ลูกเขยยอดนักฆ่า - ตอนที่ 144
ตอนที่ 144 คนชั่วควรถูกเปิดโปง
โม่อวี๋ชิงเข้าใจคําพูดของเฉินเผิงดี เพราะถึงอย่างไร วันนี้หวังเฉิงหยวนก็เป็นตัวตั้งตัวตีจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้กับเธอ เธอควรจะให้หน้าเขาบ้างจึงจะถูก เธอจึงรีบยกมือขึ้นตบไหล่หวังเฉิงหยวนพร้อมกับพูดขึ้นว่า
“ไม่ใช่ว่าฉันแข็งแกร่งหรือเก่งอะไรหรอก แต่เป็นเพราะนายมันอ่อนแอมากกว่า ถ้ามีเวลาก็ไปเรียนศิลปะการต่อสู้บ้างนะ..”
“อวี๋ชิง เมื่อครู่เธอต้องการพูดอะไรกับฉันเหรอ?”
เมื่อเห็นบรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อย เฉิงซินเย่วจึงรีบหาหัวข้อสนทนาใหม่ขึ้นมาพูดเพื่อทําลายบรรยากาศตึงเครียดนี้ทันที
โม่อวี๋ชิงหัวเราะร่วน เผยให้เห็นฟันขาวเรียงรายสวยงาม “ก็ไม่มีอะไรมาก ฉันก็แค่อยากจะดื่มกับเธอบ้างก็เท่านั้นเอง”
หลังจากพูดจบ โม่อวีซิงก็กระดกแก้วเบียร์ในมือขึ้นดื่มจนหมด จากนั้น เธอก็ได้หันคว้ากระป๋องเครื่องดื่มที่เจิ้นเยี่วยนํามา จัดการเปิดออกและรินใส่แก้วของตนเองทันที
ฮ่าๆๆๆ จะว่าไปวันนี้ก็ไม่โชคร้ายซะทีเดียว! ฉันตั้งใจจะจัดการกับแม่ดอกไม้ประจําห้องเฉิงซินเย่ว แต่ที่ไหนได้ กลับเป็นโม่อวี๋ชิงที่กระโดดลงมาในหลุมพรางแทน ดูท่าฉันคงได้จัดการกับยัยม้าดีดกระโหลกนี้แทน!
เมื่อได้เห็นโม่อวี๋ชิงคว้า “น้ำเสียสาว” ไปดื่มเอง หวังเฉิงหยวนก็แทบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ความจริงแล้วแผนการในครั้งนี้ถูกจัดขึ้นเพื่อพิชิตเฉิงซินเย่ว แต่ไม่อวี๋ชิงกลับกระโดดเข้าไปในกับดักเสียเอง
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หวังเฉิงหยวนก็ไม่ปฏิเสธที่จะลิ้มรสแม่เสือสาวเช่นกัน!
ความจริงแล้ว โม่อวี๋ชิงก็ไม่เลวนัก เธอเป็นเด็กสาวที่ฝึกศิลปะการต่อสู้มานาน ร่างกายของเธอจึงค่อนข้างแข็งแกร่ง ผิวพรรณจึงผ่องใสมีน้ำมีนวลอย่างคนมีสุขภาพดี โดยเฉพาะที่ท่อนขาเรียวยาวทั้งสองข้างนั้น ที่ทั้งสวยงาม และเรียวยาวน่าดึงดูดยิ่งกว่านางแบบบางคนเสียอีก
หวังเฉิงหยวนได้แต่แอบคิดในใจว่า เขานอนกับผู้หญิงมาแล้วตั้งมากมาย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้นอนกับเด็กสาวที่มีท่อนขาเรียวยาวสวยงามอย่างโม่อวี๋ชิง และการได้พิชิตเด็กสาวที่แข็งแกร่งอย่างเธอ ก็นับเป็นความสาเร็จอย่างหนึ่งสําหรับเขาเช่นกัน!
ดี นั่นล่ะ ดื่มเข้าไปให้หมด!
