ศิษย์พี่ของข้าจะมั่นคงเกินไปแล้ว - ตอนที่ 385 หยามหน้ากันมากนักไม่ได้ (1)
ตอนที่ 385 หยามหน้ากันมากนักไม่ได้ (1)
เดิมทีหลี่ฉางโซ่วคิดว่าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่ท่องบทกวีที่เขาเขียน.. แต่ในท้ายที่สุด เมื่อเด็กชายกล่าวถึงถ้ำหยวนเจี๋ย และภูเขาหลิงจิ้ว จึงทำให้หลี่ฉางโซ่วพลันตระหนัก ถึง “พระพุทธรูปโบราณหรานเติ้ง” ที่มีชื่อเสียงในอนาคตได้ในทันที และนั่นก็ทำให้หลี่ฉางโซ่วรู้สึกเบาใจใจขึ้นเมื่อเขาไล่เขาไป
ไม่ใช่ว่าหลี่ฉางโซ่วเย่อหยิ่งและไม่กล้ารับหรานเติ้งจริงๆ
ความจริงแล้ว หลี่ฉางโซ่วมีความเคารพอย่างสุดซึ้งต่อผู้อาวุโสของสำนักบำเพ็ญเต๋าทั้งหมด และหากเขาสามารถใช้พลังได้ร้อยส่วนในการวางแผน เขาจะไม่มีวันใช้เก้าสิบเก้าส่วนเพื่อวางแผนต่อต้านพวกเขาอย่างแน่นอน
ในขณะนั้น เด็กชายนั่นก็เย่อหยิ่งเกินไป และหยิ่งที่จะอธิบายตัวตนของเขาในฐานะรองเจ้าสำนักบำเพ็ญเต๋าฉาน และด้วยตัวตนของเขาในฐานะรองเจ้าสำนักบำเพ็ญเต๋าฉาน เขาจึงชี้ให้เห็นตรงๆ ว่าต้องการให้เขาไปด้วยร่างที่แท้จริงของเขา… บังคับให้ข้าปรากฏตัวในร่างจริงของข้าหรือ? ออกจะชั่วร้ายอยู่สักหน่อย
หากปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ไม่อยู่ที่นั่น หลี่ฉางโซ่วอาจต้องใช้ความพยายามมากขึ้นเพื่อใช้ผลึกบันทึกเหตุการณ์ บันทึกคำพูดของเด็กชายในตอนนี้เพื่อพิสูจน์ตัวเขาเองในภายหลัง พวกเขาไม่อาจเป็นมิตรกันได้
ในขณะนั้น ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ได้เฝ้าดูจากเบื้องบน หลี่ฉางโซ่วไม่เพียงแต่จะอ่อนลงไม่ได้ แต่ยังถอยไม่ได้เช่นกัน
นับประสาอะไรกับเด็กชาย เพราะต่อให้หรานเติ้งจะมาด้วยตัวเอง หลี่ฉางโซ่ว ก็ทำได้เพียงรักษาระยะห่างของเขาและไม่อ่อนน้อม หรือวางโต หากเด็กชายเย่อหยิ่งและเหยียดหยันผู้อื่น การเรียกเขาว่า “ผู้อาวุโส” ย่อมถือเป็นการให้เกียรติ และหากเขายกชาให้สักถ้วย ก็ย่อมถือเป็นมารยาท ความคิดของเขาต้องชัดเจน และละทิ้งหลักการของเขาไม่ได้
หลักการสำคัญในการจัดการกับเรื่องนี้คือต้องไม่ทำให้สำนักบำเพ็ญเต๋าหยินเสียหน้า
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออีกฝ่ายส่งเด็กชายมาออกหน้าแล้ว… มันย่อมเป็นทางเลือกที่ปลอดภัยที่สุดที่เขาจะแสดงความไม่พอใจอย่างเหมาะสม! หลี่ฉางโซ่วย่อมไม่เชื่ออย่างแน่นอนว่าผู้ยิ่งใหญ่เฉกเช่น นักพรตเต๋าหรานเติ้งที่มีชีวิตอยู่มาตั้งแต่สมัยโบราณ จะไม่รู้ว่าอารมณ์ของเด็กคนนี้เป็นเช่นไร
ในทางกลับกัน มันจะกลับกลายเป็นว่าเขาเป็นเด็กหุนหันพลันแล่น เขาสามารถกดดันเขาได้และดูว่าเขาจะหลอกล่อร่างหลักของเขาได้หรือไม่ หากพบว่าเขาทำไม่ได้ นักพรตเต๋าหรานเติ้งก็สามารถตำหนิเด็กชายเล็กน้อยแล้วโยนความผิดให้กับ “คนงานชั่วคราว” โดยที่เขาไม่ต้องเสียหน้า…
ความคิดของผู้ยิ่งใหญ่เหล่านี้ช่างละเอียดยิ่ง เหอะ ความคิดเหล่านั้นแวบเข้ามาในใจของเขา แต่ก็คงอยู่เพียงชั่วครู่เท่านั้น
เมื่อวิเคราะห์ความเป็นไปได้ที่ตามมา หลี่ฉางโซ่วก็สะบัดแส้หางม้าและกล่าวว่า “โปรดออกไปเถิด ขอไม่ส่งนะ”
เด็กชายเบิกตากว้างทันทีและคิดว่าเขาได้ยินผิด จากนั้น ก็ร้องตะโกนด้วยเสียงเด็กว่า “เทพแห่งท้องทะเล เจ้ารู้หรือไม่ว่า อาจารย์ของข้าเป็นผู้ใด!?!” “เหอะ!”
