ศิษย์พี่ของข้าจะมั่นคงเกินไปแล้ว - ตอนที่ 232 เจ้าตัดสินถั่วด้วยรูปลักษณ์ภายนอกมิได้...(2)
ตอนที่ 232 เจ้าตัดสินถั่วด้วยรูปลักษณ์ภายนอกมิได้…(2)
ทันใดนั้น พวกเขาก็น้าวคันธนูและยิงธนูออกไปโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ แล้วลูกธนูที่เกิดขึ้นจากพลังเวทก็พุ่งเข้าใส่โคนของต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งร้อยจั้งอย่างแม่นยำ ทำให้เกิดรูโปร่งใสสามรูอยู่บนลำต้น
จิ่วจิ่วกล่าวชมเบาๆ ว่า “ไม่เลว!”
หลิงเอ๋อร์ถามเสียงเบาว่า “ศิษย์พี่ มีความแตกต่างระหว่างพวกเขาเหล่านี้และตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์หรือไม่เจ้าคะ?”
“ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ที่เกิดขึ้นจากพลังเวทตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์จะดำรงอยู่ได้เสมอหากพลังของมันยังไม่หมดสิ้น” หลี่ฉางโซ่วอธิบายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แต่ทหารเต๋าที่สร้างขึ้นจากพลังเวทโปรยถั่วเป็นทหารจะสามารถดำรงอยู่ได้เพียงไม่กี่ชั่วยามเท่านั้น”
กล่าวจบ หลี่ฉางโซ่วก็ยกมือขึ้นแล้วเขย่าเบา ๆ ทันใดนั้น ทหารเต๋าทั้งสามก็กลายเป็นทรายดูดและค่อยๆ สลายไป
เขายังคงอธิบายให้ศิษย์น้องหญิงของเขาฟังต่อไป
“ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ที่สร้างขึ้นจากพลังเวทตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์นั้น เจ้าจะต้องทำสมาธิ เพ่งจิตไปควบคุมพวกมันบ้าง ไม่เช่นนั้น เจ้าจะทำได้เพียงให้พวกเขาทำงานง่ายๆ บางอย่างเท่านั้น เช่น การกวาดและการเก็บเกี่ยวเท่านั้น ทว่าหากพวกเขามีเจตจำนงต่อสู้ คำสั่งง่ายๆ ก็จะสามารถทำให้พวกเขาต่อสู้จนพังทลายได้”
หลังจากกล่าวไปสักพัก หลี่ฉางโซ่วก็หยุดชะงักชั่วคราวเมื่อเห็นว่าอาจารย์อา และหลิงเอ๋อร์ กระตือรือร้นอยากลองบ้าง
เขาจึงกล่าวว่า “พวกเจ้าอยากให้มีการแข่งขันหรือ?”
ดวงตาของหลิงเอ๋อร์เปล่งประกายวาบแล้วเอ่ยถามอย่างยินดีว่า “ท่านพัฒนาโครงการรักษายอดเขาหยกน้อยอีกใช่หรือไม่?”
“ก็ว่าอย่างนั้น” หลี่ฉางโซ่วกล่าวพลางหยิบขวดกระเบื้องเปล่าออกมาแล้วใส่ถั่วเซียนสิบแปดชนิดที่มีสีและรูปลักษณ์ต่างกันลงไปในนั้น
ต่อจากนั้น หลี่ฉางโซ่วก็เริ่มวางกฎของการแข่งขันว่า “โครงการนี้จะใช้ชื่อชั่วคราวว่า… ‘ถั่วเซียน’ ผู้เข้าร่วมแข่งขันทุกคนจะหยิบถั่วออกมาแล้วใช้พลังเวทที่ระดับพลังปราณต่ำที่สุดในบรรดาผู้เข้าร่วมแข่งขันเท่านั้น จากนั้นให้พวกเขาใช้พลังเวทโปรยถั่วเป็นทหารเพื่อเปิดการโจมตี จากนั้นก็ให้ทหารต่อสู้และแบ่งออกเป็นระดับต่างๆ ทั้งสูงและต่ำ ฟังดูแล้วเห็นเป็นอย่างไรบ้าง?”
