ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 52 นายน้อย

บทที่ 52 นายน้อย

ในที่สุดงานประมูลนี้ ก็จบลง

เมื่อคนเริ่มแยกย้ายกันออกไป ซุนกุ้ยฟางก็ทนไม่ไหวแล้ว ก่อนจะขาอ่อนร่วงลงไปกับพื้น

“จบแล้ว มันจบแล้ว……” ซุนกุ้ยฟางพูดอย่างสติหลุด

“พี่สะใภ้ เงินร้อยล้านก็มาอยู่ในมือแล้วไม่ใช่เหรอ？ทำไมมันจบแล้วล่ะ？” หลินหลันกลับไม่ได้คิดเยอะขนาดนั้น แววตาของเธอในตอนนี้ตื่นเต้นเหลือเกิน

แต่นี่มันหนึ่งร้อยล้านเลยนะ ชีวิตเธอทั้งชีวิตก็ไม่เคยเห็นเงินเยอะขนาดนั้นเลย

ให้ตายอย่างไรเธอก็คิดไม่ถึง ว่าลูกของเธอจะมีค่ามากขนาดนี้

“ถ้าเกิดว่าไม่มีคนอย่างเฉินเฟิง เมิ่งเหยาต้องแต่งงานเข้าบ้านรวยๆ ไปนานแล้ว สามปีนี้ ฉันไม่ได้อยู่ในที่ใหญ่ๆ แบบนั้น วันๆ เอาแต่ขึ้นลิฟต์ เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด” หลินหลันบ่นพึมพำ ก่อนจะมองการ์ดที่อยู่ในมือ พลางมีใบหน้ายิ้มแย้ม

“ตอนนี้โอเคแล้วล่ะ วันลำบากๆ มันได้ผ่านไปแล้ว พี่สะใภ้ เงินร้อยล้านนี้ ฉันจะแบ่งให้คุณสิบล้านก็แล้วกัน” ครั้งนี้หลินหลันใจกว้างมาก เธอรู้ ว่าถ้าเกิดไม่มีซุนกุ้ยฟาง การประมูลครั้งนี้ ไม่ต้องพูดถึงร้อยล้าน แค่สิบล้านก็น่าจะมากแล้ว

“เพี๊ยะ”

ใครจะไปรู้ว่าซุนกุ้ยฟางจะตบหน้าหลินหลัน จนทำให้หน้าเป็นรอยนิ้วมือ

“คุณมันคนโง่！คุณรู้ไหมว่าความตายมาเยือนแล้ว！” ซุนกุ้ยฟางโกรธจนทนแทบไม่ไหว เธอคิดว่าตัวเองรวยมากพอแล้ว แต่คนโง่อย่างหลินหลัน กลับรวยกว่าเธอ หรือว่าเธอไม่เข้าใจเลย ว่าเงินร้อยล้านของเสิ่นจุนเหวิน มันไม่ควรจะรับเอาไว้อยู่แล้วเหรอ？

“พี่สะใภ้ ทำไมคุณต้องมาตบฉัน？ความตายมาเยือนอะไร？” หลินหลันจับหน้าตัวเอง พลางถามด้วยสีหน้าสงสัย “คุณชายเสิ่นเขาก็จ่ายเงินมาแล้วไม่ใช่เหรอ？คุณกำลังเป็นห่วงอะไรเหรอ？”

“เงินของเสิ่นจุนเหวิน คุณกล้ารับเหรอ？” ซุนกุ้ยฟางกัดฟันถาม

“มีอะไรที่ต้องไม่กล้าด้วย” หลินหลันเบะปาก “แต่ว่าฉันเป็นภรรยาในอนาคตของเขานะ เขาไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก”

“ถ้าเกิดเป็นฉัน ฉันเองก็เปิดโลกกว้างแล้ว เมื่อเห็นว่าฉันถูกเฉินเฟิงทำร้ายมาถึงสามปี ก็คงจะมีความสุขน่าดู ดังนั้นการเอาคนรวยอันดับต้นๆ อย่างเสิ่นจุนเหวินมา”

