วิถีไลฟ์สตรีมของโอนิสาวสายอัดกระแทก - ตอนที่ 5
Ch.5 – โอนิและไม้ตะบอง
Translator : O-Minus / Author
-มุมมองของรินเนะ-
มีหมาป่า5ตัวกำลังจู่โจมหญิงสาวคนนึงอยู่
จากทางด้านหน้ามีหมาป่าสองตัวที่หวังจะกัดแขนทั้งสองข้าง
และในจังหวะนั้นก็มีหมาป่าอีกตัวด้านหลังเตรียมพร้อมสำหรับความผิดพลาด และอีกสองตัวที่คอยระวังรอบข้าง
ดูแล้วๆเป็นการจัดรูปแบบที่ไม่มีช่องว่างเลย แต่พวกมันก็คว้าตัวหญิงสาวเอาไว้ไม่ได้
หญิงสาวคนนั้นขยับก้าวไปทางด้านขวา และหมาป่าที่ลอยค้างอยู่กลางอากาศอย่างไม่อาจป้องกันใดๆได้ก็ถูกทำลายสันหลังด้วยตะบองในมือขวาของเธอ
เสียงแตกสลายดังขึ้นพร้อมกับร่างที่บิดตัว โดยที่ไม่สนใจหมาป่าที่ร่วงลงกับพื้น หมาป่าอีกตัวที่ถอยออกไปสร้างระยะห่าง เธอได้ขว้างตะบองในมือออกไปหาตัวนั้น
ไม้ตะบองพุ่งตรงไปยังเท้าของหมาป่าตัวที่กำลังหลบหนี เมื่อหมาป่าตัวนั้นหยุดลงด้วยความเจ็บปวดที่ขา หญิงสาวก็ยืนอยู่ตรงนั้นแล้วและหมาป่าก็ถูกขยี้
หมาป่าที่น่าสงสารสลายกลายเป็นเศษโพลีกอนไปในตอนที่ไม้ตะบองถูกหยิบขึ้นมา
เหลืออีกสามตัวที่ควรจะเป็นตัวที่คอยเสริมให้กับสองตัวแรกแต่กลับไม่สามารถห้ามความรุนแรงที่เกิดขึ้นภายในไม่กี่วินาทีนั้นได้เลย
ขณะที่พวกมันกำลังสับสน หมาป่าตัวที่พยายามอ้อมไปด้านหลังถูกอัดเข้ากับก้อนหินที่ลอยเข้าไปหา
จังหวะที่ชะงักไป ตรงหน้าของมันก็มีหญิงสาวอยู่ตรงนั้นแล้ว และหัวของมันก็ถูกอัดเข้าไปด้วยไม้ตะบองจากวงสวิงลงพื้นด้วยสองมือ
หนึ่งตัวที่ตายแล้วและอีกสองตัวที่ปางตาย
หมาป่าที่เหลืออยู่สองตัวเคยคิดว่าพวกมันเป็นนักล่าเหยื่อ เพียงแค่ไม่กี่วินาทีที่กลับกลายเป็นพวกมันเองที่ถูกล่า จึงได้โยนความลังเลทิ้งไปพร้อมบุกโจมตีอย่างไม่กลัวตาย
การพุ่งอย่างต่อเนื่องหวังเล็งไปที่ลำตัว
เป็นการโจมตีอันน่าหวาดเสียว แม้จะหลบตัวแรกได้ตัวที่สองก็สามารถโจมตีได้ทันที แต่หนึ่งในสองหมาป่ากลับถูกฟาดเข้าจนกองเละด้วยกำลังรุนแรง
อีกตัวที่เหลือยู่ไม่สามารถหยุดเท้าตัวเองไว้ได้จึงพุ่งกระโจนเข้าไป ถูกศอกฟาดซัดเข้าใส่จนขยับไม่ได้และถูกทุบจนสลายเป็นโพลีกอนไป
“ผิดเองนะที่ไม่เข้ามาทั้งห้าตัวตั้งแต่เริ่มน่ะ”
หมาป่าเหลืออีกสาวสูญเสียความสามารถในการขยับตัว และด้วยเสียงอันน่าสยดสยอง ได้ถูกหญิงสาวสังหารหมู่เรียบและกลายเป็นเศษโพลีกอนสีแดงไปพร้อมกับที่เธอพูดพึมพำออกมา
“เธอนี่หลุดโลกเหมือนอย่างทุกทีเลยนะ…”
