วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ - ตอนที่ 41 รีบปิดหูดีกว่านะ
ผู้โดยสารคนหนึ่งตะโกนออกมาเมื่อได้เห็นร่างขนาดใหญ่ปรากฏตัวออกมาจากหลังก้อนหิน
“ท-โทรลล์? โทรลล์โผล่ออกมาแล้ว!”
โทรลล์เป็นสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายมนุษย์ขนาดใหญ่และอ้วน
ถึงแม้ว่าพวกมันจะเคลื่อนไหวช้า แต่พวกมันมีพลังมหาศาลที่สามารถบดหินได้โดยแค่บีบเท่านั้น
“แต่นั่นมันคือโทรลล์นะ…?”
“ไม่ เดี๋ยวก่อน…มันไม่ใหญ่เกินไปหน่อยเหรอ?”
ฉันก็คิดอย่างนั้น
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นโทรลล์ธรรมดา แต่ความสูงของมันก็อาจจะสูงได้ถึง 3 เมตรเลย
อย่างไรก็ตาม โทรลล์ที่ปรากฏต่อหน้าเรานั้นดูเหมือนจะสูงกว่า 5 เมตรเล็กน้อย
เนื่องจากขนาดของมัน โทรลล์จึงดูเหมือนอยู่ใกล้เรามาก แม้ว่ามันจะอยู่ห่างออกไปถึงหนึ่งร้อยเมตรก็ตาม
“อย่างบอกนะว่ามันคือโทรลล์คิง!?’
“อืม ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้น”
นั่นมันคือโทรลล์ระดับสูง
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้นำฝูงแบบออร์คคิง แต่ว่ามันก็มีระดับภัยคุกคามเท่ากัน
ดูเหมือนว่าโทรลล์คิงจะรู้สึกตัวถึงพวกเรา จากนั้นใบหน้าของมันก็บิดเบี้ยวจนน่าขนลุก
หลังจากนั้นมันก็พุ่งตรงเข้ามาทางนี้ทันที
“บังคับม้าของนายให้หนีเต็มกำลัง! เร็วเข้า!”
“ฮ-ฮี่~!”
คนขับรถม้าตอบสนองต่อเสียงของผู้โดยสาร และเริ่มเฆี่ยนตีม้า
ทำให้รถม้าเร่งขึ้นอย่างรวดเร็ว
แน่นอนว่าการเคลื่อนไหวของโทรลล์นั้นไม่เร็วมาก
มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลบหนีโดยที่ไม่วิ่งเต็มกำลัง
“ห-โห ระยะห่างค่อยๆห่างออกไปแล้ว!”
ระยะห่างระหว่างโทรลล์คิงค่อยๆเพิ่มขึ้นทีละน้อย
โทรลล์คิงหยุดเคลื่อนไหว เมื่อรู้สึกตัวว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ไล่ตามทัน
ผู้โดยสารแสดงสีหน้าโล่งใจออกมา
เด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงก่อนหน้านี้ก็ดูโล่งใจเช่นกัน
“ฉ-ฉันคิดว่าฉันสามารถเอาชนะมันได้ด้วยเวทมนตร์นะ”
“ไคท์ น้ำเสียงของนายมันสั่นหรือเปล่า?”
“ฉ-ฉันรอดแล้ว…”
ผมเตือนพวกเขา
“ไม่ มันยังเร็วเกินไปที่จะโล่งใจ”
ถึงแม้ว่าโทรลล์คิงจะหยุดแล้ว แต่ว่ามันก็ยังมีบรรยากาศที่ไม่พึงประสงค์หลงเหลืออยู่จากที่ตรงนั้น
สัญชาตญาณของผมมันเตือนว่าบรรยากาศตอนนี้มันยังไม่จบ
“หา? นายพูดอะไรนะ—-”
“หืม รีบปิดหูดีกว่านะ”
ผมแนะนำออกมาอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นโทรลล์คิงก็เริ่มหายใจเข้าลึกๆ เพื่อให้ร่างยักษ์พองขึ้น
“โฮกกกกกกกกกกกกกกกก~!”
เสียงคำรามที่น่ากลัวดังก้องออกมา
“~~~~~!?”
ท้องฟ้าสั่นสะท้าน และแผ่นดินสั่นสะเทือน
การขมขู่ของโทรลล์ ทำให้ผู้โดยสารที่อ่อนแอหมดสติและเป็นลมไป
“ฮี่ๆๆๆ”
ม้าก็ส่งเสียงร้องอย่างตื่นตะหนกออกมาเช่นกัน
คนขับรถม้าพยายามทำให้ม้าสงบลง แต่ว่าม้าเริ่มวิ่งโดยหลุดการควบคุม และไม่สามารถหยุดได้เพราะความกลัวเข้าครอบงำ
รถม้าสั่นสะเทือนอย่างมากโดยวิ่งจากถนนด้านหนึ่งไปที่ถนนอีกด้านหนึ่ง และก็เลี้ยวออกจากถนน
ม้านั้นขาแพลง เพราะพื้นถนนที่ขาดการดูแล และทันใดนั้นก็ทำให้รถม้าพลิกคว่ำ
แต่ถึงอย่างนั้น รถม้าก็วิ่งต่อไปได้อีกระยะหนึ่ง จนในที่สุดก็ชนเข้ากับโขดหินและหยุดลง
“อุ๊ย…เมื่อกี้มันอะไรกัน…?”
