วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ - ตอนที่ 43 มันง่ายและก็น่าเบื่อเกินไปด้วย
“อาจารย์ มันเขียนว่า ‘ห้องสอบไปทางนี้ครับ!’ ตรงนั้น!”
“’งั้นเหรอ”
ผมถูกลากไปโดยไคท์ และตรงไปยังสถานที่สอบ
ดูเหมือนจะเป็นสนามฝึกซ้อมกลางแจ้งนะ
มีเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงที่เหมือนจะเป็นผู้สมัครสอบรออยู่ก่อนแล้ว
การสอบนั้นจะจัดขึ้นหลายวันในเวลานี้ของทุกๆปี
และมันมีเพียงแค่ช่วงเวลานี้ของปีเท่านั้น ดังนั้นผมจึงมาที่เมืองนี้ในช่วงเวลานี้
มันมีความเป็นไปได้ที่จะมาถึงล่าช้าเนื่องจากสภาพอากาศ แต่ผมก็มาถึงเร็วกว่าแผนที่วางเอาไว้ ดังนั้นมันจึงดูเหมือนว่า ผมมีเวลาในการสอบมากมาย
อย่างน้อยตอนนี้สภาพอากาศก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกแล้ว
“ถ้าหากคุณเป็นผู้เข้าสอบ โปรดกรอกแบบฟอร์มใบสมัครของคุณที่นี่ก่อน”
เมื่อเข้ามาในห้องโถง ผู้หญิงที่ดูเหมือนเป็นเจ้าหน้าที่ก็บอกให้ทำแบบนั้น
ผมทำตามนั้น โดยเขียนข้อมูลที่จำเป็นลงบนกระดาษและมอบให้เจ้าหน้าที่
“คุณอาเรลใช่ไหม จากเมืองเคนซ์ ส่วนอาชีพของคุณคือ…..เอ๋? เออ~มันไม่ได้เขียนผิดใช่ไหมคะ?”
“ไม่ มันไม่ได้เขียนผิด ผมไร้อาชีพ”
“นั่นหมายความว่า คุณไม่มีสกิลอะไรเลย…”
“ผมไม่มีสกิลอะไรเลย”
“…”
เจ้าหน้าที่ผู้หญิงได้เงียบไป
อืมม
มันเป็นเหมือนสิ่งที่ผมคิดเอาไว้ว่าจะเกิดขึ้นหลังจากนี้
ในกรณีนี้ ผมคงจะไม่ได้สอบและถูกแตะออกจากประตู——
“ถ-ถ้าอย่างนั้น หมายเลขสอบของเธอคือสิบสอง ดังนั้นโปรดรอจนกว่าคุณจะถูกเรียกด้วย”
หืม
“ไม่เป็นไรงั้นเหรอ?”
“ไม่ว่าจะอาชีพไหนก็มีสิทธิในการสอบเหมือนกันทั้งหมดค่ะ….”
เห็นได้ชัดเลยว่าไม่เป็นไร
ผมผ่านมาได้แล้ว
ถ้าหากว่าผมไม่ได้สอบ ผมคิดว่าผมจะกระโดดขึ้นไปด้านบนเพื่อพูดคุยโดยตรง แต่ดูเหมือนว่าปัญหาจะหมดไปแล้ว
ไคท์ดูเหมือนจะลงทะเบียนเสร็จแล้ว และเขาก็มาทางนี้
“อาจารย์! พวกเราไปกันเถอะ!”
“อา”
“ว่าแต่อาจารย์ คุณสามารถเข้าร่วมการสอบได้ใช่ไหม”
ผมกังวลเล็กน้อยว่าพนักงานจะแสดงหน้าตาอย่างไร เมื่อพวกเขาได้ยินคำพูดเด็กคนนี้ก่อนหน้านี้
เนื้อหาของการสอบนั้นค่อนข้างง่าย
มันเป็นการปล่อยเวทมนตร์เพื่อโจมตีเป้าหมาย—เช่น ตุ๊กตาโลหะ—โดยมีระยะประมาณสิบเมตร
โดยผู้คุมสอบจะดูพลังเวท ความแม่นยำ และเวลาในการปล่อยพลัง
หมายเลขของผู้เข้าสอบจะถูกเรียกทีละคน และผู้เข้าสอบก็จะเริ่มร่ายเวทมนตร์
โดยปกติแล้ว มันเป็นสถาบันที่เรียนรู้เกี่ยวกับเวทสีแดง ดังนั้นทุกคนจึงใช้เวทสีแดง
โดยส่วนใหญ่จะเป็น<ไฟบอล> แต่บางคนก็ใช้เวทไฟ เช่น เวทมนตร์ที่ยิงเปลวไฟเป็นรูปหอกออกไป
ว่าแต่ตุ๊กตาตัวนั้นไม่ได้ทำมาจากโลหะธรรมดาสินะ
ถึงแม้ว่ามันจะถูกไฟเผามาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่มันก็ยังคงสภาพสมบูรณ์
พื้นผิวมันควรละลายถ้าหากมันทำด้วยเหล็กหรือทองแดง
บางทีมันคงจะทำจากมิธริลหรืออะไรสักอย่าง
“ต่อไป ผู้เข้าสอบหมายเลข 11”
นี่คือหมายเลขสอบก่อนหน้าผม
มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมา พร้อมกับชายวันกลางคนที่ดูเหมือนผู้คุมสอบ
“โฮ เป็นจอมเวทได้ด้วยอายุแค่นี้?”
