วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ - ตอนที่ 70 รู้สึกดีใจงั้นเหรอ ที่ถูกช่วยชีวิตเอาไว้

“ป-เป็นไปไม่ได้ ทำไมแกถึงใช้คถาฟันได้?” (ปีศาจ)

“ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่านักดาบที่แท้จริง จะใช้อะไรฟันก็ได้” (อาเรล)

“แล้วทำไมแกถึงใช้ไม้คถาล่ะ นั่นมันไม้คถานะโว้ย! มันไม่ใช้สิ่งของที่เอาไว้ตัด!?” (ปีศาจ)

“ที่จริงมันสามารถตัดมือหรือเท้าของนายได้ด้วยน่ะ รู้ไหม?” (อาเรล)

“ถ้าอย่างนั้น มันก็ไม่ต้องมีไม้คถากันพอดี?” (ปีศาจ)

แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องจริงตามที่พูด

ถึงแม้ว่ามันจะมีข้อเสียงเรื่องระยะโจมตีที่น้อยกว่าก็ตาม แต่สำหรับผมแล้วมันไม่ค่อยมีผลอะไร

“ถ้าอย่างนั้น แกก็ไม่ใช่จอมเวทตั้งแต่แรกแล้วงั้นเหรอ?” (ปีศาจ)

“ใช่แล้ว ที่จริงผมเป็นนักดาบมาก่อน” (อาเรล)

“เข้าใจล่ะ…แกเป็นนักดาบเวท…สินะ!” (ปีศาจ)

“ไม่ใช่หรอก ที่จริงแล้วผมไร้อาชีพ” (อาเรล)

“ห๊ะ?” (ปีศาจ)

…….อืม

ถึงแม้ว่าปีศาจตัวนี้ร่างกายจะถูกแยกเป็นสองส่วนแล้วก็ตาม แต่มันก็ยังสามารถพูดคุยได้ตามปกติ?

ผมคิดว่า

“ก๊าก ฮ่าๆๆๆ! ข้ารู้สึกประหลาดใจนิดหน่อยนะ แต่ว่าน่าเสียดาย ข้านั้นไม่มีวันตาย แม้ว่าจะถูกฟันก็ตาม!” (ปีศาจ)

เมื่อผมหันกลับไปมองที่ปีศาจ ปีศาจก็กลับมายืนเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

และมันก็ส่งเสียงหัวเราะออกมา

“มันน่าจะเป็นพลังที่ทำงานคล้ายกับ <พรคุ้มกันศักดิ์สิทธิ์>? เหมือนกับเสมียนโครงกระดูกตัวนั้น” (อาเรล)

อย่างไรก็ตาม ผมตัดสินใจลองมันอีกครั้ง

ต่อไปเป็นการฟันบริเวณท้อง

ร่ายกายส่วนบน และส่วนล่างถูกแยกออกจากกัน…

“………! ฮ่าๆๆๆๆ! อย่างที่เห็น ข้านั้นไม่ไม่ได้รับความเสียหายเลย! ทำไมแกถึงไม่หยุดทำอะไรที่ไร้ประโยชน์อย่าง—-” (ปีศาจ)

หลังจากนั้นผมก็พยายามเล็งที่หัว

“เดี๋ยว—” (ปีศาจ)

พยายามตัดหัวออกมา

“หยุด—” (ปีศาจ)

ตัดมันออกจากกัน

“…หืม ดูเหมือนปีศาจนั้นจะมีร่างกายค่อนข้างแปลก”

ปีศาจนั้นกลับมาเป็นเหมือนเดิมและยืนอยู่หน้าผม

แต่เมื่อมองดูดีๆแล้ว ดูเหมือนว่าร่างกายของมันจะเล็กลงเรื่อยๆ

ตอนแรกตัวมันสูงกว่าผม แต่ตอนนี้ผมมันสูงไม่ถึงเอวของผมด้วยซ้ำ

ยิ่งตัด ลำตัวมันก็ยิ่งหดมากขึ้น

ดูเหมือนว่า ถ้าหากได้รับความเสียหาย ร่างกายก็จะค่อยๆเล็กลง

“เดี๋ย~ว~ว~! หยุดได้แล้ว!” (ปีศาจ)

พลังที่มันอวดอ้างหายไปหมดแล้ว ตอนนี้ปีศาจพยายามที่จะหลบหนี และร้องด้วยเสียงที่น่าสมเพช

แน่นอนว่าผมนั้นไม่ปล่อยให้มันหนีไปได้

ผมไล่ตามหลังปีศาจที่พยายามหลบหนี โดยกระพือปีกเล็กๆของมัน ได้อย่างง่ายดาย

มันหันกลับมา และยืนขึ้นบนพื้น

“เดี๋ย~!? ข-ข-ข้าแค่ล้อเล่น! มันเป็นความผิดของข้าเอง! ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย! ไม่สิ โปรดยกโทษให้ข้าด้วย!” (ปีศาจ)

คราวนี้มันขอร้องชีวิตอย่างสิ้นหวังแทน

เสียงของมันนั้นเด็กมาก รวมกับรูปลักษณ์ตอนนี้แล้ว มันทำให้ผมรู้สึกเหมือน ผมกำลังรังแกเด็กอยู่เลย

“ข้าขอร้อง…ข้าขอร้องล่ะครับ…” (ปีศาจ)