ได้เห็นภาพอันรุนแรงโดยเพื่อนสนิทของฉันซุคุนะ, ฉัน รินเนะ ได้แต่ยิ้มแหยๆ
☆
ชื่อผู้เล่น [รินเนะ]
นั่นคือชื่อของฉันในเกมนี้
เพื่อที่จะได้ชื่อนี้ฉันจึงรีบตั้งค่าให้เสร็จอย่างรวดเร็วและผลที่ได้ก็น่าพึงพอใจอย่างมาก
ครั้งแรกในรอบ7ปีที่ในวันนี้ฉันจะได้เล่นพร้อมกับนานะ
ไม่ใช่แค่ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเพียงอย่างเดียวแต่เพราะได้กลิ่นของนานะบนเตียงของฉันด้วยยิ่งทำให้นอนไม่หลับไปมากกว่าเดิม กว่าจะฝืนตัวเองให้หลับได้ทำเอาวันนี้หน้ามืดเลย
ฉันอยากจะเล่นเกมนี้กับนานะ
ไม่สิ ฉันอยากที่จะให้นานะได้เล่นเกมนี้
ในตอนที่ฉันทนไม่ไหวและโทรไปหาเธอ ฉันกลับได้รู้ว่านานะสูญเสียที่ทำงานไป
ในตอนนั้นฉันได้ขอบคุณพระเจ้าที่ให้โอกาสนี้และจัดการเตรียมการในหลายๆด้าน
ต้องขอบคุณการจัดการทั้งหลาย และด้วยความสมัครใจของนานะ ฉันจึงได้ใช้เวลาเล่นเกมกับนานะเสียที
จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้ใส่ใจหรอกว่านานะจะเป็นโปรเกมเมอร์จริงๆไหม
ทันทีที่เธอตัดสินใจเล่นเกมกับฉัน ฉันก็พร้อมที่จะดูแลเธอไปตลอดชีวิตอยู่แล้ว
ก็แค่ว่าถึงฉันจะเสนอเองก็เถอะแต่ฉันก็ไม่สามารถที่จะปฏิบัติตัวกับคนใดคนหนึ่งเป็นพิเศษในการสตรีมอย่างเป็นทางการได้
ฉันจึงจะใช้เรื่องที่เธออยู่ในสาขาVRมาปิดบังก็พอ
แต่ว่าฉันไม่ได้จะให้เธอเข้ามาแค่เพื่อเหตุผลส่วนตัวหรอกนะ
นานะน่ะเป็นคนที่เรียกได้ว่า[Real Cheat](สูตรโกงในชีวิตจริง)
แต่เดิมเลยความสามารถทางกายภาพของเธอเข้าขั้นเหนือมนุษย์
ถึงเธอจะออมแรงเอาไว้แล้ว เธอก็จะได้อันดับสูงสุดอยู่ดี
ทางด้านทักษะการเคลื่อนไหว สามารถเข้าใจการเคลื่อนไหวได้เพียงแค่มอง และเธอยังสามารถขยับร่างกายได้อย่างใจนึกอีก
สายตาที่ดีราวกับใช้กล้องส่องทางไกล ดวงตาที่สามารถจับการเคลื่อนไหวได้ดีอย่างผิดปกติ เอาจริงๆนะ เธอมีความสามารถสุดโกงจนต้องสงสัยว่าเธอยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่าเลยล่ะ
เหนือสิ่งอื่นใดคือพลังกายที่ผิดธรรมชาติ
ไม่มีใครที่จะทำงานเจ็ดครั้งต่อสัปดาห์ สิบชั่วโมงต่อวัน ต่อเนื่องกันเป็นปีๆได้หรอก
ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นงานประเภทคนเสิร์ฟและใช้แรงงาน เทียบไมกับความเหนื่อยล้าของงานนั่งโต๊ะเลยด้วยซ้ำ
แล้วยังสามารถทำไปได้โดยไม่คิดอะไร เธอยิ้มอย่างไม่มีท่าทีของความเหน็ดเหนื่อย
