ศิษย์พี่ของข้าจะมั่นคงเกินไปแล้ว - ตอนที่ 304 ชีวิตที่ถูกจับตามอง (2)

ตอนที่ 304 ชีวิตที่ถูกจับตามอง (2)

เมื่ออวิ๋นเซียวกล่าวคำอำลาแล้วจากไป เดิมทีหลี่ฉางโซ่วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ทว่าหลังจากนั้น เขาก็รู้สึกอับจนหนทางเล็กน้อย สิ่งที่มีค่าที่สุดคือความสำคัญของมิตรภาพและคุณธรรม อันตรายก็มีความสำคัญต่อมิตรภาพด้วยเช่นกัน

“เชอะ มันยากจะทำได้” จากนั้น ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์หลี่ฉางโซ่วก็โบกสะบัดแส้หางม้าของเขาก่อนจะใช้หลีกลี้ปฐพีซ่อนกาย แล้วหายตัวไปจากสนามด้านหลังของวิหารเทพทะเล

ครู่ต่อมาในห้องลับของหอโอสถบนยอดเขาหยกน้อย บัดนั้น หลี่ฉางโซ่วก็ลืมตาขึ้นและใช้วิชาจำแลงกายออกไปจากสถานที่นั้น แล้วร่างหลักของเขาก็เดินออกมาเพื่อรับอากาศ

ขณะนั้น ในห้องเดินหมากเล่นไพ่ เครื่องมือเวทที่เปล่งแสงสว่างสาดส่องประกายนุ่มนวลออกมา เดิมทีหลี่ฉางโซ่วอยากตั้งชื่อว่า ‘บ้านดนตรีซื่อซาน’ เขาอยากให้จิ่วจิ่วเป็นตัวแทนร่วมกัน มันจึงเป็น …ห้องเดินหมากเล่นไพ่จิ่วจิ่วซื่อซานแห่งยอดเขาหยกน้อย ล้อเล่น ล้อเล่นน่า

เมื่อหลี่ฉางโซ่วเดินผ่านห้องเดินหมากและได้ยินเสียงหัวเราะอยู่ข้างใน เขาก็ไม่ได้เข้าไปรบกวน เพราะในท้ายที่สุดแล้ว ในยามราตรี หากบุรุษร่างใหญ่อย่างเขาเข้าไปใกล้ชิดสาวขี้เมาทั้งสามคน… แค่กๆ สตรีสาวสวยราวหยกสองคน และเซียนสตรีผู้ดุร้าย มันย่อมจะเป็นเรื่องง่ายที่จะทำให้เกิดเหตุการณ์บางอย่างที่แสนวิเศษงดงามแต่ไม่เหมาะควรขึ้น จากนั้นเขาก็เดินไปที่ด้านหลังภูเขาและมองดูต้นไม้วิญญาณที่เขาปลูกเอาไว้ก่อนจะไปเยี่ยมชมฐานการเพาะปลูกถั่วเซียนที่ล้อมรอบไปด้วยค่ายกลใหญ่

เมื่อเดินจบรอบ ก็เป็นเวลายามเช้าแล้ว อีกาทองคำได้โบยบินขึ้นไปทางทิศตะวันออก มีความวุ่นวายเพิ่มเติมในโลกมากขึ้นในขณะที่ความเยือกเย็นลดลง

บัดนี้ เขาตัดสินใจแล้วว่า ในภายหน้า หากเขามีความสามารถ เขาก็จะช่วยให้คำแนะนำลุงจ้าวอย่างเหมาะสมเพื่อให้อาจารย์ลุงจ้าวรอดพ้นภัยภิบัติถึงตายโดยไม่ก่อให้เกิดผลเสียต่อตัวเขาเอง…

หากไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับอาจารย์ลุงจ้าว เทพธิดาอวิ๋นเซียวก็ไม่น่าจะไปยุ่งเกี่ยวกับมหาทัณฑ์สวรรค์ปราบดาเทพ