“รอให้เมิ่งเหยาแต่งงานเข้าบ้านตระกูลเสิ่นก่อน ฉันก็จะกลายเป็นภรรยาที่รวยที่สุดในชางโจว ฮ่าๆ คิดไม่ถึงเลยว่าหลินหลันอย่างฉันก็จะได้เจิดจรัสขึ้นสักวัน พี่สะใภ้ เดี๋ยวคุณรอดูแสงที่จะสาดส่องฉันเถอะ” หลินหลันตกอยู่ในความเพ้อฝันต่อชีวิตที่หรูหราในอนาคตแล้ว โดยที่ไม่รู้เลย ว่าซุนกุ้ยฟางที่อยู่ข้างๆ กำลังมีแววตาผิดหวัง

ช่วยไม่ได้ คนโง่แบบนี้ไร้ทางช่วยแล้วจริงๆ

ถ้าเกิดว่าเป็นเงินสิบยี่สิบล้านก็ยังพอว่า ไม่แน่ว่าเสิ่นจุนเหวินอาจจะใจดี แล้วให้เงินกับหลินหลันจริงๆ

แต่นี่มันร้อยล้าน！

อีกอย่างถ้าเกิดว่าเสิ่นจุนเหวินใจแคบกว่านี้ ก็คงจะคิดว่าทั้งสามคน รวมหัวกับจางตงเฉินเพื่อหลอกเงินของเขา

ดังนั้นเขาจะต้องแก้แค้นแน่นอน เบื้องหลังของจางตงเฉินยังมีตระกูลจาง แต่พวกเธอล่ะ มีเบื้องหลังเป็นใคร？

เสี้ยหยุนเสิ้งเหรอ？กลัวว่าอีกไม่นานจะเคลียร์กับพวกเธอไม่ทันเสียด้วยซ้ำ

ซุนกุ้ยฟางรู้สึกแย่ที่ครั้งนี้มันคือการหาเรื่องใส่ตัวเองแท้ๆ ในตอนแรกเธออยากจะพาแกะเข้ามามากกว่า แต่สุดท้ายกลับเป็นหมาป่าแทน

ตอนนี้หมาป่าตัวนี้มันจะกินคนแล้ว เลยไม่มีใครช่วยเธอได้

ทำได้แค่คาดหวังกับเสี้ยเมิ่งเหยา หวังว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะช่วยคุยให้เสิ่นจุนเหวินได้ และคงจะปล่อยพวกเธอไปได้

หลังจากที่จางตงเฉินพาหญิงชาวยูเครนออกไป ก็ตรงไปที่ลานจอดรถ ก็เห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวๆ นั้นเลย จางตงเฉินเลยโทรหาใครสักคน

“นายน้อย เป็นไปตามที่คุณคาดเอาไว้ คนโง่อย่างเสิ่นจุนเหวินมาจริงๆ ด้วย” แววตาของจางตงเฉินก็ส่อประกายของความยินดีออกมาเป็นอย่างมาก

ถ้าเกิดว่ามีใครสักคนมาเห็นท่าทีของจางตงเฉิน ทุกคนจะต้องตกใจเป็นอย่างมากแน่ ถ้าเกิดว่าสามารถให้คุณชายน้อยของตระกูลจางดีใจขนาดนี้ ภาพลักษณ์จะเป็นอย่างไร

“อือ สุดท้ายเขาจ่ายเงินไปเท่าไหร่ล่ะ” เสียงในโทรศัพท์นั้นมันดูสงบนิ่งมาก ราวกับว่าพอจะเดาได้

“เก้าสิบเก้าล้านเก้าแสน！” จางตงเฉินตอบ

“ดีมาก ตงเฉิน คุณทำเรื่องนี้ได้ดีเลย” มุมปากของเฉินเฟิงยิ้มขึ้น ครั้งนี้จัดจางตงเฉินส่งไป มันดีจริงๆ เลย

“นายน้อยชมเกินไปแล้ว เป็นเพราะการแนะนำของนายน้อยทั้งนั้นเลย” เสียงของจางตงเฉินดูมีความสุขมาก คำพูดของเขา ถึงแม้ว่าจะมีความดีใจอยู่มาก แต่ในใจนั้นเคารพเป็นอย่างยิ่ง เพราะว่าหลังจากที่เขาบอกรายชื่อของคนที่ร่วมงานประมูลกับเฉินเฟิง เฉินเฟิงก็พอจะเดาได้ ว่าเสิ่นจุนเหวินจะต้องไปแน่นอน อีกอย่างน่าจะต้องพยายามทำทุกทางให้ได้มาจนได้อีกด้วย

