๆก็นึกถึงเหมือนจะมีสิ่งไม่ดีจะเกิดขึ้น
“เพี๊ยะ”
กู้ตงเชินหนึ่งฝ่ามือตบอยู่บนใบหน้าส้งจุนโดยตรง ยิ้มเย็นชากล่าวว่า “พ่อมึงเห็นเฮีย ก็ต้องเรียกเฮียว่า ท่านเชินเสียงหนึ่ง มึงถือว่าเป็นอะไร ยังกล้าเรียกเฮีย เป็นพี่ใหญ่!”
ปุ้ง!
ในสมองของส้งจุนเสียงดังลั่นระเบิด ปุ้ง ขึ้นมา เขารู้แล้วล่ะ! ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าฐานะของชายสวมเสื้อเชิ้ตลายๆคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าแล้ว!
อยู่ในเมืองชางโจวอาจจะมีชื่อของหลายคนข้างในมีตัวหนังสือเชินตัวนี้ แต่ว่าสามารถทำให้พ่อเขาส้งเถ่ซานเรียก ท่านเชิน คำหนึ่ง ย่อมเป็นเพียงแค่กู้ตงเชินคนเดียวเท่านั้น!
ที่แท้คือกู้ตงเชิน!
สีหน้าส้งจุนซีดเซียว ในเวลานี้แม้แต่ใจที่คิดอยากจะตายเขาล้วนมีแล้ว หลังจากกลับประเทศแล้ว ส้งเถ่ซานบอกกับเขา เขตตะวันตกของเมืองทั้งหมด คนที่ไปยุ่งไม่ได้ที่สุดก็คือ กู้ตงเชิน เพราะว่ากู้ตงเชินคนนี้ทำเรื่องอะไรขึ้นมาล้วนไม่มีฟ้าไม่มีกฎหมาย อีกทั้งเบื้องหลังของเขา ยังมีมาเฟียใหญ่ของเมืองให้พึ่งพิงอยู่
แม้ว่าเป็นส้งเถ่ซาน ทุกครั้งที่ได้เจอกับกู้ตงเชินล้วนต้องเคารพอย่างยิ่ง
“ท่านเชิน ผมผิดไปแล้ว ขอร้องท่าน เห็นแก่หน้าตาของพ่อผม ปล่อยผมไปสักครั้งเถอะ” ส้งจุนก็ถือว่ายังรู้ตัว ฟุบ เสียงหนึ่ง คุกเข่าอยู่บนพื้น เริ่มขอร้องโดยตรง ในเวลานี้ไม่ว่าผู้ยิ่งใหญ่ช่วยเหลือสาวงามอะไรๆล้วนถูกเขาโยนทิ้งอยู่หลังศีรษะแล้ว ยังเป็นชีวิตที่สำคัญที่สุด
“ปล่อยมึงไปสักครั้งหรือ?” กู้ตงเชินยิ้มอย่างหยอกเล่น จ้องมองโจวจิ้งหลง หนึ่งทีกล่าวว่า “ก็ต้องถามดูว่าพี่น้องกูยินยอมหรือไม่!”
“พี่ใหญ่คนนี้ ขอเพียงแค่ท่านปล่อยผมสักครั้ง ผมสามารถจ่ายเงินชดเชยให้ท่าน พ่อผมมีเงินมากมาย สิบล้าน! ผมสามารถให้ท่านสิบล้าน! ” ส้งจุนพูดทั้งน้ำมูกน้ำตา
โจวจิ้งหลง หัวเราะเยาะหนึ่งเสียง “สิบล้านหรือ?! ที่แท้ในสายตาของมึงเฮียก็มีค่าเพียงแค่สิบล้าน! ”
“กูเย็ดแม่งมึง!” โจวจิ้งหลงแย่งเก้าอี้ขึ้นมา ฟาดไปที่บนหัวของส้งจุนอย่างโหดร้าย ฟาดจนหัวส้งจุนแตกเลือดไหล
“วันนี้เฮียให้มึงยี่สิบล้าน ขาของมึงสองข้างนี้ เฮียจะเอาแล้ว!” โจวจิ้งหลง ความโหดเหี้ยมเต็มใบหน้า จากนั้นสะบัดมีดสปริงหนึ่งเล่มขึ้นมา เสียบไปที่ต้นขาของส้งจุน
“หยุด!”