และน่าจะมีแค่ฉันคนเดียวที่รู้ถึงความสามารถที่แท้จริงของเธอ แต่ถ้ามีใครที่ได้เห็นพวกเขาคงจะได้แต่พูดว่าไม่มีทางหรอกน่า
นอกเรื่องไปบ้างแต่ก็นั่นล่ะ ถ้าไม่ใช่เกมแนววางแผนแล้วนานะน่ะมีความสามารถสูงมากๆในเกมล่ะ
ยิ่งไปกว่านั้น ความสามารถที่สำคัญสำหรับเกมVRอย่าง [ปฏิกิริยาตอบสนอง] ของเธอมันหลุดโลกสุดๆเลยยังไงล่ะ
ฉันน่ะรู้อยู่แล้วล่ะนะ
ส่วนนั้นของนานะที่ต้องคอยระงับพลังร่างกายอันสุดโต่งของตัวเองและเธอที่เครียดกับมันอยู่เสมอ
สุดท้ายเธอจึงต้องทำงานอย่างบ้าคลั่งก็เพราะว่าพลังกายที่มากจนล้นเกิน
เพราะรู้แบบนั้นและฉันไม่สามารถหาทางแก้ไขให้ได้ จึงได้แต่ปล่อยให้เธอทำงานต่อไปอย่างนั้น
สาเหตุที่เธอไม่เล่นกีฬาก็เพราะว่าเธอรู้สึกเหมือนเธอโกงด้วยความสามารถเหนือมนุษย์ เธอพูดออกมาอย่างนั้นด้วยแววตาเศร้าสร้อย
แต่ถ้าเป็นในเกมล่ะก็ นานะจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระ
ความสามารถทางกายภาพถูกจำกัดด้วยค่าตัวเลข
ในเมื่อเริ่มต้นมาเท่ากันทุกคน หลังจากนั้นทุกอย่างก็จะตัดสินด้วยฝีมือของผู้เล่น
โลกที่นานะจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระเต็มที่อย่างที่เธอต้องการ
ฉันเชื่อว่าใน [Worldlive – ONLINE] จะสามารถทำสิ่งนั้นให้เป็นจริงได้
“วันนี้พวกเราก็จะเล่นWLOกันอีกนะ อย่างที่ได้แจ้งไว้ก่อนแล้ว เดี๋ยวเพื่อนในชีวิตจริงของฉันและนับจากวันนี้จะเป็นเพื่อนร่วมงานด้วย นานะจะมาเล่นด้วยกันนะ”(WLO = Worldlive ONLINE)
[มาแล้วๆ]
[ในที่สุดก็ถึงเวลาสินะ]
[ตื่นเต้น ตื่นเต้น]
[เยี่ยมไปเลย!]
[ไลฟ์สตรีมไม่ใช่วิดีโอล่ะ]
ยอดผู้ชมที่มารอตั้งแต่ก่อนที่ฉันจะเริ่มสตรีมมีอยู่ประมาณ10,000 แต่ว่าตอนนี้พุ่งสูงถึง50,000
ตามปกติแล้วจะมีประมาณ30,000 แต่ว่านะ อย่างที่คิดไว้เลย เพราะว่าวันนี้พิเศษกว่าทุกที
วันนี้ที่ฉันตั้งตารอคอยมานาน เดท—ซะที่ไหนล่ะ ได้เล่นเกมกับนานะต่างหาก
และเป็นการเดบิวของเธออีกด้วย เพราะฉันสัญญาว่าจะพาเธอไปดูรอบๆเมืองและวางแผนที่จะคอยไลฟ์สตรีมเฝ้าดูอยู่ห่างๆ
มองดูคอมเมนต์อย่างมีความสุข ฉันเตือนผู้ชมเอาไว้เผื่อ
“เพราะว่าเธอเป็นเพื่อนของฉันและยังไม่เคยปรากฏตัวมาก่อนพวกนายคงจะมีเรื่องที่อยากพูดหลายอย่างสินะ แต่ว่า ฝีมือของเธอน่ะของจริง ฉันรับประกันได้เลย ยิ่งไปกว่านั้นคอยดูด้วยตาของตัวเองในวันนี้ซะล่ะ”
[อุโว้วววววววววววว]
[จะช่วยปั้มเวลให้รึเปล่า?]
