ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 37 ป้าที่น่ารำคาญที่สุด

บทที่ 37 ป้าที่น่ารำคาญที่สุด

เฉินเฟิงขยับปาก เดิมทีอยากจะปฏิเสธ อย่างไรก็ตามในโรงจอดรถของคฤหาสน์หลังนั้นของเขาที่อยู่ยู่ฉวนซาน ยังมีรถเคอนิกเส็กก์ที่มีมูลค่า 20 กว่าล้านจอดไว้อยู่คันหนึ่ง แต่หลังจากมองเห็นสายตาคาดหวังของเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว เฉินเฟิงก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้อีก

เขาคาดการณ์ได้ว่า เสี้ยเมิ่งเหยาซื้อรถให้เขา คือเพื่อรักษาหน้าของเขาไว้

“อืม ”สุดท้าย เฉินเฟิงก็รับปากออกมาแล้ว

เพียงแค่หลังจากรับปากแล้วมีความรู้สึกแปลกประหลาดเล็กน้อย การกระทำเช่นนี้ของตัวเขาเองตอนนี้ น่าจะนับว่าเป็น…เกาะเมียกินล่ะ?

“นั่นพรุ่งนี้พวกเราไปดูรถดีหรือไม่?” เสี้ยเมิ่งเหยายิ้มหวานพูด

“โอเค” คำตอบของเฉินเฟิงสั้นๆเรียบง่าย

เช้าวันที่สอง ทั้งสองคนก็มาถึงร้าน 4 ร้านหนึ่งแต่เช้า จากดูรถจนถึงออกรถ ทั้งสองคนใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วโมง

ตอนเวลาที่เฉินเฟิงขับออดี้ 6 อย่างใหม่เอี่ยมคันหนึ่งออกจากร้าน 4 เสี้ยเมิ่งเหยานั่งอยู่ที่ข้างๆ ใบหน้างดงามปรากฏสีหน้าแจ่มใสอย่างไม่รู้สาเหตุ

มุมปากของเฉินเฟิงงอขึ้น ราคาของออดี้ 6 คันนี้ แม้ว่าเทียบหลักหน่วยของเคอนิกเส็กก์ก็ไม่ได้ แต่นั่งอยู่บนรถ เฉินเฟิงกลับมีความรู้สึกที่สุขสบายแบบหนึ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน

“เฉินเฟิงคุณชอบเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงล่ะ?”เสี้ยเมิ่งเหยาเอียงหัวถาม

เฉินเฟิงอึ้งไป ไม่รู้ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจู่ๆทำไมถามคำถามนี้ออกมา

“เด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงก็ได้ล่ะ เพียงแค่เป็นคุณคลอดเองผมก็ล้วนชอบ” เฉินเฟิงพูดตามตรง

ใบหน้างดงามของเสี้ยเมิ่งเหยาแดงระเรื่อ “นั่นพวกเราคลอด ……….”

“ปั้ง ”

คำพูดของเสี้ยเมิ่งเหยายังพูดไม่จบ ก็เห็นเงา เงาหนึ่งพุ่งออกมาจากข้างๆ จากนั้นล้มลงไปอยู่หน้ารถแล้ว

มิจฉาชีพวิ่งให้รถชนหวังเรียกเงินค่าเสียหายหรือ?

เฉินเฟิงกะพริบตา เขากลับนึกไม่ถึง เพิ่งซื้อรถใหม่ ยังขับไม่ถึงกี่เมตร ก็พบเจอมิจฉาชีพวิ่งให้รถชนหวังเรียกเงินค่าเสียหาย อีกทั้งมองเห็นระดับความเชี่ยวชาญในการกระทำของหญิงนางนี้ที่นอนอยู่หน้ารถ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ทำครั้งนี้เป็นครั้งแรก

มิจฉาชีพมืออาชีพหรือ? มุมปากของเฉินเฟิงยิ้มเย็นชาขึ้นมานิดหนึ่ง จากนั้นเหยียบคันเร่งอย่างรุนแรง ออดี้สีดำเหมือนดั่งเสือโหดร้ายตัวหนึ่งที่ออกจากกรง พุ่งออกไปทางหญิงนางนั้นที่นอนอยู่บนพื้นอย่างไม่ถือสาแม้แต่นิด

มองลักษณะเฉินเฟิงแบบนี้ ก็คือตั้งใจจะเหยียบหญิงนางนั้นที่อยู่บนพื้นจนตายโดยตรงแน่!

“เฉินเฟิง! คุณจะทำอะไร!”