หลี่ฉางโซ่วแค่นเสียงเย็นชาและกล่าวอย่างสงบว่า “ด้วยท่าทางเย่อหยิ่งของเจ้าเช่นนี้ ย่อมยากที่จะให้ข้าไว้หน้าเจ้าได้ จงกลับไปเถิด ข้ากำลังเดินทางไปทั่วหล้าด้วยร่างที่แท้จริงของข้า คงไม่สะดวกที่จะพบกัน” จากนั้นเขาก็หันหลังกลับแล้วจากไป
นักพรตเต๋าเด็กน้อยผงะงันทันทีเมื่อมองไปที่ด้านหลังของกระเรียนขาว
“เจ้าพูดจริงหรือ!?!”
เด็กชายกระโดดลงมาทันทีและตะโกนด้วยใบหน้าแดงก่ำว่า “รู้หรือไม่ว่าอาจารย์ของข้าเป็นรองเจ้าสำนักบำเพ็ญเต๋า ฉาน!?! แม้แต่เมื่อสิบสองเซียนจินพบเขา ก็ต้องเรียกเขาว่า ‘อาจารย์’! แล้วเจ้ากล้าดีอย่างไรกัน!?!”
หลี่ฉางโซ่วไม่สนใจเขาอีก แล้วจู่ๆ ก็กลุ่มควันจาง ๆ ลอยอยู่รอบตัวเขาแล้วเขาก็หายไป
เขาไปแล้ว?
นักพรตเต๋าเด็กตะลึงงันทันที ในขณะนั้น เหล่าทูตเทวะและสานุศิษย์มนุษย์ส่วนใหญ่ต่างก็หัวเราะออกมาดังลั่น แล้ว ๆ ทูตเทวะสองสามคนก็ยั่วแหย่เขา
“เจ้าต้องการพบเทพแห่งท้องทะเลของเรา แต่ยังใจร้อนเพียงนี้ เจ้านิสัยเสียแล้ว” “เทพแห่งท้องทะเลของข้ามีงานยุ่งมาก ไม่ใช่ทุกคนที่จะพบเขาได้หรอกนะ!”
“พวกเจ้า!”
เด็กชายไม่เคยทนรับความคับข้องใจเช่นนี้ เขาจึงกระโดดขึ้นทันทีด้วยต้องการพุ่งเข้าไปในห้องโถงหลักของวิหารเทพทะเล! ทันใดนั้น ก็มีชายร่างกำยำสามถึงห้าคนพุ่งมาจากด้านข้าง และหนึ่งในนั้นก็ขวางทางเด็กชายแล้วใช้กล้ามเนื้อหน้าอกที่แข็งแกร่งของเขาสกัดกั้นเด็กชายและกระแทกเด็กชายปลิวกระเด็นออกไปในทันที
ในขณะนั้น ชายร่างกำยำคนอื่นๆ ก็ก้าวออกไปข้างหน้าทันที ทุกคนล้วนแต่งกายด้วยชุดเกราะหนังสีดำ และกล้ามเนื้อของพวกเขาก็เปล่งแสงเป็นประกายระยิบระยับ พวกเขาล้วนตะโกนใส่เด็กชายพร้อมๆ กัน…
“เฮ้ๆ!”
