ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 95 หักขามัน

บทที่ 95 หักขามัน

“แกคือเฉินเฟิง?” ชายร่างเตี้ยนั้นไม่มีรูปถ่ายของเฉินเฟิง และก็ไม่รู้จักหยางไท่ เห็นหยางไท่ยืนขึ้น แน่นอนต้องคิดว่าหยางไท่คือเฉินเฟิง

หยางไท่ไม่ได้ตอบกลับ แต่กลับพูดเน้นเสียงแต่ละคำแต่ละประโยค： “ฉันถาม！ใครใช้ให้พวกแกมา！” ที่จริงในใจของเขาเดาได้ว่า น่าจะเป็นตระกูลไป๋ แต่ครั้งนี้ ถึงจะรู้ ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้

“ไอ้พวกนี้ ความตายกำลังจะมาเยือน ยังกล้าปากดีอีก！” ชายหนุ่มเตี้ยกำยำยิ้มอย่างชั่วร้าย พูดจาบ้าคลั่ง： “อยากรู้ว่าใครใช้ให้ฉันมา ได้ มาคุกเข่าต่อหน้าฉัน แล้วโขกหัวสามครั้ง ฉันจะบอกแกเอง！”

“อยาก！ตายเหรอ！”สีหน้าหยางไท่ดูเหี้ยมโหด ออกคำสั่งอย่างเคร่งขรึม： “ตาผาง ไปหักขามัน！”

“ครับ นายน้อย”

เมื่อพูดจบ เงาเหมือนผีพุ่งเข้าไปพริบตาเดียว ชายหนุ่มเตี้ยกำยำนั้นรู้สึกแค่ว่าตรงหน้าพร่ามัว หน้าอกตึง จากนั้นคนทั้งคนก็กระเด็นออกไปทางด้านหลังอย่างควบคุมไม่ได้

“ปั้ง”

ชายหนุ่มเตี้ยกำยำกระแทกกับกำแพงของโรงแรมอย่างหนัก คนตกยังไม่ถึงพื้น ก็มีเสียงพูดดังออกมา เสียงกระอักเลือดที่อวัยวะภายในแหลกเป็นชิ้นๆ

แต่นั่นยังไม่พอ เงาที่น่ากลัวของผางตงฉีปรากฏขึ้นในสายตาของชายหนุ่มเตี้ยกำยำอีกครั้ง สายตาของชายหนุ่มเตี้ยกำยำนั้นทั้งกลัวทั้งสยองขวัญ ผางตงฉีเหยียบลงเบา ๆ

แก๊ะ！

เสียงกระดูกหักดังขึ้นมา อาการปวดเสียดขึ้นมาจากน่อง ชายหนุ่มเตี้ยส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างน่ากลัวเหมือนเสียงฆ่าหมู แค่รู้สึกถึงกระดูกน่องของตัวเอง ถูกแรงเหยียบนี้ส่งเสียงแตกร้าวปะทุออกมา!

“อ้านจิ้ง！ แกเป็นจอมยุทธ์อ้านจิ้ง！” ชายหนุ่มเตี้ยตะโกนออกมาด้วยความกลัว สายตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ ตอนที่หลี่ชิวเยี่ยนให้เขามานั้น ตบหน้าอกแล้วรับรองด้วยความมั่นใจ คนที่หักมือไป๋กว่างยี่นั้น ความสามารถอย่างมากก็แค่หมิงจิ้งขั้นกลาง

เทียบกับความสามารถหมิงจิ้งขั้นสูงของเขา สามารถเหยียบมันได้แน่นอน！

แต่คิดไม่ถึง เหยียบได้จริงๆ แต่กลับเป็นเขาเองที่ถูกเหยียบ อีกอย่างยังเป็นจอมยุทธ์อ้านจิ้ง！

ภายในพื้นที่จินหลิงนี้ จอมยุทธ์อ้านจิ้ง เป็นปรมาจารย์ที่อยู่ระดับสูงสุดแล้ว！

ทั่วทั้งจินหลิงมีหลายสิบล้านคน แต่จำนวนจอมยุทธ์อ้านจิ้งกลับมีไม่ถึงสิบคน！ จอมยุทธ์อ้านจิ้งทุกคน ล้วนคู่ควรเป็นปรมาจารย์ทั้งนั้น

ตีหลี่ชวนจนตาย เขาก็คิดไม่ถึง ปรมาจารย์ระดับนี้ ตัวเองจะได้มาเจอ

“ผู้อาวุโสไว้ชีวิตด้วย！” หลี่ชวนไม่ได้มีความคิดที่จะต่อต้านเลยแม้แต่น้อย ขอความเมตตาโดยดี ต้องรู้ว่า ระหว่างจอมยุทธ์แล้ว ทุกระดับความแตกต่าง ความแตกต่างด้านความสามารถโหดมาก หมิงจิ้งขั้นกลาง หนึ่งคน สามารถสู้กับหมิงจิ้งขั้นต้นสิบคน

