วิถีไลฟ์สตรีมของโอนิสาวสายอัดกระแทก - ตอนที่ 28

หลังจากที่กลับไปใส่ชุดเดิมของฉันแล้ว ในช่วงบ่ายจะเป็นการสำรวจพื้นที่บริเวณทิศตะวันออกของดูอัลลืสซึ่งก็คือ[หนองน้ำลอว์เรส]

ด้วยความเป็นพื้นที่ชุ่มน้ำที่น้ำท่วมไปทั้งเท้า มอนสเตอร์หลักๆในบริเวณนี้คือ[กบ]และ[กิ้งก่า]

พวกมันแข็งแกร่งแค่ไหนน่ะเหรอ? พวกมันเลเวลสูงกว่าเลเวล10เพราะอย่างนั้นแล้วเทียบกับหมาป่าและก็อบลินก็คงเก่งกว่าน่าดู

แต่พอเทียบกับมอนสเตอร์ในป่าแห่งเวทมนตร์ซึ่งมีเลเวลเฉลี่ยคือ20แล้ว เลเวลของมอนสเตอร์ที่นี่ดูจะเป็นมิตรกว่ามาก

มีต้นไม้อยู่บ้างประปรายในรอบหนองน้ำและบริเวณส่วนใหญ่ในที่แห่งนั้นจะมีน้ำท่วมถึงข้อเท้า ควรจะเรียกได้ว่าสภาพแวดล้อมเป็นที่น่าลำบากใจมากกว่ามอนสเตอร์สำหรับผู้เล่นที่มาที่นี่

แต่ถึงยังไงเมื่อเทียบกับทุ่งราบหน้าป่าแห่งเวทมนตร์แล้ว ที่นี่ทัศนวิสัยดีและรอบข้างเองก็ไม่ดุร้ายเท่า

ถ้าไม่รู้สึกหยะแหยงกับสัตว์เลื้อยคลานหรือสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำแล้ว นี่ถือเป็นแหล่งล่ามอนสเตอร์ใกล้ๆเมืองที่ระดับความยากกำลังพอดีเลย

“แล้วพวกเราก็มาถึงหนองน้ำลอว์เรส”

[พวกกบตัวใหญ่จัง]

[หนองน้ำ…ตัวเปียก…ฉันคิดอะไรดีๆออกแล้วล่ะทุกคน!!]

[↑อย่างนั้นเองสินะ]

[น้ำท่วมเท้าดูหนาวจัง]

“มันไม่เย็นอย่างที่คิดเลยนะรู้ไหม กลับกันมีแต่ความรู้สึกไม่สบายตัวอย่างเดียวเลย”

“น้ำอุ่น…แต่ก็เย็นนิดๆนะคะ”

พวกเราเริ่มสตรีมกันก่อนออกมาจากเมืองดูอัลลิส เมื่อเดินตามทางทิศตะวันออกได้เล็กน้อยก็มาถึงหนองบึงกว้าง แล้วพวกเราก็บรรยายความรู้สึกให้แก่ผู้ชมที่คอมเมนต์

ปกติแล้วโทวกะจังจะใส่ชุดที่ดูเหมือนจอมเวทมากกว่านี้แต่ตอนนี้เธอใส่ผ้าคลุมสั้นแบบเดียวกับรินจัง

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากให้ปลายชุดเปียก ฉันเข้าใจเธอเลยล่ะ

“ถ้างั้นก็ได้เวลาโชว์ชุดใหม่แล้ว! สิ่งที่ทุกคนกำลังรอกันอยู่!”

“ฮิ้ว ฮ้ว”

[มาแล้ว—-]

[ม า แ ล้ ว — –]

[เยี่ยมเลย]

[ฟู่ววววว]

[กำลังรออยู่เลยล่ะ]

ฉันบอกพวกเขาไปตั้งแต่ตอนที่ยังอยู่ในเมืองว่า[เดี๋ยวฉันจะโชว์ชุดใหม่ล่ะ]แล้วคอมเมนต์ก็ตอบมาอย่างกระตือรือร้น ในตอนนี้ที่ฉันบอกว่าจะโชว์พวกเขาก็ยังตอบกลับมาอย่างดีอยู่

ถึงจะไม่เหมือนกับฉากแปลงร่างของสาวน้อยเวทมนตร์ก็เถอะ ฉันเปิดจอเมนูแล้วแตะไปทีสองทีหลังจากนั้นชุดสวมใส่ของฉันก็เปลี่ยน

“นี่ไงล่ะ อุปกรณ์สวมใส่ใหม่ของฉัน! [อาภรณ์หมาป่าแดง -โซโล่-]!”

