ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 96 จะปล่อยเหรอ

บทที่ 96 จะปล่อยเหรอ

ไป๋จิ่วหลิงที่อยู่อีกฝั่งถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ความกังวลในใจของเขายิ่งรุนแรงมากขึ้น เขามักจะรู้สึกว่า ตัวเองมองข้ามอะไรไป เฉินเฟิงคนนั้น ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

ในเวลานี้ เสียงโทรศัพท์ของหลี่ชิวเยี่ยนดังขึ้น

“ลูก เป็นเบอร์โทรของลุงหลี่ สงสัยเขาน่าจะจับไอ้เหี้ยนั่นได้แล้ว” หลี่ชิวเยี่ยนมองไปที่เบอร์โทรศัพท์ที่แสดงขึ้นแวบหนึ่ง พูดแล้วยิ้มด้วยความภูมิใจ

“แม่ รีบรับสิ บอกให้ลุงหลี่รีบพาไอ้เหี้ยนั่นกลับมา！” ไป๋กว่างยี่พูดอย่างดีใจ เขาอดทนรอไม่ไหวแล้วอยากจะเห็น ท่าทางที่เฉินเฟิงคุกเข่าและร้องขอความเมตตา

“ได้ได้ได้ แม่รับเดี๋ยวนี้เลย” หลี่ชิวเยี่ยนยิ้มพร้อมกดรับโทรศัพท์

“หลี่ชิวเยี่ยน！” เสียงพูดขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเกลียดชังของหลี่ชวนดังออกมา

“หลี่ชวน ทำไมถึงยังไม่นำตัวไอ้เหี้ยนั่นกลับมาอีก ลูกชายของฉันกำลังรอที่จะหักกระดูกเขาอยู่น่ะ” หลี่ชิวเยี่ยนฟังไม่เข้าใจแม้แต่นิด น้ำเสียงของหลี่ชวนที่ผิดปกติ ยังคงพูดอย่างมั่นใจเช่นเคย

หลี่ชวนโกรธจนต้องกัดฟัน ยังจะให้ลูกของคุณมาหักกระดูกคนอื่นอีก กระดูกของลูกชายคุณก็โดนหักเกือบหมดแล้ว

“หลี่ชิวเยี่ยน ตอนนี้คุณรีบมาที่โรงแรมจินหลิงหน่อย” หลี่ชวนยับยั้งความโกรธไว้ในอก พูดอย่างสงบนิ่ง

“ไปทำอะไรที่โรงแรมจินหลิง？ฉันต้องอยู่โรงพยาบาลคอยดูแลกว่างยี่น่ะ นายพาเขากลับมาเลย” หลี่ชิวเยี่ยนพูดสั่งอย่างมีเหตุผล

หลี่ชวนกัดฟันเสียงเบาๆ พูด “ผมไม่อยากไปโรงพยาบาล คุณพาลูกชายของคุณมา ไม่งั้นผมก็จะปล่อยเขาไปแล้ว！”

หลังจากพูดจบ หลี่ชวนก็วางสายแล้ว เขาเองก็ไม่สามารถบอกหลี่ชิวเยี่ยนได้ ว่าขาของเขาก็โดนตีจนหักแล้ว ทำอย่างนั้นหลี่ชิวเยี่ยนก็จะพาไป๋กว่างยี่หนีไปโดยไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว

“อะไรนะ？จะปล่อยคนไป？！หลี่ชวน นายหมายความว่ายังไง นายไม่อยากทำแล้วงั้นเหรอ？” หลี่ชิวเยี่ยนเสียงพูดดังลั่น

“ตู๊ดๆๆๆ”

เมื่อเห็นหลี่ชวนกล้าดีวางสายตัวเอง หลี่ชิวเยี่ยนก็หน้าซีดด้วยความโกรธในทันที

“แม่ เกิดอะไรขึ้น？หรือว่าคุณลุงหลี่ทำงานพลาดงั้นเหรอ？” ไป๋กว่างยี่พูดถามอย่างเป็นกังวล

หลี่ชิวเยี่ยนส่ายหน้า พูด “น่าจะไม่มีปัญหา แต่ว่าหลี่ชวนไอ้แก่นั่น ให้แม่พาลูกไป ไม่เช่นนั้นเขาจะปล่อยไอ้เหี้ยนั่นไป”

“ได้ งั้นไปโรงแรมกัน ถึงยังไงวันนี้ผมก็จะต้องจัดการไอ้เหี้ยนั่นให้ตาย” ไป๋กว่างยี่พูดและกัดฟันด้วยความเกลียดชัง เขาไม่ได้คิดถึงความเป็นไปได้ที่หลี่ชวนอาจจะทำงานพลาดเลย

“อย่าไป！เขาอาจจะโดนเฉินเฟิงคุมตัวไว้” กลับเป็นไป๋จิ่วหลิง ที่ตระหนักถึงเรื่องที่ค่อนข้างผิดปกติเหล่านี้ พูดเตือนออกมา

