ลูกเขยยอดนักฆ่า - ตอนที่ 73

ตอนที่ 73 การทำงานของตับและลำไส้ล้มเหลว
หลายคนที่เคยหยิ่งผยอง และยะโสโอหังอย่างที่สุด วันหนึ่งเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสัจจะธรรมแห่งชีวิตอย่างความตาย ย่อมเข้าใจความรู้สึกดีว่าเป็นเช่นไร..
เวลานี้ กู่หยุนลิ่วเองก็กำลังรู้สึกเช่นนั้น..
เธอไม่อาจปฏิเสธได้อีกว่า การตรวจวินิจฉัยโรคของหลินหนานนั้น เรียกได้ว่าถูกต้องแม่ยำเข้าขั้นเซียน เขาสามารถบรรยายอาการต่างๆของเธอได้ราวกับตาเห็น
เวลานี้เธอจึงเชื่อหลินหนานอย่างสนิทใจ!
เธอเชื่อว่าตนเองกำลังเป็นโรคร้ายแรงที่ไม่อาจรักษาให้หายได้จริงๆ และกำลังจะเสียชีวิตในอีกไม่กี่เดือน แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าตนเองป่วยเป็นโรคอะไรกันแน่?
กู่หยุนลิ่วไม่อาจทนนิ่งเฉยได้อีกต่อไป!
“อาการเจ็บป่วยของคุณเกิดจากการทำงานของตับและลำไส้ล้มเหลว..” โรคนี้เป็นโรคที่แม้แต่หลินหนานยังไม่สามารถระบุชื่อได้
ทันทีที่ได้ยินคำพูดจากปากหลินหนาน ผู้เฒ่ากู่ก็ถึงกับหัวใจสลาย เพราะเพียงแค่อาการที่หลินหนานบอกมานั้น เขาในฐานะหมอย่อมสามารถรับรู้ได้ทันทีว่า เป็นเรื่องที่หนักหนาสักเพียงใด? และได้แต่จ้องมองกู่หยุนลิ่วหลานสาวด้วยความสงสาร
“คุณชายหลิน ได้โปรดช่วยชีวิตหลานสาวของผมด้วย ผมขอร้อง!!” ผู้เฒ่ากู่หันไปหาหลินหนาน พร้อมกับพูดอ้อนวอนอย่างไม่อาย
แม้จะเป็นเรื่องที่น่าละอาย สำหรับคนเป็นหมอที่มีชื่อเสียงอย่างเขา จะต้องมานั่งอ้อนวอนหลินหนานเช่นนี้ แต่เพื่อหลานสาวของเขา ขอเพียงแค่ช่วยรักษาชีวิตของหลานสาวไว้ได้ ผู้เฒ่ากู่ยินดีที่จะทำทุกอย่าง ไม่ว่าจะต้องเสียหน้ามากเพียงใดก็ตาม!
แม้ว่ากู่หยุนลิ่วจะยังคงนิ่งเงียบ แต่เธอก็กัดริมฝีปากของตนเองไว้แน่น ดวงตากลมโตที่กำลังจ้องมองหลินหนานนั้น บ่งบอกถึงอารมณ์ความรู้สึกที่กำลังสับสน และกระวนกระวายใจยิ่ง
เธอยังไม่อยากตาย แม้จะมีความหวังเพียงแค่ริบหรี่ เธอก็ต้องการที่จะต่อสู้เพื่อให้สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้..
ชีวิตนี้มีเพียงแค่ชีวิตเดียว และเธอเองก็ไม่ต้องการที่จะสูญเสียมันไป!
