ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่261 ปฏิเสธ

บทที่261 ปฏิเสธ

หลินหลันสีหน้าอึมครึมยากจะอธิบาย หล่อนไม่แน่ใจว่าเฉินเฟิงรู้เรื่องของหล่อนกับหวังเมิ่งหลงมากแค่ไหน

ถ้าเพียงแค่เศษเสี้ยวเดียว นั้นถ้าหล่อนเปิดเผยเรื่องทั้งหมดออกไป ก็คือการส่งจุดอ่อนไปในมือเฉินเฟิงเปล่าๆ เลย

แต่ถ้าเฉินเฟิงรู้ทั้งหมด แล้วหล่อนไม่พูดตามจริง จนยั่วโมโหเฉินเฟิงเข้า เฉินเฟิงจะต้องทำชื่อเสียงหล่อนเหม็นฉาวโฉ่แน่

ดังนั้นตอนนี้หลินหลันกำลังพัวพันอุตลุด

“ฉันรู้จักหวังเมิ่งหลง แต่ฉันกับเขาไม่สนิทกัน ดังนั้นเลยไม่มีเบอร์เขา……” หลังจากลังเลสักพัก หลินหลันก็เอ่ยปากอ้ำๆ อึ้งๆ

“โดยเฉพาะอย่างยิ่งนายถามหาเบอร์หวังเมิ่งหลงทำไม? เมิ่งเหยาถูกลักพาตัวไปเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาสักหน่อย” หลินหลันมองเฉินเฟิงแบบสงสัยมาก ทันใดนั้นหล่อนตอบสนองเข้ามา ความหมายของเฉินเฟิงคือเสี้ยเมิ่งเหยาโดนลักพาตัว หวังเมิ่งหลงเป็นคนทำ

“ทำไมเธอถึงรู้ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับหวังเมิ่งหลง?” เฉินเฟิงถามเสียงเย็นชา

“ทำไมฉันจะไม่รู้? ความกล้าของหวังเมิ่งหลงเล็กยิ่งกว่าหนู ให้เขาฆ่าไก่ตัวหนึ่งยังไม่กล้า ยิ่งเป็นการลักพาตัวคนอีก” หลินหลันเกือบหลุดปากออกมา หลังพูดจบ ชั่วขณะหนึ่งหล่อนนึกเสียใจอยู่บ้าง หล่อนเหมือนพูดอะไรผิดไปแล้ว

“เธอไม่ใช่ไม่สนิทกับหวังเมิ่งหลงเหรอ? เธอรู้ได้ยังไงว่าความกล้าของเขาเล็กกว่าหนูอีก?” เฉินเฟิงเสียดสีเสียงเย็นชา ตนเองเพียงแค่ขุดหลุมพรางง่ายๆ หลินหลันคนงั่งนี้ก็กระโดดลงไปอย่างไม่คิดสักนิด

“ฉัน……ฉันก็พูดไปเรื่อยแบบนั้น……” หลินหลันดันทุรังอธิบาย ภายในช่างเสียใจเหลือเกิน ตนเองโดนเฉินเฟิงเจ้าของเสียนี้ใช้เล่ห์กลเสียแล้ว

“พูดไปเรื่อย?” เฉินเฟิงหัวเราะเยาะ “หลินหลันเห็นทุกคนเป็นคนโง่หมดเลย”

“เรื่องของเธอกับหวังเมิ่งหลง ฉันรู้ดีตั้งนานแล้ว ดังนั้นที่ไม่พูด ล้วนเห็นแก่หน้าของเมิ่งเหยาและพ่อฉันเท่านั้น ดังนั้นเธออย่ามาทำหน้าด้านอีก”

“ตอนนี้ฉันให้เวลาสิบวินาทีสุดท้ายกับเธอ โทรศัพท์หาหวังเมิ่งหลง! ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเรื่องของเธอกับหวังเมิ่งหลงไปเปิดโปงออกมาให้หมด!”

“แกอย่าแฉนะ ฉันโทร ฉันโทรแล้ว” หลินหลันลนลาน หล่อนไม่กล้าพนัน ถ้าเกิดแพ้พนัน นั้นทุกอย่างที่หล่อนครอบครองในตอนนี้ล้วนละลายเป็นฟองอากาศไปหมด

หลินหลันหยิบมือถือออกมาอย่างวุ่นวายพอสมควร ต่อสายไปยังหมายเลขของหวังเมิ่งหลง

“หลันหลัน มีอะไรเหรอ?”

