วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ - ตอนที่ 7 ผมไม่ได้พูดเล่นนะท่านผู้เฒ่า
กึกกัก กึกกัก กึกกัก เสียงรถม้าวิ่งบนถนนที่ปูด้วยหิน ทำให้เกิดเสียงกระทบกันเรื่อยๆ
ผมหันไปถามชายแก่
“อีกไกลแค่ไหนกว่าเราจะถึงเมืองแห่งดาบ”
“น่าจะต้องผ่านอีกสามเมือง ถ้ายังราบรื่นแบบนี้ เราน่าจะไปถึงในวันพรุ่งนี้”
ชายแก่ตอบคำถามด้วยท่าทีสบายๆ
สองวัน?
เดินทางมาหนึ่งสัปดาห์กว่าๆแล้ว ในที่สุดก็จะถึงแล้ว
ผ่านมาห้าปีแล้วสินะ นับตั้งแต่วันนั้น
ตอนนี้ผมอายุ 15 แล้ว
ตอนวันเกิดอายุครบ 15 ปี ผมบอกกับพ่อแม่ว่าผมจะออกจากบ้าน
ทั้งคู่ไม่ได้คัดค้านอะไร
พวกเค้ารักผมมากจริงๆ
และตอนนี้ผมกำลังมุ่งหน้าไปยังเบลสเกีย เมืองที่ขนานนามว่า “เมืองแห่งดาบ”
ผมอยากจะไปที่เมืองนั้นมานานแล้ว
ในเบลสเกียนั้น ผู้คนจากทั่วทุกมุมโลกที่อุทิศให้กับการต่อสู้จะมารวมตัวกัน
พวกเขาทำงานอย่างหนักเพื่อให้ไปให้ถึงจุดสูงสุด
แม่เคยอาศัยอยู่ที่เมืองนี้มากก่อน และมักจะเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเมืองนี้ให้ผมฟังตั้งแต่ยังเด็ก
“จะไปทำอะไรที่เมืองแห่งดาบเหรอ ไอ้น้องชาย?”
“ผมได้ยินชายหนุ่มอายุยี่สิบพูดขึ้น”
“นายด้วย”
“เพราะมันเป็นสถานที่ในฝันของเหล่านักดาบนะสิ ถึงแม้ว่าจะมีหลายคนยอมแพ้เพราะระดับมันสูงเกินไปก็ตาม ขนาดนักดาบที่อาศัยอยู่ข้างบ้านฉันยังหนีออกมาภายในครึ่งปีเลย”
ชายคนนั้นยิ้มมุมปากและมองมาที่ผม
“คิคิคิ นายจะอยู่ได้นานแค่ไหนกันนะ ไอ้น้องชาย”
จู่ๆก็มีผู้หญิงที่อายุใกล้เคียงกับชายหนุ่มพูดขึ้นมา
“ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากจะไปที่เมืองแห่งดาบนะ”
ชายคนนั้นทำเสียงขึ้นจมูก
“ฮึ การแกว่งดาบมันไม่ใช่ของสำหรับผู้หญิง”
“ตายจริง ความคิดแบบนั้นมันไม่โบราณไปหน่อยเหรอ นายมาจากหลังเขาหรือไง?”
“เธอว่ายังไงนะ~?”
“ที่สำคัญมันคืออาชีพต่างหาก เพศนะมันไม่สำคัญหรอก”
“อา~ งั้นเธอได้อาชีพอะไรล่ะ?”
คงไม่ใช่อาชีพเริ่มต้นแบบนักดาบหรอกใช่ไหม?”
“แน่นอน นี่คืออาชีพระดับสูงนายก็รู้ ฉันเป็นนักดาบคู่ มันเป็นอาชีพที่มีพลังโจมตีมากที่สุดในหมู่อาชีพระดับสูงแล้ว”
เมื่อเทียบอาชีพพื้นฐานแล้ว อาชีพระดับสูงมีหลายประเภทมากกว่า
มีคนเคยบอกไว้ว่าอาชีพระดับสูงหรือสกิลที่มี มันถูกตัดสินโดยธรรมชาติ และประสบการณ์ของคนคนนั้น
และแน่นอนว่ามันมีอันที่ได้รับความนิยมและไม่ได้รับความนิยม
“ชิ”
ผู้ชายคนนั้นดูไม่สบอารมณ์
ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นกำลังหัวเราะด้วยชัยชนะ
“แล้วนายล่ะ?”
