วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ - ตอนที่ 37 ผมต้องการหนึ่งพันอัน

“เข้าใจล่ะ คนเราจะสลบไปถ้าหากว่าพลังเวทหมดสินะ?”

ผมตื่นขึ้นมาบนเตียง และสรุปได้อย่างนั้น เนื่องจากว่าผมสลบไปแบบกระทันหัน

“หรือก็คือ คนเรานั้นจะต้องมีพลังเวทอยู่ในตัว แม้ว่ามันจะเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม”

เมื่อคิดแบบนั้นแล้ว มันก็เหมือนกับว่า การที่ทุกคนนั้นมีพลังเวทอยู่ในตัวนั้นเป็นความจริง

“ถ้าอย่างนั้นผมก็ต้องหยุดใช้พลังเวทในวินาทีสุดท้ายสินะ”

มันจะไม่มีประโยชน์เลยถ้าหากผมต้องสลบทุกครั้งที่ฝึก

เห็นได้ชัดเลยว่าผมสลบไปได้ครึ่งวัน และตอนนี้ดูเหมือนว่าจะค่ำแล้ว

“พี่ชาย…ไม่เอาอีกแล้วนะ แบบนี้มันไม่ดี…ฮือ ฮือ”

มีความรู้สึกเบาๆ บริเวณท้องของผม

เหมือนกับเมื่อเช้านี้เลย มิร่านั้นนอนกอดผมอยู่

บางทีเธออาจจะอยากดูแลผม แต่เธอคงจะหลับไประหว่างนั้น

น้องสาวคนเล็กของผมนี่ช่างน่ารักอะไรอย่างนี้

พลังเวทของผมเกือบจะฟื้นขึ้นมาเต็มแล้ว เพราะว่าผมได้พักผ่อนเยอะ

แต่อย่างไรก็ตาม

“…ผมไม่รู้สึกว่าพลังเวทของผมจะเพิ่มขึ้นเลยสักนิดเดียว”

แต่ว่านี่มันเพิ่งจะครั้งแรกเอง

มันก็คงจะเป็นเรื่องธรรมดาล่ะนะ

หลังจากนั้นผมก็ใช้พลังเวทซ้ำไปซ้ำมา

ผมได้ใช้พลังเวทจนใกล้หมด และรอมันฟื้นคืนกลับมา หลังจากนั้นก็ใช้อีกรอบ

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

“…ผมไม่รู้สึกว่ามันจะเพิ่มขึ้นเลย”

มันช่วยไม่ได้นิ มันเพิ่งจะผ่านไปแค่อาทิตย์เดียวเอง

อย่างไรก็ตาม มันมีสิ่งหนึ่งที่อาจจะช่วยได้ แต่มันค่อนข้างอันตราย

“พลังเวทนั้นมันฟื้นตัวช้ามาก”

ถ้าหากเป็นกล้ามเนื้อล่ะก็ มันแทบจะฟื้นคืนในทันทีเลย แต่นั่นก็ต้องขอบคุณพรคุ้มกันศักดิ์สิทธิ์ล่ะนะ ซึ่งมันทำให้สามารถฝึกกล้ามเนื้ออย่างต่อเนี่องได้

อย่างไรก็ตาม พลังเวทนั้นไม่สามารถฟื้นคืนได้เหมือนพรคุ้มกันศักดิ์สิทธิ์

การทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันจะช่วยเพิ่มประสิทธิภาพในการฟื้นฟู แต่ถึงแบบนั้นมันก็ยังไม่พอ

นี่ยังเป็นขั้นตอนแรกในการเพิ่มพลังเวท แต่มันอาจจะใช้เวลานานจนถึงทั้งชีวิตเลยก็ได้

“บางทีผมคงต้องใช้สิ่งนั้น?”

ผมไปที่ร้านในตัวเมือง

มันมีสินค้าหลากหลายเรียงรายอยู่ในร้านเล็กๆ

นั่นคือร้านขายไอเทม

“อา~อาเรลจังใช่ไหม? วันนี้มาทำอะไรงั้นเหรอจ๊ะ?”

คุณย่าร้านขายของถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร

ผมรู้จักเธอตั้งแต่เด็ก เพราะว่าหมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านที่ผมเกิด

บางครั้งผมก็มาที่ร้านนี้เพราะพ่อแม่ของผม

“ผมมาซื้อยามานาครับ”

ยามานา เป็นยาที่ใช้สำหรับฟื้นพลังเวท

แทนที่จะรอให้พลังเวทฟื้นเองตามธรรมชาติ ผมจะใช้มันเพื่อเพิ่มพลังเวทอย่างมีประสิทธิภาพ

“นั่นเป็นคำขอของคุณพ่องั้นเหรอจ๊ะ?”

