วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ - ตอนที่ 39 ฉันไม่ได้มาเพื่อเรียนเป็นเจ้าสาวนะคะ
“ท่านพี่ หนูจะจำเอาไว้ว่าเรื่องที่ยัยหมูตัวเมียนั้นพูดเป็นเรื่องโกหกค่ะ เธอจะต้องเล็งท่านพี่เอาไว้แน่ๆเลย”
“อย่างนั้นเหรอ? เธอดูจริงจังมากเลยนะ”
แม่นั้นได้รับไรนะมาเป็นลูกศิษย์คนที่สอง
ผมคิดว่าแม่เป็นคนประเภทที่ไม่อยากรับใครมาเป็นลูกศิษย์ซะอีก ดังนั้นผมจึงประหลาดใจมาก
“ฉันจะสอนให้เธอเอง ในฐานะว่าที่เจ้าสาวในอนาคตนะ”
ในขณะที่พูดอย่างมีความสุข แม่ก็ได้เริ่มสอนพื้นฐานงานบ้านให้กับไรนะ
“ไม่ใช่ค่ะ!? สิ่งที่ฉันต้องต้องการเรียนคือวิชานักดาบ! ไม่ใช่มาเพื่อเรียนรู้การเป็นเจ้าสาวคะ”
“อาเร๊ะ? อย่างนั้นเหรอ? อืม~ม…. ฉันไม่เคยมีลูกศิษย์มาก่อน…งั้นก็ไม่เป็นไร แต่ว่ามันจะไม่ดีกว่าเหรอ ที่เธอจะได้ทำการฝึกร่วมกับทำงานบ้านนะ”
ดังนั้นไรนะจึงได้รับการสอนโดยแม่ของผม ไม่ใช่แค่ในเรื่องของวิชาดาบ แต่ยังรวมถึงงานบ้านเช่น การทำอาหาร , การทำความสะอาด และการซักผ้า
“ทำไมฉันถึงมาต้องทำความสะอาดห้องน้ำด้วยนะ…”
ไรนะซึ่งทำงานบ้านอย่างหนัก ได้พึมพำคำนั้นออกมา
สุดท้ายแล้วพวกเรานั้นได้อาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน
ทั้งๆที่บ้างของพ่อเธอก็น่าจะอยู่ใกล้ๆนี้เอง
“ฟุฟุฟุ…ฉันมีความสุขมากเลยที่มีลูกสาวเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน และก็ไรนะจังสกิลงานบ้านของเธอนั้นแย่มากเลย”
แม่นั้นดูจะชอบไรนะมากเลย
“มิร่านั้นก็ดูไม่ค่อยมีความสุขเลย”
กลับกันดูเหมือนมิร่าจะหงุดหงิดซะมากกว่าด้วย
“อย่างพูดแบบนั้นสิ เข้ากันได้ดีต่างหาก”
“บู—-”
ตอนนี้ผมกำลังอาบน้ำกับมิร่าอยู่
ผมกำลังสระผมให้เธออยู่
“มีส่วนไหนที่คันไหม?”
“ทั้งหมดค่ะ”
“ทั้งหมดเลยเหรอ?”
“เพราะแบบนั้น ท่านพี่ช่วยดูแลร่ายกายของมิร่าด้วยล่ะกัน—”
“—ทำไมพวกนายทั้งสองคนถึงอาบน้ำด้วยกันล่ะ!?”
ทันใดนั้นประตูห้องน้ำก็เปิดออก เสียงตะโกนของไรนะก็ดังขึ้นมาในห้องน้ำแคบๆ
“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”
“เดี๋ยว~อย่างมองมานะ! ฮิๆๆ เมื่อกี้เห็นด้านล่างไหม!?”
ไรนะนั้นรีบเอามือมาปิดหน้า
“เธอแอบมองดูผ่านช่องว่างของนิ้วหรือเปล่าเนี่ย?”
“ฉ-ฉ-ฉันไม่ได้มองนะ!? และยิ่งไปกว่านั้น! ทำไมนายถึงอาบน้ำกับน้องสาวของนายล่ะ?”
“หืม? ก็มันเป็นหน้าที่ของฉันนิ ฉันอาบน้ำให้กับมิร่าตั้งแต่อายุสองขวบแล้ว”
แน่นอนว่าช่วงที่ไปที่เมืองแห่งดาบนั้นผมไม่สามารถทำได้
“ตอนนี่มันถึงเวลาที่เธอต้องอาบน้ำคนเดียวแล้ว”
“ก็มันเป็นไปไม่ได้นิ สำหรับมิร่าแล้วการอาบน้ำคนเดียวมันน่ากลัว”
“อย่ามาอ้อนแบบเด็กๆนะ”
“ก็มันช่วยไม่ได้นิ มิร่าเพิ่งจะอายุห้าขวบเองนะ”
“ใช่แล้ว ก็มันช่วยไม่ได้นิ”
เมื่อไรนะถูกพวกนั้นปฏิเสธก็คำรามออกมา *ฮื้ออออ*
ในที่สุดเธอก็พูดอะไรไม่ออก แล้วออกจากห้องน้ำไป
“…หมูตัวเมียตัวนั้น หนูจะดูแลเองค่ะ”
“หืม? น้องพูดอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่มีอะไรค่ะ ท่านพี่”
เมื่อพวกเราทั้งสองคนลงไปในอ่างแล้ว ประตูก็เปิดออกอีกครั้ง
มีอะไรอีกงั้นเหรอ?