ในสายโทรศัพท์อีกด้าน เสียงระมัดระวังของหวังเมิ่งหลงลอยมา หลินหลันหน้าแดง คนที่หูยานยังสามารถฟังออกว่าคำเรียกที่หวังเมิ่งหลงเรียกหล่อนนั้นคลุมเครืออยู่บ้าง

“หวังเมิ่งหลง ลูกสาวฉันถูกคนลักพาตัวไป ใช่คุณทำรึเปล่า?” หลินหลันพูดอย่างตรงไปตรงมา ถ้าเรื่องนี้เป็นหวังเมิ่งหลงทำจริง นั้นหวังเมิ่งหลงต้องมีแผนการบางอย่าง ดังนั้นเขาคงไม่ปฏิเสธ

“หลันหลัน คุณพูดอะไร?” น้ำเสียงของหวังเมิ่งหลงฟังขึ้นมาเหมือนตื่นตระหนกอยู่บ้าง “ลูกสาวคุณถูกคนลักพาตัวไป?”

“หรือว่าคุณไม่รู้?” หลินหลันขมวดคิ้วขึ้น อดมองเฉินเฟิงทีหนึ่งไม่ได้ กลับเห็นเฉินเฟิงเวลานี้กำลังล็อกคิ้วนิ่วหน้าเช่นกัน

“ทำไมผมถึงต้องรู้ด้วย?” หวังเมิ่งหลงแปลกไปอย่างยิ่ง

หลินหลันเสียงแหบไม่มีคำพูด

“ไม่ใช่ หลินหลัน คุณหมายความว่าอะไร! คุณสงสัยผมรึเปล่า?” หวังเมิ่งหลงเดือดดาลพอสมควร

“ฉัน……ฉันไม่ได้……” หลินหลันเอ่ยปากปฏิเสธโดยจิตใต้สำนึก

“ไม่ใช่? คุณถามมาว่าผมทำรึเปล่า ยังจะบอกไม่ใช่?” อารมณ์ของหวังเมิ่งหลงฮึกเหิมหลายระดับ “หลินหลัน คุณคิดว่าเป็นเพราะหลายวันก่อนคุณไม่ให้ผมยืมเงิน ผมเลยอายจนโมโหถึงกับลักพาตัวลูกสาวคุณเลยใช่มั้ย?”

“ไม่……ไม่ใช่……” หลินหลันบนบอกปฏิเสธ แต่ไม่พูดไม่ได้ ในใจหล่อนเคยสงสัยจริงๆ เพราะนี่เป็นแรงจูงใจหนึ่งเดียวที่หวังเมิ่งหลงลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา

“อย่าเถียงข้างๆ คูๆ เลย หลินหลัน ผมจะบอกคุณ ผมหวังเมิ่งหลงเป็นนักพนันไม่ผิด ผมขาดเงินจริง แต่ลักพาตัวเรื่องไร้จริยธรรมแบบนี้ ผมหวังเมิ่งหลงทำไม่ลง”

“ถ้าคุณสงสัยผม ตอนนี้คุณสามารถแจ้งความได้ ให้ตำรวจมาจับผม”

“ปึง”

หวังเมิ่งหลงวางสายโทรศัพท์ไปทันที

หลินหลันอดย้ายสายตาไปทางเฉินเฟิงไม่ได้ โกรธเคืองอย่างยิ่ง “ไอ้สวะ แกยังมีอะไรจะพูดอีก? เมิ่งเหยาถูกลักพาตัว เดิมทีไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับเมิ่งหลง!”

“ฉันว่าทุกอย่างนี้ล้วนเป็นไอ้สวะอย่างแกจ้างเองเล่นเอง!” หน้าอกหลินหลันกระเพื่อมขึ้นลงไม่หยุด เห็นได้ชัดโมโหมาก

ในความจริงที่ใจลึกๆ ของหล่อน หล่อนยิ่งมีแนวโน้มว่าเป็นเฉินเฟิงให้คนลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์เรื่องที่ตนเองพูดเมื่อชั่วโมงก่อนว่ามีโจรเถื่อนนอกเขตเป็นเรื่องจริง เพื่อชำระล้างข้อกล่าวหาเรื่องนอกใจของตนเอง

เฉินเฟิงขมวดคิ้วแน่น ไม่ได้พูดอะไร ไม่พูดไม่ได้ว่าการตอบสนองของหวังเมิ่งหลงเกินความคาดหมายของเขา

ว่ากันตามข่าวที่เย่ไห่ถังรายงานมา หวังเมิ่งหลงลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยาเพราะเรียกร้องเงิน ในเมื่อเรียกร้องเงิน เช่นนั้นหลินหลันต้องโทรศัพท์หาเขา เขาควรจะยอมรับมาอย่างเปิดเผย จากนั้นถึงสามารถเอาเงินค่าไถ่ตัวจากหลินหลันได้

ผลลัพธ์คือเขาดึงดันปฏิเสธ ทั้งยังบอกว่าเขาก็ไม่รู้เรื่องนี้ด้วย

ไม่รู้จริงๆ หรือว่าแกล้งไม่รู้?