ไป๋จิ่วหลิงไม่พูดยังดีซะกว่า เมื่อพูดออกมาแล้ว ยิ่งทำให้หลี่ชิวเยี่ยนไม่สบายใจอีก

“ไป๋จิ่วหลิง ถ้าคุณกลัว คุณจะไม่ไปก็ได้น่ะ เราสองคนแม่ลูกไปเองก็ได้ ถึงอย่างไรลูกชายของเราก็ไม่ได้คาดหวังให้คุณมาเป็นพ่อ” หลี่ชิวเยี่ยนพูดเย้ยหยัน

“โมโหแบบไร้เหตุผล！คุณก็ลองคิดๆดู ถ้าหากหลี่ชวนทำสำเร็จแล้วจริงๆ ทำไมถึงไม่พาเขามา และยังต้องให้พวกคุณไปหาอีกงั้นเหรอ？” ไป๋จิ่วหลิงพูดถามด้วยความโมโห

“เหอะ คุณหมายความว่าหลี่ชวนทรยศฉันเหรอ？” หลี่ชิวเยี่ยนหัวเราะอย่างเหยียดหยาม พูด “ไม่รู้จริงๆว่าคุณคิดได้ยังไง ตระกูลหลี่เลี้ยงหลี่ชวนมากว่าสามสิบกว่าปีแล้ว เอาเขามาฝึกหมิงจิ้งตั้งแต่ขั้นต้น เลี้ยงดูมาจนถึงฝึกหมิงจิ้งขั้นสูงสุดหลายปีมานี้ตระกูลหลี่ต้องใช้เงินอย่างมากมายในการฝึกฝนตัวเขา มูลค่ากว่าสามถึงสี่ร้อยล้าน！ หากเขากล้าทรยศตระกูลหลี่ของฉัน จะต้องเผชิญกับยอดฝีมือคนอื่นๆของตระกูลหลี่ไล่ฆ่า ในเวลานั้นจุดจบของเขามีเพียงอย่างเดียว นั้นก็คือตาย！”

“แต่……”

ไป๋จิ่วหลิงยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หลี่ชิวเยี่ยนกลับลุกขึ้นเก็บข้าวของทันที ก่อนที่จะเดินไปยังพูดเย้ยหยันหนึ่งประโยค : “ไป๋จิ่วหลิง ถือว่าฉันได้รู้ถึงเนื้อแท้ของคุณ คุณก็แค่ไอ้คนขี้ขลาดที่กลัวไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง！ครั้งนี้คุณก็ดูแล้วกัน ดูว่าฉันจะช่วยลูกชายหาทางแก้แค้นได้อย่างไร！ ”

สิบห้านาทีต่อมา หลี่ชิวเยี่ยนพาไป๋กว่างยี่มาถึงโรงแรมจินหลิง ไป๋จิ่วหลิงก็ตามหลังมาเช่นกัน

เมื่อเดินเข้าห้อง ไป๋กว่างยี่ก็เห็นเฉินเฟิงที่กำลังนั่งดื่มชาอย่างสบาย

ทันใดนั้นนัยน์ตาของไป๋กว่างยี่ก็พรั่งพรูความโกรธออกมา ตัวเองอยู่โรงพยาบาลเจ็บเกือบตาย ไอ้เหี้ยคนนี้กลับดื่มชาอยู่ที่นี่อย่างสบายใจ！

“ลูกแม่ ก็คือไอ้เหี้ยนี้ใช่ไหมที่ให้คนมาทำร้ายมือของลูกจนหัก？” หลี่ชิวเยี่ยนชี้ไปที่เฉินเฟิงด้วยท่าทางที่เย่อหยิ่ง พูดอย่างเยือกเย็น

หลี่ชิวเยี่ยนสีหน้าเยือกเย็น ไม่พูดพร่ำทำเพลง ย่างเท้าก้าวเข้าไปตรงหน้าของเฉินเฟิงยกมือเตรียมที่จะตบเข้าไปที่หน้าของเฉินเฟิงหนึ่งฉาด

ใครจะรู้มือของเธอที่เพิ่งจะยกขึ้นมา ก็ถูกมือใหญ่ๆล็อกไว้แล้ว

“ไป๋จิ่วหลิง！คุณทำอะไร！” เมื่อเห็นคนที่ล็อกข้อมือตัวเองไว้ก็คือสามีของตัวเอง หลี่ชิวเยี่ยนโกรธขึ้นมาทันที

“เพี๊ยะ”

ไป๋จิ่วหลิงใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ ยกมือขึ้นตบไปยังใบหน้าของหลี่ชิวเยี่ยนหนึ่งฉาด

“ผู้หญิงปากร้าย！คุณจะโวยวายจนถึงเมื่อไหร่？！”