[โอ้วว]

[ว้าว]

[น่ารัก]

[อย่างงี้นี่เอง]

[ชุดญี่ปุ่นล่ะ!]

[เหมือนกิโมโนเลย!]

[เอายันต์กระดาษออกมาด้วยสิ ยันต์อ่ะ]

[เหมือนจะกางบาเรียได้เลยนะ]

“ไม่หรอกๆ ฉันสร้างบาเรียไม่ได้หรอกนะ”

“มีอาชีพที่ทำให้ทำได้ด้วยนะคะ”

“ไม่จริงน่า”

พอฉันหยิบใบไม้ที่หล่นอยู่ขึ้นมาทำท่าแทนยันต์กระดาษ พวกเขาก็คอมเมนต์กันว่า[ปอม โปโกะ] ไม่ใช่ทานูกินะยะ!

ถึงต่อให้มีอาชีพที่สร้างบาเรียขึ้นมาได้ตามที่โทวกะจังบอกมา ฉันที่เปลี่ยนอาชีพไม่ได้ก็ทำไม่ได้อยู่ดี นี่คือการเปิดตัวองเมียวจิสมองกล้ามเนื้อ องเมียวจิซุคุนะ

นอกเรื่องไปบ้างแต่ปฏิกิริยาตอบกลับของช่องคอมเมนต์ค่อนข้างเป็นไปในทางที่ดี

ต้องขอบคุณเซนส์การออกแบบของโคเนโกะมารุซังเลย หรือไม่ก็ของภรรยาของเขา อย่างน้อยๆฉันก็ชอบมันล่ะนะ

มีพร้อมทั้งพลังป้องกันที่สูงและความว่องไว แล้วยังไม่มีปัญหาเรื่องถูกทำให้ช้าลงอีก และก็สิ่งที่ฉันได้เข้าใจหลังจากที่มาถึงหนองน้ำแห่งนี้ ชุดนี้ค่อนข้างกันน้ำด้วยล่ะ

ขณะที่คิดว่ามันเกี่ยวข้องกับเรื่องที่ว่าชุดนี้อ่อนแอต่อไฟแต่ทนทานน้ำ พวกเราก็มุ่งหน้าเข้าสู่หนองบึงแห่งนี้

ตอนนี้ฉันจะเล็งเป้าไปที่[อามะฟร็อก Lv12]ภายในระยะสายตาก่อน อามะฟร็อก…อามะกาเอรุเหรอ?(กบต้นไม้)

ดูเหมือนจะไม่ใช่มอนสเตอร์ที่โจมตีผู้เล่นก่อน ตราบใดที่ไม่เข้าใกล้จนเกินไป

สำหรับตอนนี้ฉันเข้าใกล้มันแล้วหวดด้วยตะบองเหล็กของฉัน ขณะที่รู้สึกถึงแรงต้านแปลกๆ HPของมันก็ลดลงไปประมาณ10%

“อึดชะมัด”

“น่าจะเป็นเพราะว่าพวกกบมีHPที่สูงและยังต้านทานแรงกระแทกด้วยนะคะ”

“คึ เป็นพวกเอาใจสายนักดาบอย่างนั้นเหรอ..!”

ขณะที่ปัดการโจมตีอันเด้งดึ๋งจากลิ้นของมันด้วยมือเปล่า ฉันก็รู้สึกเศร้าโศกไปกับความไม่ยุติธรรมของโลกใบนี้

มันดูเชื่องช้าฉันก็เลยแค่ใช้สกิลรัวๆแล้วก็ปราบมันลงได้ แต่มันน่ารำคาญผิดคาดตรงที่ฉันไม่รู้ว่าจุดตายของมันอยู่ตรงไหนแล้วมันยังมีการต้านทานแรงกระแทกอีก

แต่สุดยอดตะบองเหล็กเป็นอาวุธที่มีความทนทานสูง จึงเหมาะกับการต่อสู้ในระยะยาวอย่างนี้

“โทวกะจังโอเคกับกบไหม?”

“โดยรวมแล้วฉันก็โอเคกับสิ่งมีชีวิตนะคะ”

“แกร่งจังเลยนะ”

ถึงฉันจะไม่ค่อยเข้าใจถึงความรู้สึกรังเกียจสัตว์บางประเภทเองก็เถอะ แต่ฉันก็เข้าใจว่าคนเราบางทีก็มีสิ่งที่ทนรับไม่ได้กันทั้งนั้น

สำหรับฉันแล้วฉันคิดว่ากบน่ารักดีนะ พวกมันไม่กัดด้วย ถ้าฉันจับมันมันจะเจ็บ ฉันเลยไม่เคยจับมันมาก่อน