เฉินเฟิงรู้สึกว่าเรื่องราวเริ่มเปลี่ยนมาสลับซับซ้อนยิ่งขึ้น

จากคำอธิบายของอาเหา ทำให้รู้ได้ไม่ยากว่าคนที่ปล้นคลังสมบัติของหานหลงกับคนที่ลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นคนกลุ่มเดียวกัน

ในคนกลุ่มนี้ มีคนหนึ่งที่เป็นจอมยุทธ์หมิงจิ้งชั้นกลาง ยังมีจอมยุทธ์ผู้หญิงคนหนึ่งที่แม้แต่อาเหายังดูระดับไม่ออก

พูดอย่างไม่เกินจริงคือกำลังของกลุ่มนี้สามารถกวาดล้างผู้มีอิทธิพลจำนวนมากในเมืองชางโจวในตอนนี้ได้

หวังเมิ่งหลงเป็นเพียงนักพนันกระจอกๆ เขาจะเกี่ยวข้องกับผู้มีพลังแบบนี้ได้อย่างไร?

ถ้าเขาเกี่ยวข้องกับผู้มีพลังอย่างนี้จริง อย่างนั้นเขายังจะสนใจเงินค่าไถ่ตัวนิดเดียวนั้นของหลินหลันอีกเหรอ?

“ถ้าไม่ใช่หวังเมิ่งหลง นั้นเป็นใครกัน?” เฉินเฟิงวุ่นวายใจอยู่บ้าง ศัตรูที่เขาล่วงเกิน บอกว่ามากก็ไม่มาก แต่บอกว่าน้อยก็ไม่น้อยแน่นอน

ตระกูลเล็กระดับรองส่วนหนึ่งของเมืองชางโจว ยังมีตระกูลไป๋ตระกูลตู้เมืองจินหลิง แม้กระทั่งตระกูลเติ้ง ณ เมืองหนานหนิง ล้วนมีความเป็นไปได้ว่าจะลงมือกับเสี้ยเมิ่งเหยา

ยังมีตระกูลเฉิน!

เฉินเฟิงตกใจทันใด ตระกูลเฉินก็มีความเป็นไปได้!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งความเป็นไปได้ของตระกูลเฉิน ในผู้มีอิทธิพลทั้งหมด พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวที่ใหญ่ที่สุดด้วย เพราะนอกจากตระกูลเฉิน ยากมากที่ผู้มีอิทธิพลรายอื่นจะลงมือแผนใหญ่ขนาดนี้

แต่ถ้าเป็นตระกูลเฉิน พวกเขาลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยาก็พอ ทำไมยังต้องปล้นคลังสมบัติของหานหลง?

ทำไมต้องทำเพิ่มมากขึ้นอย่างหนึ่ง?

หรือว่าเพื่อปิดบังอำพราง?

บางทีอาจเป็นเพราะสาเหตุที่ห่วงใยเสี้ยเมิ่งเหยามากเกินไป ดังนั้นเวลานี้เฉินเฟิงจึงคิดมากมายแล้ว

คิดมากมายไป ความคิดอารมณ์ย่อมยุ่งเหยิง

เช่นเดียวกับคำพูดนั้น เป็นคนประสบเหตุจะมึนงง เป็นคนดูอยู่ข้างๆ จะเห็นชัดเจน

หลังสูดหายใจลึกๆ เฉินเฟิงส่ายๆ หน้า พยายามให้ตนเองใจเย็นลงมา

“เธอโทรศัพท์หาหวังเมิ่งหลงอีกที ถามเขาให้ชัดว่าอยู่ไหน” เฉินเฟิงบอก อยากพิสูจน์ว่าหวังเมิ่งหลงกับเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกันธรรมดา ขอเพียงหาตัวเขาเจอก็พอ

“ไอ้สวะ แกยังมาทำตัวเสแสร้งอีก? เมิ่งหลงก็บอกแล้วว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา!” หลินหลันโกรธอยู่บ้าง

สีหน้าเฉินเฟิงเย็นลงมา “อย่าไร้สาระ ฉันให้เธอโทรก็โทร!”

“แก……” หลินหลันกัดฟันแน่ อยากจะฉีกเฉินเฟิง แต่เวลานี้หล่อนไม่กล้าขัดแย้งกับเฉินเฟิง ได้แต่หยิบมือถือออกมา ต่อสายไปที่หมายเลขโทรศัพท์ของหวังเมิ่งหลงอีกครั้ง