ระหว่างหมิงจิ้งและอ้านจิ้ง ความแตกต่างก็คือฟ้ากับเหว จำนวนคนไม่สามารถเอาชนะได้ ถึงจะมีหมิงจิ้งขั้นสูงสิบคน ก็อย่าคิดว่าจะทำร้ายจอมยุทธ์อ้านจิ้งได้แม้แต่น้อย！

คนแก่รูปร่างค่อมงอตรงหน้าคนนี้ ต้องเป็นจอมยุทธ์อ้านจิ้ง อีกทั้งเป็นไปได้สูง ที่จะเป็นจอมยุทธ์อ้านจิ้งขั้นกลาง！

“ตอนนี้จะบอกได้หรือยังว่า ใครเป็นคนส่งแกมา?” หยางไท่ถามเยาะเย้ย

“หลี่ชิวเยี่ยน！คือหลี่ชิวเยี่ยน คุณชายเฉินคือหลี่ชิวเยี่ยนส่งผมมา คุณชายเฉิน ผมก็แค่ทำตามคำสั่ง อยากขอให้คุณชายเฉินปล่อยผมไปสักครั้ง…” หลี่ชวนขอร้อง เขาฝึกซ้อมมา 47 ปี เพิ่งจะฝึกถึงหมิงจิ้งขั้นสูง เขาไม่อยากเป็นเพราะความประมาท นำไปสู่การสูญเสียสิ่งที่ฝึกซ้อมมาทั้งชีวิต

“หลี่ชิวเยี่ยน？” หยางไท่ขมวดคิ้ว พูดว่า： “เป็นเมียของไอ้โง่ไป๋จิ่วหลิง?”

“ใช่ คุณชายเฉิน ก็คือเธอ！ คุณชายเฉิน คุณหักแขนลูกชายของเธอ….”

“ฉันชื่อหยางไท่ ท่านนี้ถึงจะเป็นคุณชายเฉิน” หยางไท่พูดขัดจังหวะ เหตุผลที่ฉันต้องถามหลี่ชวนต่อหน้า แค่ทำให้เฉินเฟิงเห็น ทำให้เฉินเฟิงเข้าใจ หลี่ชวนไม่ใช่คนที่เขาส่งมา แต่เป็นคนอื่น

มองไปในทิศทางที่หยางไท่ชี้ หลี่ชวนมองเห็นใบหน้าที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม คนนี้ถึงจะเป็นคนที่เขาตามหา?

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ เขาหาเรื่องผิดคนตั้งแต่แรกแล้ว? !

หลี่ชวนเกือบกระอักเลือดเดิมนั้นออกมา รู้สึกไม่พอใจต่อหลี่ชิวเยี่ยนมากขึ้น ถ้าหลี่ชิวเยี่ยนเอารูปถ่ายให้เขาสักรูป ก็คงไม่เกิดความเข้าใจผิดแบบนี้ ขาของเขา ไม่แน่อาจจะไม่หักก็ได้

ไม่สิ หยางไท่！

หลี่ชวนตอบสนองทันที ชายหนุ่มนั่งอยู่กับเฉินเฟิงนั้น คือหยางไท่！

เจ้าชายหยางไท่！แห่งหนานจิง

มิน่าล่ะ ตาแก่รูปร่างค่อมงอคนนี้เก่งกาจขนาดนี้ ถ้าเขาทายไม่ผิดละก็ ตาแก่นี้ก็คงจะเป็นจอมยุทธ์อันดับหนึ่งของตระกูลหยาง ผางตงฉี！

ลึกๆแล้วหลี่ชวนเสียใจมาก เขาเกลียด เกลียดตัวเองที่ไม่มีตา

แต่ที่เกลียดที่สูดก็คือหลี่ชิวเยี่ยน ผู้หญิงโง่คนนี้ ไม่ได้สอบถามรายละเอียดให้ชัดเจน ก็ให้เขาลงมือ

ไม่เห็นหรือยังไงว่าแม้แต่หยางไท่ปรมาจารย์อ้านจิ้งขั้นกลาง ก็ไม่กล้าหาเรื่องเฉินเฟิง?