“…ฉันเป็นกลาดิเอเตอร์”
“อะไรวะนั่น นั่นมันไม่ใช่อาชีพระดับสูงทั่วไปเลยนะ”
“ก็ฉันเกลียดที่อยู่ในระดับกับผู้หญิงเว้ย”
“ไอ้หมอนี่… ถ้าจะพูดถึงอาชีพระดับสูงก็น่าจะเป็นจักรพรรดิ์ดาบ หรือไม่ก็เจ้าหญิงแห่งดาบ และก็สำหรับอาชีพระดับสูงกว่านั้นกว่านั้นมีแค่คนเดียว”
พวกเขาทั้งคู่หันมองมาที่ผม
“ไอ้น้องชาย แล้วนายล่ะ?”
“แล้วเธอล่ะ?”
ผมตอบคำถามของพวกเค้าทั้งสองคน
“ผมไร้อาชีพ”
ทั้งคู่ทำตาโต และหัวเราะออกมา
“ฮิๆๆ ฮ่ๆๆๆ ไอ้น้อง นายไร้อาชีพจริงๆอย่างนั้นเหรอ?”
มันไม่ใช่เรื่องน่าสมเพชหรอกที่จะถูกหัวเราะเยาะ นายไม่ได้เลือกที่จะเป็นคนไร้อาชีพเองนี่ ฮุฟุๆๆ
ผู้หญิงคนนั้นพูดออกมาโดยไม่คิด
“งั้นทำไมคนไร้อาชีพอย่างนายถึงอยากจะไปเมืองแห่งดาบล่ะ? นายไปเที่ยวใช่ไหม บอกตั้งแต่แรกก็จบแล้ว! ปล่อยให้งงตั้งนาน”
“ไม่ได้ไปเที่ยวสักหน่อย เพื่อไปจุดสูงสุดของนักดาบต่างหากล่ะ”
โดยปฎิเสธอย่างสิ้นเชิง
“ฮ่าๆๆ~!? ไร้อาชีพจะไปยังจุดสูงสุดของนักดาบ ฮ่าๆๆๆ นี่มันสุดยอดไปเลย”
“เล่นมุขเก่งนิไอ้หนู แต่เล่นมุขกับผู้ใหญ่มันไม่ดีนะ”
“ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ”
เมื่อผมพยายามย้ำอีกที ก็ได้ยินเสียงหัวเราะมาจากผู้โดยสารคนอื่น
ถ้าลองมองดูดีๆก็จะเห็นชายแก่หยักไหล่ด้วย
“ไม่หรอก ข้าพบเจออะไรแบบนี้มามากมาย จนถึงตอนนี้ ข้าได้เห็นนักดาบ จำนวนมากไปเมืองแห่งดาบด้วยความมุ่งมั่น แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เจอคนไร้อาชีพแบบเจ้า”
อาฮะ
ผมคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าถ้าตอบออกไปตรงๆว่าไร้อาชีพ จะได้รับปฏิกิริยาเช่นนี้
แต่ว่ามันเป็นเรื่องจริงที่ผมไร้อาชีพ
มันไม่จำเป็นที่จะต้องหลอกลวงเลย
ผมไม่เปลี่ยนใจหรอกไม่ว่าใครจะพูดยังไง
ในขณะนั้นเองก็มีผู้โดยสารคนหนึ่งตะโกนออกมาว่า “เฮ้!”
มีอะไรบางอย่างออกมาจากป่า
“นั่นโจรเหรอ?”
“ไม่ นั่นมันออร์ค!”
ออร์คคือมอนสเตอร์อมุนษย์
มีหัวเหมือนหมู และสูงกว่าผู้ใหญ่เล็กน้อย แต่ผิวหนังหนามาก
เฮ้ย มันไม่มากไปหน่อยเหรอ!?
อย่างไรก็ตาม ไม่มีผู้คุ้มกันบนรถม้าคันนี้ เพราะว่าประหยัดค่าใช้จ่าย หรือบางทพวกเขาอาจจะคาดหวังจากผู้โดยสารที่มุ่งหน้าไปยังเมืองแห่งดาบ
“ชิ ช่วยไม่ได้งั้นเหรอ?”
“ถ้าจำนวนแค่นั้นมันก็ง่ายล่ะนะ”
ผู้ชายและผู้หญิงก่อนหน้านั้นเดินลงจากขบวนรถ
หลังจากนั้นสีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไป
ทันใดนั้นออร์คที่มีร่างกายใหญ่ที่สุดพุ่งออกมาจากป่า
“ไม่จริงน่า… นั่นมันออร์คคิง…?”
Note : ถ้าใครต้องการสนับสนุนค่าไฟหรือค่ากาแฟสามารถโดเนทได้ตามด้านล่างครับ