“เฮ้อ.. ไม่ใช่ว่าจะไม่มีวิธีรักษาเอาซะเลย แต่ผมเกรงว่าจะมันจะยากลำบากสำหรับเธอน่ะสิ!” หลินหนานร้องบอก พร้อมกับทำสีหน้าคล้ายคนที่กำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ท่านผู้มีพระคุณ!! หากท่านสามารถช่วยชีวิตของหลานสาวผมไว้ได้ ผมจะให้ทายาทตระกูลกู่ทุกรุ่นรับใช้ผู้มีพระคุณตลอดไป และจะทำป้ายจารึกยกย่องคุณธรรม และคุณความดีของท่านผู้มีพระคุณด้วย” ผู้เฒ่ากู่ถึงกับอ้อนวอนขอความเตตาจากหลินหนาน โดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดอีก
เวลานี้เขาเปรียบเสมือนคนที่กำลังจะจมน้ำตาย และหลินหนานก็คือขอนไม้เพียงท่อนเดียว ที่เขาจะสามารถคว้าไว้ได้ ฉะนั้น ผู้เฒ่ากู่จะไม่ยอมปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปอย่างแน่นอน
“ใช่ว่าผมไม่อยากจะรักษาให้ แต่หลานสาวของคุณไม่เชื่อถือการแพทย์แผนจีน จึงนับเป็นเรื่องยากลำบากในการรักษา คุณเองก็เป็นหมอเหมือนกัน ย่อมต้องรู้ดีว่าสิ่งที่คนเป็นหมอกลัวที่สุดก็คือ การที่คนไข้ไม่ยอมรับและปฏิเสธการรักษาของตนเอง..” หลินหนานถึงกับถอนหายใจออกมา
“ได้โปรดเถิดคุณชายหลิน!! ผมรับรองว่าตราบใดที่คุณรับปากจะรักษาให้หยุนลิ่ว ผมจะทำให้เธอเชื่อวิธีการรักษาของคุณให้ได้..” ผู้เฒ่ากู่ระล่ำระลักตอบกลับไปทันที
หลินหนานนิ่งเงียบไม่ตอบ แต่กลับหันไปมองกู่หยุนลิ่วด้วยสีหน้าเรียบเฉย..
กู่หยุนลิ่วทำสีหน้าครุ่นคิด และใคร่ครวญซ้ำไปซ้ำมา ดวงตากลมโตงดงามนั้น แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวด และกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก
แต่แล้วจู่ๆ เธอก็โน้มตัวลงพร้อมกับก้มศรีษะลงต่อหน้าหลินหนาน และพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน
“คุณชายหลิน ฉันผิดไปแล้ว!”
“คุณมีทำอะไรผิดงั้นเหรอ?” หลินหนานก้มลงจิบชาในถ้วยหลังจากเอ่ยถาม
“ฉัน.. ฉันไม่ควรดูหมิ่นดูแคลนแพทย์แผนจีน แล้วก็คิดว่าการแพทย์ด้านนี้เป็นเรื่องไร้สาระ แล้ว.. แล้วก็คิดว่าคุณเป็นพวกสิบแปดมงกุฏด้วย”
กู่หยุนลิ่วตอบกลับเสียงเบาอย่างยากลำบาก เพราะสำหรับเธอแล้ว การยอมรับความผิดในเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่ทำได้ยากยิ่งนักสำหรับตัวเธอ
หลินหนานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็พูดขึ้นว่า “คุณปู่ของคุณพูดถูก! โลกใบนี้กว้างใหญ่ไพศาล ผู้คนเก่งกาจมีอยู่ทั่วทุกหัวระแหง มีเพียงกบในกะลาที่จิตใจคับแคบเท่านั้น จึงไม่สามารถเปิดใจยอมรับได้..”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหนาน กู่หยุนลิ่วถึงกับหน้าแดงก่ำ และเริ่มรู้สึกผิดอย่างมาก
“คุณเกิดในครอบครัวแพทย์แผนจีน แต่กลับปฏิเสธสิ่งเหล่านี้ และเห็นว่าเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อถือ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้.. แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่คุณจะใช้อ้างในการดูถูกเหยียบย่ำผู้อื่นได้..”
หลินหนานพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม “ในอดีตที่การแพทย์ตะวันตกยังไม่แพร่หลายนั้น บรรพชนของเราตั้งแต่โบราณกาล ก็ได้ทำการคิดค้นสูตรยาเพื่อใช้รักษาโรคต่างๆมาก่อน”
“จากการทดลองซ้ำแล้วซ้ำเล่า หมอจีนในอดีตจึงสามารถคิดค้นสูตรยาที่มีประสิทธิภาพในการรักษาโรคได้อย่างมากมาย และได้บันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร..”
“สิ่งที่คุณคิดว่าไร้สาระหลอกลวงนั้น ได้ช่วยชีวิตผู้คนนับหลายร้อยล้านคนในอดีต แต่สมบัติล้ำค่ายิ่งที่บรรพชนได้มอบเป็นมรดกทิ้งไว้ให้นี้ คุณกลับคิดว่ามันเป็นของไร้ค่าไม่ต่างจากขยะ..”
