ศิษย์พี่ของข้าจะมั่นคงเกินไปแล้ว - ตอนที่ 125.2 สถานที่ที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่ต้องไปเยี่ยมชมของสำนักตู้เซียน (2)

หลิงเอ๋อร์และจิ่วจิ่วต่างโค้งคารวะพร้อมกันเพื่อขอบคุณเขา เมื่อเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งเช่นนี้ จิ่วจิ่วก็ทำตัวดีมีระเบียบเรียบร้อยขึ้นอย่างมากเช่นกัน

หลังจากนั้น ฉินหว่านก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม และจิ่วอูก็เข้าใจได้ในทันทีและพาพวกนางทั้งสองคนจากไปพร้อมกัน

“หานจื่อ ไฉนอ๋าวอี่ยังไม่กลับมาเล่า”

หานจื่อรีบตอบอย่างรวดเร็วว่า “เรียนท่านปรมาจารย์ลุงใหญ่ ในเวลานี้ ท่านอาจารย์อาอ๋าวอี่กำลังสนทนากับสหายสนิทของท่าน นามหลี่ฉางโซ่ว แล้วจะกลับมาในเร็วๆ นี้ เจ้าค่ะ

ในวันนี้ หลี่ฉางโซ่วยังไม่ได้ปรากฏตัวบนเวทีประลอง จึงกลัวว่าการมารับรางวัลที่นี่จะทำให้เขาพลาดและเป็นเหตุให้การต่อสู้ต้องล่าช้า

ดังนั้น เขาจึงไม่ได้มาพร้อมกับคนอื่นๆ เจ้าค่ะ”

ฉินหว่านพยักหน้าช้าๆ พลางแผ่พลังสัมผัสเซียนรับรู้ออกไป และเห็นอ๋าวอี่กำลังสนทนากับศิษย์จากสำนักบำเพ็ญเต๋าหยิน จากนั้น เขาก็ไม่ได้มองดูนานมากนัก

สำหรับฉินหว่านแล้ว นี่เป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

แต่ทันทีที่ความคิดนั้นผุดขึ้นในใจของเขา ฉินหว่านก็ฉุกคิดถึงบางอย่างขึ้นมาได้อีกครั้ง จึงหันศีรษะไปมองหานจื่อซึ่งนั่งอยู่ข้างหลัง

จากนั้น เขาก็แย้มยิ้มและกล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่า เสี่ยวอี่ประสบกับความพ่ายแพ้ในระหว่างการต่อสู้แลกเปลี่ยนทักษะกับคนที่สำนักตู้เซียนนี้ เสี่ยวอี่ต่อสู้กับผู้ใดหรือ”

หานจื่อกล่าวตอบเบาๆ ว่า “เป็นหลี่ฉางโซ่วเจ้าค่ะ”

“โอ้?” ฉินหว่านพลันกล่าวว่า “หรือพวกเขาสองคนจะสนิทกันมากขึ้นหลังจากการต่อสู้ครั้งนั้น”

“เจ้าค่ะ เป็นเช่นนั้นจริงๆ” หานจื่อยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “ศิษย์มักจะได้ยินอาจารย์อาอ๋าวอี่กล่าวถึงเรื่องพี่ฉางโซ่วเสมอ เขากล่าวว่า พี่ฉางโซ่วเป็นคนที่มีความสามารถมาก แม้จะยังไม่กลายเป็นเซียน แต่เขาได้สร้างค่ายกลห่วงโซ่พันธนาการขนาดเล็กขึ้น แม้แต่ท่านอาจารย์ของข้าก็ยังเป็นคนหนึ่งที่ติดอยู่ในนั้นเมื่อเข้าไป…”

กล่าวจบ สีหน้าของหานจื่อก็ดูโศกเศร้าเล็กน้อย

แน่นอนว่า เป็นธรรมดาที่นางจะนึกถึง ‘ท่านอาจารย์’ ผู้มีชีวิตที่น่าเศร้าของนาง บัดนี้ นางไม่รู้ว่า ‘ท่านอาจารย์’ ของนางไปอยู่ในถ้ำเสือดาวในที่แห่งใด และเขากำลังวิ่งไปรอบๆ เพื่อหาอาหารอย่างไร…

