วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ - ตอนที่ 53 ฉันเคยเห็นมันค่ะ
ภาค 2 Chapter 18 : ฉันเคยเห็นมันค่ะ
มุมมองของคอลเล็ต
ฉันเคยเห็นมันค่ะ
เมื่อวานนี้ตอนเวลาเที่ยงคืน
ฉันตื่นขึ้นมาเพื่อไปเข้าห้องน้ำ
ซึ่งตอนนี้ฉันพักอยู่ที่หอพักของสถาบันสีเขียว
ที่สถาบันสีเขียวนั้นได้มีการสร้างอาคารเรียนใหม่ขึ้นมา แต่หอพักที่ฉันอยู่นั้นค่อนข้างเก่าและเงียบ แม้จะเป็นตอนกลางวันก็ตาม
โดยเฉพาะห้องน้ำที่น่ากลัวอย่างมาก แม้แต่ตอนกลางวัน ฉันก็ยังลังเลที่จะไปเข้าเลย
ดังนั้นฉันจึงใช้ห้องน้ำในอาคารเรียนอยู่เสมอ
แต่ว่าฉันไม่สามารถไปอาคารเรียนในตอนดึกได้
ฉันก็เลยตัดสินใจใช้ห้องน้ำในหอพักแทน
แม้แต่ทางเดินระหว่างทางก็มีบรรยากาศแปลกๆ ที่เหมือนว่าจะมีอะไรโผล่ออกมา
ขณะที่ฉันกำลังอธิฐานอยู่ในใจว่า ขออย่างให้มีอะไรโผล่ออกมา…
ฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนกำลังหัวเราะเยาะฉัน
ทันใดหน้าต่างในทางเดินก็เริ่มสั่น
กริ๊ดด~ ฉันกรีดร้องออกมาสุดเสียง จนด้านล่างของฉันเกือบจะเปียก
แต่ฉันอดทนกับมันได้
ในฐานะของผู้หญิงแล้ว ฉันต้องหลีกเลี่ยงไม่ให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นมา
แน่นอนว่ามันเป็นแค่ลม
ฉันบอกกับตัวเองแบบนั้น
และเมื่อฉันหันออกไปมองที่นอกหน้าต่าง—-
ฉันก็ได้เห็นมันเข้า
มันเป็นเงาดำที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า ท่ามกลางแสงจันทร์…
“กริ๊ดดดดดด~!” (คอลเล็ต)
ฉันจำช่วงเวลานั้นได้ ฉันกรีดร้องออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ และหมอบลงไปที่จุดนั้น
และฉันได้ยินเสียงหัวเราะเยาะดังออกมา ในขณะที่ฉันกำลังเอามือกุมหัวอยู่
“หา~ คอลเล็ตเธออายุขนาดนี้แล้ว ยังกลัวผีอยู่อีกงั้นเหรอ” (ไคท์)
ฉันเงยหน้าขึ้น และมองไปที่เพื่อนสมัยเด็กของฉันไคท์คุง ที่กล่าวหาฉันด้วยใบหน้าที่เหมือนรำคาญ
“ฉันก็ไม่ได้รำคาญที่ถูกเรียกแบบนั้น แต่ทำไมฉันถึงต้องออกไปข้างนอกกับเธอตอนดึกด้วยล่ะ?” (ไคท์)
“ก-ก็เพราะว่า…ฉันไปขอให้คูฟาจังช่วยก่อนแล้ว แต่เธอก็บอกว่า เธอน่าจะไปขอให้ไคท์คุงช่วยดีกว่านะ…” (คอลเล็ต)
ตอนที่ฉันเล่าให้คูฟาจัง ซึ่งเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉันอีกคนฟัง เธอก็ดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อยและก็ตะโกนออกมา
“น-นั้นก็เพราะว่าการมีผู้ชายไปด้วย มันต้องดีกว่าอยู่แล้ว” (คูฟา)
“นั่นแหละคือที่ฉันจะพูด เธอก็แค่กลัวผีไม่ใช่เหรอ” (ไคท์)
“หา? ไม่ นั่นมันไม่จริงเลย! จริงๆแล้วนายก็กลัวเหมือนกันใช่ไหมล่ะ? เมื่อพูดถึงเรื่องตอนเด็กแล้ว เมื่อก่อนนายก็ไม่สามารถไปห้องน้ำคนเดียวได้เหมือนกันนิ” (คูฟา)
“อ-อย่าเอาเรื่องเก่าๆมาพูดสิ! ตอนนี้ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ!” (ไคท์)
หลังจากนั้นไคท์คุงและคูฟาจังก็เริ่มโต้เถียงกัน
สองคนนี้เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว…
ทั้งสองคนนั้นจะทะเลาะกันตลอดเวลา และฉันก็จะเป็นคนที่คอยห้ามพวกเขา
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะชอบทะเลาะกันก็ตาม แต่พวกเขาก็ไม่เคยโกรธกันเลย จริงๆแล้ว พวกเขาอาจจะสนิทกันมากก็ได้
ยิ่งไปกว่านั้น
ในคืนนี้ ฉันได้ขอให้พวกเขาทั้งสองคนมาที่ห้องของฉัน
หลังจากผ่านคืนนั้นมา ฉันไม่สามารถนอนหลับได้เลย แม้ว่าจะพยายามแล้วก็ตาม…