ในส่วนของอามะฟร็อกเป็นกบต้นไม้ขนาด30ซม. ด้วยขนาดเท่านี้สามารถเรียกเป็นสิ่งมีชีวิตอื่นได้เลยด้วยซ้ำ

เป็นเพราะว่าอยู่ใต้น้ำหรือเปล่านะ แต่สีเขียวเหมือนถั่วเขียวของตัวมันทำให้พวกมันห่วยในด้านการซ่อนตัว

แต่พอฉันเห็นผู้เล่นคนอื่นได้รับความเสียหายจากมัน ดูเหมือนความเสียหายจะสูงพอตัว เพราะงั้นพวกมันอาจจะมีพลังโจมตีที่สูงก็เป็นได้

ขณะที่พวกเรามุ่งไปด้านหน้าพร้อมกับล่าอามะฟร็อกไปด้วย พวกเราเห็นพื้นที่โล่งกว้างแห่งหนึ่ง

“สงสัยจังว่านั่นมันอะไรกันน่ะ”

“น่าสงสัยจังนะคะ”

ก้าวไปยังพื้นดิน ฉันเห็นบึงน้ำกว้างหลายเมตรอยู่กึ่งกลาง

พอฉันลองขว้างหินที่เก็บจากพื้นลงไป มีบางอย่างยืดตัวมารับมันไว้แล้วดึงลงบึงน้ำก่อนจะหายไป

มองดูไปยังระลอกคลื่นเล็กๆบนผิวน้ำ ทั้งฉันและโทวกะจังต่างมองหน้ากันด้วยความสับสน

หลังจากที่ดูได้สักพัก ฉันก็เห็นบางสิ่งลอยขึ้นมายังเหนือผิวน้ำ

ชื่อของมันขึ้นว่า[อุชิฟร็อก Lv22] ชื่อมาจากอุชิกาเอรุ(กบอเมริกันบูลฟร็อก)หรือเปล่านะ แต่ว่าเลเวลจะสูงไปแล้วนะ

ฉันเองก็พอจะเพิ่มเลเวลขึ้นมาทีละนิดจนตอนนี้เลเวล23แล้ว ซึ่งเลเวลก็พอๆกัน แต่เจ้ากบนี้คงจะมีต้านทานแรงกระแทกอีกแน่

หลังจากที่ได้แต่จ้องตากันไปสักพัก สมดุลที่ว่าก็ถูกทำลายลงโดยอุชิฟร็อกที่กระโดดออกมาจากบึงน้ำ

“ต-ตัวใหญ่จัง”

“อุหวา…”

[ให้ตายสิใหญ่มากเลย!]

[กบตัว2เมตร]

[แย่แล้ว!]

[ดูแกร่งจัง]

ฉันไม่รู้แน่ชัดตอนที่มันโผล่มาแค่หน้าแต่เจ้ากบนี้เทียบกับมอนสเตอร์ที่ฉันเคยสู้มาก่อนแล้ว ขนาดคงจะพอๆกับอาเรียและยักษ์แดงเลย

อย่างที่คิด แม้แต่โทวกะจังก็ยังผวา

เจ้าอุชิฟร็อกเอียงหัวเล็กน้อย แล้วจู่ๆก็พ่นกระสุนโคลนออกมา

“หวา อันตราย!?”

“ว๊าย”

“โทวกะจัง!?”

หันไปตามเสียงกรีดร้อง โทวกะจังกำลังพลิกตัวท่ามกลางอากาศ

ในตอนที่ฉันหลบกระสุนโคลนอยู่ โทวกะจังก็ถูกจับไปโดยลิ้นของอุชิฟร็อก

“ท-ท่านพี่คะช่วยด้วย”

“ก-แก เจ้ากบลามก!”

เมินผู้ชมที่มองดูด้วยสายตาที่ถูกย้อมไปด้วยสีชมพู ฉันโจมตีใส่อุชิฟร็อกเพื่อช่วยเหลือโทวกะจัง

☆

หลังจากนั้น

หลังจากที่ต่อสู้อย่างดุเดือดไปได้30นาที พวกเราก็พบกับการทดสอบอีกครั้ง

และในครั้งนี้เป็น[โทโนะซามะ Lv25] เป็นมอนสเตอร์สูง4เมตร และพุ่งตัวราวกับกระสุน แม้ว่าทั้งหน้าตาและก็ชื่อจะดูกระจอกแต่พลังโจมตีของมันรุนแรงยิ่งนัก

โทวกะจังที่โดนโจมตีเข้าอย่างจังเกือบถูกส่งกลับเมืองและในตอนที่ความสนใจของฉันถูกรบกวน ฉันก็ถูกซัดจนกระเด็นขึ้นฟ้าไป