จิ่วจิ่วรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยในทันทีแล้วกล่าวว่า “นี่ไม่เหมือนกับการเล่นศึกสู้แมลงเซียนหรือ? ข้าไม่สนใจ” “ท่านอาจารย์อา ท่านมองแคบเกินไป” หลี่ฉางโซ่วส่ายศีรษะ “แมลงเซียนนั้นเป็นสิ่งที่ไม่อาจควบคุมได้ แต่สามารถควบคุมทหารเต๋าผ่านกระแสจิตได้ พวกมันเทียบเท่ากับตัวแทนระหว่างการต่อสู้”
เขากล่าวต่อว่า “เราสามารถกำหนดเงื่อนไขบางอย่างได้ ตัวอย่างเช่น รังสองแห่ง แม่น้ำ และเจดีย์หินสองสามแห่ง ผู้ฝึกบำเพ็ญสามารถควบคุมทหารเต๋าและทำให้พวกเขาต่อสู้กันเองได้ ผู้เล่นมากกว่าสองคนสามารถเข้าไปเล่นพร้อมๆ กันได้และสามารถใช้กลอุบายได้มากมาย”
หลิงเอ๋อร์เอียงศีรษะและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้น ดวงตาของนางก็ค่อยๆ สาดประกายสว่างขึ้น
หลี่ฉางโซ่วหรี่ตาและหัวเราะเบาๆ
ความจริงแล้ว นั่นคือ เป้าหมายของเขาจริงๆ เขาอยากใช้วิธีนั้นเพื่อส่งเสริมโปรยถั่วเป็นทหารให้เป็นที่นิยมในสำนักตู้เซียน
หากต้องเผชิญหน้ากับศัตรูภายนอกอีกครั้ง สำนักจะมีพลังการต่อสู้เพิ่มมากขึ้นในการจัดการกับพวกเขา…
หลี่ฉางโซ่วส่งข้อความเสียงไปยังสงหลิงลี่เพื่อให้นางรีบมา ซึ่งจะทำให้ทั้งกลุ่มมีชีวิตชีวาคึกคักขึ้นด้วยมีผู้คนจำนวนมากขึ้น
ทันทีหลังจากนั้น ทั้งสี่ก็สุ่มเลือกถั่วเซียนสี่เม็ดและใช้พลังเวทของหลิงเอ๋อร์เป็นเกณฑ์มาตรฐานในเวลาที่พวกเขาใช้โปรยถั่วเป็นทหาร… แม้สงหลิงลี่จะทรงพลังแข็งแกร่ง แต่ขอบเขตพลังปราณของนางต่ำ นางจึงไม่อาจใช้พลังเวทนั้นได้ ดังนั้น หลี่ฉางโซ่วจึงเป็นคนร่ายเวทแทนนาง และสร้างทหารถั่วของสงหลิงลี่ออกไปก่อน
และพร้อมด้วยเสียงดัง ‘เปรี๊ยะ’ เบาๆ ทันใดนั้นก็มีทหารกระบี่สวมเสื้อคลุมสีฟ้าเย็นยะเยือกและชุดเกราะหนังสีขาวแวววาวปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าสงหลิงลี่
นอกจากนี้ยังมีอักขระตัวใหญ่สี่ตัวที่เขียนอยู่บนเสื้อคลุมของทหารว่า ‘ทหารกระบี่น้ำแข็ง’
“โอ้ มันกลายเป็นมนุษย์ได้จริงๆ!”
สงหลิงลี่ร้องอุทานอย่างประหลาดใจในทันทีพร้อมกับเดินวนไปรอบ ๆ ทหารกระบี่ครู่หนึ่ง
“ข้าจะไปก่อนนะ” หลิงเอ๋อร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม จากนั้นนางก็โปรยถั่วออกไปอย่างพอเหมาะและผนึกมือปล่อยตราประทับออกไปอย่างรวดเร็วตามวิธีที่ศิษย์พี่ของนางสอนเอาไว้
เปรี๊ยะ!