เด็กชายตัวสั่นเล็กน้อยสองสามครั้ง
แม้จะมีฐานพลังเซียนเสิ่นขั้นปลาย แต่เขาก็เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจในสถานการณ์เช่นนี้ ทันใดนั้น ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียวและเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกทันที
“พวกเจ้าจะทำอันใดกัน!?! ข้าเป็นแค่เด็กนะ! ท่านอาจารย์ของข้าเป็นรองเจ้าสำนักบำเพ็ญเต๋าฉานนะ!”
จากนั้น เสียงหัวเราะของเหล่าทูตเทวะก็ดังขึ้น… แล้วครู่ต่อมา… เด็กชายก็ร้องร่ำคร่ำครวญ และขี่กระเรียนขาวบินขึ้นไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือด้วยความเร็วที่รวดเร็วสุดขั้ว หลี่ฉางโซ่วแอบเลิกคิ้ว หากกระเรียนขาวไม่ใช่วิหควิญญาณของวังอวี้ซวี เขาคงจะแอบเก็บมันไว้ลับๆ แล้ว…
เขาคิดว่ามันน่าจะเป็นเมล็ดพันธุ์วิญญาณที่ดีที่สุด และย่อมจะดีที่สุดหากเขาสามารถหาคู่เพศผู้และเพศเมียได้ ในเวลานั้น เขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ที่ด้านนอกห้องโถงด้านหลังในขณะที่ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่โบยบินอยู่บนเมฆ…
หลี่ฉางโซ่วโค้งคำนับให้ จากนั้น ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ก็นั่งลงบนที่นั่งหลักในห้องโถงด้านหลังอย่างเป็นธรรมชาติและแย้มยิ้มออกมา
“ไม่รู้ว่า นักพรตเต๋าหรานเติ้งผู้นี้กำลังพยายามทำอะไร เขาให้เด็กชายมาทดสอบเจ้าจริงๆ ฉางโซ่ว ก่อนหน้านี้ เจ้าเคยมีเรื่องขัดแย้งกับคนจากสำนักบำเพ็ญเต๋าฉานบ้างหรือไม่?”
“ศิษย์รู้จักปรมาจารย์แห่งสำนักบำเพ็ญเต๋าฉานเพียงสองคนเท่านั้น หนึ่งในนั้นคือ หวงหลงเจินเหริน และอีกคนก็คือ ผู้อาวุโสอวิ๋นจงจื่อ ศิษย์ก็ปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างสุภาพ ไม่กล้าไม่เคารพพวกเขาขอรับ”
“เช่นนั้น ข้าจะหยั่งรู้ให้”
ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ทำมุทราหยั่งรู้ด้วยสีหน้าท่าทางจริงจัง ในไม่ช้า ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ก็อุทานออกมาเบาๆ และค่อยๆ วาดวงกลมข้างหน้าเขาด้วยมือซ้าย เผยให้เห็นปลาแฝดหยินและหยางที่กำลังไล่ตามกันโดยยืมพลังของแผนภาพไท่จี๋ ดูเหมือนว่า ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่จะค้นพบบางอย่างที่น่าสนใจในขณะที่เขาค่อยๆ หยักริมฝีปากขึ้น…
ในเวลานั้น หลี่ฉางโซ่วรอเงียบๆ อยู่ที่ด้านข้าง หากเขาไม่มีพลังเวทเพียงพอ เขาก็สามารถใช้พลังจิตเพื่อหยั่งรู้ความเป็นไปได้ทุกประเภท เขาคิดว่าควรจะมีการติดตามเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้… “ฮ่า… มีเรื่องน่าขันเช่นนี้จริงๆ”
ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่หัวเราะออกมาทันทีในขณะที่หลี่ฉางโซ่วรู้สึกงงงวย จากนั้น ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ก็กล่าวว่า “เวลานี้ ความจริงแล้ว นักพรตเต๋าหรานเติ้งกำลังจะได้รับเชิญจากศิษย์ของสำนักบำเพ็ญประจิมให้เป็นผู้ออกหน้า พาเจ้าไปที่สำนักบำเพ็ญประจิมเพื่อหารือเรื่องเผ่ามังกร ช่างน่าขันจริงๆ
นักพรตเต๋าหรานเติ้งเป็นผู้อาวุโสและมีสหายมากมาย ย่อมไม่แปลกที่เขาจะรู้จักคนจากสำนักบำเพ็ญประจิมบางคน ทว่ายามนี้ สำนักบำเพ็ญเต๋าหยินกำลังยืนอยู่เบื้องหลังศาลสวรรค์ พวกเราต้องช่วยให้ศาลสวรรค์เจริญรุ่งเรือง ยังดีที่นักพรตเต๋าหรานเติ้งไม่ได้คิดว่าสำนักบำเพ็ญเต๋าก่อตั้งศาลสวรรค์ แต่ถึงกระนั้น เขาก็ต้องการให้ร่างที่แท้จริงของเจ้าปรากฏออกมาจริงๆ เจ้าไม่อาจแม้แต่จะใช้ร่างจำแลงของเจ้า… นี่ไม่วางอำนาจเกินไปหรือ? ช่างไม่เห็นสำนักบำเพ็ญเต๋าหยินของข้าอยู่ในสายตาเลย”
หลี่ฉางโซว่ถามว่า “ท่านปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ แล้วพวกเราจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรขอรับ?”