“บรรพชนของคุณเป็นถึงหมอหลวง และได้มอบทักษะด้านการแพทย์แผนจีนให้เป็นมรดกของลูกหลาน ทุกคนในตระกูลของคุณตั้งแต่อดีตต่างก็ภาคภูมิใจ และใช้สิ่งนี้เลี้ยงชีพมายาวนาน และที่ตัวคุณเองมีทุกวันนี้ได้ก็เพราะสิ่งที่บรรพชนทิ้งไว้ให้ การที่คุณลืมบุญคุณของบรรพชนแบบนี้ จะต่างจากการกินข้าวเสร็จ แล้วขว้างชามข้าวใส่พ่อแม่ได้ยังไง?”
“แม้การแพทย์แผนตะวันตกที่เพิ่งเกิดขึ้นมาทีหลัง จะมีประสิทธิภาพมาก แต่วิชาแพทย์แผนจีนที่ใช้เวลาในการทดลองและพัฒนาการมาหลายพันปี จะไม่มีคุณค่าพอที่จะดำรงอยู่เลยอย่างนั้นเหรอ?”
หลังจากที่นิ่งเงียบฟังหลินหนานพูดจนจบ ใบหน้าของกู่หยุนลิ่วก็ยิ่งแดงขึ้นกว่าเดิมมาก จนแทบจะมีเลือดไหลซิบๆออกมา แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังตั้งใจฟัง และพยักหน้าพร้อมกับแอบถอนหายใจไปด้วย
นั่นเพราะสิ่งที่หลินหนานพูดมาทั้งหมด ได้กระทบจิตใจของเธอเป็นอย่างมาก!
ในอดีต หากกู่หยุนลิ่วได้ยินอะไรทำนองนี้ เธอก็จะหมดความอดทนได้ง่ายๆ และถึงขั้นทะเลาะกับคนในครอบครัวอย่างรุนแรงได้ แต่ตอนนี้เธอกลับเอาแต่นิ่งเงียบ และไม่โต้เถียงเลยแม้แต่คำเดียว
หากทำผิด ก็ควรยอมรับและแก้ไข แต่หากถูกรังแก ก็ควรลุกขึ้นต่อสู้เรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเอง!
“คุณชายหลิน ฉันผิดไปแล้ว!” กู่หยุนลิ่วพูดขึ้นด้วยความรู้สึกสำนึกผิดจากใจจริง
“คุณชายหลิน ได้โปรดสงบสติอารมณ์ เวลานี้หลานสาวของผมคงจะสำนึกผิดแล้วจริงๆ!” ผู้เฒ่ากู่ช่วยแก้ตัวให้กับหลานสาวที่เป็นเสมือนดวงใจ
“เอาล่ะ! ในเมื่อคุณสำนึกผิดแล้วจริงๆ ผมก็จะรักษาให้กับคุณ” หลินหนานตอบกลับไป พร้อมกับหยิบกระดาษ และปากกาขึ้นมาถือไว้
“คุณชายหลิน คุณไม่ได้ล้อผมเล่นใช่มั๊ย?” ผู้เฒ่ากู่ถึงกับถามออกมาด้วยแววตาเป็นประกาย
ส่วนกู่หยุนลิ่วก็ถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เพราะคิดไม่ถึงว่าหลินหนานจะยอมรักษาให้ตนเอง เธอคิดว่าหลินหนานคงจะโกรธมากจนไม่ยอมรักษาให้กับเธอแน่ แต่จู่ๆหลินหนานกลับยอมรักษาให้อย่างง่ายดาย
“จริงสิ! ผมจะรักษาให้กับหลานสาวคุณ แต่ผมมีเงื่อนไขสองข้อ” หลินหนานตอบกลับไปทันที
“เชิญคุณชายหลินบอกมาได้เลย ตราบใดที่คุณสามารถช่วยหยุนลิ่วได้ ไม่ว่าเงื่อนไขอะไร ผมก็ยอมตกลงทั้งนั้น..” ผู้เฒ่ากู่เอ่ยตอบด้วยสีหน้าท่าทางตื่นเต้นยินดี
“ไม่ใช่คุณ แต่เป็นเธอ!” หลินหนานยกมือขึ้นชี้ไปทางกู่หยุนลิ่ว
กู่หยุนลิ่วถึงกับนิ่งอึ้งไป แต่แล้วก็รีบตอบกลับไปทันทีเช่นกัน “ตกลงค่ะ ฉันยอมรับเงื่อนไขทุกอย่าง เชิญคุณชายหลินพูดมาได้เลย!”
“ดี! ถ้าอย่างนั้นก็ตั้งใจฟังเงื่อนไขทั้งสองข้อของผมให้ดีล่ะ”
หลินหนานเอ่ยตอบยิ้มๆ พร้อมกับพูดต่อทันที “ข้อแรก.. นับจากนี้ไปคุณจะต้องหยุดพักการเรียนไว้สามเดือน และใช้เวลานี้อยู่กับคุณปู่ของคุณ”
กู่หยุนลิ่วได้ฟังถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากัน..