หวังเฉิงหยวนจ้องมองโม่อวี๋ชิงที่กําลังกระดกน้ำเสียสาวเข้าไปรวดเดียวจนหมดแก้ว ด้วยแววตาเป็นประกาย
และหลังจากที่เห็นโม่อวี๋ชิงกระดกเครื่องดื่มจนหมดแก้วแล้ว เฉิงซินเย่วก็คลายความระแวงสงสัยจนสิ้น เธอจึงได้ยกแก้วของตนเองขึ้นดื่มจนหมดรวดเดียวเช่นกัน..
เสร็จฉันล่ะ!
หลังจากที่เห็นเด็กสาวทั้งสองดื่ม น้ำเสียสาว” ที่ตนเองเป็นคนเตรียมมาจนหมดแก้วทั้งคู่หวังเฉิงหยวนก็ถึงกับแอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก จากนั้นจึงรีบลุกขึ้นยืนพร้อมกับบอกทุกคนว่า
“ทุกคนสนุกกันไปก่อนนะ ฉันขอตัวไปห้องน้ำหน่อย!”
เมื่อเห็นเช่นนั้น หวังเฉิงหยวนก็แทบจะทนรอต่อไปไม่ได้ เขารีบขอตัวเดินออกจากห้องไปทันที
“หมอนี่ไม่เอาไหนเลยจริงๆ!” โม่อวี๋ชิงเงยหน้าขึ้นมองหวังเฉิงหยวนที่เดินออกไปอย่างรีบร้อนพร้อมกับพูดจาล้อเลียน
“หึ! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้เองว่า ฉันไม่เอาไหนจริงหรือเปล่า?”
หวังเฉิงหยวนยืนอยู่หน้าประตูห้อง พร้อมกับแสยะยิ้มออกมาราวกับปีศาจที่ชั่วร้าย!
ระหว่างที่เดินไปตามทางเดินซึ่งมีผู้คนไม่พลุกพล่านนัก หวังเฉิงหยวนก็ได้หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาใครบางคน
“ผู้จัดการจ้าว เหมือนเดิมนะ! จัดการเตรียมห้องที่ชั้นบนให้ผมด้วย แล้วก็เตรียมยาสําหรับช่วยผมให้คึกคักไว้เหมือนเดิม คืนนี้ยิ่งกว่าสวรรค์แน่!”
“เรียบร้อย!”
หลังจากกดวางสายไป หวังเฉิงหยวนก็ได้หันหลังกลับไป แต่แล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นตกใจสุดขีด เมื่อจู่ๆ ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า
ชายหนุ่มคนนี้คาบบุหรี่ไว้ในปาก ดูไม่ต่างจากพวกปุ๋ยนัก และกําลังยืนพิงกําแพงอยู่ ดวงตาทั้งคู่ของมันกําลังจ้องมองมาที่เขาแน่นิ่ง!
“นี่แกเป็นใคร?” หวังเฉิงหยวนถามตะกุกตะกักเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว
ชายหนุ่มคนนี้มาเงียบเชียบราวกับภูติผีวิญญาณ หากใครพบเจอเหตุการณ์อย่างเขา ก็คงต้องตกอกตกใจเหมือนเขาแน่!
“ขอโทษครับ ห้องหมายเลข 88 อยู่ตรงไหน?” หลินหนานถามยิ้มๆ
“แกตาบอดหรือยังไง? ก็ไปเดินหาเอาเองสิเ” หวังเฉิงหยวนร้องตะโกนบอก ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องด้วยความเดือดดาล
เมื่อเดินเข้าไปในห้อง เฉิงเผิงก็รีบร้องตะโกนถามขึ้นทันที “คุณชายหวัง เมื่อกี้คุยกับใครที่หน้าห้อง?”