“ไม่ต้องไปสนใจมัน แค่ทำในสิ่งที่เจ้าต้องทำก็พอแล้ว”
ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่หัวเราะเบาๆ แล้วยืนขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องโถงด้านหลังของวิหารเทพทะเลสองสามก้าว จากนั้น เขาก็โบกมือซ้ายเบาๆ แล้วแผนภาพไท่จี๋ก็ค่อยๆ ลอยขึ้นไปจนอยู่ใต้คานตรงกลางห้องโถงด้านหลังก่อนจะหมุนสองครั้งแล้วหายไปเอง จากนั้น ก็มีอักขระเต๋าลึกลับ กระจายออกไปในห้องโถงด้านหลังแล้วค่อยๆ หายไปในสายลม
ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ยิ้มและกล่าวว่า “ดี”
“ขอบคุณท่านปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ที่ให้ความเมตตาและปกป้องขอรับ!” หลี่ฉางโซ่วทำการคารวะเต๋าให้ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ก่อนจะทำการคารวะเต๋าให้ทางด้านนอกห้องโถงด้านหลัง และกล่าวเสียงดังว่า “ศิษย์ขอขอบคุณท่านจอมปราชญ์เทพอย่างซาบซึ้งที่ช่วยปกป้องศิษย์ขอรับ!”
ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่อดจะยิ้มออกมาไม่ได้ จากนั้นก็ให้กำลังใจหลี่ฉางโซ่วอย่างอบอุ่นก่อนจะหายตัวไป เขาไม่ได้เฝ้าดูการแสดงต่อ “ทำให้ดีที่สุด” และก่อนที่ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่จะจากไป เขาก็ได้ยกมือขึ้นตบลงบนไหล่ของหลี่ฉางโซ่วและกล่าวว่า “คนบางคนไม่ได้มีใจจงรักภักดีต่อสำนักบำเพ็ญเต๋า และเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องเมตตาพวกเขาอีกต่อไป”
หลี่ฉางโซ่วเข้าใจความคิดของปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ทันทีและพยักหน้ารับอย่างเคร่งขรึม หลังจากส่งปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่จากไปแล้ว หลี่ฉางโซ่วก็มองขึ้นไปที่คานและรู้สึกท่วมท้นในใจ ในที่สุด เขาก็ได้รับพลังแห่งแผนภาพไท่จี๋แล้ว ข้าควรซ่อนร่างหลักของข้าไว้ที่นี่ดีหรือไม่? เอ่อ ลืมไป ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น คุณค่าของการปกป้องนี้อยู่ในความหมายเชิงสัญลักษณ์ ไม่ใช่พลังของมัน จากนั้น หลี่ฉางโซ่วก็รู้สึกอบอุ่นในใจ
มันคุ้มค่าที่จะทำงานหนักเพื่อสำนักบำเพ็ญเต๋าหยินเพราะพวกเขาดูแลข้าดีเพียงนี้ใช่หรือไม่?
“แล้วข้าควรทำอย่างไรต่อไป”
หลี่ฉางโซ่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วค่อย ๆ เดินไปช้าในห้องโถงและคิดอย่างถี่ถ้วน
ในเวลานี้ เด็กชายขี่กระเรียนไปทางเหนือ แม้จะอาศัยความเร็วของกระเรียนขาว แต่ก็ยังต้องใช้เวลาสองชั่วยามกว่าจะถึงวังอวี้ซวี ในโอกาสที่กลับมานี้ เป็นไปได้มากที่หรานเติ้งจะใช้ตัวตนของเขาในฐานะผู้อาวุโสของสำนักบำเพ็ญเต๋า ตำหนิและตีเด็กชายที่ทำให้เขาอับอาย
นั่นเป็นเรื่องร้ายแรง เมื่อมองผิวเผินภายนอก หรานเติ้งควบคุมสถานการณ์ได้แล้ว
………………………………………………………………..