เสี้ยเมิ่งเหยาตื่นตกใจจนปากเล็กๆของเขาอ้ากว้าง

เฉินเฟิงไร้สีหน้า ไม่สนใจอะไรมีแต่เหยียบคันเร่งพุ่งไปทางหญิงนางนั้นที่นอนอยู่บนพื้น

“อ่า !จะฆ่าคนแล้ว ! ”

ตาเห็นออดี้สีดำเหยียบมาทางตัวเอง ไม่มีเจตนาที่จะหยุดแม้แต่นิด ในทันทีนั้นหญิงนางนั้นที่อายุปานกลางนอนอยู่บนพื้นก็ตกใจจนวิญญาณพุ่งออกมา ร้องกรี๊ดเสียงหนึ่ง รีบคลานขึ้นมาจากพื้นโดยตรง

“เอี้ยด”

สุดท้ายเฉินเฟิงเขาก็เหยียบเบรก ล้อรถเสียดสีกับทาง มีเสียงที่เสียดสีกับพื้นแสบหูออกมา

หัวรถสีดำถูกหยุดอย่างบังคับ ระยะห่างกับหญิงนางนั้นที่อายุปานกลางเพียงแค่หนึ่งเมตร ถ้าหากว่าเมื่อกี้เฉินเฟิงเหยียบเบรกรถช้ากว่าครึ่งวินาที หญิงนางนั้นที่อายุปานกลางในเวลานี้ เกรงว่าน่าจะปลิวออกไปแล้ว

เรื่องเป็นอย่างนี้ หญิงนางนั้นที่อายุปานกลางก็ตกใจจนเหงื่อที่หนาวเย็นเต็มหัว ขาสั่นโดยตลอด

เธอจะไม่เข้าใจได้ยังไง ครั้งนี้เจอนักเลงที่โหดร้ายแล้วจริงๆ ถ้าหากว่าเธอเมื่อกี้นอนอยู่บนพื้นไม่ลุกขึ้นมาล่ะก็ ออดี้คันนี้ จะเหยียบผ่านตัวเธอจริงๆ!

“ป้าเหรอ?” ตางดงามของเสี้ยเมิ่งเหยาเปิดกว้าง หลุดพูดออกจากปาก

เฉินเฟิงขมวดคิ้วขึ้นมา หลังจากรถจอดแล้วเขาจึงพบเห็นว่า มิจฉาชีพมืออาชีพคนนี้ แท้จริงแล้วคือซุนกุ้ยฟางป้าของเสี้ยเมิ่งเหยาสองปีก่อน ซุนกุ้ยฟางยังเคยพาลูกชายของเธอมาตระกูลเสี้ยครั้งหนึ่ง ตอนนั้นซุนกุ้ยฟางมา เอ่ยปากก็จะหาหลินหลันเพื่อยืมเงินห้าแสนทันที พูดว่าจะใช้เพื่องานแต่งงานให้กับลูกชายเธอ

แน่นอนอยู่แล้ว แท้ที่จริงหลินหลันก็ไม่มีเงินมากขนาดนั้น แม้ว่ามี ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะให้ซุนกุ้ยฟางยืม

ยืมเงินไม่ได้ ซุนกุ้ยฟางก็ทั้งบ่นทั้งด่าพาลูกชายออกจากตระกูลเสี้ย ตอนที่จะไปก็ยังหยิบกระเป๋าเงินของเสี้ยเมิ่งเหยาไปด้วย

หลังจากนั้นยอมตายก็ไม่ยอมรับผิด ทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาโมโหจนนอนไม่หลับหลายวัน

ดังนั้นความทรงจำของเฉินเฟิงต่อซุนกุ้ยฟางคนนี้ แจ่มแจ้งมากเป็นพิเศษ

คนในตระกูลนี้ ล้วนน่ารำคาญที่สุดในน่ารำคาญที่สุด

เฉินเฟิงกับเสี้ยเมิ่งเหยามองเห็น ซุนกุ้ยฟางที่ยืนอยู่หน้ารถ ซุนกุ้ยฟางย่อมได้มองเห็นเฉินเฟิงกับเสี้ยเมิ่งเหยาผ่านกระจกต้านลมโดยปริยาย

ทำไมเป็นคนไม่เอาไหนคนนี้ล่ะ?!

ในทันทีนั้น สีหน้าของซุนกุ้ยฟางกลายเป็นหลากหลายมาก

ความเกรงกลัวที่เข้มข้น ค่อยๆกลายเป็นตื่นตระหนก หลังจากตื่นตระหนกแล้ว คือความโมโหที่ไร้สิ้นสุด

“โป้งโป้งโป้ง”

ซุนกุ้ยฟางเดินหลายก้าวไปที่ข้างหน้าต่างรถของเฉินเฟิงเคาะหน้าต่างรถหนักๆหลายครั้ง

เฉินเฟิง หมุนหน้าต่างรถลงมา จ้องมองซุนกุ้ยฟางอย่างเย็นชาหนึ่งที

“มึงคนไม่เอาไหน ความกล้าหาญของหมานี้ใครให้มึงมา? เมื่อกี้มึงเกือบจะชนกูไปแล้ว มึงรู้ตัวรึเปล่า!” ซุนกุ้ยฟางทั้งด่าทั้งบ่น เมื่อกี้ในชั่วพริบตานั้นที่เฉินเฟิงเหยียบคันเร่ง เธอคิดว่าตัวเธอเองได้เจอกับนักเลงอย่างโหดร้ายที่มองชีวิตคนดั่งหญ้ามัสตาร์ดแล้วจริงๆ แต่หลังจากรถจอดแล้ว เธอจึงพบเห็น คนที่ขับรถแท้จริงแล้วเป็นหลานเขยที่ไม่เอาไหนของตัวเธอเองคนนั้น นี้จะให้ซุนกุ้ยฟางอดทนได้ยังไง

