ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่130 ผมรีบ

บทที่130 ผมรีบ

“ยังยืนบื้ออยู่ทำไม！ไม่รีบเอาตัวนางสารเลวคนนี้โยนเข้าไปอีก！”ตู้จื่อเยว่ถลึงตามองดูพนักงานรักษาความปลอดภัยด้วยสายตาเหี้ยมโหด

พนักงานรักษาความปลอดภัยทั้งหลาย กัดฟันแน่น เดินมาอยู่ข้างๆเสี้ยเมิ่งเหยา พวกเขารู้ดีว่า การกระทำของพวกเขาในตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าคน แต่ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็เป็นเพียงแค่พนักงานของคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง อีกทั้งจากวิธีการจัดการเรื่องต่างๆที่เหี้ยมโหดของตู้จื่อเยว่ ถ้าหากพวกเขากล้าไม่เชื่อฟังคำพูดของตู้จื่อเยว่ เกรงว่าคนที่จะเข้าไปอยู่ในถ้ำหมาป่าดำ ก็คือพวกเขา

“ที่รัก อย่าทำแบบนี้เลย…..จะทำให้คนตายเอาได้” เวลานี้ โจวเซ่าฟึงพูดตะกุกตะกัก ไม่ใช่เป็นเพราะเขาสงสารเสี้ยเมิ่งเหยา แต่เป็นเพราะเขารู้ดี ถ้าหากเสี้ยเมิ่งเหยาตายข้างในนั้น คนตระกูลตู้จะต้องหาคนออกมารับผิดอย่างแน่นอน และคนที่มารับผิดนั้น ไม่มีวันเป็นตู้จื่อเยว่ แต่จะเป็นเขา！

“ไม่ดี?” สายตาเย็นยะเยือกของตู้จื่อเยว่มองไปทางโจวเซ่าฟึง “คุณสงสารนางผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้ใช่ไหม?”

“ไม่ใช่ๆ！”โจวเซ่าฟึงรีบส่ายหน้า แล้วพูดขึ้น ：“ที่รัก ผมจะสงสารเธอได้ยังไง ผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้กล้ายั่วยวนผม ทำลายความสัมพันธ์ของเราสามีภรรยา แน่นอนว่าสมควรตาย แต่พวกเราสามารถใช้วิธีอื่นในการทรมานเธอ ทำแบบนี้……ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่” ขณะที่โจวเซ่าฟึงพูดก็มองไปทางสวีตงเหลียง วันนี้คนมามากเกินไปแล้ว ถ้าหากว่าตู้จื่อเยว่โยนเสี้ยเมิ่งเหยาเข้าไปในถ้ำหมาป่าดำต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ ทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาต้องตายอยู่ข้างในนั้น เช่นนั้นก็ยากที่จะรับประกันว่าจะไม่มีคนหลุดพูด ถึงเวลานั้น แม้ว่าตระกูลตู้จะสามารถปกปิดได้ดีแค่ไหน ก็ไม่สามารถปิดเรื่องนี้เอาไว้ได้

“ไอ้คนไร้ประโยชน์ ฉันไม่กลัว！คุณกลัวอะไร?！”ตู้จื่อเยว่พูดแล้วเตะไปที่ท้องของโจวเซ่าฟึง ทำให้โจวเซ่าฟึงล้มลงกับพื้น

“โยนลงไป！รีบโยนนางผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้เข้าไป！พี่ชายของฉันเป็นถึงตู้จื่อถึง เป็นหุ้นส่วนใหญ่ของคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงของพวกแก ถ้าวันนี้พวกแกไม่โยนนางผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้เข้าไป ฉันจะให้คนโยนพวกแกเข้าไป！”สองมือของตู้จื่อเยว่เท้าสะเอว เธอพูดข่มขู่พนักงานรักษาความปลอดภัยด้วยสีหน้าได้ใจ

เมื่อได้ยินแบบนั้น พวกเขาไม่กล้าที่จะลังเลอีก จับตัวเสี้ยเมิ่งเหยาเอาไว้ เพื่อที่จะโยนเธอเข้าไปด้านในลวดเหล็ก

ด้านในกำแพง หมาป่าดำหลายตัวจ้องมองมาที่เสี้ยเมิ่งเหยา แววตาของพวกมันเต็มไปด้วยความกระหายเลือด พวกมันไม่ใช่มนุษย์ ไม่รู้ว่าผู้ชายควรจะทะนุถนอมผู้หญิง ในสายตาของพวกมัน เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นอาหารอันโอชะ

