ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 403 สามีป้ารอง?

บทที่ 403 สามีป้ารอง?

“ป้ารอง ประธานหวางของพวกคุณจะฐานะยังไงก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน！ฉันไม่เคยคิดจะไปนัดบอดกับเขา”เสี้ยเมิ่งเหยากดความโกรธไว้ในใจ

“อะไรนะ?！ ไม่เคยคิดที่จะไปนัดบอดกับประธานหวาง?！”

หลินเย่นขมวดคิ้วเข้า ทันใดนั้นความโกรธก็แพร่ไปทั่วร่างกาย： “เสี้ยเมิ่งเหยา อย่าคิดว่าตัวเองสูงส่งอะไร ก็แค่ผู้หญิงที่เคยหย่า มีผู้ชายมาเอาก็ดีแค่ไหนแล้ว”

“ประธานหวางชอบแก นั้นเป็นความโชคดีที่แกเกิดแปดชาติก็หาไม่ได้ แกไม่อยากนัดบอดกับประธานหวาง? ใครกันนะที่ทำให้แกมั่นใจกล้าพูดคำนี้ออกมา！”

“ใครให้ความมั่นใจกับฉัน ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับป้า สรุป พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็ไม่อยากนัดบอดกับประธานหวางอะไรของป้าหรอก！” เสี้ยเมิ่งเหยามองดูหลินเย่นด้วยความเย็นชา หลังจากพูดจบ ก็หันหลังแล้วเดินจากไป หลินเย่นที่อยู่ตรงนั้นกระทืบเท้าด้วยความโกรธ แล้วระบายความโกรธไปที่หลินหลัน： “หลินหลัน สั่งสอนลูกยังไง ฟังดูมันพูดซิ นี้เป็นคำที่คนควรพูดไหม?！”

“ฉันทำเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างเธอกับประธานหวาง ลงแรงไปไม่น้อย สุดท้าย ประธานหวางรับปากจะเจอเธอแล้ว เธอกลับไม่รักดี ไม่มีใครทำแบบนี้กันหรอก?!”

หลินหลันฉีกยิ้ม รีบพูดปลอบใจ： “พี่เย่น พี่ใจเย็นๆ คาดว่าในใจของเมิ่งเหยายังคิดถึงไอ้สวะนั้นอยู่ ดังนั้นจึงต่อต้านการนัดบอด รอให้ผ่านไปหลายวันก่อน ให้เธอลืมไอ้สวะนั้น เธอต้องรับปากนัดบอดกับประธานหวางแน่นอน”

“ยังคิดถึงไอ้สวะนั่น?”หลินเย่นโกรธขึ้นทันที

“ไอ้สวะนั้นมีอะไรให้คิดถึง！ ประธานหวางของพวกเราสู้ไอ้สวะนั่นไม่ได้ตรงไหน ต้องการตำแหน่งก็มีตำแหน่ง ต้องการเงินก็มีเงิน ลูกเขยเต่าทองแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะฉันลงแรงขอร้องเขา ต่อให้แกถือโคมหาก็หาไม่ได้….”

“ใช่ใช่ใช่ พี่เย่น พี่พูดถูก ฉันขอบคุณแทนเมิงเหยา ถ้าหากว่าครั้งนี้ประธานหวางชอบเมิ่งเหยา ฉันจะให้เมิ่งเหยาจำบุญคุณนี้ของพี่เย่นอย่างแน่นอน”หลินหลันยิ้มพร้อมกับพูด

“หึ แบบนี้ค่อยยังชั่ว” หลินเย่นเบะปาก “หลินหลัน พูดกับเธอตรงๆ ทางด้านประธานหวังไม่ต้องพูดอะไรมาก เขาพอใจลูกสาวของคุณมาก ตอนนี้คุณแค่ทำให้ลูกสาวของคุณ ยอมพบกับประธานหวังก็พอแล้ว”

