วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ - ตอนที่ 56 รู้สึกดีใจกว่านี้ไม่ได้เหรอ

มีคนเคยบอกเอาไว้ว่าการสอบเลื่อนชั้นนั้นมีทั้งการสอบข้อเขียนและสอบปฏิบัติ

คะแนนเต็มในแต่ละเรื่องคือ 100 คะแนน ตะแนนรวมทั้งหมดคือ 200 คะแนน

ถ้าหากได้คะแนนรวมมากกว่า 160 คะแนน ก็จะสอบผ่าน

อันดับแรกเลยนั้นจะเป็นการสอบข้อเขียน

“เริ่มการสอบได้”

เมื่อเห็นสัญญาณจากผู้คุมสอบผมจึงดูภาพรวมของข้อสอบอย่างรวดเร็ว

หืม… ผมได้ยินมาว่าข้อสอบนั้นจะรวมบทเรียนของชั้นปีที่หนึ่งและชั้นปีที่สองเข้าด้วยกัน แต่…ดูเหมือนมันจะไม่ได้ยากขนาดนั้น

เวลาในการสอบนั้นคือหนึ่งชั่วโมง

จากที่ดู ถ้าข้อสอบมีประมาณนี้ สำหรับผมน่าจะใช้เวลาในการแก้โจทย์ทั้งหมดประมาณสิบนาที

ในบางกรณีผมจะรวบรวมบุคลิกทั้งหมดให้เป็นหนึ่งเดียวกัน แต่ถ้าแค่นี้บุคลิกหลักอย่างเดียวก็น่าจะพอแล้ว

ผมได้กรอกข้อมูลลงในช่องคำตอบทั้งหมดภายในเวลาสิบนาที

การตรวจสอบนั้นไม่จำเป็น

เป็นไปตามที่คาดเลย ไม่มีคำถามที่ผิดปกติ

เมื่อผมว่าง ผมจึงตัดสินใจจิตนาการถึงการฝึก

ในหัวของผม ผมจิตนาการให้บุคลิกทั้งสองของผมต่อสู้กันเอง

มันเป็นการฝึกที่ดีที่จะได้ใช้เวทมนตร์ที่แตกต่างกัน และมันน่าสนใจมากที่จะให้หนึ่งในนั้นเป็นนักดาบ

เพราะมันเป็นโลกแห่งจิตนาการ ผมจึงสามารถจิตนาการให้ตัวเองเป็นมอนสเตอร์ได้

อย่างไรก็ตาม ยังคงมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่พยายามแก้ปัญหาอย่างสิ้นหวังอยู่ข้างๆผม

เด็กผู้ชายที่บอกว่าอยากจะสอบเลื่อนชั้นด้วย เขาก็คือรอยซ์

บัคคัสดูเหมือนจะกังวลเล็กน้อย แต่เขาก็พูดว่า “…บางทีมันอาจจะคุ้มค่า ที่จะทำให้เขาได้ลิ้มรสถึงความพ่ายแพ้…” และอนุมัติให้เขาเข้าร่วมการทดสอบด้วย

“…อ๊ากก นี่มันปัญหาบ้าอะไรเนี่ย…” (รอยซ์)

ดูเหมือนเขาพยายามดิ้นรนอย่างมากเลย

ในที่สุดการสอบก็จบลง และการให้คะแนนก็เสร็จสิ้นหลังจากนั้นไม่นาน

เพราะมีคนสอบแค่สองคน อาจารย์บัคคัสจึงตรวจคำตอบและให้คะแนนเสร็จภายในเวลาประมาณ 30 นาที

“รอยซ์ ฉันจะคืนกระดาษคำตอบให้เธอก่อน” (บัคคัส)

รอยซ์รับกระดาษคำตอบคืน แต่สีหน้าของเขานั้นมีแต่ความหงุดหงิด

“62 คะแนน…” (รอยซ์)

“เธอไม่จำเป็นต้องมองโลกแง่ร้ายขนาดนั้นก็ได้ ด้วยคะแนนแค่นี้มันก็มากเพียงพอสำหรับเธอที่อยู่ในชั้นปีที่หนึ่งแล้ว แต่เดิมแล้วนี่เป็นข้อสอบปลายภาคของนักเรียนชั้นปีที่สองน่ะ”(บัคคัส)

