ศิษย์พี่ของข้าจะมั่นคงเกินไปแล้ว - ตอนที่ 104.2 มีบางอย่างผิดแผน (2)
สิ่งที่แตกต่างจากเมื่อก่อน ก็คือครั้งนี้ หลี่ฉางโซ่วชักกระบี่ยาวออกมาจากฝักก่อนในขณะที่มีแสงเย็นวูบวาบอยู่ครู่หนึ่ง
นี่คือ…ความจริงแล้ว มันเป็นกระบี่แท้!
แต่อย่าได้หลงกลด้วยรูปลักษณ์ที่ปรากฏของมัน ความจริงแล้ว นี่คืออาวุธเวทแพร่พิษ
และการเรียกมันว่าเป็นอาวุธเวทก็คงยังไม่ถูกต้องนัก เพราะยังต้องถือว่ามันเป็นอาวุธเวทคุณภาพดีอีกด้วย
มันเป็นอาวุธเวทพิเศษที่ใช้สำหรับวางยาพิษโดยเฉพาะจริงๆ
ฉับพลันนั้น ปีศาจใหญ่ทั้งสามที่ซ่อนตัวอยู่ในเมฆสีดำพลันบินเข้ามาใกล้และส่งเสียงร้องคำรามดังลั่น
“จงหลีกไปเสีย!”
แต่หลี่ฉางโซ่วตอบว่า “บัดนี้โลกอยู่ในความสงบแล้ว จะปล่อยให้ปีศาจอย่างเจ้ามาสร้างปัญหาในสถานที่เจริญรุ่งเรืองของมนุษย์ได้อย่างไรเล่า!!”
จากนั้นเขาก็เหวี่ยงวาดกระบี่ในมือพุ่งออกไปข้างหน้า!
เขาได้รับแรงบันดาลใจจากกล่องกระบี่ของโหย่วฉินเสวียนหย่าและพบวิธีการควบคุมกระบี่อย่างง่ายๆ ในขณะนั้น ด้วยมือทั้งสองของเขาอยู่ในรูปของนิ้วกระบี่ ทันใดนั้นก็ได้ก่อตราประทับกระบี่ออกมาทีละชิ้น ซึ่งดูมีคุณภาพดีจริงๆ
ทันใดนั้น กระบี่ก็ถูกแบ่งแยกออกเป็นสาม และจากสามก็กลายเป็นเก้า แล้วพร้อมแสงกระบี่ที่สาดประกายวาบออกมา เขาก็พุ่งเข้าโจมตีปีศาจใหญ่ทั้งสามในเมฆสีดำนั้น!
ปีศาจใหญ่ทั้งสามสามารถสัมผัสได้ถึงระดับฐานพลังเซียนเสิ่นของหลี่ฉางโซ่วอย่างชัดเจน
พวกมันไม่กล้าประมาทและพุ่งเข้าโจมตีทีละครั้งอย่างต่อเนื่อง พวกมันรักษารูปร่างของเผ่าพันธุ์ปีศาจและเสียสละสมบัติออกไปมากมาย
หลังจากปีศาจใหญ่ทั้งสามต่อสู้อย่างหนักสองสามครั้ง ฉับพลันนั้น ปีศาจใหญ่ทั้งสามก็ตกตะลึงเมื่อเห็นกระบี่พุ่งเข้าหาพวกมัน
วิธีการควบคุมกระบี่นี้ดูสง่างามน่าทึ่งอย่างยิ่ง แต่เหตุใดพลังของมัน…จึงดูอ่อนแอนัก
ปีศาจใหญ่ทั้งสามต่างเยาะเย้ยและห่อหุ้มตัวเองด้วยเมฆสีดำก่อนจะพุ่งเข้าโจมตีหลี่ฉางโซ่วอย่างดุเดือด โดยไม่สนใจเงากระบี่ทั้งเก้าที่เคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องอยู่ตลอดเวลา
แต่ท่ามกลางการสั่นไหวของเงากระบี่ หมอกพิษไร้สีและไร้กลิ่นก็แผ่กระจายออกมาจากตัวกระบี่ก่อนจะแทรกซึมเข้าไปในร่างของปีศาจใหญ่ทั้งสามแล้วเข้าใกล้จิตวิญญาณของพวกมัน…