ฉินหว่านปลอบใจหานจื่อ แล้วไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งในขณะที่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความสนใจ

เขายังไม่ได้กลายเป็นเซียน แต่ค่ายกลที่เขาสร้างขึ้นมากลับสามารถดักจับเซียนเทียนได้เช่นนั้นหรือ

จักรพรรดิสวรรค์ฉินผู้นี้ยังเป็นคนที่ทำตามอำเภอใจที่จะทำทุกอย่างตามต้องการ

จากนั้น เขาก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ด้านข้าง แล้วเอ่ยวาจาสองสามคำกับผู้อาวุโสเซียนเทียนของสำนักตู้เซียนผู้หนึ่ง

และไม่นานหลังจากนั้น ผู้อาวุโสก็รายงานเรื่องนี้ต่อเจ้าสำนักทันที และแน่นอนว่า นักพรตเต๋าอู๋โหย่วได้ตกลงก่อนจะเตรียมการบางอย่างในทันใด

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ฉินหว่านดำเนินการ ผู้บำเพ็ญของเกาะเต่าทองที่เบื่อหน่ายมาครึ่งเดือนก็ลุกขึ้นยืนและแจ้งว่า พวกเขาจะไปเฝ้าดูและสังเกตยอดเขาหยกน้อย

เมื่อได้ยินว่า สำนักตู้เซียนมี ‘สถานที่อัศจรรย์’ เหล่าปรมาจารย์จากสำนักบำเพ็ญเต๋าหยินและศิษย์บางคนต่างก็แสดงความสนใจออกมาเช่นกัน

ในเวลานั้น หลี่ฉางโซ่วซึ่งกำลังพูดคุยถึงบทกวีและปรัชญากับอ๋าวอี่ในขณะที่ใช้เวทวายุวัจน์อยู่ตลอดเวลา จู่ๆ หัวใจของเขาพลันสั่นสะท้านขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเรื่องนี้

เขาคิดว่า ในวันนี้คงไม่อาจหลีกเลี่ยงได้แล้ว

หรือว่า สิบจักรพรรดิสวรรค์ที่มีชื่อเสียงเหล่านี้ก็เป็นพิษด้วยจริงๆ!!

ในฐานะที่เป็นเซียนจินแห่งโลกบรรพกาล แล้วเหตุใดเขาถึงยังแข่งขันกับศิษย์รุ่นเยาว์อีก

หรือว่าเขาจะมีแผนการบางอย่าง ชั่วขณะนั้น หลี่ฉางโซ่วก็รีบคิดอย่างรวดเร็ว ในขณะที่จิ่วอูก็พุ่งทะยานขึ้นไปในอากาศอย่างกะทันหัน

ที่ด้านข้างแท่นหยกนั้น บัดนั้น มีคนหลายสิบคนค่อยๆ ขับเคลื่อนเมฆและเคลื่อนตัว ไปยังยอดเขาหยกน้อยช้าๆ ภายใต้บัญชาของเจ้าสำนักอู๋โหย่ว

บนทางลาดของหุบเขานั้น บัดนี้ จิ่วอูรีบคว้าแขนของหลี่ฉางโซ่ว และตะโกนว่า “เร็วเข้า ไม่มีเวลาอธิบายแล้ว รีบตามข้ามาเร็วเข้า บัดนี้ มีกลุ่มผู้อาวุโสและปรมาจารย์กลุ่มหนึ่งกำลังมุ่งหน้าไปที่ค่ายกลห่วงโซ่พันธนาการของเจ้าแล้ว!”