ทว่าเรื่องนั้นก็ยังอยู่ห่างไกลออกไปมาก

อย่างไรก็ตาม ในอีกไม่กี่ทศวรรษข้างหน้า เขาจะสามารถลงจอดได้เร็ว มาคิด มันลำบาก

หลี่ฉางโซ่วยังคงไม่รู้ว่า มหาทัณฑ์สวรรค์ปราบดาเทพจะเริ่มขึ้นเมื่อใด แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาย่อมจะสามารถบรรลุสู่ความสงบสุขได้ภายในเวลาไม่กี่สิบปีข้างหน้า และเขาจะไม่ลงไปในบ่อน้ำโคลนนี้อีกเลย

เมื่อคิดดูให้ดีแล้ว เรื่องนี้ก็เป็นปัญหายากลำบากจริงๆ

ทันใดนั้น สัมผัสเซียนรับรู้ของหลี่ฉางโซ่วก็ตรวจพบศิษย์ลาดตระเวนที่ขี่กระเรียนเซียนบินตรงไปทางยอดเขาหยกน้อย…

ดูเหมือนว่า จะมีชายหญิงอยู่นอกสำนักตู้เซียน…

พวกเขามาหาปรมาจารย์ใหญ่ตัวน้อยหรือไม่?

หลี่ฉางโซ่วกำลังจะหยุดศิษย์ที่อยู่ข้างหน้าเขาผู้นี้เพื่อไม่ให้ปรมาจารย์ใหญ่ตัวน้อยและปรมาจารย์หว่างฉิงผู้สูงส่งรู้สึกกระดากอาย ทว่าเขายังไม่ทันได้ขี่เมฆบินไป สัมผัสเซียนรับรู้ของเขาก็จับเอาไว้แล้ว และข่ายอาคมของกระท่อมมุงจากริมทะเลสาบก็ได้เปิดกว้างออกมาแล้ว!

เขาได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นดังมาจากข้างใน…

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ในภายหน้า ข้า หลินเจียงผู้อิสระ จะกลายเป็นของเจ้า! ไม่ต้องห่วงนะ ข้าจะรับผิดชอบเจ้าเอง!”

จากนั้น เขาก็ได้ยินปรมาจารย์หวางฉิงผู้สูงส่งยิ้มและกล่าวว่า “ได้ ทุกอย่างล้วนเชื่อฟังฮูหยิน”

สามี ภรรยา…หลี่ฉางโซ่วเม้มปากแน่น เขารู้สึกว่าพวกเขาหวานชื่นกันทีเดียว เขายังคงเดินรอบ ๆ ภูเขาต่อไปและไม่สนใจเรื่องนี้

ไม่นานหลังจากนั้น ศิษย์ผู้นั้นก็มาถึงหน้ากระท่อมมุงจากและรายงานว่า มีคนสองคนมาหาโดยแจ้งว่าเป็นสหายสนิทของอาจารย์อาเจียงหลินเอ๋อร์ อยู่ที่ด้านนอกประตูสำนัก

เจียงหลินเอ๋อร์ตอบกลับอย่างตื่นตระหนกในห้อง ทว่าคนที่เดินออกไปคือ… ปรมาจารย์หวางฉิงผู้สูงส่ง

ศิษย์ผู้นั้นเอียงศีรษะและรีบก้มศีรษะพร้อมกับโค้งคำนับให้ ดวงตาของเขาเปล่งแสงที่คมชัดอย่างยิ่งออกมา

นินทามหาเต๋า!

ปรมาจารย์หวางฉิงผู้สูงส่งซึ่งเสื้อคลุมยาวกล่าวว่า “นางไม่สะดวกที่จะออกไปต้อนรับ เจ้าจงพาข้าไปที่นั่นแทน”

“เอ่อ เอ่อ ท่านอาจารย์ลุง ท่านโปรดไปก่อนเถิดขอรับ ศิษย์บินช้าลงขอรับ”

“ได้”

หลี่ฉางโซ่วแอบสังเกตปรมาจารย์หวางฉิงผู้สูงส่ง แล้วดวงตาของเขาก็เปล่งประกายออกมา

ในค่ำคืนหนึ่ง สายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิได้พัดผ่านสระน้ำใสกระจ่าง และเจตจำนงแห่งเต๋าอันยิ่งใหญ่ที่สมบูรณ์แบบของปรมาจารย์หวางฉิงผู้สูงส่งก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย! เป็นไปได้หรือไม่ว่า การผสานหยินหยางจะให้ผลเช่นนั้น?

