ศิษย์พี่ของข้าจะมั่นคงเกินไปแล้ว - ตอนที่ 578 ชื่อของเจ้าคือ ต้นไม้สมบัติ
บทที่ 578 ชื่อของเจ้าคือ ต้นไม้สมบัติเจ็ดมหัศจรรย์! (3)
โชคดีที่ยังมีเสี้ยวอักขระเต๋าอีกเสี้ยวหนึ่งเข้าโอบล้อมต้นไม้สมบัติเจ็ดมหัศจรรย์ และต้นไม้สมบัติเจ็ดมหัศจรรย์ก็เคลื่อนไหวแวบวาบอย่างรวดเร็วและกลับไปสู่ภาพเมฆหมอกเหนือภูเขาวิญญาณ
ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่เสวียนตูยังคงสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง เขาไม่ได้ตื่นตกใจ อักขระเต๋าของเขายังปลอดภัยดี เขาแบมือซ้ายออก และทันใดนั้นแผนภาพไท่จี๋ก็กลับคืนมา
“ไฉนจู่ๆ ท่านอาจารย์ลุงถึงโจมตี? เราทำให้ปรมาจารย์จอมปราชญ์ขุ่นเคืองหรือไม่?”
ร่างเวทหยุนอู้แผ่อักขระเต๋า…
“ข้ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้แล้ว หากมีศิษย์ชั่วร้ายคนใดสร้างปัญหา สำนักบำเพ็ญประจิมจะลงโทษพวกเขา”
ขณะที่ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่เสวียนตูกำลังจะพูดต่อ ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ในแขนเสื้อของเขาก็ยกมือขึ้นแล้วสะกิดแขนของเขา…
วันนี้เขาคว้าชัยครั้งใหญ่ได้แล้ว
ในขณะนั้น ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ยังคงนิ่งสงบ เขาใส่ไม้เฉียนคุนลงไปในแขนเสื้อของเขาและปล่อยให้หลี่ฉางโซ่วถือมันเอาไว้เพื่อสื่อสารโดยใช้ความคิดกับเขาได้โดยตรง
ทันทีที่หลี่ฉางโซ่วเชื่อมต่อ เขาก็สัมผัสได้ถึงเจตจำนงวิญญาณที่บ้าคลั่งของปู่ใหญ่เจดีย์
“นายแผนภาพสุดยอดมาก! นายแผนภาพสุดยอดจริงๆ! เจ้าต้นอ่อนต้นนั้นแตกหักไปเลย! เขากล้าดียังไงที่จะเอาต้นไม้สมบัติเจ็ดมหัศจรรย์ออกมาจนทำให้ตัวเองต้องอับอายขายหน้า!”
จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเสี้ยวเจตจำนงวิญญาณที่สูงส่งเย็นชาซึ่งยากจะแยกแยะระหว่างเจตจำนงวิญญาณของชายและหญิงได้
“ศิษย์น้อยที่นี่ จงใส่ใจระวัง เจ้าก็ถือเป็นผู้อาวุโสเช่นกัน”
ปู่ใหญ่เจดีย์เงียบงันกะทันหันดุจเจดีย์งดงามที่อยู่นิ่งอย่างสงบสุขมายาวนาน
มาลงมือทำงานกันเถิด
ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ถามว่าจะทำอย่างไรต่อไป เขาอยากเยาะเย้ยสำนักบำเพ็ญประจิมเล็กน้อย จอมปราชญ์จุ่นถีปรากฏตัวขึ้นสองครั้งแล้ว ด้วยประสบการณ์ก่อนหน้านี้ หากฝ่ายเขาอ่อนแอเกินไป เขาก็ย่อมจะเต็มไปด้วยความรู้สึกอ่อนด้อยไร้สามารถเท่านั้น
หลี่ฉางโซ่วได้ตอบสนองแล้ว เขาใช้สมบัติต่างๆ ปกปิดตัวเองและส่งข้อความเสียงของเขาทีละคำ
ในไม่ช้า ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ก็ยิ้มอย่างมั่นใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองภาพร่างเวทของจอมปราชญ์และรู้สึกถึงสายตาจ้องมองของศิษย์น้องชายหญิงที่เต็มไปด้วยความชื่นชม
“ท่านอาจารย์อา แม้ข่าวลือจะเล็กน้อย แต่ก็เกือบทำให้เกิดสงครามระหว่างสองสำนัก”
ร่างเวทหยุนอู้กล่าวว่า “ในเมื่อข้าเอ่ยปากแล้วว่าจะไม่มีกรรมที่นี่ แล้วเจ้ายังไม่พอใจอันใดอีก?”