และทันใดนั้น เมฆดำที่พุ่งเข้าหาร่างของหลี่ฉางโซ่วก็หยุดลงอย่างประหลาด…
ในขณะนั้น ปีศาจใหญ่ทั้งสามล้วนต่อสู้ดิ้นรนในเมฆสีดำสองครั้ง แต่ร่างขนาดใหญ่ของพวกมันก็ร่วงตกลงไปในป่าเบื้องล่างและกระแทกเข้ากับค่ายกลแยกตัวโดยไม่มีเสียงกรีดร้องใดๆ ออกมาแม้แต่น้อย
หลี่ฉางโซ่วเงียบงัน…
มันง่ายกว่าที่เขาคิดเอาไว้มากนัก
จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นแล้วกระบี่ที่เปื้อนเลือดปีศาจก็พุ่งกลับมาอยู่ในมือของเขา
หลี่ฉางโซ่วแค่นเสียงเย็นชา “เจ้าปีศาจกระจอกทั้งสาม คุณสมบัติของพวกเจ้ายังไม่พอที่จะบังคับให้ข้าใช้กระบี่สิบสองเล่มของข้าด้วยซ้ำ!”
และด้วยเหตุนี้ เมื่อกล่าวจบ เขาก็ยกกระบี่ขึ้นแล้วเหวี่ยงฟาดลงไปด้วยท่าทางเชี่ยวชาญ
หลังจากนั้นไม่นาน หลี่ฉางโซ่วก็ได้ส่งกองขี้เถ้าสามกองที่ลอยอยู่ในค่ายกลแยกตัวและนำตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ออกมา จากนั้นจึงหยิบไข่มุกกักวิญญาณมาแล้วทำการค้นวิญญาณเพื่อหาภาพที่เหลือภายในนั้นอย่างรวดเร็ว
แน่นอนว่า มันคือปีศาจแดนประจิม
หลี่ฉางโซ่วส่ายศีรษะเบาๆ จากนั้นจึงทำลายค่ายกล และตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ก็จมลงสู่พื้นดินอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบพุ่งไปยังที่ซ่อนตัวแต่แรกต่อไป เอ๋ หลังจากนี้…เหตุใดจึงยังมีอีก
คลื่นปัญหาเกิดขึ้นมาอีกครั้ง และก่อนที่มันจะสงบลง พลังสัมผัสเซียนรับรู้ของหลี่ฉางโซ่วก็จับเมฆสีดำอีกก้อนที่ลอยอยู่ทางทิศเหนือได้อีกครั้ง!
จริงๆ แล้วมีอีกาดำสนิทอยู่ข้างใน และดูเหมือนว่าอีกาเหล่านี้จะพอมีระดับการฝึกฝนอยู่บ้าง…
ที่ด้านล่างของเนินเขา หลี่ฉางโซ่วซึ่งกำลังจะกระโดดออกมาแล้วฟาดกระแทกรูปปั้นเทพแห่งท้องทะเลพลันกระตุกริมฝีปากของเขาขึ้นเล็กน้อย
ฉับพลันนั้น เขาก็ย้ายกระแสจิตส่วนใหญ่ของเขาไปยังตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ในทางเหนือ และยังคงทำลายปีศาจต่อไป…
เอ…ข้ามาที่นี่ในวันนี้เพื่อมาทำลายสำนักหรือเพื่อมาปกป้องสำนักกันแน่?
กรรมร้ายนี้ช่างยุ่งยากเสียจริงๆ!