ในขณะนั้น หลี่ฉางโซ่วมีท่าทีตกตะลึงขณะคิดในใจ

หากผลลัพธ์ที่ทับซ้อนของเขาถูกเปิดเผยด้วยเหตุนี้ ย่อมจะก่อให้เกิดกรรมขึ้นระหว่างข้าและสิบจักรพรรดิสวรรค์

“ท่านอาจารย์ลุง ข้ายังต้องเข้าร่วมในการประลองทักษะต่อสู้…”

นักพรตเต๋าร่างเตี้ย กล่าวอย่างกังวลใจว่า “เจ้าจะชนะในสองรอบสุดท้าย หลังจากจัดการกับทางด้านนั้นแล้ว เจ้าก็สามารถชดเชยได้เมื่อกลับมา! พวกเขาล้วนเป็นกลุ่มเซียนจินและเซียนเทียน! บางที เจ้าอาจจะมีชื่อเสียงในครั้งนี้แล้ว!”

หลี่ฉางโซ่วถึงกับนิ่งเงียบไปในทันที

จากนั้น เขาก็สบถก่นด่าหยาบคายโดยใช้ภาษาสบถเฉพาะของสำนักบำเพ็ญเต๋าหยิน

ในเวลาเดียวกันนั้น ในวังสวรรค์เก้าชั้นเหนือดินแดนเทวะมัชฌิมา ในเวลานี้ มีเด็กสองคนนั่งอย่างเชื่อฟังที่ตำหนักเทพเฒ่าจันทรา และกำลังตั้งแผ่นกระดานไม้สองแผ่น

บนแผ่นไม้ด้านซ้ายนั้น มีถ้อยคำที่ถูกเขียนเอาไว้ว่า “ขอให้เต๋าสวรรค์โปรดปกป้องสถานที่นี้”

ส่วนบนกระดานทางขวานั้น มีถ้อยคำที่ถูกเขียนเอาไว้ว่า “ข้าไปเข้าร่วมการประชุมในราชสำนักศาลสวรรค์” วันนี้เป็นวันของการประชุมศาลของหอสมบัติหลิงเซียว ซึ่งจัดขึ้นทุกๆ สิบปี ซึ่งเหล่าทวยเทพและเหล่าเซียนทั้งหมดจะมารวมตัวกันที่หอสมบัติหลิงเซียว ซึ่งตั้งอยู่ที่ใจกลางชั้นที่แปดแห่งวังสวรรค์

ศาลสวรรค์เองเป็นสมบัติวิเศษแห่งบุญ และหอสมบัติหลิงเซียวเป็นแกนกลางของสมบัติวิเศษนั้น ซึ่งถูกสร้างขึ้นด้วยความมานะอุตสาหะร่วมกันของจอมปราชญ์เทพมากมายหลายคน

อย่างไรก็ตามสถานที่นั้นแสนวิจิตรตระการตาและโอ่อ่าสง่างามยิ่ง และในขณะนั้น จ้าวผู้ปกครองแห่งสามอาณาจักร ซึ่งนั่งอยู่บนแท่นในโถงต่างก็รู้สึกอึดอัดและทำอะไรไม่ถูก

เขาเป็นจ้าวแห่งสามอาณาจักรในนาม ซึ่งในตอนนี้ เขาเป็นเพียงปรมาจารย์ลุงน้อยแห่งสำนักบำเพ็ญเต๋า

หากไม่ส่งคำสั่งกระจายต่อไปยังห้าดินแดนเทวะ ก็จะไม่อาจเชื่อมต่อกฎต่างๆ ไปถึงทั้งสี่คาบมหาสมุทรได้

มีเพียงหกจอมปราชญ์เทพเท่านั้นที่เป็นที่รู้จักกันในมหาตรีสหัสโลกธาตุ ซึ่งน้อยคนนักที่ให้ความสนใจกับศาลสวรรค์ที่สร้างขึ้นมาใหม่และปราศจากความรู้สึกถึงการดำรงอยู่ของมัน