บัคคัสปลอบใจเขา

“มันยังมีความเป็นไปได้ที่เธอจะสอบผ่าน แต่เธอจะต้องสอบภาคปฏิบัติให้ได้หนึ่งร้อยคะแนนเต็ม”

เนื่องจากคะแนนรวมในการสอบผ่านคือหนึ่งร้อยหกสิบคะแนน ถ้าสอบภาคปฏิบัติได้หนึ่งร้อยคะแนนเต็ม คะแนนรวมมันจะเป็นหนึ่งร้อยหกสิบสองคะแนน

ในกรณีของเขา ผมคิดว่าเขาน่าจะสอบภาคปฏิบัติได้ดีมากกว่า แต่ว่ามันก็ขึ้นอยู่กับเนื้อหาของการสอบด้วย

“ต่อไปก็อาเรล… ฉันคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าเธอจะทำได้ แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะทำได้ถึงขนาดนี้…” (บัคคัส)

เมื่อผมได้รับกระดาษคำตอบกลับมา ที่คำถามทุกข้อนั้นมีเครื่องหมายวงกลมวงเอาไว้อยู่

ดูเหมือนจะได้คะแนนเต็มนะ

“มันง่ายมาก” (อาเรล)

“นักเรียนชั้นปีที่สองบางคนยังมีปัญหาในการแก้โจทย์เหล่านี้เลยนะ…” (บัคคัส)

เมื่อรอยซ์เห็นคะแนนของผม เขาก็เริ่มหงุดหงิดมากขึ้น

“อ-อย่าเพิ่งคิดว่านายจะสามารถเอาชนะฉันได้นะ!” (รอยซ์)

“ผมไม่ได้คิดจะแข่งขันด้วยตั้งแต่แรกอยู่แล้วนะ?” (อาเรล)

“…น-นั่นแหละเป็นเหตุผลที่ทำไมฉันถึงยังอดทนอยู่! ถ้าหากเป็นข้อสอบปฏิบัติล่ะก็ ฉันไม่มีทางแพ้แน่!” (รอยซ์) 

“ถ้าหากเป็นเช่นนั้น ก็ไม่เห็นต้องรีบตัดสินผลการสอบเลย?” (อาเรล)

“ม-มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่! ฉันคือชายที่จะเป็นจักรพรรดิ์เวทมนตร์ในอนาคต! ไม่มีทางที่ฉันคนนี้จะแพ้ได้!” (รอยซ์)

…ช่างเป็นคนที่เจ้าปัญหาจริงๆ

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะมีความภาคภูมิใจในความแข็งแกร่งของตัวเองมากเกินไป แต่จิตวิญญาณในการแข่งขันนั้นก็ช่วยในการผลักดันเขา

ถ้าหากนายต้องการเห็นผมเป็นคู่แข่งล่ะก็ เชิญทำตามที่นายต้องการเลย

หลังจากนั้นเราก็เปลี่ยนมาสอบภาคปฏิบัติ

ผมและรอยซ์ถูกพามาที่สนามฝึกซ้อม

“มันมีรูปร่างแปลกๆ โดยมีพื้นที่ที่สามารถวิ่งได้ประมาณ 200 เมตร” (บัคคัส)

มันเป็นพื้นที่สี่เหลี่ยมที่ยาวและแคบ              

และมีอะไรบางอย่างอยู่ข้างในนั้น

แต่ละด้านถูกล้อมด้วยกำแพงที่หนา หรือจะบอกว่ามันเป็นโพรงที่ไม่มีด้านบนก็ได้

อย่างไรก็ตามมีเพียงด้านเดียวของผนังเท่านั้น ที่มีสิ่งที่คล้ายโครงเหล็กอยู่ ซึ่งมีรูปร่างเหมือนกรง

“ใครจะเป็นผู้ที่ท้าชิงคนแรก??” (บัคคัส)

“ผ-ผมขอไปก่อนครับ!” (รอยซ์)

รอยซ์นั้นต้องการจะเป็นผู้ที่สอบคนแรก

มีบันไดแขวนห้อย และเขาก็ลงไปทางนั้น

“เริ่มการสอบภาคปฏิบัติได้” (บัคคัส)

หลังจากนั้นไม่นานกรงเหล็กก็ถูกเปิดออก

มีอะไรบางอย่างปรากฏออกมาจากด้านในนั้น

“มิ-มิโนทอร์!?” (รอยซ์)

มิโนทอร์นั้นเป็นมอนสเตอร์ที่มีหัวเป็นวัว

บางทีมันอาจจะหิว เมื่อมันสังเกตเห็นรอยซ์มันก็เริ่มวิ่งไปข้างหน้า

เข้าใจล่ะ

ข้อสอบเป็นแบบนี้เอง?