“ป้า คือตัวคุณคลานไปที่หน้ารถเองนะ” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดเสียงเย็นชา

“มึงนังหนูไร้เดียงสา! มึงหมายความว่ายังไงเหรอ? อะไรเรียกว่ากูคลานไปที่หน้ารถเอง ทั้งๆที่กูเดินอยู่บนถนนดีๆ คนไม่เอาไหนคนนี้ขับรถชนเข้ามา ถ้าไม่ใช่กูไหวพริบเร็ว วันนี้กูก็ต้องถูกคนไม่เอาไหนคนนี้ชนตายไปแล้ว!” ซุนกุ้ยฟางมือสองข้างเท้าสะเอว มีเหตุผลเพียงพอพูดได้อย่างเต็มที่ ดูเหมือนว่าคนที่วิ่งให้รถชนหวังเรียกเงินค่าเสียหายคือเฉินเฟิงนั่นเอง

“คนอย่างคุณนี้ ถูกชนตายก็สมควรแล้ว” เฉินเฟิงหัวเราะเย็นชาหนึ่งเสียง พูด

คำนี้พูดออกมา สีหน้าของซุนกุ้ยฟางก็เปลี่ยนแปลงในทันที

“มึงพูดอะไรนะ?! เฉินเฟิงมึงไม่เอาไหน มึงเชื่อหรือไม่กูจะฉีกปากของมึงจนเลอะ”

“ฉีกปากของผมจนเลอะหรือ?” เฉินเฟิงหัวเราะเย็นชาต่อๆกัน จากนั้นผลักประตูอย่างรุนแรงชนซุนกุ้ยฟางจนเซ

ซุนกุ้ยฟางยืนไม่ทันนิ่ง ก้นนั่งอยู่ที่พื้นโดยตรง

“มึง…….มึงอยากจะทำอะไรหรือ?” จ้องมองเงากายสูงใหญ่ของเฉินเฟิงยืนอยู่ต่อหน้าตัวเธอเอง ซุนกุ้ยฟางว้าวุ่นในทันที

“คุณไม่ใช่จะฉีกปากของผมจนเลอะหรือ? มา ฉีกสิ! ” เฉินเฟิงพูดเสียงเย็นชา

“เฉินเฟิงมึงอย่าทำเหลวไหล กูเป็นป้าของมึงนะ! มึงหากกล้าตีกู หลินหลันที่อยู่ในเสี้ยเว่ยกั๋วจะไม่ปล่อยมึงไปแน่!”ซุนกุ้ยฟางแข็งนอกอ่อนในพูด เธอไม่เข้าใจ เฉินเฟิงที่ได้แต่รับปาก ครับผมลูกเดียว มาโดยตลอด วันนี้ทำไมมีความกล้าหาญขนาดนี้ แม้ว่าคุณป้าของเธอคนนี้ ล้วนกล้าไม่อยู่ในสายตาเหรอ

“แม่!” อยู่ในเวลานี้ ก็มีเสียงที่เข้มหนาดังขึ้น

ได้ยินเสียงนี้ ในทันทีนั้นซุนกุ้ยฟางเหมือนเช่นดั่งเห็นตัวช่วย สีหน้าดีใจ

“ลูก ในที่สุดแกก็มาแล้ว!”

เฉินเฟิงหันหน้ามองไป กลับเห็นชายมีกล้ามเนื้อที่ดูดุดันเต็มใบหน้า ถือท่อนเหล็กท่อนหนึ่งเดินเข้ามา ชายคนนี้เฉินเฟิงก็รู้จัก คือหลินต้าจูนลูกชายของซุนกุ้ยฟางอายุสามสิบแล้ว ยังเป็นคนเร่ร่อนตกงาน คนหนึ่ง ทั้งวันหลอกกินหลอกดื่มอยู่บนท้องถนน กับเพื่อนหมาจิ้งจอกกลุ่มหนึ่ง มีชื่อเสียงแย่มาก

“แม่ ลูกกะหรี่นี้รังแกท่านหรือ?” หลินต้าจูนสีหน้าไม่เป็นมิตรจ้องมองเฉินเฟิงพูด

“ลูก เขาคือเฉินเฟิงไง แกไม่รู้จักแล้วหรือ?” เห็นหลินต้าจูนเหมือนว่าจำเฉินเฟิงไม่ได้ ซุนกุ้ยฟางก็เลยพูดเตือน

“เฉินเฟิงหรือ?” หลินต้าจูนยักคิ้ว นี่จึงพบเห็น ชายอยู่ตรงหน้านี้มีความคุ้นตาเล็กน้อย ตัวเขาเองสองปีก่อน เหมือนเคยเจอ

“เขาคือลูกเขยไม่เอาไหนคนนั้นของคุณลุงสามของผมหรือ?” หลินต้าจูนยักคิ้วถาม