ความจริงแล้ว แม้แต่องค์เง็กเซียน ซึ่งเป็นบุรุษหนุ่มใบหน้าอ่อนเยาว์ผู้สวมชุดคลุมสีขาวและนั่งอยู่บนแท่น มักเยาะเย้ยตนเองบ่อยๆ เขารู้สึกว่าเขาอาจจะกลับไปเคาะระฆังให้บรรพาจารย์เต๋าอาวุโสเช่นกัน…

ระหว่างการประชุมในวันนี้ ที่นั่งตรงหน้าของเหล่าเซียนอมตะยังว่างอยู่ มันถูกสงวนเอาไว้สำหรับบรรพชนไท่ชิง อย่างไรก็ตาม โดยทั่วไปแล้ว หากไม่มีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้น การจุติของศพจอมปราชญ์เทพก็จะไม่ปรากฏขึ้นเช่นกัน นอกจากนี้ แม้ที่นั่งของเหล่าทวยเทพแห่งศาลสวรรค์จะว่างเป็นส่วนใหญ่ แต่เหล่าเทพและเซียนอื่นๆ ทั้งหมดต่างก็ยืนเรียงกันเป็นสี่แถวอย่างเรียบร้อย

เขาต้องนึกถึงเกียรติยศศักดิ์ศรีแห่งศาลสวรรค์

เทพเฒ่าจันทราคือผู้ที่อยู่ในฐานะเทพเจ้าผู้ชอบธรรมที่ดูแลการครองคู่ แม้ขอบเขตพลังการฝึกฝนของเขาจะต่ำ แต่เขาก็ยังยืนอยู่ด้านหน้าเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ชายชราผู้นั้นไม่เคยเอ่ยอะไร นอกจากเพียงแค่ฟังอยู่ข้างๆ เท่านั้น

ในวันนี้ เทพเฒ่าจันทราก็เป็นเฉกเช่นเดิม เขาก้มศีรษะฟังเรื่องเล็กน้อยจากเหล่าขุนนางและแม่ทัพทั้งหลาย

บัญชาทางการเมืองของศาลสวรรค์นั้นไม่อาจถ่ายทอดไปยังสามอาณาจักรได้ ซึ่งหมายความว่า ความจริงแล้ว พวกเขาไม่ต้องทำอะไรมาก และร่วมกับ ‘จักรพรรดิผู้มุ่งมั่นและขยันขันแข็ง’ พวกเขาจึงได้แสดงบทบาทที่ยิ่งใหญ่และแสร้งทำเป็นว่า ‘ทำให้ดีที่สุด’

อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่า องค์จักรพรรดิบนบัลลังก์ย่อมไม่พอใจในเรื่องนี้

“เหล่าขุนนางที่รักทั้งหลาย”

บัดนั้น ดวงตาของบุรุษหนุ่มในชุดขาวพลันหรี่ลงเล็กน้อยขณะมองดูแผ่นหยกที่อยู่ข้างหน้าเขาและกล่าวออกมาอย่างสงบ เสียงของเขาดังก้องกังวานอยู่ในโถงตำหนักนั้น

“ดังที่ท่านแม่ทัพตงมู่กล่าว ในขณะนี้ มีวิหารต่างๆ ได้ถูกสร้างขึ้นในลักษณะที่ไม่อยู่ในกฎระเบียบควบคุมอยู่ในดินแดนเทวะทั้งห้า มันไม่ถูกต้องที่จะบูชาบรรดาเทพนอกรีต ทว่าเวลานี้ ศาลสวรรค์ยังขาดกำลังคน เราจึงไม่ควรมองข้ามเรื่องนี้ไปโดยไม่ใส่ใจ แต่ข้ารู้สึกว่ามันไม่เหมาะที่ข้าจะเกณฑ์เทพนอกรีตเหล่านั้นเข้าสู่ศาลสวรรค์และทำให้พวกเขากลายเป็นเทพที่ชอบธรรม เพราะนั่นจะเป็นการดูหมิ่นอำนาจแห่งศาลสวรรค์ ดังนั้น พวกท่านทั้งหลายมีความคิดเห็นดีๆ อย่างไรบ้างหรือไม่”