“รอยซ์เธอต้องเอาชนะมันด้วยเวทมนตร์ ก่อนที่มันจะมาถึงตัว” (บัคคัส)

“ค-ค-ค-ครับ!” (รอยซ์)

“อย่างไรก็ตาม ถ้าหากไม่สามารถเอาชนะมิโนทอร์ได้ เธอจะโดนมิโนทอร์พุ่งชนนะ” (บัคคัส)

“ห๊ะ-…ม-ไม่ ฉันต้องเอาชนะมันได้อย่างแน่นอน ฉันจะไม่แพ้มัน! ฉันจะเผามันให้หมดด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวเลย! <ระเบิดทำลายล้าง>!” (รอยซ์)

รอยซ์ได้เปิดใช้งานเวทมตร์ที่ใช้ในตอนที่สอบเข้า

ถึงแม้ว่าเปลวไฟมันจะไม่ฉูดฉาดเหมือนตอนนั้นก็ตาม แต่พลังงานนั้นถูกอัดรวมกัน ทำให้มันเป็นการโจมตีที่มีพลังในการสังหารสูงกว่าเดิม

ผมมั่นใจว่าเขาได้ปรับปรุงสมการเวทของตัวเขาเอง เหมือนกับที่ผมทำในตอนนั้น

นี่น่าเป็นผลจากการเรียนรู้สมการเวทมนตร์

“อะไรน่ะ!?” (รอยซ์)

นั่นเป็นเพราะว่า คราวนี้คู่ต่อสู้กำลังเคลื่อนไหวอยู่

ระเบิดทำลายล้าง นั้นเป็นเวทมนตร์ที่ต้องกำหนดตำแหน่งก่อน และสร้างเปลวไฟให้ปะทุขึ้นที่ตำแหน่งนั้น

ในตอนที่สอบเข้านั้นมันได้ผลดี เพราะว่าเป้าหมายไม่ได้เคลื่อนไหว แต่ว่ามันจะยากมาก ถ้าหากต้องกำหนดตำแหน่งในขณะที่เป้าหมายเคลื่อนที่อยู่ตลอดเวลา

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีแรกกดดันจากมอนสเตอร์ที่เข้ามาใกล้อีก

“ระ-<ระเบิดทำล้ายล้าง>!<ระเบิดทำล้ายล้าง>!<ระเบิดทำล้ายล้าง>!!” (รอยซ์)

รอยซ์นั้นเร่งที่จะปล่อยเวทมนตร์ออกมา แต่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงการเป่าลมร้อนใส่หลังมิโนทอร์

“มอออออ!”

“เหวอออ~!” (รอยซ์)

ในที่สุดมิโนทอร์ก็เข้าใกล้รอยซ์ได้โดยเหลือระยะอีกเพียงไม่กี่เมตร และมันก็รีบวิ่งให้เร็วขึ้นอีก

รอยซ์นั้น…เหมือนตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง แต่ทันใดนั้นพื้นดินตรงเท้าของมิโนทอร์ก็หายไป

“มอออออ!?”

ดูเหมือนว่าจะมีการเตรียมหลุมพรางเอาไว้ เป็นมาตราการด้านความปลอดภัย

ผมรับรู้ถึงมันได้

พื้นดินตรงนั้นแตกต่างจากตรงอื่นอย่างเห็นได้ชัดเลย

อย่างไรก็ตาม รอยซ์ที่ดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตเห็นมัน ก็สะดุดล้มลงไปข้างหลังจนก้นกระแทกกับพื้น

บัคคัสพูดออกมาอย่างไร้ความปราณี

“รอยซ์สอบปฏิบัติของเธอได้ 40 คะแนน คะแนนรวมเป็น 102 คะแนน” (บัคคัส)

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่สามารถเอาชนะมันได้ แต่เธอก็จะได้รับคะแนน