วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ - ตอนที่ 49 มันเป็นความเสี่ยงของเธอเพียงคนเดียวนะ

เวทสีดำนั้นมีเวทที่เรียกว่าจิตวิญญาณแห่งคนตายอยู่ มันสามารถเรียกคนที่ตายไปแล้วกลับมาได้ แต่ที่ผมใช้ไม่ได้เนื่องจากผมไม่ได้ขอให้พ่อสอนให้

บางทีโครงกระดูกด้านหน้าผมคงจะถูกสร้างขึ้นมาโดยใครสักคนในสถาบันแห่งนี้

“มันแย่จริงๆนะ…ที่จู่ๆก็มาตัวหัวเลดี้ออกแบบนี้น่ะ…ฉันหมายถึงว่า มันเร็วมากจนฉันคิดว่านายไม่ใช่นักเวทเลย…” (โครงกระดูก)

ในขณะที่พูดโครงกระดูกก็เอาหัวกระโหลกไปต่อกับคอ

หัวกระโหลกถูกขยับไปมาจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งและเกิดเสียง *กึกกักกึกกัก* ดังขึ้น

ดูเหมือนว่ามันจะเข้าที่แล้ว

“เลดี้งั้นเหรอ?” (อาเรล)

“ไม่ว่านายจะมองยังไง ฉันก็เป็นผู้หญิงอย่างแน่นอน!” (โครงกระดูก)

ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็ไม่พบใครเลยมีแต่โครงกระดูกอยู่เพียงตัวเดี่ยว

“แต่ว่ามันน่าแปลกนะ ถ้างั้นเสียงมาจากทางไหนกัน?” (อาเรล)

แน่นอนว่าโครงกระดูกนั้นไม่มีเส้นเสียง

ผมจ้องไปที่โครงกระดูกอย่างจริงจัง

จากนั้นโครงกระดูกก็ขยับตัวและตัวสั่น

“ไม่นะ~…..มันน่าอายมากเลย ที่นายจ้องมองฉันขนาดนั้น!? ค-คราวนี้ขาของฉันถูกตัด…ขาทั้งสองข้างถูกตัด!? นายกำลังจะทำอะไรน่ะ?” (โครงกระดูก)

“การเคลื่อนไหวของเธอมันน่ารำคาญก็แค่นั้นเอง” (อาเรล)

โครงกระดูกต่อขาเข้าด้วยกันและก็ยืนขึ้น

“…นายนั้นมีใบหน้าที่น่ารักนะ และดูค่อนข้างไม่ยอมแพ้ด้วย…ฟุฟุฟุ นั่นอาจจะเป็นข้อดีของ กริ๊ดดดด~!” (โครงกระดูก)

คราวนี้ผมพยายามทำให้หัวกระโหลกแตกออกเป็นสองส่วนในแนวตั้ง

“เดี๋ยวก่อน~ จะทำอะไรน่ะ!? นายมีความแค้นอะไรกับฉันงั้นเหรอ!” (โครงกระดูก)

“หืม ยังสามารถพูดในสภาพแบบนั้นได้งั้นเหรอ? น่าสนใจจริงๆ” (อาเรล)

“นายไม่ควรจะทดลองกับโครงกระดูกที่ไม่เคยพบมาก่อนนะ!?” (โครงกระดูก)

โครงกระดูกถือกระโหลกศีรษะที่แตกร้าวทั้งสองข้างและตะโกนออกมา

รอยตัดนั้นหายไปจนหมดโดยใช้เวลาไม่นาน

“บางทีมันอาจจะเป็นบางสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวอย่าง <พรคุ้มกันศักดิ์สิทธิ์> ก็ได้?…แต่ว่ามันจะเป็นยังไงนะ ถ้าหากทำให้กระดูกบางส่วนหายไป?” (อาเรล)

“ได้โปรดหยุดได้แล้ว!” (โครงกระดูก)

อุ๊ฟ

ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำแบบนั้นนี่หน่า

“ผมได้ยินมาว่าที่นี่คือสำนักงานของสถาบันสีดำน่ะ” (อาเรล)

“…ช-ใช่แล้ว ฉันคือราทาเลีย ตามที่นายเห็นฉันเป็นเสมียนที่สวยงามยังไงล่ะ” (โครงกระดูก)

บางทีโครงกระดูกนี่คงจะไม่เคยมองตัวเองในกระจกเลยสินะ?