[ก็คงต้องรอสินะ]
[มือโปรจริงๆ]
[หวังว่าจะไม่ใช่เด็กเส้นหรอกนะ]
[นานะนี่เด็กผู้หญิงเหรอ?]
“ฉันจะไม่ช่วยเรื่องเลเวลหรอกนะ เพราะมันไม่จำเป็นเลยไงล่ะ เพศของนานะก็…อ๊ะมีเมล์มา ดูเหมือนว่าเธอจะอยู่ที่ลานกว้างแล้วล่ะ”
[แปลว่าตั้งค่าเริ่มต้นเรียบร้อยแล้วสินะ]
[ไวจัง]
[เพื่อนของรินเนะนี่ คงจะตกลงแนวการเล่นก่อนแล้วมั้ง]
[แต่จะตั้งค่าอวาตาร์ต้องใช้เวลานะรู้ป่าว?]
[บางทีอาจจะไม่ได้ปรับอะไรก็ได้]
[รินเนะเองก็ปรับไวเพราะจะเอาชื่อนี่นา]
ท่ามกลางหมู่คอมเมนต์มากมายฉันเลือกอันที่น่าสนใจขึ้นมา
คอมเมนต์ของสตรีมปรากฏเป็นหน้าต่างใสที่จะเห็นโดยฉันคนเดียวเท่านั้น
ผู้เล่นที่ได้รับการอนุญาตให้สตรีม พวกเขาจะมีระบบนี้เพิ่มขึ้นมา เป็นอัญมณีที่ลอยอยู่ข้างตัวผู้เล่นเพื่อที่จะสตรีมทั้งตัวผู้เล่นและสิ่งที่พวกเขาได้พบเจอ
จุดโฟกัสของมันอยู่ที่ราวๆไม่กี่เมตรรอบตัวของผู้เล่น ถ้าห่างไปจากนั้นก็จะไม่สามารถระบุหน้าคนได้แล้ว
เพราะอย่างนั้นหากทีผู้เล่นคนไหนที่อยากหลบซ่อนออกจากสตรีมก็เพียงแค่ถอยหลบออกมาก็พอ
อีกทั้งยังมีการตั้งค่าที่จะซ่อนตัวผู้เล่นออกจากสื่อไลฟ์สตรีมอีกด้วยถ้าจำเป็น
ก็นะในสตรมก็จะเห็นตัวผู้เล่นเป็นโมเสกแต่ก็ช่วยปกปิดความเป็นส่วนตัวได้จริง
แต่ว่านะ นี่พึ่งจะผ่านมาได้แค่10นาทีหลังจากที่ผู้เล่นกลุ่มสองได้เข้ามาในเกมเอง
คุณสามารถที่จะเห็นผู้เล่นกลุ่มใหม่โผล่มาจากที่นั่นที่นู้น เร็วจริงๆนั่นล่ะ
ขณะที่ฉันเดินฝ่ามาจนถึงลานน้ำพุกลางเมืองมองหานานะ ฉันก็ได้เห็นโอนิสาวผมยาว
ไม่ผิดแน่ นั่นคือนานะแน่นอน เพราะตัวอวาตาร์ของเธอเหมือนกับตัวเธอโลกจริงยังไงล่ะ….
ฉันบอกไปว่าไม่ต้อปรับแต่งมากในซานะสตรีมเมอร์แต่ว่าดูเหมือนที่สอนไปจะไม่ได้เข้าหัวเธอเลยสินะ
“หญิงสาวโอนิผมดำยาวนั่นน่ะ นานะ!”
“รินจัง! หวา ชุดเท่จังเลยนะ”
“ก็แหม เล่นมาได้ตั้งสองสัปดาห์แล้วนี่นา นานะ ชื่อผู้เล่นของเธอล่ะ?”
“ซุคุนะ ก็เป็นชื่อสำคัญที่รินจังให้ฉันมานี่นา”
“หวา ข-เข้าใจแล้ว ก็นะ ในเกมฉันชื่อรินเนะ เธอเรียกฉันอย่างนั้นก็ได้”
[น่ารัก]
[น่ารัก]
[สาวน่ารักล่ะ]
[รินจัง ฮา]
[รินเนะเป็นรินจัง หุหุ]
[ซุคุนะจัง แฮ่กแฮ่ก]
[รินนานะสุดยอดไปเลย…]
[ต้องเป็นรินซุคุสิ?]