หลี่ฉางโซ่วครุ่นคิดกับตัวเองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตระหนักได้ว่า นั่นเป็นเพราะปรมาจารย์หวางฉิงผู้สูงส่งปลดปล่อยปัญหาในใจของเขาออกไป ทำให้หัวใจเต๋าของเขาสมบูรณ์แบบ บริสุทธิ์ไร้มลทิน แน่นอนว่า หลี่ฉางโซ่วไม่เชื่อว่าการฝึกบำเพ็ญคู่จะเป็นประโยชน์ต่อการข้ามผ่านทัณฑ์สวรรค์เซียนจิน

ยังไม่มีทฤษฎีเซียนมาสนับสนุนเรื่องนี้

…

…

ในเวลาเดียวกันนั้น โลกใบเล็กแห่งหนึ่งในตรีสหัสโลกธาตุ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากดินแดนเทวะทั้งห้า

มหาตรีสหัสโลกธาตุ และปฐมสหัสโลกธาตุ ได้ก่อตัวขึ้นมาจากชิ้นส่วนของโลกบรรพกาล หลังจากที่มังกรและหงส์ได้ทำลายยุคโบราณ

โลกที่เรียกว่า มหาตรีสหัสโลกธาตุ หมายถึงความสมดุลของหยิน หยางและธาตุทั้งห้า แม้แต่มนุษย์ก็สามารถอยู่อย่างสงบสุขได้ มันมีพลังวิญญาณที่อุดมสมบูรณ์ และพลังต้นกำเนิดมากมายมหาศาล

โลกเล็กๆ ส่วนใหญ่ในปฐมสหัสโลกธาตุจะมีทิวทัศน์ที่แปลกประหลาดเพราะธาตุทั้งห้าไม่สมบูรณ์ และยากที่มีเต๋าอันยิ่งใหญ่ได้

ในขณะนั้น ในโลกใบเล็กที่มีเพียงมหาสมุทร คลื่นหลายร้อยจั้งบนผิวน้ำค่อยๆ สงบลง และที่ก้นทะเลสาบ การต่อสู้ครั้งใหญ่ก็เพิ่งจบสิ้นลง

มังกรวารีสามเศียรที่ปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีดำกำลังคลานไปในโคลนที่ก้นทะเลสาบใหญ่ มันถูกโซ่แสงสีทอง มัดตรวนเอาไว้อย่างแน่นหนา มีร่างสามร่างแยกจากน้ำรอบๆ มังกรวารี ได้ลอยข้ามไปอย่างช้าๆ

หากหลี่ฉางโซ่วมองเห็นสถานที่นั้นได้ เขาก็ย่อมจะพบว่า ก่อนหน้านี้ ทั้งสามคนนั้นบังเอิญ… เคยมีเส้นทางโคจรมาพบกับเขาแล้วอย่างแน่นอน

หนึ่งในนั้นคือ นักพรตเต๋าชราหลังค่อม ศิษย์คนที่สามของจอมปราชญ์แห่งสำนักบำเพ็ญประจิม

อักขระเต๋าบนร่างของนักพรตเต๋าหลังค่อม โจวเต้าหยุนนั้น พลุ่งพล่านและสงบลงได้ยาก เห็นได้ชัดว่าเขาใช้พลังไปอย่างมากในการผนึกมังกรสามเศียรที่ทรงพลังนี้…ทางด้านซ้ายของนักพรตเต๋าชราหลังค่อม คือ ผู้บำเพ็ญเต๋าเหวินจิงซึ่งสวมผ้าคลุมหน้าโปร่งบางสีโลหิต

และที่ข้างๆ ทางด้านขวาของนักพรตเต๋าหลังค่อม มีนักพรตเต๋าหนุ่มคนหนึ่งที่มีใบมีดสั้นสีทองหกเล่มกำลังบินวนเวียนอยู่รอบตัวเขา… เขาคือจักจั่นทองคำ

ดวงตาของมังกรวารีสามเศียรเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว และสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความโกรธนั้นคือ ความสิ้นหวัง “สำนักบำเพ็ญประจิม! เหตุใดถึงไม่สังหารข้า!?!”