“มีเสมียนคนอื่นอีกไหม?” (อาเรล)

“น่าเสียดาย แต่ว่าที่นี่มีฉันแค่คนเดียว เพราะว่าที่สถาบันนี้มันนักเรียนและอาจารย์เพียงไม่กี่คนน่ะ อย่างไรก็ตาม มีบางครั้งที่งานของฉันนั้นเร่งด่วนมาก แต่ฉันก็สามารถทำมันทั้งหมดได้ด้วยตัวคนเดียวยังไงล่ะ” (ราทาเลีย)

“อย่างไรก็ตาม อาคารและอุปกรณ์ของสถาบันแห่งนี้มันพังหมดแล้วนะ” (อาเรล)

“มันช่วยไม่ได้นิ เพราะพวกเราไม่ค่อยมีเงินน่ะ” (ราทาเลีย)

“เธอไม่ได้ทำความสะอาดมันด้วยซ้ำ?” (อาเรล)

“ผู้หญิงที่อ่อนแอแบบฉัน ไม่สามารถทำงานหนักแบบนั้นได้หรอก” (ราทาเลีย)

ไม่ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงหรือไม่ก็ตาม แต่ที่แน่ๆคือเธอนั้นไร้พลัง

ไม่มีแม้แต่กล้ามเนื้อ มีแต่กระดูกเท่านั้น

ดูเหมือนว่าเธอจะถูกบังคับให้เป็นอาจารย์ใหญ่ของสถาบันแห่งนี่อยู่อย่างแน่นอน

บางทีน่าจะเป็นเพราะไม่มีเงินในการจ้างคน

“นายจ้างของฉันนั้นแย่จริงๆเลย! ใช้งานโครงกระดูกอย่างหนัก! เงินเดือนก็ต่ำ! และยังไม่มีโบนัสให้ด้วย!” (ราทาเลีย)

ผมค่อนข้างแปลกใจที่เธอได้รับเงินเดือนอย่างถูกต้อง

“อา~ ที่จริงแล้วไม่มีใครอยากมาร่วมงานที่นี่กันหรอก? ปิ้งปิ้ง….หนุ่มหล่อที่จะตกหลุมรักคนอย่างฉัน…ปิ้งปิ้ง…..ถ้าเขาเป็นสายเอสักเล็กน้อย บางทีฉันอาจจะชอบมันก็ได้….ปิ้งปิ้ง” 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ราทาเลียนั้นได้พูดเกี่ยวกับความปรารถนาของเธอออกมา โดยที่เธอจ้องมองมาที่ผมหลายครั้ง แต่ว่าเธอนั้นเป็นโครงกระดูก ดังนั้นเนื้อคู่ของเธอก็น่าจะต้องเป็นโครงกระดูกเหมือนกัน

บางทีมันอาจจะเป็นโครงกระดูกที่หล่อ แต่ว่ามันจะเป็นแบบไหนกันนะ?