“เธอไม่ได้คิดไปเองใช้ไหม? บางทีมันอาจจะเป็นแค่ความฝัน เพราะว่าผีมันไม่ใช่สิ่งที่จะพบเจอได้ง่ายๆเลยนะ” (ไคท์)
“ฉ-ฉันมั่นใจว่าฉันเห็นมันแน่นอน! แค่นั้นก็ชัดเจนแล้ว” (คอลเล็ต)
“ฟู่วว~ แล้วถ้ามันเป็นเรื่องจริง นายจะทำยังไงล่ะ?” (คูฟา)
“…ฉ-ฉันจะจัดการมันเอง!” (ไคท์)
“นี่~ คอลเล็ต เธอสามารถเอาชนะผีได้งั้นเหรอ?” (คูฟา)
“ฉ-ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน…” (คอลเล็ต)
บางทีเธออาจจะต้องไปขอความช่วยเหลือจากผู้เชี่ยวชาญ
ในกรณีนี้ ฉันได้ยินมาว่ามีผู้ใช้เวทสีดำอย่างเนโครแมนเซอร์ ที่สามารถจัดการกับมันได้ ดังนั้นเราน่าจะไปที่สถาบันสีดำดีกว่านะ
“อย่างแรกเลย เรื่องนี้มันเกิดขึ้นมาในหอพัก เราควรไปแจ้งทางหอพักไม่ดีกว่าเหรอ?” (ไคท์)
“…ฉ-ฉันอายน่ะ ถ้าเกิดว่ามันเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดขึ้นมาล่ะ…” (คอลเล็ต)
“ฉันเดาว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะ” (คูฟา)
ฉันเพิ่งเข้ามาที่นี่ไม่นาน ดังนั้นฉันก็เลยไม่กล้าไปขอให้เพื่อนคนอื่นมาช่วยเรื่องนี้ได้
…ส่วนหนึ่งนั้นก็เป็นเพราะฉันขี้อายมากๆ
ดังนั้น จึงมีแค่เพื่อนสมัยเด็กของฉันเท่านั้น ที่สามารถพึ่งพาได้
“ว่าแต่ ในห้องน้ำตอนนั้นทุกอย่างโอเคไหม?” (ไคท์)
“…ตอนนี้! มันยังเร็วเกินไป เรามาดูรอบๆกันก่อนดีกว่า!” (คูฟา)
“ท-ที่นี่ให้บรรยากาศเหมือนจะมีอะไรจะโผล่ออกมาจริงๆ…” (คูฟา)
คูฟาจังพูดออกมาเบาๆตอนอยู่ในทางเดินที่มืดสลัว
ดูเหมือนเสียงของเธอจะสั่นเล็กน้อยด้วย
ตอนนี้นักเรียนในหอพักส่วนใหญ่หลับกันหมดแล้ว ดังนั้นจึงแทบจะไม่มีเสียงรบกวนเลย
เสียงฝีเท้าของพวกเราดังก้องไปทั่ว
“มันน่ากลัวใช่ไหมล่ะ? ฉันไม่สามารถไปห้องน้ำคนเดียวในตอนกลางคืนได้เลย” (คอลเล็ต)
ฉันพูดออกมาในขณะที่ซ่อนตัวอยู่หลังคูฟาจัง
ฉันอยากจะให้มีห้องน้ำในห้องพักจังเลย
“ม-ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอกน่า” (ไคท์)
แต่ดูเหมือนว่าไคท์คุงนั้นพยายามจะเดินตามหลังพวกเราเล็กน้อย
ดูท่าว่าเขาจะแข็งแกร่งมาก หลังจากนั้นแก้มของฉันก็กระตุก
พวกเรายังคงเดินไปข้างหน้า ภายในโถงทางเดิน
แต่ว่ามันช้าเหมือนเต่าเดินเลย
ในที่สุดพวกเราก็มาถึงจุดที่เกิดเรื่องเมื่อวาน
“ไม่เห็นมีอะไรเลย” (ไคท์)
ไคท์พูดออกมาขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง
หรืออาจจะเป็นเพราะเรามาไวกว่าเมื่อวาน ตอนนี้ด้านนอกหน้าต่างจึงมีแต่ความมืดมิด
“ฉ-ฉันคิดว่า มันต้องเป็นเรื่องที่เธอคิดไปเองอย่างแน่นอน” (คูฟา)
คูฟาจังพูดออกมาด้วยสีหน้าที่บอกว่า เธออยากจะกลับแล้ว และในตอนนั้นเอง
กึกกักกึกกักกึกกัก!
ทันใดนั้นหน้าต่างก็เริ่มส่งเสียงดังออกมา
ใช่แล้ว มันเป็นปรากฏการณ์ที่เหมือนกับเมื่อวานนี้เลย
“ม-มันเป็นแค่ลมน่ะ!” (ไคท์)
ไคท์หันกลับมา และพูดออกมาด้วยเสียงที่สั่น แต่ในวินาทีถัดมา….พวกเราก็เห็นมัน
มีเงาลึกลับลอยอยู่ในความมืด
“มันออกมาแล้วววววว~!”
ฉันตะโกนออกมา
เสียงนั้นดังก้องอยู่ในทางเดินแคบๆ
ดูเหมือนมันจะตอบสนองต่อเสียงเมื่อกี้?
เงาดำนั้นเข้ามาใกล้พวกเราอย่างช้าๆ
“ม-ม-มันกำลังมาทางนี้!” (ไคท์)
“ฉ-ฉ-ฉันรู้แล้ว! โจมตี โจมตีมันเลย!” (คูฟา)
“ล-ล-ลุย-ลุยเลย….” (คอลเล็ต)
“จ-ใจเย็นก่อน!” (ไคท์)
พวกเรานั้นตื่นตระหนก และพยายามปล่อยเวทโจมตีใส่ผีที่เข้ามาใกล้
ในตอนนั้นเองฉันก็ได้ยินเสียงดังออกมาจากผี
“หืม? พวกนายมาทำอะไรกันที่นี่น่ะ?”
ค-คุณอาเรล!?