ทว่าร่างทั้งสามนี้ ก็ไม่ได้มองมันด้วยซ้ำ

ชายชราหลังค่อมกล่าวช้าๆ ว่า “มังกรวารีเกล็ดดำนี้เป็นแม่ทัพแห่งกองทัพมังกรเซียนวารีแห่งวังมังกรทะเลประจิม และมีชื่อเสียงในหมู่ทหารมังกรเซียนวารี ต่อมาเขาถูกวังมังกรขับไล่ด้วยสาเหตุจากเรื่องเล็กน้อย หากปราบเขาได้ เจ้าก็จะสามารถยืมมือเขาเพื่อต่อสู้กับสำนักเซียน และสร้างความเสียหายอย่างรุนแรงให้กับวังมังกรทะเลประจิม” ผู้บำเพ็ญเต๋าเหวินจิงพยักหน้าอย่างสงบ

จักจั่นทองคำซึ่งอยู่ข้างๆ กำหมัดทั้งสองข้างแล้วยิ้มพลางกล่าวว่า “รองเจ้าสำนัก ท่านช่างมองการณ์ไกลมากเกินกว่าที่ข้าจะเข้าถึงได้”

“อืม” นักพรตเต๋าชราหลังค่อมกล่าวอย่างสงบว่า “ลงมือจัดการปราณวิญญาณของเขา”

ผู้บำเพ็ญเต๋าเหวินจิงก้าวออกไปข้างหน้าอย่างเป็นธรรมชาติ แสงสีโลหิตกำลังพลุ่งพล่านอยู่ที่ปลายนิ้วของนาง แน่นอนว่า นางต้องใช้วิธียุงเลือด นั่นคือ ความสามารถพิเศษของนาง

อย่างไรก็ตาม นักพรตเต๋าชราหลังค่อมกล่าวว่า “เหวินจิง เจ้าควบคุมเหล่าปรมาจารย์มากเกินไป ให้จินฉานมาช่วยจัดการมังกรวารีนี้แล้วกัน”

ผู้บำเพ็ญเต๋าเหวินจิงขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่เอ่ยอะไร จินฉานก้มศีรษะไปข้างหน้า แล้วเหลือบมองผู้บำเพ็ญเต๋าเหวินจิงจากหางตา และเผยรอยยิ้มบางขึ้นที่มุมปากของเขา เมื่อจินฉานเดินไปที่ร่างใหญ่ของมังกร นักพรตเต๋าชราหลังค่อมก็มองผู้บำเพ็ญเต๋าเหวินจิง แล้วหยิบรังไหมเลือดขนาดเท่าหัวแม่มือออกมา พลางกล่าวอย่างสงบว่า “เจ้ายังมีเรื่องสิ่งที่สำคัญกว่าต้องทำ สิ่งนี้เรียกว่า ผีเสื้อสยบวิญญาณ ซึ่งใช้เปลี่ยนพลังปราณวิญญาณให้กลายเป็นร่างหลักของร่างจำแลงได้ ในเวลาสามปี จงค้นหาร่างหลักของเทพแห่งท้องทะเลทักษิณ แล้วลอบจัดการกับมันอย่างลับๆ และจงอย่าเปิดเผยตัวเอง ”

ผู้บำเพ็ญเต๋าเหวินจิงเผยรอยยิ้มมีเสน่ห์ที่มุมปากพลางรับรังไหมเลือดมาแล้วโค้งคำนับให้

“ผู้น้อยจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง ท่านรองเจ้าสำนัก”

…………………………………………………………………