บรรดาเซียนของสำนักบำเพ็ญเต๋าเจี๋ยที่ใจร้อนหลายคนต้องการจะโต้กลับทันที แต่นักพรตเต๋าตั๋วเป่าก็แอบใช้พลังลมปราณของเขายับยั้งพวกเขาเอาไว้อย่างลับๆ
ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ยิ้มและกล่าวว่า “ในเมื่อท่านจอมปราชญ์ปรากฏตัวขึ้นแล้ว พวกเราก็ควรล่าถอย พวกเราย่อมไม่บังอาจไม่ไว้หน้าให้ท่านปรมาจารย์จอมปราชญ์และพวกเราผู้เยาว์ย่อมไม่กล้าล่วงเกิน ทว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็เกี่ยวข้องกับรากฐานของสำนักบำเพ็ญเต๋า หากปล่อยเอาไว้เยี่ยงนี้ เราจะจัดการกับคนที่สร้างข่าวลือและก่อปัญหาในภายหน้าได้อย่างไร?”
จอมปราชญ์จุ่นถีกล่าวออกมาอีกครั้งว่า “นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ภูเขาวิญญาณจะถูกปิดผนึกเป็นเวลาหนึ่งพันปี หากไม่มีคำสั่งของข้า ศิษย์ทุกคนจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไป”
นักพรตเต๋าชราของภูเขาวิญญาณก้มศีรษะของพวกเขาลงและรับคำ
บรรดาเซียนทั้งหลายจาก สำนักบำเพ็ญเต๋าไตร่ตรองคำพูดเหล่านั้นอย่างรอบคอบและค้นพบปัญหาได้อย่างรวดเร็ว
นี่ย่อมหมายความว่า หากได้รับคำสั่งจากจอมปราชญ์ ก็จะสามารถออกไปได้ตามต้องการใช่หรือไม่?
ทันใดนั้นนักพรตเต๋าตั๋วเป่าก็หยิบยันต์หยกออกมา เขาเคาะมันสองสามครั้งต่อหน้าบรรดาเซียนทั้งหมด และถามผ่านยันต์หยกว่า “หลิงหยา ท่านอาจารย์ใหญ่อยู่ในวังหรือไม่?
โอ้ ใช่ เช่นนั้น อย่าเพิ่งไปรบกวนท่านอาจารย์ในตอนนี้ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับข้าที่นี่ ก็ค่อยไปบอกท่านอาจารย์
ใช่… ใช่ ใช่ ข้าอยู่ที่ภูเขาวิญญาณ ศิษย์ของข้าและศิษย์น้องกงหมิงถูกรังแก… ปรมาจารย์จอมปราชญ์แห่งสำนักบำเพ็ญประจิมปรากฏตัวแล้ว ดังนั้นเขาอาจไม่สามารถกลับไปได้…”
ยันต์หยกสั่นเบาๆ และมีเสียงการตกลงสองสามเสียงดังออกมาให้ได้ยิน
จากนั้น นักพรตเต๋าตั๋วเป่าก็เก็บยันต์หยกและเดินออกไปข้างหน้า เขาไปยืนร่วมกับปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่และมองดูร่างเวทของจอมปราชญ์บนท้องฟ้า
ในขณะนั้นนักพรตเต๋าตั๋วเป่าก็กล่าวออกมาเบาๆ ว่า “ศิษย์พี่เสวียนตู วันนี้พวกเราจะต่อสู้กับสำนักบำเพ็ญประจิมหรือไม่ขอรับ?”
“ห้ามเสียมารยาทกับจอมปราชญ์” ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่สั่งสอนตรงๆ ว่า “การเคารพจอมปราชญ์แห่งสำนักบำเพ็ญประจิมก็เท่ากับการเคารพท่านอาจารย์ทั้งสาม จอมปราชญ์ได้อยู่เหนือหล้าและมีอำนาจทุกอย่าง ใบหน้าของเขาย่อมยิ่งใหญ่เหนือสิ่งอื่นใด”
นักพรตเต๋าตั๋วเป่ายิ้มและกล่าวว่า “ศิษย์พี่ ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าเพียงอยากประมือกับสหายเต๋า เหล่านี้ ข้าจะกล้าโจมตีจอมปราชญ์ได้อย่างไร?