ทำไมเงื่อนไขฟังดูแปลกๆ?!!
“ตกลงค่ะ ฉันรับปาก!” กู่หยุนลิ่วพยักหน้า และตอบกลับทันที
“ข้อสอง.. นับจากวันนี้ไป คุณจะต้องอ่านและท่องตำราการแพทย์แผนจีนที่ปู่ของคุณสั่งให้อ่านและท่อง และหายังไม่รู้ลึกซึ้งเกี่ยวกับแพทย์แผนจีน ห้ามคุณกลับไปเรียนต่อ..” หลินหนานอธิบายเงื่อนไขข้อที่สองให้กู่หยุนลิ่วฟัง
“ฉันรับปากค่ะ!”
กู่หยุนลิ่วพยักหน้า และยอมรับเงื่อนไขข้อที่สองทันทีเช่นกัน ในขณะที่แววตาของผู้เฒ่ากู่เวลานี้ กลับดูเหมือนกำลังจะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง..
หลังจากที่หลินหนานบอกเงื่อนไขทั้งสองข้อของตนเองไปแล้ว กู่หยินลิ่วกับผู้เฒ่ากู่ต่างก็เงี่ยหูรอฟัง และตั้งใจรอดูว่าหลินหนานจะทำการรักษาเช่นใด แต่กลับคิดไม่ถึงว่าหลินหนานเอาแต่นั่งนิ่ง..
จนกระทั่งผ่านไปครู่ใหญ่ ผู้เฒ่ากู่จึงได้แต่ถามขึ้นอย่างอดรนทนไม่ได้ “คุณชายหลิน แล้วเรื่องการรักษาหยุนลิ่วล่ะ?”
“รักษา? ทำไมต้องรักษา?” หลินหนานย้อนถาม
ผู้เฒ่ากู่ถึงกับงุนงงเมื่อได้ยินคำตอบของหลินหนาน แต่ก็รีบตอบเขากลับไปทันที “คุณเป็นคนพูดเองว่า ถ้าหยุนลิ่วตกลงยอมรับเงื่อนไขทั้งสองข้อ คุณจะรักษาอาการป่วยให้กับเธอยังไงล่ะ?”
“อ้อ.. จริงสินะ! นี่ถ้าคุณไม่พูด ผมก็เกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย เอาล่ะ.. เดี๋ยวผมจะเขียนใบสั่งยาให้!”
หลินหนานหัวเราะร่วน พร้อมกับใช้ปากกาในมือเขียนอะไรบางอย่างลงในกระดาษ แต่เพราะไม่มีตัวยาอะไรมากมายนัก หลินหนานจึงเขียนใบสั่งยาเสร็จอย่างรวดเร็ว
“อี้มู๋เฉ่า โก่วฉีจื่อ ตังกุย..”
ยิ่งเห็นตัวยา ผู้เฒ่ากู่ก็ยิ่งรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ นั่นเพราะตัวยาทั้งหมดที่หลินหนานเขียนมานั้น ผู้เฒ่ากู่ซึ่งเป็นหมออยู่แล้ว จึงรู้ว่ามันคือใบสั่งยาเกี่ยวกับเรื่องระบบภายในของผู้หญิง แล้วใบสั่งยาสำหรับรักษาโรคร้ายแรงล่ะ?
“คุณชายหลิน นี่มันเป็นใบสั่งยาสำหรับ..”
แต่ยังไม่ทันที่ผู้เฒ่าหลินจะได้พูดจบประโยค หลินหนานก็รีบพยักหน้าพร้อมตอบกลับไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ใช่แล้ว!”
ผู้เฒ่ากู่รู้สึกโล่งใจราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก และแอบยกนิ้วโป้งให้หลินหนานแทนคำชม
ยอดเยี่ยม!
เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำ ก็สามารถหลอกเขา และหลานสาวให้เชื่อได้อย่างสนิทใจ!
กู่หยุนหลินหยิบใบสั่งยาขึ้นมาดู และเธอก็ไม่ใช่คนโง่ เพียงแค่เห็นตัวยาที่หลินหนานเขียน เธอก็รู้ได้ในทันที..
“นี่คุณหลอกฉันเหรอ?”
กู่หยุนหลินถึงกับหน้าซีดเผือด และร่างกายเริ่มสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