ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 91 ปีศาจ ตัวประหลาด

บทที่ 91 ปีศาจ ตัวประหลาด

ตลอดจนหลิ่วอีอีรู้สึกว่า ถึงจะเป็นตัวของหยางไท่เอง เวลานี้ยืนอยู่ตรงหน้าเฉินเฟิง คิ้วของเฉินเฟิงไม่แม้แต่จะขมวด!

เสียงปืนทางนี้ ได้ดึงดูดความสนใจของบอดี้การ์ดที่อยู่บริเวณใกล้เคียง ไม่ถึงหนึ่งนาที ก็มีบอดี้การ์ดหลายสิบคนวิ่งมา

เห็นหยางชิงนอนอยู่บนพื้น จมูกช้ำ มือข้างหนึ่งก็มีเลือดไหลอยู่ สีหน้าของบอดี้การ์ดเหล่านี้เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

“ปล่อยพวกเขาไป！” ทันใดนั้น หยางชิงเซและลุกขึ้นจากพื้น ตะโกนเสียงแหบออกมา

“ท่านชิง？！”บอดี้การ์ดหลายคนตกใจ ทางฝั่งตัวเองนี้ได้เปรียบด้านจำนวนคน ทำไมต้องปล่อยสองคนนี้ไป

“ไม่ได้ยินที่กูพูดหรือไง?！” หยางชิงคำรามออกมา ทันใดนั้นบอดี้การ์ดหลายคนก็เงียบลง หลีกทางให้แต่โดยดี

เฉินเฟิงยิ้ม คิดในใจว่าหยางชิงคนนี้เป็นคนฉลาด

“ผู้อาวุโส เพื่อนของคุณท่านนี้ เป็นฉันและไป๋กว่างยี่เองที่ทำร้าย ไม่เกี่ยวอะไรกับคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง ความผิดทั้งหมด ฉันสองคนจะรับผิดชอบเอง หวังว่าผู้อาวุโสจะไม่ลากคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย” หยางชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำ เฉินเฟิงได้แสดงความสามารถของเขาออกมา เขาไม่สามารถยั่วโมโหได้ ตลอดจนแม้แต่หยางไท่ ก็ไม่กล้ายั่วโมโหเทพแห่งจอมยุทธ์ได้ ดังนั้นตอนนี้หยางชิงจำเป็นต้องกันคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงออกจากเรื่องนี้ มิฉะนั้นหยางไท่ไม่ปล่อยเขาไปแน่

ผู้อาวุโส?

บอดี้การ์ดหลายคนมองหน้ากัน ตกใจกับการเรียกขานของหยางชิง ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ตกลงคือใครกัน? ฟังความหมายของหยางชิง แม้แต่คฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง ดูเหมือนจะไม่กล้าทำอะไรชายหนุ่มคนนี้!

เฉินเฟิงยิ้ม หมุนตัวแล้วก็จากไป

ตราบใดที่คฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงไม่ยุ่งกับเขา เขาก็ขี้เกียจที่จะยุ่งกับคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง แน่นอน ถ้าคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงไม่ฉลาดพอละก็ ก็ไม่เป็นไรที่จะถือโอกาสนี้ทำให้คฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงหายสาบสูญไป

หลังจากออกจากคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง เฉินเฟิงโทรศัพท์หาเฉียวเสี่ยวโย่ว ให้เฉียวเสี่ยวโย่วมารับคน จัดโรงพยาบาลเอกชนที่ดีที่สุดในพื้นที่ให้กับกู้ตงเชิน

เห็นหลิ่วอีอีตามตัวเองมา เฉินเฟิงขมวดคิ้ว: “คุณตามผมมาทำไม?”

“ฉัน….” หลิ่วอีอีตื่นเต้นเล็กน้อย มองไปที่เฉินเฟิงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

“ขอโทษนะ ก่อนหน้านี้บนรถไฟ…..”