ผมรู้สึกสงสัย แต่ว่าผมไม่ได้สนใจเกี่ยวกับมัน ดังนั้นผมจึงถามเธอเกี่ยวกับการสอบเข้าแทน

“ที่นี่ไม่มีการสอบหรอก?” (ราทาเลีย)

“ห๊ะ? ที่นี่ไม่รับสมัครนักเรียนงั้นเหรอ?” (อาเรล)

“ที่นี่ไม่มีการรับสมัครหรอก แต่เราก็ไม่ได้จำกัดการรับนักเรียนเช่นกัน” (ราทาเลีย)

ราทาเลียบอกว่าสถาบันแห่งนี้ไม่มีการสอบเข้า ใครอยากจะเข้าก็สามารถเข้าได้เลย

“มีเด็กเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ต้องการเรียนรู้เวทสีดำตั้งแต่เรก แต่ว่าผมนั้นต้องการเข้าเรียนที่นี่ด้วย” (อาเรล)

ถึงผมจะเคยได้ยินมา แต่เห็นได้ชัดเลยว่าเวทสีดำนั้นไม่เป็นที่นิยมเลย

“นอกจากนี้นักเรียนที่อยากจะเข้าที่นี่ มักจะวิ่งหนีเมื่อเห็นฉัน…จริงๆแล้วฉันเสียใจกับเรื่องนี้มากเลยนะ” (ราทาเลีย)

“นั่นน่าจะเป็นเพราะเธอห้อยหัวลงมาจากเพดานมากกว่านะ” (อาเรล)

ถ้าหากว่าจะหนีไปเพราะเรื่องแค่นี้ เธอคงจะไม่สามารถเรียนที่สถาบันนี้ได้หรอก

“ยังไงก็ตามถ้าหากเธออยากจะเข้าที่นี่ ฉันก็ยินดีต้อนรับ” (ราทาเลีย)

ดูเหมือนว่าจะไม่มีขั้นตอนอะไรเลย

มันค่อนข้างดีเลย

พวกเขาไม่มีแม้แต่การบรรยายด้วยซ้ำ

“ฉันลืมบอกไปอย่าง ว่าเธอสามารถใช้สิ่งอำนวยความสะดวกในสถาบันแห่งนี้ได้อย่างอิสระ แม้ว่ามันจะพังแล้ว แต่มันก็มีของที่มีคุณค่ามากมายอยู่ในหอสมุดมนตร์ดำ และก็ได้โปรดระวังไว้ด้วย บางทีเธออาจจะถูกสาปหรืออาจจะถูกส่งไปต่างโลกได้ แน่นอนว่าถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้น มันเป็นความเสี่ยงของเธอเพียงคนเดียวนะ”

มีจุดอันตรายอื่นๆอีกมากมายในสถาบันแห่งนี้

บางทีฉันก็พบกับศพของนักเรียนในแบบแปลกๆ

“อีกอย่างนะ ผมได้ยินเสียงในห้องน้ำ ระหว่างทางมาที่นี่ด้วย นั่นคือ?” (อาเรล)

ตอนแรกผมคิดจะเข้าไปในห้องน้ำ แต่ก็หยุดเพราะรู้สึกไม่ดี

“เมรี่จังในห้องน้ำ เพื่อนของฉันเอง แต่ว่าเธอไม่ต้องกังวลไปหรอก เด็กคนนั้นเป็นผีที่ดี บางทีเธอก็เล่นซุกซน ซึ่งฉันก็รับมันไม่ได้” (ราทาเลีย)

อืม

ถ้าหากผมเรียนรู้เวทมนตร์ของเนโคแมนเซอร์ ผมจะชำระมันก่อนเลย

เพราะว่าการใช้ห้องน้ำนอกสถาบันนั้นเป็นเรื่องยาก

“เธอสามารถใช้ห้องน้ำพิเศษได้นะ ถ้าหากว่าเธอต้องการ ดูสิ เธอเห็นมันตรงนั้นใช่ไหม?” (ราทาเลีย)

เมื่อมองไปยังทิศทางที่ราทาเลียชี้ไป ผมเห็นอาคารเก่าแก่ที่ดูเหมือนบ้านผีสิง

….ดูเหมือนว่ามันคงจะดีกว่า ถ้าผมจะไปใช้หอพักที่สถาบันอื่นแทน