[ชื่อสำคัญสินะ…จุดประกายไอเดียให้กับฉันล่ะ!]
“ใครขำฉันจะตามไปแบนให้หมดเลยนะ เข้าใจ๊?”
[ฮี๊]
[ฮี๊]
[ฮี๊]
[ฮี๊]
“ก็…เธอชื่อนานะ หรือก็คือ ซุคุนะ”
“เจ้ากลมๆนี้กล้องสินะ? ฉันชื่อซุคุนะ เป็นเด็กใหม่แต่ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ”
“เธอได้รับอนุญาติแล้วเพราะงั้นเธอจะเริ่มสตรีมเป็นของตัวเองตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปนะ”
[ยินดีที่ได้รู้จัก]
[ยินดีที่ได้รู้จัก]
[ยินดีที่รู้จัก]
[ยินดีที่ได้เจอนะ]
[เทียบกับรินจังแล้วดูเล็กกว่ากันอีกนะ ในหลายๆส่วน]
[สุภาพสำหรับฉันถือว่าให้ผ่าน]
[โอนิสาวผมดำยาว…สุโก่ย…]
[อาวุธเริ่มต้นเป็นตะบอง เอาจริงดิ]
[จริงด้วย ฮา]
[ยักษ์ถือตะบอง]
[ต้องเป็นตะบองเหล็กสิ]
ถึงที่เธอมีอยู่มันก็นะ ไม่ได้แย่หรอก
แต่เธอนี่เลือกตะบองมาจริงๆเหรอเนี่ย
ก่อนจะเริ่มเธอพูดว่า “เพราะมันใช้ง่ายงั้นก็เลือกตะบองละกัน~?”
อาวุธประเภทตะบองมีความทนทานที่สูงและพลังโจมตีก็สูงเหมือนกัน แต่ภาพลักษณ์มันออกจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ไม้ตะบองในโลกแฟนตาซีเนี่ยนะ? มีความเห็นหลายอย่างว่าแบบนั้น เพราะงั้นจึงเป็นอาวุธที่ไม่ค่อยนิยมเท่าไหร่
แต่ในความเป็นจริงค่าสถานะเท่ากันกับดาบ ก็แค่การโจมตีเป็นคนละประเภทกันก็เท่านั้น
“ตอนนี้ก็เริ่มออกล่ากันเถอะ ถ้าคนเยอะเข้าจะหามอนสเตอร์ยากน่ะ”
“โอเคเลย”
“ในส่วนของเมืองแห่งการเริ่มต้น จะค่อยๆเล่าให้ฟังระหว่างที่เดินนะ”
[สบายกันจริง]
[ดูเหมือนเป็นพี่สาวน้องสาวกันเลยนะ]
[เหมือนอาจารย์กับลูกศิษย์มากกว่า]
[คงเพราะชุดมันต่างกันเกินล่ะมั้ง]
[รินเนะตรงนี้มันประตูทิศใต้นะ]
[ไม่ใช่ว่าเลเวลขั้นต่ำที่แนะนำคือเลเวล6หรอกเหรอ?]