อยู่ในเวลานี้สวีเฟยหรงก็ลุกขึ้นมา ใบหน้าเล็กๆของเธอก็ตกใจจนซีดเซียวไปหมด แต่ว่ายังไงส้งจุนก็ออกตัวเพื่อเธอ จึงตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เธอไม่สามารถปล่อยให้ส้งจุนถูกตัดขาทั้งสองข้างไปต่อหน้าต่อตา
เห็นคนที่ออกเสียงคือสวีเฟยหรงโจวจิ้งหลงไม่โกรธกลับดีใจกล่าวว่า “มึงอีกะหรี่คนนี้ ถึงขนาดยังไม่หนี้”
กู้ตงเชินก็มองสังเกตไปที่สวีเฟยหรงอย่างน่าสนใจเช่นกัน ราคะในตาไม่ได้ปิดบังแม้แต่นิด นี่เป็นสาวงามที่ไม่ด้อยกว่า เสี้ยเมิ่งเหยาคนหนึ่ง โดยเฉพาะเป็นเวลานี้สวีเฟยหรงดั่งกวางน้อยที่ได้รับความทรมานอย่างมาก สภาพน่าสงสารเหลือเกิน ยิ่งทำให้คนรู้สึกเอ็นดู
“สาวสวย คนไม่เอาไหนคนนี้เป็นแฟนคุณหรือ?” กู้ตงเชินยิ้มถาม
สวีเฟยหรงส่ายหัว กล่าวว่า “ท่านเชิน คือพี่น้องท่านลงไม้ลงมือกับฉันก่อน ส้งจุนจึงลงมือกับพี่น้องของท่าน………. ”
“นี่คือคุณจะพูดหลักการกับกูหรือ?!” กู้ตงเชินสีหน้าเย็นชาโหดเหี้ยม ตัดคำพูดโดยตรง
“ไม่……ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้………” ใบหน้างดงามของสวีเฟยหรงซีดลงตกใจจนแม้แต่คำพูดก็พูดไม่สมบูรณ์
โจวจิ้งหลง หัวเราะ เฮอะเฮอะ กล่าวว่า “ท่านเชิน พูดกับอีกะหรี่คนนี้ ไม่ต้องพูดให้ยืดยาว ท่านแบกเธอกลับไปโดยตรง กลางคืนจัดการเธออยู่บนเตียงให้ดีๆก็พอแล้ว”
กู้ตงเชิน เลียริมฝีปาก จ้องมองสภาพอย่างน่าสงสารของสวีเฟยหรงเพียงแค่รู้สึกถึงความร้อนผ่าวขึ้นมา “สาวสวย คุณรู้สึกว่าความคิดเห็นของกู………..”
“ไม่ได้ !”
คำพูดของกู้ตงเชินยังพูดไม่จบ ก็ถูกเสียงที่สั่นนิดๆตัดคำพูดไป
กู้ตงเชินหันหน้าไป ตอนที่เห็นคนที่ออกเสียงคือเสี้ยเมิ่งเหยาเขาตื่นตกใจในทันที สาวน้อยคนนี้ทำไมอยู่ที่นี่ล่ะ?จากนั้นเขาก็ย้ายสายตาไปทางข้างซ้ายของเสี้ยเมิ่งเหยาเขามองเห็นใบหน้าที่ยิ้มเหมือนไม่ยิ้มใบหนึ่ง
ในทันทีนั้น วิญญาณของกู้ตงเชิน ตกตะลึงจนโผล่ออกมาโดยตรง!
“ฮ่าฮ่า ท่านเชิน โชควาสนาของท่านนี้ไม่น้อยนะ นึกไม่ถึงว่าในห้องน้อยๆนี้ ยังมีสาวงามโดดเด่นเช่นนี้ ท่านเชิน คืนนี้ท่านกลับไปสะใจให้จบล่ะ เอาสาวงามทั้งสองนี้ ให้น้องยืมไปเล่นบินคู่เป็นยังไงล่ะ?” โจวจิ้งหลงล้วนไม่ได้สังเกตถึง ใบหน้าของ กู้ตงเชินหวาดกลัวจนใกล้จะเปลี่ยนโฉมหน้าไปหมดแล้ว
เขาเดินไปทางเสี้ยเมิ่งเหยาอย่างไม่ใส่ใจเหมือนเดิม รอยยิ้มเต็มไปด้วยตัณหาราคะมากเหลือเกิน
“บินแม่งสิ!”
ตาเห็นโจวจิ้งหลงกำลังจะเดินไปถึงข้างหน้าเฉินเฟิง กู้ตงเชินก็ห่วงใยอย่างอื่นไม่ได้แล้ว บินไปยกเท้าเตะอยู่บนเอวของโจวจิ้งหลง
เท้านี้ กู้ตงเชินเตะแรงด้วยความแรงสิบสองส่วนออกมาทั้งหมด ไม่กล้าเก็บไว้แม้แต่นิด เขากลัวเฉินเฟิงจะเข้าใจผิดเขาว่า โจวจิ้งหลงล่วงเกินเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นเจตนาของเขา
หลังจากโจวจิ้งหลงถูกเตะจนล้มดั่งสุนัขหน้าทิ่มปักโคลนแล้ว ก็มึนงงในทันทีนั้น
“ท่านเชิน……”
“เพี้ยะ!”
“มึงขี้เข้าสมองแล้วหรือ? คุณเสี้ยมึงก็ยังกล้าเตะต้อง!” กู้ตงเชินไม่เหลือน้ำใจแม้แต่นิด ไม่ให้โอกาสโจวจิ้งหลงแก้ตัวโดยตรง การตบหน้าเหมือนไม่ต้องจ่ายตัง ตบไปที่บนใบหน้าของโจวจิ้งหลง
มองเห็นกู้ตงเชินสั่งสอนโจวจิ้งหลงเหมือนดั่งศัตรูฆ่าพ่อ ในห้องคนทั้งหลายล้วนมึนงงไปเลย
นี่คือเรื่องอะไรกันแน่?
ก่อนหน้านั้น กู้ตงเชินไม่ใช่ยังดูว่าโจวจิ้งหลงเป็นพี่น้องกันหรือ ทำไมแค่พริบตาเดียว ก็แทบอยากจะฆ่า โจวจิ้งหลงให้ตายเลยล่ะ?