วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ - ตอนที่ 11 กิลด์นี้มันจบสิ้นแล้ว
ผมออกจากกิลด์ดาบทมิฬ และไปยังกิลด์อื่นต่อ
นอกจากนั้นผมจะต้องไม่เข้ากิลด์ที่แม่เคยอยู่
เพื่อที่จะพัฒนาทักษะดาบของตัวเอง ผมคิดว่ากิลด์ระดับสูงควรจะมีสภาพแวดล้อมที่ดีกว่านี้ แต่นั่นมันช่วยไม่ได้…
“หา? <ไร้อาชีพ>? ไม่มีวัน ข้าไม่ต้องการคนไร้อาชีพ”
“ฮ่าๆๆๆ เจ้าหนู นายคิดว่าจะสามารถเข้ากิลด์นักดาบแม้ว่าจะไร้อาชีพงั้นเหรอ!”
“งานบ้าน เจ้าสามารถทำได้ไหม?”
… ไม่ว่าเจ้าจะไปที่กิลด์ไหน พวกเขาก็จะเตะพวกไร้อาชีพออกจากประตู
“เฮ้อ เหนื่อยจัง”
ผมพยักหน้าโดยไม่ตั้งใจ
ถ้าเราบอกว่าเป็นคนไร้อาชีพ ก็จะไม่มีใครฟังที่เราพูด
ผมหวังว่าจะได้โชว์ทักษะดาบของตัวเอง แต่พวกเขาไม่ให้โอกาสผมสักครั้ง
จะเป็นอย่างไรถ้าลงทะเบียนโดยแสร้างทำเป็นอาชีพอื่น จากนั้นค่อยบอกพวกเขาว่าไร้อาชีพ หลังจากโชว์ทักษะดาบให้ดู
ไม่ ผมต้องมีปัญหาแน่ถ้ามีนักประเมินอยู่
“ทำไม”
“ทำไม อะไรเหรอ…”
“หืม”
มีเสียงแทรกขึ้นมา
เมื่อผมหันไป หญิงสาวผมบลอนด์ที่เจอครั้งก่อนก็อยู่ที่นั่น
“อะ! เจอกันอีกแล้ว นี่ต้องเป็นโชคชะตาแน่เลย!”
“ผมขอปฏิเสธ”
“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ!?”
หญิงสาวคนนั้นคงจะพยายามตบมุข เนื่องจากจำสิ่งที่ผมพูดก่อนหน้านี้ได้
“เพิ่งบอกไปเมื่อกี้เอง! แต่เธอคงจะจำไม่ได้ เธอคงจะถูกปฏิเสธในการเข้าร่วมกิลด์ดาบทมิฬใช่ไหม!?”
“อา”
“ฉันเข้าใจนะ เพราะว่าที่นั่นมีเงื่อนไขที่เข้มงวด และอย่างน้อยต้องเป็นอาชีพระดับสูง”
ดูมีความสุขจริงนะ
“แต่ว่ามีข่าวดีสำหรับนายนะ กิลด์นักดาบ <เขี้ยวมังกร> ไม่มีเงื่อนไขแบบนั้นนะ! ยินดีต้อนรับทุกคน! ไม่มีค่าลงทะเบียน และที่พิเศษสุดคือมีพี่สาวแสนสวยด้วย”
โดยปกติแล้วผู้คนจะไม่อวดอ้างว่าตัวเองสวย
ใช่แล้ว เขี้ยวมังกร… ดูเหมือนผมจะเคยได้ยินมันนะ
“แค่ลองไปดูสักหน่อยเป็นอย่างไร มันอยู่ตรงนั้นเอง”
จะว่าไป สิ่งที่หญิงสาวคนนี้แสดงให้เห็นคืออาคารที่ดูดีทีเดียว
ที่นี่ใหญ่กว่ากิลด์ดาบทมิฬซะอีก
ไม่ อาจจะไม่ใช่อาคารนี้
บางทีอาจจะเป็นอาคารหลังเล็ก และใกล้พังหลังถัดไป
“มะ ไม่ต้องสงสัยเลย ที่นี่คือกิลด์เขี้ยวมังกร”
“ไม่ใช่กิลด์ที่อ่อนแอเหรอ?’
“ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นนะ นี่คือกิลด์ที่มีชื่อเสียงที่ทุกคนรู้จัก”
เธอยืนกรานเมื่อพูดถึงเรื่องนั้น
จะว่าไปแล้วที่นี่เทียบได้กับกิลด์ระดับสูงเลย
“กรุณารอสักครู่”
“?”
เมื่อผมพยายามจะเข้าไปในกิลด์ แขนของผมก็ถูกจับและหยุดเอาไว้
“หากนายต้องการเยี่ยมชม จะต้องลงชื่อตรงนี้! ใช้เวลาไม่นานหรอก”
ขณะที่เธอกำลังพูด หญิงสาวก็ได้นำกระดาษมาให้ผมหนึ่งแผ่น
มีตัวอักษรบางอย่างอยู่บนนั้น แต่บางตัวถูกบดบังโดยนิ้วของเธอจนไม่สามารถอ่านได้
“นี่ไง ตรงนี้ ตรงนี้ เซ็นต์ตรงนี้”
“…”
ผมหยิบกระดาษมาอย่างรวมเร็ว
“อา~!?”