“ไม่ใช่ ผมจะใช้มันเอง”

“…อาเรลจัง”

สีหน้าของคุณย่าเจ้าของร้านเปลี่ยนเป็นเศร้ามาก

ผมคิดว่า ผมน่าจะทำให้เกิดความเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง

มันยากในการอธิบาย ดังนั้นผมก็เลยสั่งมาเยอะๆเลย

“ผมต้องการซื้อหนึ่งพันขวดครับ”

อยู่ๆคุณย่าเจ้าของร้านก็ร้องไห้ออกมา

“…ข่าวลือนั่นดูเหมือนจะเป็นความจริงสินะ…ย่าอยู่ฝ่ายอาเรลนะ…ดังนั้นถ้าแค่หนึ่งหรือสองขวดย่าก็สามารถให้อาเรลได้ฟรีๆเลย แต่ถ้ามากถึงพันขวดย่าก็…”

“ไม่ต้องห่วงผมมีเงินอยู่”

ยามานานั้นค่อนข้างแพง

แน่นอนว่าเธอไม่คิดว่าผมจะมีเงินมากพอที่จะซื้อถึงหนึ่งพันขวด

แต่ว่าผมนั้นมีเงินมากมายที่ได้มาจากเมืองแห่งดาบ

แน่นอนว่าผมสามารถจ่ายได้ในทันทีเลย

ผมคำนวณราคาของยามานาหนึ่งพันขวด และวางเหรียญทองจำนวนมากลงบนโต๊ะ

ดวงตาและปากของเจ้าของร้านเบิกกว้าง

“แค่นี้น่าจะเพียงพอแล้ว ผมไม่คิดว่าจะมีสินค้าสต๊อกเอาไว้ถึงพันขวด แต่ผมจะจ่ายล่วงหน้าไปก่อน”

“อ-อ-อะ-….”

ร่างกายของคุณย่านั้นสั่น และเธอก็ได้ตะโกนออกมา

“อาเรลจัง! การขโมยมันเป็นสิ่งไม่ดีนะ! เธอคิดหรือเปล่าว่าคุณพ่อกับคุณแม่จะต้องเศร้าแค่ไหนกัน!?”

เห็นได้ชัดเลย ว่าเธอคิดว่าผมขโมยเงินที่บ้านออกมา

หลังจากที่คุณย่านั้นตะโกนออกมา สีหน้าของเธอก็ได้แสดงออกถึงความกลัว

“อา ขอโทษด้วย…ย่านั้นต้องตะโกนออกมาเสียงดังมาก…แน่ๆ มันคงจะต้องลำบากมากแน่ ถึงขั้นที่อาเรลที่เป็นเด็กดีได้กลายเป็นเด็กไม่ดีไปได้…”

“ไม่ใช่ ผมไม่ได้ขโมยเงินมา และผมก็ไม่ใช่เด็กไม่ดีด้วย”

“โอ้ท่านเทพธิดา ทำไมถึงได้มอบความเจ็บปวดที่น่าเศร้าให้กับเด็กคนนี้กัน…”

ถึงแม้ว่าผมจะอธิบายออกไป คุณย่าเจ้าของร้านก็ได้อธิษฐานต่อเทพธิดาและไม่ฟังผมอีกเลย

หลังจากนั้นผมก็ใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงในการโน้มน้าวใจคุณย่า ว่าเงินเหล่านี้ผมหามาด้วยตัวเอง

ขอบคุณสำหรับยามานาครับ ประสิทธิภาพในการฝึกนั้นเพิ่มขึ้นอย่างมาก

ผมดื่มทุกครั้งที่พลังเวทลดลง เมื่อพลังเวทฟื้นแล้วก็สามารถใช้พลังเวทได้อีกครั้ง

จากนั้นผมก็ทำมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

โชคดีที่พลังเวทของผมมีน้อย ดังนั้นเพียงแค่จิบยามานาก็เพียงพอแล้ว

วันหนึ่ง ผมได้ฝึกฝนเพื่อเพิ่มพลังเวท

และผมก็ได้ไปที่ร้านของคุณย่าเพื่อไปรับยามานาเพิ่ม จากนั้นก็กลับบ้าน และเห็นมิร่าน้องสาวของผมอยู่ที่ประตู

“ได้โปรดกลับไปด้วย ท่านพี่ไม่อยู่ที่บ้านนะ”

“ถ้าเขาไม่อยู่บ้านก็ไม่เป็นไร ฉันขอรอที่นี่สักครู่ ทำไมเธอถึงพยายามไล่ฉันออกจากบ้านกันนะ”

“ท่านพี่คงยังไม่กลับบ้านเร็วๆนี้ เขาไปในสถานที่ที่เรียกว่าเมืองแห่งดาบนะ”

“นั่นมันไม่จริง จริงอยู่ที่เขาเคยอาศัยอยู่ที่เมืองแห่งดาบ แต่ตอนนี้เขาน่าจะกลับมาที่นี่แล้ว”

“…ท่านพี่ไม่อยู่ที่บ้าน ดังนั้นได้โปรดออกไปด้วย”

อืม

ทำไมมิร่าถึงต้องโกหกด้วยนะ?

ฉันอยู่ที่นี่แล้ว

และคนที่กำลังคุยอยู่กับมิร่า

ผมสีแดงนั่น เธอคือไรนะใช่ไหม?

เธอก็กลับมาที่หมู่บ้านด้วยอย่างนั้นเหรอ

Note : ถ้าใครต้องการสนับสนุนค่าไฟหรือค่ากาแฟสามารถโดเนทได้ตามด้านล่างครับ