หลี่ชิวเยี่ยนแก กล้าดียังไง?！

“คุณชายเฉิน ผมไม่มีตา หวังว่าคุณชายเฉินจะไว้ชีวิตสุนัขตัวหนึ่ง！” หลี่ชวนฝืนลากขาข้างหนึ่งที่หักของเขา คุกเข่าตรงหน้าเฉินเฟิง พูดขอร้อง ในความคิดของเขา ผู้ที่หนุนหลังเฉินเฟิง จะต้องน่ากลัวกว่านี้แน่นอน ตลอดจนฝึกถึงขั้นหั้วจิ้งก็เป็นไปได้！

“ไว้ชีวิตด้วย?” เฉินเฟิงยิ้มประชด พูดว่า： “ตอนนี้รู้จักร้องขอชีวิตแล้วเหรอ? ถ้าความสามารถฉันสู้แกไม่ได้ ครั้งนี้คุกเข่ากับพื้นก็คงเป็นฉันสินะ”

“ให้คนที่หนุนหลังแกมาที่นี่ พวกเขามา ฉันก็จะปล่อยแกไป” เฉินเฟิงพูดเบาๆ เขาไม่ได้กลัวการแก้แค้นของหลี่ชิวเยี่ยนเลยสักนิด แต่เขากลับเกรงว่าจะยุ่งยาก ดังนั้นบางเรื่อง แก้ปัญหาครั้งเดียวไปเลยก็ดี

“ครับ คุณชายเฉิน ฉันจะโทรไปเดี๋ยวนี้” หลี่ชวนเหมือนกับว่าจับโดนฟางช่วยชีวิต รีบหยิบมือถือออกมา

เวลานี้ ในห้องผู้ป่วย หลี่ชิวเยี่ยนกำลังป้อนโจ๊กให้กับไป๋กว่างยี่

สีหน้าของหลี่ชิวเยี่ยนในเวลานี้เต็มไปด้วยความมั่นใจ ไป๋กว่างยี่พูดว่า นักเลงอาเหาของเฉินเฟิงคนนั้นเกือบจะแพ้ให้กับกู่สงจอมยุทธ์หมิงจิ้งขั้นต้น ดังนั้นความสามารถของอาเหานั้น ให้ตายยังไงก็เป็นแค่หมิงจิ้งขั้นกลาง

แต่หลี่ชวนกลับเป็นหมิงจิ้งขั้นสูง！

เป็นหนึ่งในสามปรมาจารย์ที่ครอบครัวของเธอมีอยู่ ในจินหลิง เพียงแค่ไม่ปรากฏอ้านจิ้ง จอมยุทธ์หมิงจิ้งขั้นสูง ก็สามารถกร่านไปได้！

“แม่ ลุงหลี่ยังทำไม่สำเร็จอีกเหรอ?” ไป๋กว่างยี่ร้อนใจเล็กน้อย เพราะกลัวว่าเรื่องทั้งหมดจะผุดออกมา ไป๋จิ่วหลิงและหลี่ชิวเยี่ยนคงไม่แก้แค้นให้เขาแน่ เขาตั้งใจปิดบังเรื่องไม่ยุติธรรมบางส่วน ซึ่งรวมถึงความสามารถของเฉินเฟิง

ดังนั้นเขาจึงกังวลมากเช่นกัน กลัวว่าแม้หลี่ชวนจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินเฟิง

“ลูก อย่าร้อนใจไป เฉินเฟิงนั่น เต็มที่แล้วก็แค่หมิงจิ้งขั้นกลาง ลุงหลี่ของลูกรับมือได้แน่นอน ลูกรอฟังข่าวดีจากลุงหลี่ของลูกเถอะ สิ่งที่คุณควรคิดตอนนี้คือ อีกเดี๋ยวลุงหลี่ของลูกจะพาไอ้นั่นมา ลูกจะทรมานไอ้นั่นยังไง ถึงจะระบายอารมณ์ได้” หลี่ชิวเยี่ยนพูดอย่างโหดเหี้ยม หากไป๋กว่างยี่ไม่ได้ระบายอารมณ์เหี้ยมโหดนี้ละก็ จะต้องฝังความแค้นไว้ในใจแน่ ไม่สบายใจไปตลอดชีวิต

ได้ยินหลี่ชิวเยี่ยนรับรองเช่นนี้ ในที่สุดหินที่แขวนอยู่ในหัวใจของไป๋กว่างยี่ก็ถูกวางลง

“แม่ ผมอยากให้ไอ้คนนั้นคุกเข่าให้ผมก่อน โขกหัวรับผิด จากนั้นผมจะเอากระดูกของเขา ทุบมันทีละชิ้น! ผมจะให้มัน ตาย！ทั้ง！เป็น！” ไป๋กว่างยี่พูดพร้อมกับจินตนาการอย่างอำมหิต