มันเขียนไว้ว่า <ข้อตกลงการสมัครสมาชิก>
ผมฉีกและทิ้งมันไป
“โอ! อา! เดี๋ยวก่อน!”
เสียงร้องของหญิงสาวดังไปทั่วกิลด์
ล็อบบี้ที่กว้างขวาง และการตกแต่งภายในที่งดงามพร้อมต้อนรับเรา
แต่ไม่มีใครอยู่สักคน
เงียบซะจนได้ยินเสียงฝีเท้าของเรา
“ผมเข้าใจแล้ว ที่นี่—คือกิลด์ที่มีชื่อเสียงที่ทุกคนรู้จัก”
อีกความหมายคือ ในอดีต
มีเพียงอาคารของกิลด์ที่ยังคงอยู่จากวันนั้น แต่ดูเหมือนกิลด์ที่ยิ่งใหญ่นี้ได้ตกต่ำลงไปแล้ว
“ในอดีตกิลด์นี้ได้สร้างนักดาบชั้นนำจำนวนมาก!”
“อดีตก็คืออดีต โอ้อวดความสำเร็จในอดีตก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความเป็นจริงได้”
“เอื๊อก!”
หญิงสาวคนนั้นทำเสียงเหมือนกระอักเลือด
อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเธอพยายามที่จะฟื้นมันกลับมาอีกครั้ง
“โอ้ ใช่แล้ว ถึงแม้ว่าเกียรติยศในอดีตจะคือเรื่องราวในอดีต ตอนนี้กิลด์เราอ่อนแอที่สุด แต่เราจะไม่ยอมแพ้ เราจะนำยุคทองนั้นกลับมาอีกครั้ง”
เธอกล่าวอย่างมั่นใจ
ดังนั้นเราจึงต้องการสมาชิก นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันพยายามอย่างหนักในการรับสมัคร แต่ไม่มีใครสักคนที่อยากเข้าร่วมเลย… ฮืออออออ…”
ทันใดนั้นเธอก็ก้มหัวขอร้องอย่างสุดซึ้ง
“ถ้าเช่นนั้น ทำไมไม่พิสูจน์ด้วยการกระทำละ ไม่ใช่คำพูด ผมไม่รู้ว่าเธอแข็งแกร่งขนาดไหน แต่ถ้าหากเธอประสบความสำเร็จในการแข่งขัน จำนวนคนที่ต้องการเข้ากิลด์จะต้องเพิ่มขึ้นแน่”
“โอ แน่นอน ตอนนี้ฉันรู้เรื่องนั้นดีอยู่แล้ว… แต่ตอนนี้มีสถานการณ์อื่น”
“สถานการณ์?”
“จริงๆแล้ว.. ถ้าเราไม่มีสมาชิกที่เป็นนักดาบเพิ่มอย่างน้อยหนึ่งคนในไม่กี่วันข้างหน้านี้ เราก็จะสูญเสียที่แห่งนี้ไป”
และเมื่อหญิงสาวคนนั้นพูดด้วยท่าทางเศร้า
ก็มีลุงขี้เมาเข้ามาทางประตู
“อึก”
“พ่อ! ดื่มตั้งแต่กลางวันอีกแล้วเหรอ”
“เงียบเลย ไลล่า”
ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นพ่อของหญิงสาวคนนั้น
ดูท่าทางค่อนข้างเมา และเห็นภาพไม่ชัด
แต่ลุงคนนี้… เขาไม่มีแขนขวา
ชายแขนเสื้อของเขาปลิวไปตามลม
ดวงตาของผมไปสบตากับเขา
“อะไรกัน คนใหม่รึ? อย่างที่เจ้าเห็น กิลด์นี้มันจบแล้ว ทางที่ดีควรไปที่อื่นซะ”
เมื่อพูดจบเขาก็เดินไปหลังอาคารด้วยท่าทางโซเซ
“…ในอดีตเขาเป็นนักดาบที่ประสบความสำเร็จอันดับหนึ่งหรือสองของเมืองนี้…”
“หรือว่าเพราะสูญเสียแขนไปเขาเลยกลายเป็นคนสิ้นหวัง?”
แม้ว่าเราจะได้รับบาดเจ็บเพราะพรคุ้มกันศักดิ์สิทธิ์เสียหาย แต่พรคุ้มกันศักดิ์สิทธิ์จะสามารถฟื้นฟู และบาดแผลก็จะหายได้
แต่จะไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บรุนแรงได้ เช่นการสูญเสียแขนขา
“…สรุปง่ายๆคือ เพราะเขาเป็นราชันย์ดาบคู่ เมื่อสูญเสียแขนข้างหนึ่งไป เขาก็สูญเสียสกิลเกือบทั้งหมด…”
อืม
ราชันย์ดาบคู่งั้นรึ?
นั่นเป็นอาชีพระดับสูงเหมือนเจ้าหญิงแห่งดาบ
…ผมจำได้แล้ว
ชื่อของกิลด์ระดับสูงที่แม่เคยอยู่
ชื่อนั้นมาจากสกิลไม้ตายที่เลียนแบบมังกรกัดเหยื่อด้วยเขี้ยวอันแหลมคม – <คมเขี้ยวมังกร> จาก <ราชันย์ดาบคู่>
นั่นคือเขี้ยวมังกร
Note : ถ้าใครต้องการสนับสนุนค่าไฟหรือค่ากาแฟสามารถโดเนทได้ตามด้านล่างครับ