“ปล่อยฉัน！”ใบหน้าเล็กๆของเสี้ยเมิ่งเหยาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง เธอร้องตะโกนและพยายามขัดขืน แต่มือหนาของพนักงานรักษาความปลอดภัยเหมือนเหล็ก ที่ล่ามจับเธอเอาไว้ เธอไม่สามารถหลุดออกจากพันธนาการได้

“ฮือๆ เฉินเฟิง ช่วยฉัน…..” เสี้ยเมิ่งเหยาร้องเรียกเสียงเบา ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยน้ำตา ในสถานการณ์แบบนี้ คนเดียวที่เธอสามารถคิดถึงได้ ก็มีแค่เฉินเฟิง

เฉินเฟิง เขาสามารถช่วยตนได้ไหม?

ความเป็นจริง ในเวลานี้หวังเจียเมิงและหลี่เสว่ก็คิดถึงคำถามนี้

“สามีที่ไร้ประโยชน์ของแกล้ะเสี้ยเมิ่งเหยา? ก่อนหน้านี้ไม่ใช่เก่งนักหรอ? ตอนนี้หายไปไหนแล้ว?” หลี่เสว่อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

“คงจะเป็นเพราะพอเห็นพี่เยว่ ก็เลยแอบหนีไปแล้วมั้ง” หวังเจียเมิงถอนหายใจ พูดขึ้น ตอนนี้เธอรู้สึกสงสารเสี้ยเมิ่งเหยาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เธอเชื่อใจเฉินเฟิงขนาดนั้น แต่เฉินเฟิงกลับหนีออกไปคนเดียว ในช่วงเวลาคับขัน เป็นไปตามคำที่พูดเอาไว้ว่า สามีภรรยาก็เหมือนกับนกที่อยู่ป่าเดียวกัน ยามที่เจอปัญหาก็ต่างแยกย้ายกันบิน

“ขยะจริงๆ！ก่อนหน้านี้ยังโม้บอกว่าจะเอาคืนพี่เยว่ร้อยเท่าในสิ่งที่เธอรังแกเสี้ยเมิ่งเหยาเอาไว้ ตอนนี้พอได้เห็นพี่เยว่ ก็เหมือนหมาที่ไม่มีบ้านให้กลับไม่เห็นแม้แต่เงา！”หลี่เสว่พูดด้วยความโมโห ตอนแรกเธอเข้าใจว่า ไม่ว่าเฉินเฟิงจะเป็นยังไง ก็จะเผชิญหน้ากับตู้จื่อเยว่ ไม่ว่าจะสู้ไหวรึเปล่า อย่างน้อยก็ยังแสดงท่าทีออกมา

แต่สุดท้ายเฉินเฟิงกลับทำได้ดีจริงๆ ตกใจจนวิ่งหนีไปแล้ว ทิ้งภรรยาของตนเองเอาไว้ที่นี่ตามลำพัง

สวีตงเหลียงกำหมัดแน่น อยากจะเดินขึ้นหน้าอยู่หลายครั้ง เพื่อช่วยเสี้ยเมิ่งเหยาเอาไว้ แต่พอคิดถึงธุรกิจของตนเองในตอนนี้ ที่ได้มาทั้งหมดเป็นเพราะตู้จื่อเยว่ เขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อในตนเองใจเย็นลง

ทว่าภายในใจกลับรู้สึกว่าเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ควรมาโดนแบบนี้ เอาชีวิตทั้งชีวิตของตนเอง มาฝากไว้กับผู้ชายอย่างเฉินเฟิง

เวลานี้ เฉินเฟิงไปถึงห้องประชุมแล้ว

เมื่อเดินเข้าประตูไป ในห้องประชุมมีชายหนุ่มหลายคนยืนเอาไว้ พวกเขามองดูเฉินเฟิงอย่างพิจารณา นัยน์ตานั้นมีความตกใจ และมีความดูถูกและสงสัยซ่อนเอาไว้

ผู้ชายตรงหน้าที่เอาราคาเสื้อผ้าทั้งตัวมารวมกันไม่ถึงสามร้อยหยวน จะเป็นคุณชายเฉิน? เป็นไปไม่ได้มั้ง