“ได้ซิ พี่เย่น ฉันจะกลับไปกล่อมเมิ่งเหยา ให้เธอพบกับประธานหวาง”หลินหลันพูด

“อืม งั้นก็ดี หลินหลัน คุณกลับไปบอกเสี้ยเมิ่งเหยา ผู้หญิงที่ต้องการแต่งงานกับประธานหวางมีมากมาย เข้าแถวจากแม่น้ำหวงผู่มาถึงหน้าประตูก็ไม่แน่ว่าจะหมด ถ้าเธอไม่รีบคว้าไว้ ถ้าผ่านหมู่บ้านนี้ไป อยากหาร้านค้าแบบนี้ก็คงยาก”หลินเย่นพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ใช่ใช่ใช่ พี่เย่น คำพูดของพี่ฉันจะบอกกับเมิ่งเหยาแน่นอน” หลินลันรีบพยักหน้า งานหลักที่เธอมาที่จงไห่ครั้งนี้ก็คือทำให้เมิ่งเหยาไปนัดบอดให้ได้ ถ้าหากว่าทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาแต่งงานกับประธานหวางได้ งั้นตระกูลเสี้ยของพวกเธอ ก็ได้เข้าสู่แวดวงเศรษฐีมาครึ่งก้าวแล้ว

“บอกต่อ? บอกต่อก็พองั้นเหรอ? สิ่งที่ฉันต้องการคือวันพรุ่งนี้ให้คุณพาลูกสาวไปที่ฮงเยคลับ นัดบอดกับประธานหวาง”หลินเย่นไม่สบอารมณ์เล็กน้อย เธอได้ตกลงกับประธานหวางแล้ว พรุ่งนี้ให้ประธานหวางกับเสี้ยเมิ่งเหยาพบกันที่ฮงเยคลับ ถ้าหากว่าพรุ่งนี้ประธานหวางไม่ได้เจอกับเสี้ยเมิ่งเหยา งั้นตำแหน่งรองผู้จัดการของเธอก็คงไม่ต้องทำแล้ว

“พรุ่งนี้?”

พอได้ยินเวลานัดแล้ว หลินหลันรู้สึกลำบาก ： “พี่เย่น สามารถเลื่อนออกไปสักหลายวันหน่อยได้ไหม เมิ่งเหยาเด็กคนนี้มีนิสัยดื้อรั้น ฉันกลัวว่าเวลาแค่นี้จะกล่อมไม่ได้ อย่างน้อยต้องสองสามวันเลย”

“สองสามวัน? คุณเห็นประธานหวางเป็นอะไร คุณคิดว่าคนนั้นเขาจะรอของมือสองสองสามวันได้เหรอ ต้องพรุ่งนี้！พรุ่งนี้จะต้องทำให้ลูกสาวคุณมาที่ฮงเยคลับให้ได้ ถ้าเธอกล้าที่จะไม่มา ฉันจะทำให้คุณสองแม่ลูกไสหัวออกจากจงไห่！”หลินเย่นพูดอย่างโหดเหี้ยม ในน้ำเสียงมีการข่มขู่เล็กน้อย

หลินหลันสั่นไปทั้งตัว รีบพยักหน้ารับปาก ： “พี่เย่นวางใจเถอะ ถ้าพรุ่งนี้ถึงจะต้องมัดตัว ก็จะพาเมิ่งเหยาไปที่ฮงเยคลับให้ได้”

“ทำให้ได้จะดีที่สุด”หลินเย่นพูดอย่างเย็นชา หลังจากพูดจบ เธอจึงพาถางรั่วเสวี่ยนออกไปอย่างภาคภูมิใจ ระหว่างทาง ถางรั่วเสวี่ยนมองดูหลินเย่นอย่างไม่เข้าใจ： “แม่ ทำไมคุณถึงต้องการจับคู่เสี้ยเมิ่งเหยาและประธานหวาง? ถ้าหากว่าเสี้ยเมิ่งเหยาแต่กับประธานหวางจริงๆ วันข้างหน้าไม่ใช่ว่าจะต้องนั่งอยู่บนหัวตระกูลเราเหรอ”

“นั่งอยู่บนหัวตระกูลเรา เธอกล้าเหรอ！”หลินเย่นยิ้มเยาะ “รั่วเสวี่ยน นิสัยของเมิ่งเหยาผู้หญิงสารเลวคนนั้นแม่รู้ดี แม้ว่าเธอจะแต่งงานกับประธานหวางจริง ก็ไม่กล้าอวดต่อหน้าเรา”

“ไม่แน่ เธออาจจะเคารพพวกเราก็ได้ ซาบซึ้งกตัญญู”หลินเย่นมั่นใจมาก เธอมองคนออก แม้ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นลูกสาวของหลินหลัน แต่นิสัยของเธอ กลับไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิง ใจดี ไม่แก่งแย่งชิงดี แม่พระ……พูดให้ชัดเจนก็คือ รังแกได้ง่าย