ถึงพวกเราจะผ่านมาได้แต่สุดท้ายพวกเราก็พบจุดจบอันน่าเศร้าคือคลุกโคลนไปทั้งตัว

“ฉันไม่อยากไปหนองน้ำอีกสักพักใหญ่เลย…”

“นั่นสิคะ ครั้งก่อนที่ฉันไปที่นั่นมันง่ายกว่านี้เยอะเลย…”

“เอาน่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอยู่บ่อยๆในเกมล่ะนะ ไม่ดีเหรอที่ในวันนี้ได้ประสบการณ์ใหม่ๆน่ะ”

“รินจัง…”

ตอนนี้เป็นเวลาค่ำแล้ว พวกเราออกมาหลังจากที่จบการสตรีมซึ่งรินจังเองก็เช่นกัน พวกเรา3คนจึงทานมื้อค่ำกัน

“ฟุฟุ หนองน้ำเป็นที่ที่ไม่เหมาะกับนานะเลยใช่ไหมล่ะ?”

“ใช่เลย มีแต่มอนสเตอร์ที่ต้านทานแรงกระแทก…แล้วพวกกิ้งก่าที่ดูจะปราบง่ายก็ไม่โผล่มาสักตัวเลย”

“พอนึกๆดูแล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆนะคะ พวกเราสำรวจกันตั้ง4ชั่วโมงแต่ดูเหมือนจะไม่มีผู้เล่นคนไหนเจอพวกกิ้งก่าเลยนะ”

ใช่แล้ว ที่หนองน้ำควรจะมีมอนสเตอร์อยู่สองประเภทซึ่งก็คือกบและกิ้งก่า แต่พวกมันไม่โผล่มาเลยตลอดทั้งสตรีม

ผู้ชมเองก็สับสนในเรื่องนี้เหมือนกัน และในบางโอกาสที่ได้เจอกับผู้เล่น พวกเขาก็ไม่พบเลยเช่นกัน

“…เข้าใจล่ะ กิ้งก่าไม่ปรากฏขึ้นมาเลยสินะ โอกาสการเกิดน่าจะเปลี่ยนตามสภาพอากาศแต่วันนี้น่ะอากาศปลอดโปร่งสินะ?”

“อืม”

“ทั้งที่ฝนก็ไม่ได้ตก แทนที่จะบอกว่ามีกบเกิดมากเกินไป…เป็นกิ้งก่าที่หายไปต่างหากสินะ? เหมือนว่าจะเกิดอะไรบางอย่างขึ้นนะ”

หลังจากที่ได้ฟังเรื่องนี้จากพวกเรา รินจังก็มีสีหน้าจริงจังขึ้นมาในขณะที่คิดอะไรบางอย่างแล้วก็กลับมายิ้มเหมือนเดิม

“ก็นะ คิดไปก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี พรุ่งนี้เธอจะไปที่ป่าแห่งเวทมนตร์สินะ? ระวังเวทมนตร์ให้ดีด้วยล่ะ โอเค๊?”

“รู้อยู่แล้วน่า”

“คิกคิก ท่านพี่นานะไม่มีการต้านทานเวทมนตร์เลยสักนิดนี่คะ”

“แล้วอาภรณ์หมาป่าแดงเองก็ไม่ต้านทานเวทเลยเหมือนกัน”

ดันเจี้ยนที่ฉันจะไปท้าทายในวันพรุ่งนี้คือ[ป่าแห่งเวทมนตร์]

เส้นทางไปสู่ทรีอาซึ่งเต็มไปด้วยมอนสเตอร์ที่ใช้เวทมนตร์

เป็นเพราะอิทธิพลของ[โดวจิ]ทำให้ไม่มีการต้านทานเวทมนตร์เลย ยิ่งคิจินที่มีการต้านทานเวทมนตร์ที่ต่ำอยู่แล้ว ในตอนนี้ฉันตัวบางยิ่งกว่ากระดาษเสียอีกเมื่อต้องเจอกับเวทมนตร์

แต่ยังไงซะ ฉันตั้งหน้าตั้งตารอที่จะเผชิญหน้ากับดันเจี้ยนใหม่อยู่นะ

—-

ผู้แปล: ชื่อมอนสเตอร์กบในเรื่องเอาชื่อพันธุ์กบในโลกจริงมาเปลี่ยนส่วนกาเอรุเป็นฟร็อกนะครับ

ชื่อลอว์เรส อาจจะหมายถึง ลอว์เลส(Lawless) ที่ว่าไร้กฏได้ ซึ่งในเรื่องไม่ได้มีการพูดถึงแต่อยากให้ทราบเอาไว้ด้วยครับ