ตอนที่บอกออกไปว่ายี่สิบล้าน จางตงเฉินอึดอัดใจเล็กน้อย เพราะเริ่มคิดว่าเฉินเฟิงจะคาดการถูกไหม เสิ่นจุนเหวินคงจะไม่มา แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ท้ายที่สุดเสิ่นจุนเหวินจะโผล่มาจริงๆ ！

มันไม่ได้แตกต่างอะไรกับสิ่งที่เฉินเฟิงคิดเอาไว้เลย！

หลังจากนั้น ก็ไม่มีอะไรน่าเล่าแล้ว เขาทำตามที่เฉินเฟิงกำชับ เพื่อแสดงต่อหน้าเสิ่นจุนเหวิน เพื่อให้เสิ่นจุนเหวินจ่ายเงินอีกเจ็ดแปดสิบล้าน

เดาได้แม่นอย่างกับเทวดา！

จางตงเฉินไม่ค่อยจะเคารพคนรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่สำหรับเฉินเฟิง เขาเคารพนับถือเป็นอย่างมาก

“ตงเฉินคุณไม่ต้องถ่อมตัวหรอก ถ้าเกิดว่าคุณแสดงได้ไม่ดี เสิ่นจุนเหวินก็คงจะไม่ถูกหลอกแบบนี้” เฉินเฟิงยิ้มพลางพูด

เมื่อรู้ว่าหลินหลันจะทำการประมูลการหลับนอนคืนแรกของเสี้ยเมิ่งเหยา เฉินเฟิงก็เริ่มเตรียมการอย่างลับๆ หลังจากที่สืบรู้รายชื่อของหลินหลันมีเสิ่นจุนเหวินด้วย เฉินเฟิงก็เดาออก ว่าเสิ่นจุนเหวินจะต้องไม่ปล่อยโอกาสในการแก้แค้นตัวเองไปแน่นอน เขาจะต้องมาร่วมการประมูลอย่างแน่นอน

เพื่อให้เสิ่นจุนเหวินได้รับการลงโทษเล็กน้อย เฉินเฟิงเลยใช้อิทธิพลของตัวเองกับตระกูลจาง เพื่อให้จางตงเฉินมาร่วมการประมูล การทำโทษเสิ่นจุนเหวินก็เป็นด้านหนึ่ง ส่วนอีกด้านหนึ่ง ก็เพื่อทำให้ตัวเองมั่นคงด้วย

เฉินเฟิงไม่มีทางมองตาปริบๆ กับภรรยาหน้าโง่ จึงเอาเสี้ยเมิ่งเหยามาขายให้กับคนที่ไม่อาจคุมตัวเองได้

ขายให้เสิ่นจุนเหวิน เป็นเพราะว่าเสิ่นจุนเหวินโง่พอ และเฉินเฟิงมีความเชื่อมั่นในตัวเองเพียงพอ จึงให้เสิ่นจุนเหวินได้สัมผัสเสี้ยเมิ่งเหยาบ้าง

ไม่อย่างนั้น วันนี้มีคนยอมจ่ายเงินร้อยล้าน เฉินเฟิงคงจะให้จางตงเฉินจ่ายมากกว่ารอยล้านไปแล้ว

เพราะว่า สำหรับเขา เสี้ยเมิ่งเหยา ไม่มีค่าอะไรเลย！

“เออใช่ คุณชายน้อย ฉันไปสืบมาแล้ว ว่าเรื่องนี้ซุนกุ้ยฟางเป็นหัวโจก ในมือของเธอยังมีคุณนายหลินอยู่……” จางตงเฉินพูด เฉินเฟิงไม่จัดการหลินหลันยังพอได้ แต่ถ้าจะไม่จัดการซุนกุ้ยฟาง เขาคงจะไม่ค่อยเข้าใจ

“หมายความว่าอย่างไรกัน？” เฉินเฟิงถามด้วยความสงสัย

“หือ……” จางตงเฉินลำบากใจนิดหน่อย

“พูดมาเถอะ ไม่มีอะไรต้องปิดบังหรอก” เฉินเฟิงยิ้มด้วยความขมขื่น เขาพอจะเดาออกแล้ว