สนับสนุนคนที่รังแกได้ง่ายให้กับประธานหวาง ด้วยฝีมือของเธอ สามารถเปลี่ยนคนนี้ให้เป็นหุ่นเชิดของเธอได้ เพื่อมอบผลประโยชน์ให้กับเธอเรื่อย

แม้ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะโกรธ แต่ก็ไม่ได้ทิ้งหลินหลันไว้ที่สนามบิน และพาหลินลันมาที่โรงแรม ระหว่างทาง หลินหลันขมวดคิ้วหน้าบึ้ง เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดว่าจะพาเสี้ยเมิ่งเหยาไปที่ฮงเยคลับได้อย่างไร หลังจากที่ไปถึงโรงแรม หลินหลันรู้สึกตัวขึ้นได้

“เมิ่งเหยา ห้องที่ลูกเช่าอยู่ที่นี่ล่ะ ?”หลินหลันถามอย่างไม่เข้าใจ เดิมทีเธอคิดว่า เสี้ยเมิ่งเหยาจะพาตัวเองไปห้องที่เธอเช่าที่จงไห่ แต่กลับคิดไม่ถึง เสี้ยเมิ่งเหยากลับพาเธอมาที่โรงแรม

“ห้องที่ฉันเช่าเล็กเกินไป พักได้แค่คนเดียว แม่พักที่โรงแรมก่อนเถอะ”เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว

ห้องที่ฉินเสวี่ยนหรัวเตรียมไว้ให้เธอ เป็นคอนโดขนาดเกือบ 200 ตร.ม ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแม้แต่น้อย ดังนั้นเธอจึงไม่ได้พาหลินหลันไป เพราะว่าคอนโดนั้น เป็นห้องมาตรฐานของประธานบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป ถ้าหลินหลันเห็นแล้ว ต้องรู้สึกว่างานที่ทำต้องมีอะไรแน่ๆ

เธอไม่ได้คิดที่จะบอกหลินหลันเกี่ยวกับการได้รับแต่งตั้งเป็นประธานของบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้”หลินหลันพยักหน้า และไม่ได้คิดอะไร

จากนั้นเธอก็กลอกตาและพูดว่า： “เมิ่งเหยา หลังจากที่ลูกออกมาแล้ว สามีของป้ารองโทรมา บอกว่าไม่ได้เจอพวกเราสองคนนานแล้ว อยากจะเลี้ยงข้าวพวกเราสองคน…..”

“สามีป้ารองของฉันเหรอ?”เสี้ยเมิ่งเหยามองหลินหลันอย่างสงสัย สามีป้ารองคนขี้อวดคนนั้น จะอยากเลี้ยงข้าวเธอกับหลินหลัน?

“อืม ลุงรองของลูก”หลินหลันโกหกอย่างหน้าตาเฉย ที่ว่าลุงรองอยากเลี้ยง เป็นข้ออ้างโดยสิ้นเชิง

เหตุผลสำหรับข้ออ้างนี้ เป็นเพราะระหว่างทางที่เธอมา คิดเป็นเวลานาน คิดไม่ออกว่าจะทำยังไงให้เสี้ยเมิ่งเหยาไปนัดบอดได้ สุดท้ายก็คิดออกว่าจะหลอกให้เสี้ยเมิ่งเหยาไป รอจนหลอกให้เสี้ยเมิ่งเหยาไปถึงฮงเยคลับแล้ว ค่อยพูดเรื่องนัดบอด

“จริงหรือเปล่า?”เสี้ยเมิ่งเหยายิ่งขมวดคิ้วหนักขึ้น เธอมักรู้สึกว่าหลินหลันกำลังโกหกเธออยู่ ที่บอกว่าจะไปกินข้าว เป็นไปได้ว่าจะเป็นนัดบอด แต่หลินหลันไม่กลัวว่า หลอกให้เธอไปแล้ว เธอจะไม่ให้เกียรติประธานหวางเหรอ?

“ก็ใช่นะซิ ลุงรองไม่ได้เจอพวกเราสองคนมาเจ็ดแปดปีแล้ว ครั้งนี้พวกเราสองคนมาจงไห่ เขาต้องเลี้ยงข้าวพวกเราสองคนอย่างแน่นอน”หลินหลันพูดต่อ