[หมาป่ามันแกร่งไปนะ]
ฉันบอกพวกนั้นไปแล้วนะว่าฉันไม่ได้จะช่วยปั้มเลเวลให้น่ะ
เอาจริงๆถ้าให้ฉันจัดการหมาป่าจนอ่อนแรงแล้วให้ซุคุนะจัดการปิดท้ายแบบนั้นมันก็ไม่สนุกน่ะสิ
เพื่อที่จะแสดงความสามารถของซุคุนะให้ผู้ชมได้เห็น ประตูทิศใต้นี่ล่ะเหมาะที่สุดแล้ว
เมืองแห่งการเริ่มต้นมีประตูรั้วอยู่สี่ทิศ ทิศตะวันออก ทิศตะวันตก ทิศเหนือ ทิศใต้ และมีทุ่งหญ้ารวมถึงระบบนิเวศที่ต่างกัน
ยกตัวอย่างเช่นทิศเหนือที่มีความยากต่ำ เป็นที่ที่สงบและมีมอนสเตอร์กระจอกๆที่เรียกว่า[หมูป่า]อยู่ ทิศตะวันออกอันตรายเพิ่มขึ้นมาด้วยกระต่ายมีเขากระโดดไปมา[กระต่ายเขา]
ทิศเหนือเป็นทางไปเมืองต่อไป และถ้าเลือกถนนหนทางก็มีดันเจี้ยนอีกด้วย
ทางด้านทิศใต้มีดันเจี้ยนกว้างใหญ่ที่เรียกว่า[ป่าสุดขอบเขต] ซึ่งเป็นทางตันไม่มีทางไปต่อ
แต่ว่ามอนสเตอร์อยู่คนละระดับกับรั้วอื่นๆ
สรุปง่ายๆคือมอนสเตอร์หมาป่าที่มีชื่อว่า[หมาป่า]น่ะแข็งแกร่ง และยิ่งแกร่งกว่าเดิมเมื่อรวมฝูงกัน
“งั้นเรามาเริ่มล่ากันเถอะ ฉันจะไม่ออกแรงช่วยนะซุคุนะ สู้ได้เต็มที่เลย”
“รับทราบรินจัง หินที่ใช้ขว้างเก็บจากแถวนี้ได้เลยหรือเปล่า?”
“ได้สิแต่ความเสียหายไม่สูงเท่าไหร่นะ”
“งั้นเก็บไว้สักหน่อยละกัน”
[เก็บหินล่ะ]
[เธอมีสกิลขว้างด้วยเหรอ?]
[อาวุธไร้คมกับขว้างสินะ]
[ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะแค่ไม่ค่อยมีใครใช้]
[อาวุธไร้คมน่ะดีนะรู้ไหม แค่มันดูไม่ค่อยดีก็แค่นั้นเอง]
[แต่ว่าเอาจริงอ่ะ จะไปล่าทางทิศใต้น่ะเหรอ?]
[วันแรกที่รินเนะมาเธอก็อาละวาดไม่ยั้งเลยนี่]
[โหมกระหน่ำ(สาดเวทย์ไม่หยุด)เลยล่ะ]
[สะเทือนใจเลย]
มองไปยังซุคุนะที่ไล่เดินเก็บหิน จากบริเวณกลางทุ่งกว้างฉันเห็นเหล่ามอนสเตอร์
เจ้าถิ่นของทุ่งกว้าง[หมาป่า]
“ซุคุนะ ข้างหน้-”
“อือ เห็นแล้วล่ะ”
อย่างที่คิดไว้เลย
รับรู้ถึงศัตรูก่อนที่ฉันจะเตือน เธอพุ่งเข้าหาพวกมันราวกับจะปกป้องฉัน
เลเวลของหมาป่าจะอยู่ระหว่าง3-5 เจ้าตัวข้างหน้าเรามีเลเวล4 ซึ่งก็คือกลางๆในด้านความแข็งแกร่ง
จุดเด่นของหมาป่าก็คือความรวดเร็วและการสร้างความเสียหายที่สูง
เพื่อแลกกันพวกมันเลยมีพลังป้องกันที่ต่ำ พวกมันเชี่ยวชาญด้านการโจมตี สำหรับชาวญี่ปุ่นที่ไม่ชินกับการต่อสู้ที่รวดเร็วแล้ว พวกมันมักจะถูกเลี่ยงโดยผู้เล่นใหม่เสมอ
ในส่วนของหมาป่าที่พุ่งตรงเข้ามา ซุคุนะเข้าสู่ท่าเตรียมขว้าง
กำหินไว้ในมือ เธอเรียกใช้สกิลอย่างสงบ
“[ยิง]”