แต่แม้ว่าจะสงสัย ทว่าใบหน้าของพวกเขายังคงมีรอยยิ้มถ่อมตน

“คุณชายเฉิน คุณมาแล้วหรอครับ” หยางไท่พูดขึ้นก่อน เขาไม่ได้มีความคิดมากมายเหมือนทุกคน เพราะเขารู้ดีว่าความสามารถของเฉินเฟิงเป็นยังไง ต่อให้ไม่มีตระกูลเฉิน ลำพังแค่เฉินเฟิง ก็ถือเป็นนักสู้ที่น่ากลัวมากๆ

“อืม” เฉินเฟิงขานตอบเสียงเรียบ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เวลานี้ภายในใจของเขา รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาอย่างแปลกพิลึก คล้ายว่าเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น

เมื่อเห็นเฉินเฟิงใจลอย หยางไท่อดไม่ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา นึกว่าพนักงานในคฤหาสน์ไม่ได้ต้อนรับเฉินเฟิงให้ดี

คนหนุ่มคนอื่นๆ สีหน้าดูไม่ดีเทาไหร่ พวกเขาไม่พอใจในตัวเฉินเฟิง ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็เป็นลูกของอภิมหาเศรษฐีในจินหลิง ปกติเวลาอยู่ด้านนอก ไม่ว่าใครที่ได้เจอพวกเขา ล้วนต้องเคารพพวกเขา ประจบพวกเขา แต่ผู้ชายคนตรงหน้านี้ นับตั้งแต่เดินเข้าประตูมา แม้แต่มองดูพวกเขาดีๆก็ยังคร้านจะมอง

ต้องเสแสร้งขนาดนี้เชียวหรอ?

“คุณชายเฉิน พนักงานในคฤหาสน์เสียมารยาทกับคุณหรอครับ?” หยางไท่ถาม เสื้อผ้าที่เฉินเฟิงใส่อยู่นั้นมองดูแล้วไม่เข้ากับคฤหาสน์คฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงเลยสักนิด อีกทั้งมักจะเกิดเรื่องที่ว่าพนักงานในคฤหาสน์ดูถูกคน ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะคิดมาก

เฉินเฟิงส่ายหน้า คลายยิ้มแล้วพูดขึ้น：“เปล่า”

“นายบอกว่าจะพาผมมารู้จักหุ้นส่วนไม่ใช่หรอ? ตอนนี้เริ่มกันเถอะ ผมรีบ” เฉินเฟิงพูด ความไม่สบายใจที่อยู่ภายในใจทำให้เขารู้สึกใจไม่นิ่ง เขารู้สึกว่าต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้น เฉินเฟิงเองก็เคยคิดถึงเสี้ยเมิ่งเหยา แต่เขาพึ่งออกมาได้ไม่กี่นาที จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นได้

รีบ?

คนพวกนั้นที่เดิมทีไม่พอใจเฉินเฟิงอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเฉินเฟิง ภายในใจของพวกเขาก็ยิ่งโมโห

ถ้าจะบอกว่าท่าทีที่ไม่สนใจใครของเฉินเฟิงตอนที่เข้ามา ทำให้พวกเขาไม่สบอารมณ์แล้วนั้น เช่นนั้นตอนนี้คำพูดที่บอกว่าเขารีบ ก็ยิ่งทำให้ทุกคนโมโห

พวกเขาเป็นคนที่หยิ่งทะนงอยู่แล้ว ในจินหลิง นอกจากหยางไท่ พวกเขาไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา แม้แต่หยางไท่ เวลาที่เห็นพวกเขา ก็ล้วนพูดจายิ้มแย้ม ไม่กล้าทำเหมือนตอนนี้ ที่ไม่เห็นพวกเขาในสายตา

แต่เฉินเฟิง เมื่อเดินเข้ามาก็ไม่สนใจพวกเขา เวลานี้พูดอีกว่ารีบ ก็ยิ่งทำให้พวกเขารู้สึกว่า ในใจของเฉินเฟิงนั้น ตนเองก็เป็นแค่ลูกหมาลูกแมว

“ถ้าหากว่าคุณชายเฉินรีบ ไปตอนนี้เลยก็ได้ พวกเราทั้งหลาย ก็ไม่ได้ร้องขอทำความรู้จักกับคุณชายเฉิน” เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้น สีหน้าของหยางไท่เปลี่ยนไปมาก เขาหันกลับมาตำหนิ：“ตู้จื่อถึง พูดอะไรของนาย！คุณชายเฉินบอกว่ารีบ ไม่ใช่แบบที่นายคิด คุณชายเฉินมีธุระด่วนจริงๆ”