“หูของฉันเจ็บจังเลย…”
“ฟู่…”
ผู้โดยสารบางคนเป็นลม ส่วนผู้โดยสารคนอื่นรวมทั้งเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงดูเหมือนจะปลอดภัย
คนขับรถม้าที่กระเด้นออกจากที่นั่งคนขับก็ดูเหมือนจะยังมีชีวิตอยู่ เพราะเขานั้นได้กลิ้งไปกับพื้น แต่เขาก็พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะลุกขึ้นมา
โทรลล์คิงเดินเข้ามาหาอย่างช้าๆ พร้อมทั้งยิ้มออกมาอย่างน่าขนลุก
ผู้โดยสารต่างผ่านกันวิ่งหนีอย่างเร่งรีบ
“ฮี่….”
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บก็ตาม แต่พวกเขาส่วนใหญ่ก็ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้
นั่นเป็นเพราะการขมขู่ก่อนหน้านี้
มันเป็นกลยุทธ์ของโทรลล์คิง ที่ทำให้ศัตรูหวาดกลัวและเคลื่อนไหวไม่ได้
ในขณะเดียวกันนั้นเอง ผู้ชายเพียงคนเดียวที่คอยคุ้มกันรถม้าก็พยายามที่จะหลบหนีออกไป
“อา ผู้คุ้มคนนั้นวิ่งหนีไปแล้ว!?”
“เห้ย เดี๋ยวก่อน! เอาชนะมอนสเตอร์ตัวนั้นก่อน!”
“อย่ามาล้อเล่นน่ะ! ไม่มีทางที่ฉันจะสู้กับมอนสเตอร์แบบนั้นได้หรอก!”
เขาไม่สนใจเสียงนั้น และละทิ้งภารกิจของตัวเอง และวิ่งหนีไป
ทุกคนนั้นต้องเผชิญหน้ากับภัยอันตรายที่คุกคามชีวิตของตัวเอง ดังนั้นจะไปโทษการตัดสินใจของเขาก็ไม่ได้
“บ้าเอ้ย! ถ-ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันจะเผามันด้วยเวทมนตร์ของฉันเอง….!”
“ไคท์!?”
คนที่เผชิญหน้ากับโทรลล์คิงคือเด็กผู้ชายคนนั้น
อืม
นั่นเป็นการเคลื่อนไหวที่กล้าหาญทีเดียว
…ถึงแม้ว่าขาของเขานั้นจะสั่นเหมือนลูกกวางแรกเกิดก็ตาม
“ฟู่ <ไฟบอล>!”
เด็กผู้ชายใช้เวทมนตร์พื้นฐานสีแดง และยิงลูกไฟออกไป
เวทมนตร์สีแดงนั้นทรงพลังตามธรรมาติของมัน แต่ความแม่นยำจะด้อยกว่าสีอื่นเล็กน้อย
แต่เนื่องจากมีเป้าหมายที่ใหญ่ และเคลื่อนไหวช้า ข้อเสียเหล่านั้นก็เลยไม่มีผล
ลูกไฟที่มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางเกือบ 1 เมตร พุ่งตรงไปหาโทรลล์คิง
“ไฟบอลนั่นอาจจะเป็นแค่ลูกไฟ แต่มันเป็นการโจมตีด้วยพลังเวททั้งหมด! ยังไงมันก็ต้องสามารถจัดการโทรลล์คิงได้อย่างแน่นอน—”
“โฮกกก~!!”
เอ้ย!
“อะไรนะ~!? “
จากนั้นโทรลล์คิงก็ตะโกนออกมาอีกครั้ง คลื่นกระแทกที่เกิดขึ้นทำให้ลูกไฟของเด็กผู้ขายดับลงอย่างรวดเร็ว
“นั่นมันไม่จริงใช่ไหม…?”
เด็กผู้ชายสูญเสียพละกำลังที่เหลือ และล้มลงอย่างสิ้นหวัง
“แม้แต่เวทมนตร์ของไคท์ก็ไม่ได้ผลเลย…”
“น-นี่เรา…กำลังจะตายกันใช่ไหม…?”
“ไม่ต้องกังวลไป มันจะไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน”
“เอ๋?”
หลังจากที่ผมพูดจบ เด็กผู้หญิงก็มองมาที่ผม
“ไคท์ใช่ไหม? ขอบคุณสำหรับการกระทำก่อนหน้านี้นะ มันทำให้ผมมีเวลาในการเอาชนะมันด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว”
“น-นายจะทำอะไรนะ!? ไร้อาชีพแบบนายจะทำอะไรได้!?”
ผมใช้สูตรดำเนินการเวทมนตร์ที่คิดเอาไว้ในหัว โดยไม่สนเสียงของเด็กผู้ชาย
“<เอ็กซ์โพชั่น>”
หลังจากนั้นร่างกายของโทรลล์คิงก็ถูกระเบิดเพลิงห่อหุ้มเอาไว้