ภายนอกเมืองอันสุ่ย
ขณะนั้น บรรดาศิษย์จำนวนมากล้วนเข้ามาใกล้รูปปั้นแล้ว และหลังจากพวกเขาแต่ละคนโค้งคำนับกราบกรานแล้ว ทุกคนก็สวดมนต์ของสำนักเทพทะเลอย่างพร้อมเพรียงกัน
ในเวลานี้ หลี่ฉางโซ่วเพ่งจิตส่วนหนึ่งไปยังสถานที่นั้น เมื่อเขาฟังผู้คนที่อยู่ภายนอกร้องเพลงสวดมนต์ เขาก็มีความรู้สึกดีในใจเล็กน้อย…
แม้เขาจะไม่เคยใส่ใจดูแลสำนักเทพทะเล แต่เขาก็ยังเข้าใจหลังจากสังเกตมาในช่วงสองสามวันนี้
นี่เป็นสำนักที่ดีงามแห่งหนึ่ง
นอกเหนือจากความจริงที่ว่า ทูตเทวะในสำนักละโมบโลภมากแล้ว สำนักเทพทะเลเองก็ได้ทุ่มเทผลดีต่อความมั่นคงปลอดภัยและความสงบสุขของอีกฝ่ายหนึ่ง…
มิฉะนั้น คงเป็นไปไม่ได้ที่เต๋าสวรรค์จะมอบบุญเครื่องสักการะให้แก่เขามากถึงเพียงนี้
คำสอนของสำนักเทพทะเลนั้นไม่ซับซ้อน นอกจากนี้ยังมีเพลงสวดมนต์ที่เผยแผ่คำสอนออกไป นอกจากการบูชาเทพเจ้าแห่งท้องทะเลแล้ว พวกเขายังส่งเสริมความเมตตาและความสงบสุข ทั้งยังสนับสนุนให้ผู้คน ‘ไม่ยอมแพ้เมื่ออยู่ในทะเลและท่ามกลางความสิ้นหวัง’ เพราะ ‘เทพเจ้าแห่งท้องทะเลจะอยู่กับพวกเขาตลอดไป’…และอื่นๆ
นอกจากนี้ยังมีหลักคำสอนซึ่งเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้หลี่ฉางโซ่วตัดสินใจได้ว่าสำนักเทพทะเลสามารถพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว นั่นคือ ‘เทพแห่งท้องทะเลจะนำวิญญาณที่หลงหายไปในท้องทะเลกลับชาติมาเกิดเพื่อให้พวกเขาสามารถกลับมาปรากฏตัวอยู่เคียงข้างเราอีกครั้งในอีกหลายปีต่อมา’
เห็นได้ชัดว่ามีคนในหมู่บ้านสง อาศัยประโยชน์จากเรื่องการกลับชาติมาเกิดในแดนยมโลก
อย่างไรก็ตาม การดำรงอยู่ของหลักคำสอนนั้นทำให้เหล่าสานุศิษย์ของสำนักเทพทะเลล้วนมีความปรารถนาที่จะต่อสู้และมีชีวิตรอดอยู่เมื่อพวกเขาออกไปในทะเลและเผชิญกับสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายรุนแรง
และด้วยเหตุนี้ ชาวประมงจำนวนมากจึงรอดชีวิตจากภัยพิบัติได้
สำนักเทพทะเลเองไม่ได้ทำอะไรนอกลู่นอกทาง แต่เพียงเพราะว่าพวกเขามีบุญเครื่องสักการะอยู่ที่นี่ จึงมีกองกำลังอีกฝ่ายหนึ่งที่แอบส่งปีศาจมาก่อกวนเพื่อสร้างปัญหาอย่างลับๆ…
การปฏิบัติการในครั้งนี้ นับว่ารวดเร็วยิ่ง
ในเวลานั้น หลี่ฉางโซ่วได้ใช้ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์เข้าลอบโจมตีและใช้เพลิงสมาธิแท้จำนวนหนึ่งเผาผลาญและสังหารพวกอีกาปีศาจ
หลังจากนั้นหลี่ฉางโซ่วก็รีบกำจัดขี้เถ้าของอีกาเหล่านี้อย่างรวดเร็ว แล้วพุ่งความสนใจไปที่ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ที่ซ่อนอยู่ใกล้ๆ รูปปั้นเทพอีกครั้ง
บัดนี้ ถึงเวลาแล้ว
หลี่ฉางโซ่วจึงไม่กล้าล่าช้าอีกต่อไปและรีบใช้หลีกลี้ปฐพีซ่อนกายในทันที
ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ตัวนี้ยังคงรักษารูปลักษณ์ของนักพรตเต๋าวัยกลางคนเอาไว้ในขณะที่เหยียบบนก้อนเมฆพร้อมกับเอามือไพล่ไว้ที่ด้านหลัง แล้วไปปรากฏตัวขึ้นยังจุดที่อยู่ด้านหลังของรูปปั้นร้อยจั้ง ก่อนที่จะค่อยๆ ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า
ในขณะนั้น แม้เนินเขามหึมานั้นจะแน่นขนัดไปด้วยผู้คน แต่มันกลับเงียบกริบมากจนได้ยินแม้แต่เสียงเข็มหมุดตกลงมา!