ผมจิ้มไปที่ใบหน้าของปีศาจ ที่ขอร้องโดยร้องไห้ออกมา

“อั๊ก!?” (ปีศาจ)

เมื่อเจาะไปที่หัวของปีศาจอย่างนุ่มนวล ร่างกายของปีศาจก็เล็กลงไปอีก

“ไม่ ไม่ ไม่!? ทำไมแกถึงโจมตีข้าล่ะ!?” (ปีศาจ)

“ถึงแม้ว่าจะตัวหดลง แต่ปีศาจก็ยังเป็นปีศาจ” (อาเรล)

คู่ต่อสู้นั้นเป็นปีศาจที่ต้องการให้ผมเสียสละชีวิตให้

ผมไม่มีทางยกให้มันอย่างแน่นอน

ถึงแม้มันจะมันจะดูโหดร้ายไปบ้าง แต่มันอาจจะทำให้ผมไม่ระวังตัว และฟื้นคืนสภาพได้

“น่าสนใจดี มาลองดูกันว่าจะเล็กลงได้ถึงขนาดไหน?” (อาเรล)

“อั๊ก!? ข-ข้าจะสลายไปแล้ว!” (ปีศาจ)

ดูเหมือนว่าถ้าหากมันไม่สามารถคงสภาพเอาไว้ได้ มันก็จะตาย—หรือไม่ก็สูญสลายไป

“บ้าเอ้ย ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไป ข้าจะไม่สามารถรักษาบาเรียเอาไว้ได้!” (ปีศาจ)

และแล้วความรู้สึกที่ไม่สบายทั่วร่างกายก็ได้หายไป

ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปิดบาเรียที่ผนึกเวทของผม

ปีศาจในตอนนี้มีขนาดเล็กพอที่จะอยู่บนฝ่ามือของผมได้

มันมีขนาดพอๆกับพิกซี่

“อ๊าก…ข้าจะสูญสลายไปจริงๆแล้ว……” (ปีศาจ)

“มันไม่ดีงั้นเหรอ?” (อาเรล)

“แน่นอนสิ!” (ปีศาจ)

ถึงแม้ว่าปีศาจจะตะโกน แต่เสียงของมันก็น่ารักเหมือนกับนกร้องเลย

“ถ้าหากเป็นแบบนั้น ผมจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก็ได้นะ” (อาเรล)

“จ-จริงเหรอ!? ไม่สิ มันเป็นเรื่องจริงงั้นเหรอครับ!?” (ปีศาจ)

“ใช่แล้ว แต่ว่านะ….” (อาเรล)

ผมสร้างสมการเวทขึ้นมา

จากนั้นก็เปิดใช้งาน

อักขระเวทปรากฏขึ้นบนร่างเล็กๆของปีศาจ

“เอ๊ะ?—-อะไรกันน~!?” (ปีศาจ)

อักขระเรือนแสงขึ้นมาและปีศาจก็กรีดร้อง

“นี่คือ มันเป็นไปไม่ได้!?” (ปีศาจ)

เมื่อปีศาจมองลงไปที่ท้องของมัน ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

มันมีบางอย่างที่เหมือนกับตราสัญลักษณ์สลักอยู่ที่ตรงนั้น

“เวทพันธะสัญญาทาส!?” (ปีศาจ)

“ใช่แล้ว” (อาเรล)

เวทพันธะสัญญาทาสเป็นเวทมนตร์ดำประเภทหนึ่ง

เป็นดังชื่อของมัน มันเป็นสัญญาที่ทำให้ผู้ที่โดนตกเป็นทาสของผู้ร่ายเวท

และผู้ที่เป็นทาสจะต้องเชื่อฟังคำสั่งของเจ้านาย

“ผมแค่อยากจะลองใช้เวทนี้ดู ผมนี่ช่างโชคดีจริงๆเลย” (อาเรล)

“ข้า-ข้าคนนี้…จะต้องรับใช้มนุษย์งั้นเหรอ?!?” (ปีศาจ)

ปีศาจนั้นตัวสั่นสะท้าน

“นายรู้สึกดีใจหรือเปล่าล่ะ ที่ถูกช่วยชีวิตเอาไว้?” (อาเรล)

“มันไม่ใช่เลย! ถ้าจะให้ลิ้มรสความอัปยศอดสูเช่นนี้ สู้ให้ตายซะยังจะดีกว่าอีก ข้านั้นอยู่ในจัดสูงสุดของโลกใต้พิภพเลยนะรู้ไหม อ๊ากกกก~!?” (ปีศาจ)

“ถ้าหากคิดจะต่อต้านล่ะก็ จะโดนลงโทษด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรงนะ” (อาเรล)

“อย่ามาล้อเล่นกับข้านะ อ๊ากกกก~!?” (ปีศาจ)

นี่นะไม่ใช่ความเสียหายทางกายภาพ

นั่นก็เป็นเพราะว่าปีศาจมีความทนทานค่อนข้างมาก

ดังนั้นนี่จึงเป็นความเจ็บปวดที่ใช้กับจิตวิญญาณแทน

“…ได้-ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย…นายท่าน…” (ปีศาจ)

หลังจากนั้นปีศาจก็ก้มศีรษะลงเพื่อขอร้อง

“ได้สิ ผมยกโทษให้” (อาเรล)