“ไอ้หน้าโง่ที่ไหนก็ไม่รู้ ฉันเองก็ไม่รู้จัก! อย่าไปสนใจเลย มาดื่มกันต่อดีกว่า”
หวังเฉิงหยวนร้องตอบกลับไปในขณะที่ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา แต่ทันทีที่เขานั่งลง สีหน้าของเขาก็พลันเปลี่ยนเป็นตกใจอีกครั้ง นั่นเพราะชายหนุ่มที่เขาเพิ่งพบเมื่อครู่ ตอนนี้กลับเข้ามาอยู่ในห้องด้วยกันแล้ว
“นี่แกบ้าไปแล้วเหรอ?!! มาเดินตามฉันอยู่ได้” หวังเฉิงหยวนตวาดเสียงดัง
“ผมไม่ได้เดินตามคุณ ผมแค่มาหาคนรู้จัก!” หลินหนานตอบกลับยิ้มๆ
“หาคนรู้จัก?! ที่นี่ไม่มีคนที่แกรู้จักแน่ รีบๆออกไปเลย!” หวังเฉิงหยวนตะโกนไล่อย่างหมดความอดทน
แต่เฉิงซินเย่วกลับลุกขึ้นยืน พร้อมกับร้องตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ ระคนประหลาดใจ
“พี่หลินหนาน พี่มาที่นี่ได้ยังไง?”
จากนั้น เธอก็รีบวิ่งเข้าไปหาหลินหนาน พร้อมกับกอดแขนของเขาไว้อย่างสนิทสนม
“พี่ได้ยินว่าเธอมาเที่ยวที่นี่ ดูเหมือนจะไม่ค่อยปลอดภัยนัก ก็เลยตามมาดู!”
หลินหนานตอบกลับไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม และเมื่อเห็นเฉิงซินเย่วยังอยู่ในสภาพปลอดภัยดี เขาก็ได้แต่แอบถอนหายใจ และเบาใจราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก
หลังจากนั้น เขาก็ได้เหลือบมองหวังเฉิงหยวน พร้อมกับครุ่นคิดถึงบทสนทนาของเขา ที่คุยกับใครบางคนทางโทรศัพท์เมื่อครู่นี้
ดูท่าเจ้าเด็กนี่คงคิดที่จะหาเรื่องเดือดร้อนมาให้ฉันสินะ!
แต่หลังจากที่ได้ยินคําพูดของหลินหนาน เฉิงซินเย่วก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมาทันที เพราะคิดไม่ถึงว่า พี่หลินหนานจะเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ จนต้องตามมาดูแลถึงจินชาคลับด้วยตัวเอง..
ลูกนัยน์ตาทั้งสองของหวังเฉิงหยวนสั่นระริกขึ้นมาด้วยความอิจฉา!
ปกติเฉิงซินเย่วเป็นเด็กสาวที่ค่อนข้างถือเนื้อถือตัว และมักจะอยู่ห่างจากเด็กผู้ชายทุกคน อย่าว่าแต่จะให้เด็กผู้ชายถูกเนื้อต้องตัวเลย แม้แต่พูด เธอยังพูดกับเด็กนักเรียนชายเท่าที่จําเป็นและนับคําได้
แต่ดูตอนนี้สิ เธอกลับจับมือถือแขนชายหนุ่มคนนี้อย่างสนิทสนม!
หวังเฉิงหยวนทั้งอิจฉาแล้วก็หึงหวงจนรุ่นร้อนไปหมด และนึกอยากจะตัดแขนของหลินหนานทิ้งไปเดี๋ยวนี้เลย แต่เขาก็ต้องแกล้งทําเป็นยิ้มกว้าง พร้อมกับหันไปถามเฉิงซินเย่วว่า
“ซินเย่ว. ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน?”
“อ่อ! เขาเป็นพี่ชายที่อยู่ห้องเช่าใกล้ๆฉันเองล่ะ ชื่อว่าหลินหนาน!”