หินบินตรงไปพร้อมกับแสงสว่างของสกิล โดยไม่เบี้ยวได้ตรงเข้าไปยังคิ้วของหมาป่าลดค่าHPลงไปเล็กน้อย
แต่ว่าที่อันตรายไม่ใช่ค่าความเสียหายแต่เป็นการที่มันชะงักและเคลื่อนที่ช้าลงต่างหาก
หันหน้าเข้าหาหมาป่าที่ใกล้เข้ามา ซุคุนะพุ่งตรงเข้าไปและโบกไม้ตะบองที่ฉันไม่ทันได้เห็นว่าอยู่ตรงนั้นขณะที่วิ่งสวนกัน
ถึงจะช้าลงมาแล้วแต่ทุกอย่างก็ยังเร็วอยู่ดี และด้วยความเร็วจากการวิ่งรวมถึงความเสียหายจากไม้ตะบอง หมาป่าลอยไปราวกับถูกรถชน
กระแทกพื้นหลายตลบและเมื่อพยายามจะลุกขึ้นก็ถูกการโจมตีถัดมาฟาดลงไปเสียแล้ว
เจ้าหมาป่ากระตุกเมื่อถูกฟาดเข้าไปยังกระหม่อม และอีกครั้งที่เดิมโดยไม่ผิดเพี้ยน
“[หวด]”
และด้วยเสียงทื่อๆกระหม่อมของมันก็ถูกฟาดลงอีกครั้งเมื่อเธอใช้สกิลของเธอฟาดตะบองลงไปด้วยสองมือ เจ้าหมาป่าก็ได้สูญเสียชีวิตและกลายเป็นเศษโพลิกอนไป
“ฟู่ว…อ๊ะ เลเวลอัพด้วยล่ะ”
ฉันก็ตื่นตระหนกเล็กน้อยเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของซุคุนะที่มีความสุข แต่บรรยากาศของช่องคอมเมนต์กลับหวาดกลัวแทน
[ฮี๊]
[ล้อเล่นปะเนี่ย?]
[อย่างโหดอ่ะ]
[โดนหินขว้างใส่หน้าแล้วทุบหัวอีก5ครั้งติด…]
[ยังไม่รวมถึงการขว้างที่สุดยอดนั่นอีก ต้องเป็นฝีมือของตัวคนเล่นจริงๆแน่]
[ยักษ์ล่ะ]
[เผ่าโอนิก็เป็นยักษ์จริงๆนี่]
[ไม่ใช่การเคลื่อนไหวของเลเวล1แล้ว]
ดิบเถื่อน
สรุปเป็นคำเดียวได้อย่างนั้น
มันไม่ใช่การสู้เพื่อปราบมอนสเตอร์แต่เป็นการสู้เพื่อฆ่าหมาป่า
แทนที่จะรู้สึกหวาดกลัว เธอกลับรู้สึกสนุกแทน
“รินจัง เลเวลเพิ่มขึ้นมาด้วยล่ะ”
“อ-อ่า ยินดีด้วยนะ คิดไว้หรือยังว่าจะเพิ่มแต้มอะไร”
“แบ่งครึ่งระหว่างความแข็งแกร่งและความคล่องแคล่วที่เหลือปล่อยไว้เหมือนเดิมน่ะ”
“งั้นเหรอ…ยังขยับตัวลำบากอยู่เหรอ?”
“ก็ใช่ แต่ว่านะ อีกเดี๋ยวก็คงจะกลับมาขยับได้เหมือนเดิมแล้วล่ะเพราะงั้นก็ไม่เป็นไร”
เพราะตัวอวาตาร์มีเลเวลต่ำอยู่ ความสามารถเทียบกับซุคุนะในโลกจริงแล้วยังต้องบอกว่าห่างชั้น
เพื่อทดแทนในส่วนนั้นเธอเลยจะเพิ่มค่าความคล่องแคล่วขึ้นอีก
ในเกมนี้ความคล่องแคล่วสำคัญจริงๆนั่นล่ะ
“เป็นยังไงบ้างละคุณผู้ชม? นี่คือนานะ รู้สึกอยากคาดหวังขึ้นมาเลยใช่ไหม?”
[นั่นมันการเคลื่อนไหวอย่างกับสัตว์ป่า]
[แต่ว่าก็แค่หมาป่าตัวเดียวเองนะ]
[แต่เลเวลก็แค่นี้เอง ฉันสัมผัสได้ถึงศักยภาพ]
มีคอมเมนต์ไม่ดีปนมาบ้าง แต่หลังจากที่ได้เห็นเธอกวาดหมาป่าพร้อมกันทั้งห้าตัว ทุกคนต่างทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับมัน
