วิถีไลฟ์สตรีมของโอนิสาวสายอัดกระแทก - ตอนที่ 15
Ch.15 – ล็อกเอาท์และแบ่งปันข้อมูล
Translator : O-Minus / Author
“อึน~~”
ถึงจะผ่านไปได้ไม่กี่ชั่วโมง ฉันก็บิดร่างกายที่เมื่อยล้าแล้วลุกออกมาจากเครื่องVR
คงเป็นเพราะว่าฉันใช้สมาธิมากเกินไปในช่วงเวลาสั้นๆ ฉันเลยรู้สึกว่างเปล่าภายในหัวไปสักพักหนึ่ง
ทั้งที่ช่วงที่ฉันทำงานอย่างบ้าคลั่งฉันก็ยังไม่รู้สึกเหนื่อยเท่าตอนนี้เลย
งานก่อสร้างอาจจะต่างออกไปแต่ว่าสายงานบริการทั่วไปนั้นค่อนข้างสบายนอกจากช่วงเร่งด่วน
หลังจากที่ตรวจสอบสภาพร่างกายของฉันแล้ว ฉันก็ได้กลิ่นหอมลอยมาระหว่างที่เดินไปยังห้องนั่งเล่น
“รินจัง กำลังทำอะไรอยู่หรอ~?”
“นานะ ล็อกเอาท์มาแล้วสินะ มื้อเที่ยงก่อนเวลาน่ะ ไม่สิ ต้องเรียกว่ามื้อเช้าตอนสายสินะ?”
“ว้าว สตูเนื้อล่ะ อีกนานไหมถึงจะเสร็จน่ะ?”
“อีกสัก10นาทีก็ได้แล้วล่ะ”
“งั้นฉันจะไปจัดโต๊ะรอนะ”
รินจังกำลังใส่ผ้ากันเปื้อนและเคี่ยวสตูในหม้ออยู่
ฉันมั่นใจว่าเธอรู้ว่าฉันกำลังจะล็อกเอาท์ออกมาเลยเตรียมอาหารไว้ให้
หยิบถ้วยจานออกมาจากชั้นวางพอสำหรับพวกเราทั้งสองคน ฉันนำไปเรียงไว้บนโต๊ะ
เพราะว่าฉันอยู่ฝ่ายขนมปังเมื่อกินสตูเนื้อฉันจึงเตรียมขนมปังม้วนไว้ด้วย สำหรับรินจังที่กินมื้อเช้าเป็นซีเรียล ฉันก็ไม่ลืมที่จะนำนมออกมาตั้งบนโต๊ะด้วย
“อิตาดาคิมัส”
เสียงของพวกเราซ้อนกันแล้วพวกเราก็เริ่มต้นทานมื้อเช้าตอนสาย
ดูเหมือนว่ารินจังจะทำกราแตงเพิ่มขึ้นมานอกจากสตูเนื้อด้วย มื้อนี้จึงกลายเป็นมื้ออาหารตะวันตกไป
ฉันชอบทั้งอาหารญี่ปุ่นและอาหารตะวันตกนะ แต่เพราะว่าแคลอรี่ที่มากกว่าจึงทำให้ฉันได้กินอาหารตะวันตกมากกว่า
นั่นจึงเป็นสาเหตุที่อาหารโปรดของฉันมักเอนเอียงไปทางด้านอาหารตะวันตก และรินจังที่รู้ถึงเรื่องนั้นจึงมีทักษะในการทำอาหารที่เอนเอียงไปทางอาหารตะวันตกเช่นกัน
“ก่อนอื่นเลยก็ยินดีด้วยนะที่ปราบบอสยูนีคได้น่ะ ฉันเห็นผ่านจากในสตรีมแล้วล่ะ คิดไม่ผิดเลยจริงๆที่ชวนเธอมาเล่นเกมนี้น่ะ”
รินจังยิ้มออกมาเมื่อเธอพูดขึ้น
เหตุผลที่ทำให้ฉันได้เจอกับการต่อสู้ที่สนุกสุดๆในครั้งนั้นต้องขอบคุณรินจังที่ชวนให้มาเล่นเกมนี้จริงๆ
“รินจัง ขอบใจนะ สำหรับที่ใส่ใจฉันอยู่ตลอด”
“ไม่ใช่อะไรที่เธอต้องขอบใจฉันหรอก เทียบกับสิ่งที่เธอเคยให้ฉันมาแล้วเรื่องแค่นี้เล็กน้อย”
ทั้งที่นี่ควรจะเป็นการฉลองแท้ๆแต่บรรยากาศกลับหดหู่ลง
ไม่แน่ว่าเธอก็สัมผัสได้เหมือนกัน? รินจังรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
“แล้ว ผลที่ได้จาการสู้กับอาเรียเป็นยังไงบ้างล่ะ?”
“ฉันถ่ายภาพหน้าจอมาไว้แล้ว…ไหนดูสิ อันนี้ไง ดูสิๆ”
บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ฉันส่งให้กับเธอนั้นมีภาพที่ส่งมาจากการถ่ายหน้าจอในเกมแสดงผลไว้อยู่
หลังจากที่รินจังดูอย่างสนใจตั้งแต่เริ่มจนจบ เธอพยักหน้าขึ้นลงราวกับเข้าใจบางอย่างแล้ววางโทรศัพท์มือถือลง
“แล้ว มีเรื่องอะไรบ้างล่ะที่อยากจะถามฉันน่ะ?”
“อย่างที่คิดไว้เลย รินจังเข้าประเด็นทันทีเลยนะ รินจัง รู้จักไอเท็มยูนีคไหม?”
“รู้สิแน่นอนอยู่แล้ว ถึงฉันจะไม่มีก็เถอะแต่หนึ่งในเพื่อนของฉันมีอยู่นะ”
อย่างที่คาดเอาไว้ มีผู้เล่นคนอื่นเหมือนกันที่ได้รับไอเท็มยูนีค
“เจ้า ระดับความหายาก:ยูนีค น่ะ ไม่มีเขียนไว้บนเว็บไซท์ทางการใช่ไหม? มันคืออะไรเหรอ?”
“รวมถึงเรื่องนั้นด้วย ฉันจะอธิบายเรื่องของยูนีคให้ฟังนะ บอสมอนสเตอร์ยูนีค—เรียกสั้นๆว่ายูนีคนั้นรวมไปถึง[อาเรีย]ที่เธอเคยสู้ด้วยคือบอสลับที่ถูกซ่อนไว้ในแต่ละพื้นที่ ถึงจะบอกว่าบอสลับก็เถอะแต่ถ้าเล่นเกมจริงๆเดี๋ยวก็หาเจอได้ง่ายๆ ประเภทของยูนีคนั้นจากการสำรวจอย่างคร่าวๆแล้วแบ่งออกมาได้ 3 ประเภท”
จากที่รินจังบอก บอสยูนีคแบ่งออกมาได้สามประเภทคือ [โซโล่],[ปาร์ตี้],และ[Raid]
เริ่มจากตอนแรกที่ได้พบเจอ ตัวเลือกของการ[หลบหนีหรือเข้าแทรก]จะถูกป้องกันเอาไว้หรือเรียกกันว่า[บาเรียร์]
ฉันไม่ทันได้สังเกตว่าระหว่างที่สู้กับหมาป่าแดงอาเรียนั้น[บาเรียร์]นั้นกำลังทำงานอยู่
ดูเหมือนว่า[บาเรียร์]จะตัดสินจำนวนคนที่สามารถอยู่ภายในนั้นได้ จึงเป็นที่มาของการแบ่งประเภทบอสออกมาเป็นสามประเภท รินจังว่าอย่างนั้น
ยกตัวอย่างเช่นหมาป่าแห่งความสันโดษ –อาเรีย– เป็นมอนสเตอร์ที่มี[บาเรียร์]จำกัดอยู่ที่โซโล่ นั่นจึงเป็นเหตุที่ทำให้ผู้ที่พบเจอถูกบังคับให้สู้ในสถานการณ์หนึ่งต่อหนึ่งอย่างเลี่ยงไม่ได้
ถึงจะวิ่งหนีได้ฉันก็คิดว่าคงจะวิ่งหนีจากมอนสเตอร์ที่มีความเร็วขนาดนั้นรวมถึงพลังกายที่ไม่มีวันหมดไม่ไหวหรอกนะ
ในหมวดของ[ปาร์ตี้]นั้นสามารถมีผู้เล่นได้สูงสุดถึง6คนจากปาร์ตี้เดียวกัน เช่นเดียวกันกับ[Raid]ที่มีได้5ปาร์ตี้รวมแล้ว30คน
ในเรื่องของ[บาเรียร์]ของบอสยูนีคแล้ว ไม่ผิดแน่ที่ว่านี่คือกฎตายตัว
พูดสั้นๆคือ[บาเรียร์]นั้นคือห้องบอสที่อยู่ในพื้นที่นั้นๆ
แลกกับการที่ไม่สามารถขอความช่วยเหลือได้ ก็จะไม่มีใครเข้ามารบกวนได้เช่นกัน
พอลองนึกดูว่ามีคนเข้ามาขัดจังหวะในช่วงสุดท้ายของการต่อสู้กับหมาป่าแดงแล้ว…ฉันเห็นด้วยกับระบบนี้นะ
“ส่วนเรื่องของยูนีค เมื่อไหร่ก็ตามที่มันถูกปราบลงได้เป็นครั้งแรก ไอเท็มที่มีชื่อว่า[จิตวิญญาณ]จะดรอปอยู่เสมอเป็นรางวัลโบนัสสำหรับการปราบครั้งแรก เพราะงั้นเลยมีสงครามแย่งชิงโจมตีครั้งสุดท้ายกันอยู่ตลอด-…อ๊ะ ช่างเถอะเรื่องนั้นไม่สำคัญ สำหรับตอนนี้[ระดับความหายาก:ยูนีค]มีแค่เป็น[จิตวิญญาณ]และอุปกรณ์สวมใส่ที่ใช้มันเป็นวัตถุดิบน่ะ เพราะว่าทางผู้พัฒนาเกมจงใจซ่อนเอาไว้ก็เลยไม่มีข้อมูลในเว็บไซท์ทางการ และผู้เล่นระดับสูงต่างพากันซ่อนข้อมูลที่มีก็เลยไม่ค่อยมีใครรู้เรื่องนี้สักเท่าไหร่”
“หืมมม….สรุปก็คือเป็นไอเท็มที่หายากมากๆเลยสินะ”
“ฟุฟุ ใช่แล้วล่ะ จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ผิดอะไรนะ”
พอเธอมองหน้าฉันที่ยอมแพ้ในการคิดเรื่องยากๆแล้ว รินจังก็ทำสีหน้าราวกับรู้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี้
ไอเท็มหายากสำหรับสร้างอุปกรณ์ สิ่งที่ผู้เล่นระดับสูงส่วนมากไม่มี ดรอปเสมอสำหรับคนแรกที่ปราบได้
ถ้าเข้าใจได้เท่านี้ แค่นั้นก็พอแล้วล่ะ
“อ๊ะ จริงสิ รินจัง ฉันคิดว่ามันมีเขียนไว้ในหน้าจอนะแต่ตอนที่ฉันชนะมันมีแต้มโบนัสด้วยล่ะ”
“พอมาคิดดูแล้วก็มีจริงๆด้วยสินะ เท่าไหร่ล่ะ?”
“ฉันคิดว่า30แต้มนะ สำหรับประมาณ6เลเวลได้”
“30…อย่างนี้นี่เอง ยูนีคแบบโซโล่ก็มีแต้มให้สินะ จากบอสยูนีคที่ถูกปราบลงได้จนถึงตอนนี้มีแค่สองตัวซึ่งเป็นประเภทปาร์ตี้ทั้งสองตัวแต่ผู้เล่นที่เข้าร่วมการปราบในประเภทนั้นต่างก็ได้รับแต้มโบนัสกันเหมือนกับนานะเลย แต่ว่าสำหรับการปราบครั้งแรกเท่านั้นนะ”
“โบนัสสำหรับครั้งแรก…ก็นะเป็นเรื่องธรรมดานั่นแหละ”
เพราะถ้าได้แต้มโบนัสทุกครั้งที่ปราบลงได้ คงจะสามารถเพิ่มค่าสถานะจนกลายเป็นผู้เล่นที่เก่งที่สุดได้ในพริบตาเลย
“ถึงจะปราบบอสยูนีคทั้งสองตัวได้แต่แต้มโบนัสนั้นได้เพียงแค่จากครั้งแรกแต่ในครั้งอื่นนั้นไม่ได้อะไร แต่ว่าบางทีถ้าปราบบอสยูนีคประเภทอื่นก็อาจจะได้โบนัสก็ได้ ฉันจะเอาข้อมูลนี้ไปปล่อยในแคลนสืบสวนข้อมูลนะ”
“ฝากด้วยนะ อื้ม~ สตูเนื้ออร่อยมากเลย”
“แน่นอนอยู่แล้ว ฝีมือฉันทำเองเลยนี่นา”
เมื่อฉันได้ฟังในสิ่งที่อยากรู้แล้ว ฉันก็เลยยัดสตูเนื้อร้อนๆเข้าไปเต็มสองแก้ม
ฉันชอบสตูเนื้อ แน่นอนว่าสตูทั่วไปเองก็ชอบ
ฉันชอบสตูทุกชนิดแต่สำหรับสองจานนี้แล้วฉันต้านทานไม่ได้เลยจริงๆ
“อ๊ะ สำหรับรางวัลของบอสยูนีคแล้ว นอกจาก[วิญญาณ]แล้วจะเปิดเผยข้อมูลก็ได้นะ แต่เดิมแล้วเพราะWLOโด่งดังในด้านของการไลฟ์สตรีมถึงจะปิดไปก็ไม่ได้อะไร แต่ถ้าอยากปิดข้อมูลไว้ก็ได้นะ”
“ตอนนั้นมันกะทันหันไปหน่อยแต่ตอนนั้นฉันก็สตรีมอยู่ด้วย จากตอนแรกที่มีผู้ชม100คน พอฉันรู้ตัวอีกทีก็มีถึง10,000คนแล้ว จะว่าไปแล้วWLOนั่นคืออะไรเหรอ?”
“ชื่อเล่นย่อๆของเกมน่ะ เพราะว่าเรียกกันจนติดปากในหมู่ไลฟ์สตรีมก็เลยกลายเป็นชื่อที่ทุกคนใช้เรียกกันน่ะ”
WLO ฉันไม่เก่งภาษาอังกฤษก็เลยไม่รู้หรอกนะว่าต้องออกเสียงยังไง แต่สิ่งสำคัญอยู่ที่ความรู้สึกเพราะงั้นจะอ่านออกเสียงยังไงก็ได้นั่นล่ะ
“อ๊ะ เรื่องวัตถุดิบจากหมาป่าแดงน่ะ ถ้าอีกฝ่ายไวหน่อยก็ช่วงบ่ายๆนี้เดี๋ยวผู้เล่นสายผลิตจะมาติดต่อกับเธอนะ”
“ฟุเอะ? ทำไมอ่ะ?”
“ก็แหม นั่นมันคือวัตถุดิบจากมอนสเตอร์ที่ไม่เคยมีใครปราบได้มาก่อนเลยนะรู้ไหม? ยิ่งเป็นของจากบอสยูนีคยิ่งคุณภาพสูง แถมยังปราบด้วยตัวคนเดียวอีกเลยไม่ต้องแบ่งใครเลยมีปริมาณสูง เป็นธรรมชาติของนักผลิตที่จะอยากใช้วัตถุดิบที่ไม่เคยได้สัมผัสมาสร้างสักอย่างล่ะนะ”
“เหมือนกับนักชิมอาหารที่คอยหารสชาติใหม่ๆนั่นล่ะ”รินจังว่าอย่างนั้น
ขอโทษทีนะแต่ยกตัวอย่างจนเห็นภาพชัดเจนเลยล่ะ
“อย่างงั้นเหรอ…แล้วฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ?”
“ฉันคิดว่าเลือกผู้เล่นที่เธอไว้ใจก็ได้นะ ถ้าเป็นผู้เล่นที่จะสามารถรับมือกับวัตถุดิบยูนีคได้ในตอนนี้ก็มีแต่ผู้เล่นจากแนวหน้าเท่านั้นล่ะ”
ถ้าทักษะสายการผลิตต่ำก็จะไม่สามารถใช้วัตถุดิบจากมอนสเตอร์ระดับสูงได้
ถึงจะเรื่องที่เห็นจนชินตาแต่ก็เข้าใจได้
“เข้าใจล่ะ ฉันจะตัดสินใจด้วยตัวเองเพราะฉันไม่อยากให้เธอต้องลำบากคอยดูแลฉันอยู่ตลอดล่ะนะ”
“แต่ฉันพร้อมที่จะดูแลเธอเสมอนะรู้ไหม?”
“อ่ะฮ่ะฮ่า รู้อยู่แล้วล่ะ”
ฉันยิ้มตอบกลับรินจังที่อ้าแขนราวกับจะคอยโอบอุ้มไว้ไปตลอด รินจังเองก็ยิ้มกลับมา
“อ๊ะ จริงด้วยสิ การที่มีโทษจากการตาย6ชั่วโมงหมายความว่าเลเวล21แล้วสินะ? จริงๆแล้วในเมืองแห่งการเริ่มต้นน่ะ–…”
“ว้าว! ถ้างั้น–…”
แม้บทสนทนาจะเต็มไปด้วยเรื่องของWLO แต่พวกเราก็ใช้เวลาไปอย่างสุขสันต์จนถึงเวลาสตรีมช่วงบ่าย
หลังจากที่รินจังล็อกอินเข้าไปเพื่อสตรีมในตอนเที่ยงตรง ฉันเก็บจานชามแล้วก็เก็บเสื้อผ้าที่ตากไว้
หลังจากที่ทำงานบ้านเสร็จเรียบร้อย ฉันล็อกอินเข้าไปยังWLOก่อนเวลาบ่ายโมงเล็กน้อย
ผู้เขียน:
นี่คือค่าสถานะจากในเนื้อเรื่อง
จากตอน[อาวุธใหม่และสกิลใหม่]จนถึง[รางวัลจากศึกหมาป่าแดง]
––
ชื่อผู้เล่น: ซุคุนะ
เลเวล: 13
เผ่า: [เผ่าโอนิ]
อาชีพ:
เงิน: 17,820ไอริส
ค่าสถานะ
HP: 195
MP: 15
SP: 104
ความแข็งแกร่ง: 51 +15
ความทนทาน: 44 +20
ความคล่องแคล่ว: 64 +2
ความว่องไว: 57 +2
ปัญญา: 6
ความต้านทานเวทมนต์: 6
โชค: 34
แต้มที่หลงเหลือ: 30
อุปกรณ์สวมใส่
อาวุธ: ตะบองเหล็ก
หัว: ที่คาดหัวเหล็ก
ลำตัว: ชุดเกราะโซ่ถัก
แขน: สนับแขนเหล็ก
ช่วงล่าง: กางเกงหนังสัตว์ขายาวพร้อมเข็มขัด
รองเท้า: สนับขาเหล็ก
สกิล
*สามารถเลือกสกิลใหม่ได้
[อาวุธไร้คม] : ความเชี่ยวชาญ 35
[ขว้าง] : ความเชี่ยวชาญ 20
[ตรวจจับ] : ความเชี่ยวชาญ 0
[คฑามือเดียว] : ความเชี่ยวชาญ 0
––
ชื่อผู้เล่น: ซุคุนะ
เลเวล: 21
เผ่า: [เผ่าโอนิ]
อาชีพ:
เงิน: 48,690ไอริส
ค่าสถานะ
HP: 299
MP: 25
SP: 156
ความแข็งแกร่ง: 82
ความทนทาน: 65 +20
ความคล่องแคล่ว: 100 +2
ความว่องไว: 88 +2
ปัญญา: 10
ความต้านทานเวทมนต์: 10
โชค: 50
แต้มที่หลงเหลือ: 65
อุปกรณ์สวมใส่
อาวุธ: –
หัว: ที่คาดหัวเหล็ก
ลำตัว: ชุดเกราะโซ่ถัก
แขน: สนับแขนเหล็ก
ช่วงล่าง: กางเกงหนังสัตว์ขายาวพร้อมเข็มขัด
รองเท้า: สนับขาเหล็ก
สกิล
[อาวุธไร้คม] : ความเชี่ยวชาญ 55
[ขว้าง] : ความเชี่ยวชาญ 40
[ตรวจจับ] : ความเชี่ยวชาญ 10
[คฑามือเดียว] : ความเชี่ยวชาญ 5
[หมาป่าผู้หิวโหย]
จากค่าสถานะตอนเลเวล13ในตอนนั้น รวมกับแต้มที่ได้จะเลเวลที่เพิ่มมา8เลเวล+แต้มโบนัสจากการปราบบอสยูนีค30แต้ม ทั้งหมดเป็น70แต้ม
แต่ในตอนที่ได้สู้กับอาเรีย เธอเลเวล14แล้ว 5แต้มที่ได้มานำไปเพื่มความคล่องแคล่วจนหมด
ตามจริงแล้วไม่ต้องจำแต้มสถานะก็ได้ แต่ฉันคิดว่ามีบางคนที่ชอบเห็นตัวเลขที่เพิ่มขึ้นจงได้ใส่เอาไว้
เจ้าแมวเหมียวๆ
ผู้เขียนดูเป็นคนละเอียดอ่อนจัง เป็นนิยายแนวอบอุ่นฟิวกู๊ดสินะ