ตอนแรกผมคิดว่าเป็นไรนะ แต่ปรากฏว่าเป็นพ่อของผม
“มิร่า…พ่ออาบน้ำด้วยได้ไหม…?”
“ท่านพ่อนะไม่ได้”
“ทำไมล่ะมิร่า!? ทั้งๆที่เราก็อาบน้ำด้วยกันอยู่บ่อยๆ!?”
“มิร่าอายุห้าขวบแล้ว มันไม่ใช่ช่วงเวลาที่จะอาบน้ำกับท่านพ่อแล้ว”
“’งั้นกับอาเรลไม่เป็นไรเหรอ?”
“ไม่เป็นไร ยังไงก็เป็นพี่น้องกันจะอาบด้วยกันเมื่อไหร่ก็ได้”
……..อืม?
เมื่อกี้รู้สึกเหมือนมิร่าจะพูดอะไรแปลกๆ……นั่น~อาจจะเป็นเพียงจิตนาการของผมเองก็ได้
“…….จ-จริงงั้นเหรออาเรล ที่ลูกสามารถเพิ่มพลังเวทได้ในเวลาอันสั้น…”
พ่อประหลาดใจและดวงตาเบิกกว้าง
“บางทีตอนนี้อาจเทียบเท่ากับจอมเวทเริ่มต้นหลังจากพิธีรับพรแล้ว…”
นี่เป็นเวลาครึ่งปีแล้วที่ผมฝึกฝนเพื่อเพิ่มพลังเวท
ในที่สุดพลังเวทของผมก็ถึงปริมาณขั้นต่ำแล้ว
เมื่อเทียบกับพลังเวทที่มีน้อยนิดในตอนเริ่มแล้ว ผมคิดว่าตอนนี้มันน่าจะมากกว่าเดิมประมาณ 20 เท่าได้
“เป็นอย่างไรบ้างพ่อ พลังเวทในตอนนี้พอที่จะใช้เวทมนตร์ได้หรือยัง?”
“น่าจะเป็นไปได้นะ….”
พอผมถามพ่อออกไปพ่อก็ดูลำบากใจ
“พลังเวทในตอนนี้เพียงพอสำหรับเวทมนตร์เริ่มต้นแล้ว…แต่ว่ามันยังมีปัญหาที่ยุ่งยากอยู่อีกอย่างหนึ่ง”
“ปัญหาที่ยุ่งยากงั้นเหรอ”
พ่อพูดออกมาแบบนั้น
“เพื่อที่จะใช้งานเวทมนตร์ ลูกจะต้องเรียนรู้สิ่งที่เรียกว่า ‘สูตรเวทมนตร์’ ซึ่งมันเป็นอักขระพิเศษ ซึ่งสามารถใช้งานได้โดยวาดลงวัสดุพิเศษ แต่โดยทั่วแล้ว ผู้ใช้จะสามารถเปิดการใช้งานได้โดยการจิตนาการเอาไว้ในหัว”
“ผมเข้าใจแล้ว ได้โปรดสอนสิ่งนั้นให้ผมด้วย หรือว่านั้นจะเป็นปัญหาที่พ่อบอกผมก่อนหน้านี้”
“ใช่แล้ว พ่อหมายถึงสิ่งนี้แหละ พ่อไม่คิดว่าลูกจะไปถึงขั้นตอนต่อไปได้เร็วขนาดนี้”
ขณะที่พูดแบบนั้น พ่อก็มองอะไรบางอย่างที่ถืออยู่ตรงหน้าอกของเขา
มันมีอักขระมากมายเขียนอยู่ตรงนั้น ซึ่งมันดูเหมือนว่าจะถูกเขียนด้วยมือ
พ่อเขียนเองทั้งหมดเลยเหรอ?
“ใช่แล้ว นี่คือสูตรการดำเนินการที่พ่อทำมันขึ้นมาเพื่ออาเรล”
พ่อพูดออกมาอย่างภูมิใจ
ผมคงต้องยกย่องพ่อสักหน่อย
“เข้าใจแล้ว มันช่วยได้มากเลยจริงๆ…………..อืม”
ในตอนแรกผมเห็นว่ามันง่าย แต่ว่าหลังจากนั้นไม่นานผมก็เข้าใจความยากของมันได้ทันที
“อย่าบอกนะว่า นักเวทจะต้องสร้างสูตรดำเนินการเวทมนตร์ที่ซับซ้อนแบบนี้ เอาไว้ในหัวทุกครั้งที่ใช้เวทมนตร์”
“ไม่ มันไม่ใช่หรอก สูตรดำเนินการเวทมนตร์มันจะปรากฏอยู่ในหัวเองอัตโนมัติ”
นั่นเป็นเหตุผลที่นักเวทไม่จำเป็นต้องจำสูตรดำเนินการเวทมนตร์ที่ซับซ้อนเหล่านี้ตั้งแต่แรก
แค่นั้นแหละ
และนี่คือพื้นฐานในใช้เวทมนตร์
“แต่ว่าผมนั้นไม่ได้มีสกิล”
“ใช่แล้ว หรือก็คือ…”
ทุกครั้งที่ผมจะใช้เวทมนตร์ ผมจะต้องสร้างสูตรดำเนินการเวทมนตร์ที่ซับซ้อนเหล่านี้ด้วยตัวเอง
“…เอาล่ะ มาลองดูกันสักหน่อยว่าจะเป็นอย่างไร”
Note : ถ้าใครต้องการสนับสนุนค่าไฟหรือค่ากาแฟสามารถโดเนทได้ตามด้านล่างครับ