“ไม่ต้อง ผมก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ” เฉินเฟิงกล่าวเบาๆ “อีกอย่าง อย่าตามผมมาอีก”

พูดจบ เฉินเฟิงก็นั่งบนรถและออกไปจากคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง

หลิ่วอีอีกลับตะลึงอยู่กับที่ นานพอสมควร กัดริมฝีปากด้วยความเสียใจ โทรศัพท์ไปหาหลิ่วจื้อโจว

“ลูก เรื่องของคุณชายไป๋จัดการเสร็จแล้วใช่ไหม? หลิ่วจื้อโจวพูดพร้อมหัวเราะ ในสายตาของเขา แค่เฉินเฟิงและอาเหาสองคนนี้บ้าบิ่นเข้าไปในคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง ก็คงไม่มีทางออกมาได้อย่างแน่นอน

“จัดการเสร็จแล้ว” น้ำเสียงของหลิ่วอีอีเย็นชาเล็กน้อย

“ในเมื่อจัดการเสร็จแล้ว งั้นก็ทำความรู้จักกับคุณชายไป๋ให้ดีๆ เย็นนี้ไม่ต้องกลับมาแล้ว” หลิ่วจื้อโจวยังคงหัวเราะเหอะๆ

หลิ่วอีอีโมโหเล็กน้อย ไม่ต้องสงสัยเลย หลิ่วจื้อโจวมองว่าเธอเป็นแค่สินค้าชิ้นหนึ่ง ไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของเธอเลย.

“พ่อ พ่อคิดว่าไป๋กว่างยี่จะต้องชนะแน่นอนใช่ไหม?” หลิ่วอีอียิ้มเยาะและถาม

“ลูก ลูกหมายความว่าไง?” รอยยิ้มบนใบหน้าของหลิ่วจื้อโจวหยุดนิ่ง

“พ่อ ถ้าฉันบอกพ่อว่า ตอนนี้ไป๋กว่างยี่อยู่ที่โรงพยาบาล ยังมีหยางชิง ยังถูกคนหักแขนไปข้างหนึ่ง พ่อจะเชื่อไหม?” หลิ่วอีอีหัวเราะเยาะ

“ลูก เรื่องนี้จะเอามาพูดเล่นไม่ได้นะ！”น้ำเสียงของหลิ่วจื้อโจวเปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นเล็กน้อย

“เหอะ ไม่เชื่อพ่อก็ลองมาดูเองซิ！” หลิ่วอีอีหัวเราะเหอะๆ วางสายไปโดยปริยาย

ทั้งหมดเป็นเพราะหลิ่วจื้อโจว ถ้าไม่มีหลิ่วจื้อโจว ไม่แน่ เธอยังจะมีโอกาสสร้างความสัมพันธ์กับเฉินเฟิง แต่หลิ่วจื้อโจว กลับเพราะว่าเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ทำให้เสียโอกาสนี้ไป！

มีเสียงตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ดังออกมา หลิ่วจื้อโจวผิดหวังเล็กน้อย แม้แต่หยางชิงก็ถูตีจนแขนหักไปข้างหนึ่ง?

จะเป็นไปได้ยังไง！

คนอื่นคงไม่รู้อำนาจบอดี้การ์ดของคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง เขารู้ดี ตลอดจนเรื่องหยางชิงมีปืน เขาก็รู้หมด แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ หยางชิงก็ยังถูกตีจนแขนหักไปข้างหนึ่ง

สองคนนั้น ตกลงมีที่มาอย่างไร? ทันใดนั้นหลิ่วจื้อโจวก็ตื่นตระหนก จากนั้นเขาก็ค้นพบ ก่อนหน้านี้ตัวเองทำอะไรโง่ๆลงไป ทั้งที่ไม่รู้รายละเอียดของอีกฝ่าย ก็มาเลือกข้างตระกูลไป๋

อีกฝ่ายคงไม่มาหาเรื่องตัวเองมั้ง? หลิ่วจื้อโจวกระวนกระวาย

ตอนนี้หยางชิงกังวลกว่าหลิ่วจื้อโจวอีก เพราะตอนที่เฉินเฟิงจากไป ก็ไม่ได้บอกตรงๆ ว่าจะไม่หาเรื่องคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง

ถ้าเฉินเฟิงต้องการหาเรื่องคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง และคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงก็ไม่ได้เตรียมตั้งรับแม้แต่น้อย ก็คงต้องถูกจัดการแน่นอน

หยางชิงรีบร้อนโทรศัพท์หาหยางไท่ คิดจะเอาทุกเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ บอกหยางไท่ไปตามตรง ไม่กล้าตีไข่ใส่สีใดๆ

ณจินหลิง ภายในวิลล่าสุดหรูของตี้หวางย่วน

หนุ่มที่มีใบหน้าขาวเนียนคนหนึ่งวางสายโทรศัพท์ด้วยสีหน้าที่หมองคล้ำ

“ตาผาง ถ้าเป็นคุณ ในระยะประชิดขนาดนี้มั่นใจไหมว่าจะจับกระสุนของหยางชิงไว้ได้?” ดวงตาของหยางไท่เหลือบมองไปที่ชายชราข้างๆ คนแก่รูปร่างค่อมเหมือนกับว่าถ้าลมพัดมาก็ล้มลงได้มีชื่อว่าผางตงฉี เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของตระกูลหยาง

ผางตงฉีสายตาสงสัยเล็กน้อย จากนั้นเขาก็โค้งคำนับเล็กน้อยและกล่าวว่า： “นายน้อย ห่างออกไปสิบเมตร กระผมสามารถจับกระสุนได้แน่ แต่ในระยะสิบเมตร กระผมคงทำไม่ได้แน่นอน”

ลูกศิษย์อย่างหยางไท่ก็หดตัวลง อย่างที่คิดไว้ แม้แต่ตาผางก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายหนุ่มคนนั้น

แม้ว่า ความสามารถของตาผาง กับชายหนุ่มคนนั้น ยังห่างกันเยอะ!

เพราะอิงจากคำพูดของหยางชิง ตอนนั้นที่เขายิง ชายหนุ่มอยู่ห่างจากเขา ไม่ถึงสามเมตร!

สามเมตรกับสิบเมตร คือห่างกันราวฟ้ากับเหว！

“นายน้อย……” ปากของผางตงฉีอ้ำๆอึ้งๆ และพูดว่า： “ถ้ากระผมทายไม่ผิดละก็ ชายหนุ่มที่จับกระสุนของคุณชายชิงคนนั้น อย่างน้อยต้องเป็นจอมยุทธ์อ้านจิ้งขั้นสูง อาจจะฝึกถึงหั้วจิ้งขั้นต้นก็ได้”

“หั้วจิ้งขั้นต้น？！” หยางไท่อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา หั้วจิ้งขั้นต้น นั่นเป็นขั้นของปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้แล้ว สามารถเปิดสำนัก และเป็นปรมาจารย์ของสำนักได้เลย

อีกทั้ง หยางชิงยังพูดว่า อายุของชายหนุ่มคนนั้น มากสุดก็ไม่เกิน25ปี

หั้วจิ้งขั้นต้นที่อายุ25ปี…..

หยางไท่ไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว ปีศาจ? ตัวประหลาด? ไม่มีคำใดจะบรรยายได้！

เพราะว่าหยางไท่ตัวเองนั้น ก็เป็นจอมยุทธ์คนหนึ่ง！

เขาฝึกมาตั้งแต่อายุหกขวบ ฝึกมายี่สิบปี ก็ไม่สามารถฝึกถึงหมิงจิ้งขั้นสูงได้ แม้แต่อ้านจิ้งก็ไม่ถึง

ทั้งๆที่เป็นเช่นนี้ เขาได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากในศตวรรษของตระกูลหยาง

แต่ตอนนี้ กลับมีอายุไล่เลี่ยกันกับเขา อีกทั้งอายุน้อยกว่าเขาด้วยซ้ำ กลับสามารถฝึกหั้วจิ้งขั้นต้นได้！

หยางไท่รับไม่ได้จริงๆ เขาไม่เชื่อว่าบนโลกใบนี้จะมีอัจฉริยะที่ชั่วร้ายมากกว่าเขา！

ดูเหมือนจะเห็นความไม่ยินยอมของหยางไท่ ผางตงฉีรีบปลอบใจไปว่า： “นายน้อย คนนี้จะวางใจไม่ได้ เบื้องหลังนั้นจะต้องมีอาจารย์สำนักสืบทอดที่เก่งกาจหรืออำนาจของครอบครัว จะผลีผลามไม่ได้

หยางไท่โบกมือ พูดเสียงเข้มว่า： “วางใจเถอะ ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น และอีกฝ่ายเพิ่งจะหักมือของหยางชิงข้างหนึ่ง และก็ไม่ได้ทำอะไรคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงของฉัน นี่แสดงว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้……” หยางไท่ครุ่นคิดเล็กน้อย กำชับว่า： “ตาผาง ให้คนไปสืบอีกฝ่ายอย่างละเอียด ค่อยคิดแผนต่อไป”

“ครับ นายน้อย” ผางตงฉีโค้งคำนับ ก็หมุนตัวแล้วจากไปทันที