ผู้เข้าสอบแสดงความประทับใจออกมา ในขณะที่เขายืนยันข้อมูลตามแบบฟอร์มที่อยู่ในมือของเขา
จอมเวทนั้นเป็นอาชีพระดับสูง
บางทีเด็กผู้ชายคนนั้นอาจจะได้รับอาชีพนั้นมาในการรับพรครั้งแรก
แน่นอนว่ามันค่อนข้างผิดปกติ
“…หึหึ ข้อสอบเด็กๆแบบนี้ สำหรับฉันแล้วมันง่าย และก็น่าเบื่อเกินไปด้วย”
เด็กผู้ชายที่ดูสง่างามเล็กน้อย ได้พูดจาดูถูกออกมา
เขาสวมเสื้อผ้าชั้นดีที่คนทั่วไปหาใส่ได้ยาก ซึ่งบางทีเขาอาจจะเป็นลูกขุนนาง
เขาถามผู้คุมสอบออกมา
“มันจะเป็นอะไรไหม ถ้าผมทำลายตุ๊กตาตัวนั้นด้วยไฟของผม?”
“อา ไม่ต้องคิดมาก”
“นั่นมันค่อนข้างจะท้าทายเลย”
ไคท์ที่อยู่ข้างผมพูดออกมาอย่างไม่พอใจ
“อาจารย์ เขาเป็นคนอวดดีใช่ไหม คนๆนั้นนะ?”
“ผมคิดว่า มันไม่ควรจะพูดออกมานะ”
เด็กผู้ชายที่เป็นจอมเวทชูมือขึ้นไปทางเป้าหมาย
“จงเผาไหม้ <ระเบิดทำลายล้าง>!”
มีเสาไฟขนาดใหญ่โผล่ขึ้นมาราวกับว่ามันจะทะลุท้องฟ้า ตรงกลางหุ่น
พื้นผิวถูกเผาไหม้ด้วยลมร้อนที่โหมกระหน่ำอยู่ครู่หนึ่ง และประกายไฟจำนวนมากก็พวยพุ่งออกมา
เวทสีแดงนั่น ทำให้นึกถึงการระเบิดของภูเขาไฟ ซึ่งมันมีพลังมากพอที่จะทำให้เห็นถึงความแตกต่างจากที่นักเรียนคนอื่นใช้กันจนถึงตอนนี้เลย
“ส-สุดยอด…”
“นั่นคือจอมเวท…”
“เขาเป็นนักเรียนเหมือนกับพวกเราจริงๆงั้นเหรอ…?”
ไคท์นั้นกำลังตกตะลึงอยู่ข้างๆผม
“แน่นอนว่าฉันทำสิ่งนั้นไม่ได้ แต่ว่าอาจารย์ของฉันนะสุดยอดกว่ามาก!”
ทำไมนายถึงดูภูมิใจนักล่ะ?
“ไม่เป็นไรหรอก อาจารย์?”
เมื่อเด็กผู้ชายคนนั้นได้ยินคำพูดของไคท์ เขาก็ตรงมาที่นี่
“ผมไม่สามารถเมินเฉยเรื่องเมื่อกี้นี้ได้ นายบอกว่าอาจารย์ของนายเก่งกว่าผมงั้นเหรอ?”
“ใช่แล้ว!”
ไคท์ได้ตอบกลับไป
“ฮ่าฮ่า พวกสามัญชนนี่เป็นไปตามคาดเลย พวกเขาเล่นมุขตลกที่ขุนนางไม่สามารถเข้าใจได้”
“นายพูดอะไรนะ?”
เห็นได้ชัดเลยว่าเขาเป็นขุงนาง
ถึงไคท์จะรู้แต่ก็ไม่ได้กลัวมัน
“เห้ย ใจเย็นก่อน”
“อาจารย์…”
“ดูเหมือนว่าอาจารย์ของนายจะเป็นคนหัวดีนะ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ถึงความแตกต่างระหว่างนายกับผม ที่จริงแล้ว เป้าหมายที่ทำจากโลหะนะมันถูกละลายไปด้วยไฟของผมแล้ว มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่นายจะทำแบบนั้นได้”
“ไม่หรอก เป้าหมายยังคงเหมือนเดิมอยู่”
“ฮ่า~ นายกำลังพูดอะไรนะ? มันไม่น่าจะทนระเบิดทำลายล้างของผมได้——!?”
เด็กผู้ชายมองดูตรงจุดที่ผมชี้ และเขาก็หายใจอย่างรุนแรงด้วยความตกตะลึง เมื่อมองดูด้วยตาของตัวเอง
ตุ๊กตายังคงตั้งอยู่ตรงนั้น โดยไม่เปลี่ยนแปลงเลย
“นั่นคงไม่ใช่แค่โลหะธรรมดา มันน่าจะทำมาจากมิธริล”