เดิมทีสำนักบำเพ็ญประจิมเป็นดินแดนที่ได้รับพรแห่งความสงบสุขและสันติสุข แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง จึงเกิดการกระทำสกปรกมากมายที่ทำให้จอมปราชญ์ต้องอับอายขายหน้า บางทีจอมปราชญ์อาจจะขอบคุณพวกเราที่ทำเช่นนี้”
ทันทีที่ศิษย์พี่ใหญ่แห่งสำนักบำเพ็ญเต๋าเจี๋ยกล่าวจบ บรรดาเซียนแห่งสำนักบำเพ็ญเต๋าเจี๋ยก็มองไปที่ร่างเวทของจอมปราชญ์จุ่นถี ในขณะนั้น สีหน้าของนักพรตเต๋าชราแห่งสำนักบำเพ็ญประจิมดูขุ่นมัว ยิ่ง พวกเขากำลังเตรียมพร้อมสำหรับการเผชิญหน้าในระลอกต่อไป
จู่ๆ เสียงถอนหายใจก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง…
จากนั้นจอมปราชญ์จุ่นถีก็กล่าวช้าๆ ว่า “สำนักบำเพ็ญเต๋าจะเจริญรุ่งเรืองตามธรรมชาติ แล้วเหตุใดเจ้าถึงต้องเยาะเย้ยสำนักบำเพ็ญประจิมของข้า? กรรมในวันนี้จะให้ตัดขาดสิ้นสุดลงพร้อมกับการหายตัวไปของศิษย์ชั่วร้ายผู้นี้ และกรรมระหว่างจ้าวกงหมิงกับสำนักบำเพ็ญประจิมก็จะถูกกำจัดออกไปเช่นกัน”
ทันทีที่จอมปราชญ์กล่าวจบ นักพรตเต๋าวัยกลางคนที่อยู่ต่อหน้าจ้าวกงหมิงและ “ม้วนกระดาษ” อันล้ำค่าก็กลายเป็นเถ้าถ่าน ล่มสลายลง และกระจัดกระจายไปพร้อมกัน!
หัวใจเต๋าของหลี่ฉางโซ่วพลันสั่นสะท้าน
ความจริงแล้ว จอมปราชญ์ผู้นี้ส่งผลกระทบโดยตรงต่อเต๋าใหญ่แห่งกรรม!
จอมปราชญ์จุ่นถีถามขึ้นอีกครั้งว่า “เป็นอย่างไรบ้าง?”
ในขณะนั้น ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ก็ใคร่ครวญและโค้งคำนับให้จอมปราชญ์อย่างรวดเร็ว
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็ต้องเคารพต่อโองการของท่านอาจารย์อาเป็นธรรมดาขอรับ”
นักพรตเต๋าตั๋วเป่ามองไปที่นักพรตเต๋าชราของภูเขาวิญญาณและถอนหายใจพลางกล่าวว่า “ความจริงแล้ว เจ้าอยากให้จอมปราชญ์ลงมือด้วยตัวเอง แล้วเจ้าไม่กังวลจริงๆ หรือ?”
หลังจากกล่าวอย่างนั้น ตั๋วเป่าก็โค้งคำนับให้จอมปราชญ์และกล่าวว่า “เมื่อกรรมได้รับการแก้ไขและจบลงแล้ว จึงไม่สะดวกที่พวกเราจะรบกวนท่านต่อไป”
ในเวลานั้น กวงเฉิงจื่อก็ยืนขึ้นในเวลาที่เหมาะสมและกล่าวเสียงดังว่า “ท่านอาจารย์อา โปรดเข้าใจด้วยว่า ท่านอาจารย์ของข้ามักกล่าวว่า เราต้องสังเกตลักษณะและภูมิหลังของผู้เข้ารับการคัดเลือกเมื่อยามรับศิษย์ด้วย
ดังคำกล่าวที่ว่า การสั่งสอนเต๋ามิควรบางเบา และการสั่งสอนธรรมมิอาจกระทำได้โดยง่าย เขาไม่ต้องการทำให้ชื่อเสียงของสำนักบำเพ็ญประจิมต้องเสื่อมเสียเพราะศิษย์ชั่วร้ายเพียงไม่กี่คน กรรมของวันนี้จบสิ้นแล้ว เช่นนั้น พวกเราขออำลา”
ในขณะนั้น บรรดาเซียนแห่งสำนักบำเพ็ญเต๋าฉานและสำนักบำเพ็ญเต๋าเจี๋ยก็โค้งคำนับให้ภาพร่างของจอมปราชญ์ จากนั้นพวกเขาก็หันหลังกลับและขี่เมฆจากไป
ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ ตั๋วเป่า และกวงเฉิงจื่ออยู่ต่ออีกระยะหนึ่ง และหลังจากที่จ้าวกงหมิงและคนอื่นๆ ถอยกลับไปอย่างปลอดภัย พวกเขาก็โค้งคำนับต่อภาพร่างของจอมปราชญ์แล้วจากไปเช่นกัน
ก่อนที่เขาจะจากไป นักพรตเต๋าตั๋วเป่าก็ถอนหายใจด้วยอารมณ์ซึ่งแพร่กระจายออกไปทั่วหล้า
“ใบหน้าของจอมปราชญ์เป็นสมบัติล้ำค่าที่บรรดาศิษย์ของเราล้วนเต็มใจจะเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้อง ทว่าศิษย์ของสำนักบำเพ็ญประจิมเหล่านี้ไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไร ข้าสงสัยว่าท่านจอมปราชญ์รับพวกเขาไปเพื่อประโยชน์อันใด”
“ระวังคำพูดด้วย” กวงเฉิงจื่อสั่ง
และเสียงสุดท้ายก็คือ เสียงหัวเราะเบาๆ จากปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่
………………………………………………………………..