หลังจากควันสีเขียวจางไป ก็มีทหารถั่วปรากฏตัวต่อหน้าหลิงเอ๋อร์ ทหารถั่วนี้สวมเสื้อคลุมสีดำและสวมหมวกสีดำพร้อมกับถือดาบวงพระจันทร์สองเล่มเอาไว้ในมือ
ในทำนองเดียวกันนั้น ก็มีอักขระตัวใหญ่เขียนอยู่บนเสื้อคลุมทหารถั่วว่า—ทหารดาบวงพระจันทร์
“เสี่ยวฉางโซ่ว เจ้าไปก่อน” จิ่วจิ่วเงยหน้าขึ้นมองหลี่ฉางโซ่ว “ข้าอยากเป็นคนสุดท้าย!”
หลี่ฉางโซ่วยิ้มพลางพยักหน้า แล้วโปรยถั่วออกไปข้างหน้าพร้อมกับผนึกมือทั้งสองปล่อยสองสามตราประทับออกไป แล้วร่างกำยำแข็งแกร่งที่ถือค้อนทองสัมฤทธิ์สองอันเอาไว้ในมือก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเขา
แล้วมีอักขระบนเสื้อคลุมของมันระบุเอาไว้เช่นกัน- ‘ทหารแกร่งแบกค้อน’
ดวงตาของสงหลิงลี่เปล่งประกายขึ้นขณะกระซิบว่า “พี่ชาย ข้าชอบมัน!”
หลี่ฉางโซ่วยิ้มและกล่าวว่า “เจ้าไม่อาจเปลี่ยนไพ่ได้ แม้การแข่งขันของเราจะเล็ก แต่เราก็ต้องมีความเป็นธรรมและยุติธรรม”
“เจ้าค่ะ!” สงหลิงลี่พยักหน้าเห็นด้วยทันที ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความจริงจัง ดังนั้น ทั้งสามคนจึงมองไปที่จิ่วจิ่ว
จิ่วจิ่วยิ้มบางอย่างสบายใจ นางบีบถั่วเซียนในมือไว้ที่ปลายนิ้วของนางแล้วร้องตะโกนว่า “ฮ่า!”
จากนั้น จิ่วจิ่วก็ปล่อยพลังเซียนออกมาจากปลายนิ้วของนาง มันอยู่ในระดับเดียวกับพลังเวทของหลิงเอ๋อร์เมื่อนางร่ายเวทออกมา นางห่อเมล็ดถั่วด้วยพลังเซียนแล้วขว้างออกไปข้างหน้าแล้วผนึกมือทั้งสองสร้างตราประทับออกมาอย่างรวดเร็ว
จิ่วจิ่วผู้ชั่วร้ายเซไปมาเล็กน้อย และเสื้อป่านแขนสั้นของนางก็ดูเต็มไปด้วยอันตราย
“โปรยถั่วเป็นทหาร!”
เปรี๊ยะ!
เมล็ดถั่วเซียนระเบิดแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้วควันสีเขียวก็พวยพุ่งออกมาก่อนจะก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วต่อหน้า จิ่วจิ่วแล้ว… กลายเป็น…
“หือ?”
จิ่วจิ่วเอียงศีรษะแล้วหมอบลงพลางจ้องไปที่ทหารเต๋าแปลกประหลาดที่สูงหนึ่งฉื่อต่อหน้านาง
มันมีปากยาวที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางครึ่งฉื่อ มีหัวกลมสีเขียว มีลูกตาสีดำสองลูกที่ดูเหมือนจุดหมึก มีรากเหง้าที่ใต้ศีรษะ ตรงกลางรากมีกิ่งก้านสองกิ่งที่ได้สัดส่วนเหมาะสมกัน และที่ด้านล่างก็มีกิ่งก้านสองกิ่งที่คล้ายกันซึ่งดูเหมือนสองขา
จากนั้นก็มีป้ายไม้ไผ่หล่นลงที่เท้าของจิ่วจิ่ว ซึ่งมีอักขระสองตัวเขียนอยู่ว่า…
“พลธนูถั่ว”
“นี้!?”
จิ่วจิ่วพูดไม่ออกขณะที่มุมปากกระตุกอย่างรุนแรง
หลิงเอ๋อร์อดจะรีบหันหลังกลับไปแล้วปิดปากกลั้นหัวเราะไม่ได้
“แค่กๆ” หลี่ฉางโซ่วกล่าวอย่างจริงจังว่า “ข้าไม่คิดว่า ท่านอาจารย์อาจะสร้างทหารเต๋าที่มีค่าหายากที่สุดออกมาได้ ท่านชนะการแข่งขันในรอบนี้แล้ว”
“ไม่! ข้าอยากเปลี่ยนมัน!”