ทันใดนั้น สตรีผู้หนึ่งก็ชี้ไปที่นักพรตเต๋าวัยกลางคนแล้วส่งเสียงกรีดร้องออกมา
“ปรากฏตัวแล้ว! เทพแห่งท้องทะเลปรากฏตัวขึ้นแล้ว!”
“ทุกคน หนีเร็ว!”
“เหตุใดต้องหนีเล่า นี่คือท่านเทพแห่งท้องทะเลนะ!”
“ทุกคนต้องก้มกราบ! ขอบคุณท่านเทพแห่งท้องทะเลที่ปกป้องภรรยาและบุตรของข้าขอรับ!”
“ขอบคุณท่านเทพแห่งท้องทะเลที่ปกป้องบุตรชายของข้าให้รอดจากเรืออับปางขอรับ!”
ทว่าจู่ๆ ก็เกิดเหตุโกลาหลฉับพลัน!
“ทุกคน ไม่ต้องคุกเข่า!”
หัวหน้าหมู่บ้านสงพลันตะโกนว่า “นี่คือ ปีศาจ เขาดูไม่เหมือนท่านเทพแห่งท้องทะเลของเราเลย!”
“เจ้าโง่! จะมีเทพแห่งท้องทะเลทักษิณได้อย่างไรกัน!” หลี่ฉางโซ่วตะโกนเสียงดังออกมา และเสียงของเขาก็แพร่กระจายออกไปนับร้อยลี้
จากนั้นหลี่ฉางโซ่วก็กางแขนออก และพร้อมด้วยแขนเสื้อยาวที่สะบัดพลิ้ว เขาก็ควบแน่นพลังเซียนแล้วก่อรูปขึ้นเป็นฝ่ามือสีเขียวขนาดมหึมาแล้วฟาดลงไปที่รูปปั้นนั้นทันที!
ข้าขอโทษนะ พวกเจ้าทุกๆ คน…
เมื่อพบวิธีคืนบุญจากการถวายเครื่องสักการะให้แก่พวกเจ้าทุกคนแล้ว เราก็จะไม่ติดหนี้บุญคุณซึ่งกันและกันอีก…
หลี่ฉางโซ่วถอนหายใจในใจในขณะที่ตระหนักว่า เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยและอดจะหัวเราะเสียงขื่นออกมาไม่ได้
และในขณะที่เงาฝ่ามือของเขานั้นกำลังจะฟาดลงไป!
จู่ๆ ดวงตาของหลี่ฉางโซ่วก็เหลือบไปแวบหนึ่งแล้วเห็นประกายแสงสีเหลืองที่ควบแน่นอยู่ข้างรูปปั้นเทพเจ้านั้นอย่างกะทันหัน…
และในชั่วพริบตาต่อมา ร่างเงาของขวานยักษ์ก็ปรากฏขึ้นเหนือรูปปั้นเทพเจ้าในลักษณะที่แปลกประหลาดโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
ทันใดนั้น ขวานยักษ์นี้ที่มีมือมหึมาซึ่งควบแน่นขึ้นจากแสง ก็เข้าปะทะฝ่ามือที่กำลังฟาดลงไปของหลี่ฉางโซ่วทันที และเงาฝ่ามือของหลี่ฉางโซ่วที่เทียบเท่ากับเงาฝ่ามือของเซียนธรรมดาก็ถูกขวานยักษ์กระแทกใส่…
และพ่ายแพ้ไปในทันที…