เฉิงซินเย่วแนะนําหลินหนาน ด้วยสีหน้าและน้ำเสียงภาคภูมิใจอย่างมาก และทุกครั้งที่พูดถึงหลินหนาน เธอก็มักจะมีความมั่นใจในตัวเองเพิ่มขึ้นมากเป็นพิเศษ
เธอทําราวกับว่า หลินหนานเป็นสมบัติล้ำค่าที่เธอเก็บซ่อนปิดบังไว้เป็นเวลานาน และถึงเวลาแล้ว ที่เธอจะต้องอวดสมบัติล้ำค่านี้ให้กับเพื่อนๆของเธอได้รับรู้
“พี่หลินหนานงั้นเหรอ? ซินเย่ว… เธอนี่ปากแข็งชะมัด! เขาเป็นแค่พี่ชายจริงๆน่ะเหรอ? ไม่เห็นเธอเคยเล่าเรื่องพี่ชายคนนี้ให้ฉันฟังมาก่อนเลย”
โม่อวี๋ชิงหันไปขยิบตาให้กับเฉิงซินเย่ว พร้อมกับพูดจาหยอกเย้า แต่ในสายตาของเธอนั้นด้วย การแต่งตัวที่แสนจะธรรมดาของหลินหนาน ทําให้เขาไม่อยู่ในสายตาของเธอเลยแม้แต่น้อย
“แค่พี่ชายจริงๆ! พี่หลินหนานดีกับฉันมาก” เฉิงซินเย่วรีบตอบโต้โม่อวี๋ชิงกลับไปทันที
“อ่อ.. ที่แท้ก็คนรู้จักกันนี่เอง ฉันเองเกือบเข้าใจผิดซะแล้ว! พี่หนานนั่งก่อนสิครับ!”
หวังเฉิงหยวนเปลี่ยนเป็นคนมีมารยาทขึ้นมาทันที และต่อให้เขาไม่อยากทําเช่นนั้น ก็จําเป็นต้องแสร้งทําเป็นคนใจกว้าง
“ไว้วันหลังดีกว่า! นี่ก็ดึกมากแล้ว ฉันต้องกลับแล้วล่ะ คืนนี้ยังต้องกลับไปอ่านหนังสือต่ออีก” เฉิงซินเย่วรีบปฏิเสธแทนหลินหนานทันที
“ทําไมรีบกลับนักล่ะ? พวกเราเพิ่งจะสนุกกันได้ไม่เท่าไหร่เอง อีกอย่าง วันนี้เป็นวันเกิดของอวี๋ชิงทั้งที กลับดึกหน่อยจะเป็นไรไป”
หวังเฉิงหยวนไม่มีทางยอมให้เฉิงซินเย่วกลับไปง่ายๆแบบนี้แน่ เพราะเธอได้ดื่มน้ำเสียสาวของเขาไปแล้ว ขืนปล่อยให้หญิงสาวกลับไปตอนนี้ ทั้งหมดที่เขาลงทุนก็เป็นอันต้องเสียเปล่าแน่!
ฉะนั้น เขาจะต้องทําทุกวิถีทาง เพื่อไม่ให้เฉิงซินเย่วกลับไปตอนนี้ได้
“นั่นน่ะสิ! พี่เองก็เพิ่งจะมาถึง ไม่เห็นต้องรีบกลับเลยนี่นา!” หลินหนานนั่งลงพร้อมกับพูดขึ้น
เมื่อเห็นหลินหนานนั่งลง เฉิงซินเย่วจึงได้ตามไปนั่งลงข้างๆเขาเช่นกัน และเมื่อได้ยินคําพูดของหลินหนาน หัวใจของหวังเฉิงหยวนก็พองโตด้วยความดีใจ
หมอนี่นับเป็นตัวช่วยที่ดีทีเดียว!
แต่คําพูดประโยคต่อไปของหลินหนาน ก็ทําให้หวังเฉิงหยวนถึงกับโกรธจนหน้าดําหน้าแดง
“แม้จะมีคําพูดว่า ไม่ควรเอาทองไปลูบกระเบื้องถูกๆ แต่คนชั่วช้าบางคนก็สมควรต้องถูกเปิดโปง..”
และแน่นอนว่า คนชั่วช้าที่ถูกเปรียบเทียบเป็นกระเบื้องราคาถูกนั้น จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหวังเฉิงหยวน!