จิ่วจิ่วเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันทีขณะที่กระทืบเท้า แล้วภูเขาก็สั่นแผ่นดินสะเทือนไปพร้อมๆ กัน มันเป็นภาพที่เขย่าขวัญมาก
ทว่าหลี่ฉางโซ่วก็ยิ้มอย่างสงบและขอให้จิ่วจิ่วร่ายเวทเล็กน้อย
เพียงแค่เขาได้ยินเสียง
“ปุ้!”
ทันใดนั้น นักยิงถั่วก็พ่นไข่มุกขนาดเท่ากำปั้นออกมาจากปากของเขา ไข่มุกนี้หมุนเวียนไปด้วยไฟห้าธาตุและลมปราณสีทอง มันบินออกไปนับร้อยจั้งอย่างรวดเร็วและระเบิดออกบนพื้นที่ว่างเปล่า ทำให้เกิดฝุ่นควันคลุ้งโขมงลอยขึ้น!
หลังจากที่ฝุ่นควันจางลงไป ก็เผยให้เห็นหลุมขนาดใหญ่ เส้นผ่านศูนย์กลางสิบจั้ง!
นี่เป็นเพียงพลังเวทโปรยถั่วเป็นทหารที่อยู่ในระดับพลังเวทของหลิงเอ๋อร์เท่านั้น!
ฉับพลันนั้น หลิงเอ๋อร์และจิ่วจิ่วต่างก็มองหน้ากันด้วยความตกใจเล็กน้อย
แม้ปกติแล้ว พวกนางทั้งสองคนจะซุกซนอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่คนโง่เขลา ในขณะนั้น พวกนางล้วนสัมผัสได้ถึงพลังเวทโปรยถั่วเป็นทหารและพลังของพลธนูถั่วเหล่านี้…
ข้อเสียคือ พลธนูถั่วนี้เคลื่อนที่ช้าและสามารถใช้เป็น ‘ป้อมปืนใหญ่’ แบบตายตัวได้เท่านั้น
นั่นเป็นเพียงก้าวเล็กๆ ของหลี่ฉางโซ่วบนวิถีแห่งการเปลี่ยนแปลงพลังเวท…
ทันใดนั้น จิ่วจิ่วก็ตะโกนออกไปว่า “เริ่มต่อสู้ได้!”
จากนั้น ทั้งสามคนก็ถูกจับโดยไม่ทันตั้งตัว และพลธนูถั่วก็เริ่ม ‘พ่น’ น้ำลายใส่พวกเขาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ทหารเต๋าอีกสามคนต่างก็หลบหนีไปด้วยความโกลาหล
ในขณะนั้น จิ่วจิ่วก็ส่งเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ดังก้องกังวานอยู่บนยอดเขาหยกน้อย
เสียงหัวเราะนี้หายไปจากหมู่เมฆที่ผ่านสำนักเซียนแล้วบินไปยังทะเลบูรพา…
“ฝ่าบาท พอหรือไม่พะยะค่ะ?”
ในวังมังกรทะเลบูรพา ตู้มังกรขนาดใหญ่สองตู้นั้นเต็มไปด้วยหีบสมบัติแล้ว ที่ข้างๆ พวกมันมีเต่าเซียนปาดเหงื่อออกจากหน้าผากขณะที่ถามอ๋าวอี่ที่สวมชุดคลุมสีเขียว
อ๋าวอี่ครุ่นคิด…
“ไปเอารถม้าอีกคันที่ส่วนใหญ่จะมีค่ายกลเวทและสมบัติต่างๆ มาให้ข้า”
“เอ่อ… กระหม่อมน้อมรับบัญชา”
“ซือซือ กลับไปที่เผ่าของนางเพื่อรวบรวมสมบัติมาเป็นของขวัญให้พี่ฉางโซ่ว ไม่รู้ว่าตอนนี้นางกลับมาแล้วหรือยัง”
อ๋าวอี่พึมพำกับตัวเอง หลังจากถูกแยกจากนางไม่กี่ชั่วยาม เขาก็อดจะคิดถึงนางไม่ได้
……………………………………………………………………..