หลี่ชิวเยี่ยนจับที่ใบหน้า นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ ทำไมในเวลานี้แล้ว ไป๋จิ่วหลิงยังจะตบเธออีก？

“พี่ไท่ คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง？” เวลานี้ ท้ายที่สุดแล้วไป๋กว่างยี่ก็เห็นหยางไท่และผางตงฉีที่มุมห้อง แต่ว่า ทำไมหยางไท่ถึงอยู่ที่นี่ได้？และทำไมเขาถึงมองดูเฉินเฟิงนั่งดื่มชาอยู่ตรงนั้นได้อย่างใจเย็น？หรือว่าเขาไม่อยากที่จะแก้แค้นแทนหยางชิงงั้นเหรอ？

จู่ๆในสมองของไป๋กว่างยี่ก็เกิดความกลัวขึ้นมา คนที่มาจากเมืองชางโจว เกรงว่าไม่ใช่คนบ้านนอกอะไรอย่างนั้น ！

“คุณชายหยาง” หลี่ชิวเยี่ยนก็ตกตะลึงแล้ว ชื่อขององค์รัชทายาทจินหลิงหยางไท่เธอเคยได้ยินมาก่อน ไป๋กว่างยี่ประสบความสำเร็จได้อย่างทุกวันนี้ ก็เกิดจากการร่วมมือกับหยางไท่ เป็นความสัมพันธ์ที่ไม่สามารถแยกออกจากกันได้

“ไป๋กว่างยี่ นายอดทนได้ไม่น้อยเลยนิ！” หยางไท่มองไปที่ไป๋กว่างยี่ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“พี่ไท่ พี่……หมายความว่าอย่างไร？ไป๋กว่างยี่พูดหัวเราะอย่างแห้งๆ”

“ยังจะมาเสแสร้งกับฉัน！” หยางไท่พูดตะโกนด้วยน้ำเสียงที่โมโห พูดอย่างเยือกเย็น : “เมื่อกี้ใช่นายที่ส่งคนมารบกวนคุณชายเฉินเหรอ？！”

เสียงดังกึกก้อง ไป๋กว่างยี่เพียงรู้สึกว่ามีฟ้าผ่าลงมาในสมอง การกระทำบ้าระห่ำเช่นนี้ เขาคงฟังไม่ผิดใช่ไหม？

คุณชายเฉิน！

จู่ๆหยางไท่ก็เรียกคนบ้านนอกนี้ว่าคุณชายเฉิน！

สีหน้าของหลี่ชิวเยี่ยนก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้ว ทำไมเมื่อกี้ไป๋จิ่วหลิงถึงต้องตบเธอ แล้วก็หลี่ชวน หลี่ชวนของเธอที่ให้คำสัญญาและรับประกันอย่างหนักแน่น ตั้งแต่เข้าประตูมา เธอก็ไม่เห็นอีกเลย！

“พี่ไท่ ผม……ผม……” ไป๋กว่างยี่พูดจาคล่องแคล่วขึ้นบ้างแล้ว แม้แต่หยางไท่ก็ไม่กล้าล่วงเกิน เขาไม่สามารถที่จะจินตนาการ เบื้องหลังของเฉินเฟิงได้

“คุณชายเฉิน จะจัดการไอ้หมอนี่ยังไงดีครับ？” หยางไท่ขยับสายตามองไปทางเฉินเฟิงชีวิตน้อยๆของไป๋กว่างยี่ ตอนนี้อยู่ในกำมือของเฉินเฟิงขอเพียงแค่เฉินเฟิงเอ่ยปากพูด เขาก็สามารถทำให้ไป๋กว่างยี่สูญหายไปได้เลย

“แขนเดี้ยงไปข้างนึงแล้ว นายยังไม่ยอมแพ้เหรอ？” เฉินเฟิงมองไปที่ไป๋กว่างยี่แวบหนึ่งอย่างเงียบสงบ พูดอย่างราบเรียบ

“คุณชายเฉิน ผม……ผมยอม……” ไป๋กว่างยี่เช็ดๆเหงื่อบนศีรษะ พูดติดอ่าง

“ยอม？” เฉินเฟิงหัวเราะอย่างเหยียดหยาม รอยยิ้มที่ป่าเถื่อน : “ยอมแพ้ของนายยังส่งคนมาอีก？！”

ความกดดันที่ล้นหลามถาโถมเข้ามา ไป๋กว่างยี่ทรุดลงที่พื้นทันที ตกใจจนพูดไม่ออก

“คุณชายเฉิน ฉันเป็นคนส่งคนมา ไม่เกี่ยวอะไรกับลูกชายของฉัน ได้โปรดปล่อยลูกชายของฉันไป” หลี่ชิวเยี่ยน คุกเข่าต่อหน้าเฉินเฟิงพูดวิงวอนร้องขอ ไม่ทำตัวหยิ่งยโสเหมือนก่อนหน้านี้เลยสักนิด