ศิษย์พี่ของข้าจะมั่นคงเกินไปแล้ว - ตอนที่ 608 การต่อสู้แห่งโชคปีศาจ! (5)
ชั่วพริบตานั้น ค่ายกลสังหาร ค่ายกลกับดัก และค่ายกลพิษนับร้อย ก็ล้อมรอบไปทั่วภูเขาและระดมยิงใส่พวกมันอย่างไม่เลือกหน้า!
ดูเหมือนว่า เหล่าปีศาจกลุ่มนั้นจะตะลึงงัน แล้วในทันทีหลังจากนั้น พวกมันก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง และร้องคำรามลั่นในขณะที่พุ่งเข้าหาแผ่นจานค่ายกลทั่วทุกที่
พวกมันตื่นตระหนกมากจริงๆ เมื่อมีคนมาสัมผัสสถานที่สำคัญเช่นนี้กะทันหันโดยที่พวกมันไม่รู้ตัวเลย
หนึ่งในบรรดาสามปรมาจารย์เผ่าปีศาจที่เฝ้าสระน้ำ รีบพุ่งตรงออกไปทันที!
หลี่ฉางโซ่วและจ้าวเต๋อจู้ต่างมองหน้ากันและกัน แล้วในขณะที่ปรมาจารย์เผ่าปีศาจผู้นั้น รีบพุ่งออกมาจากสระ พวกเขาก็หลบ แล้วพุ่งเข้าไปและกลายเป็นลำแสงสองสายพุ่งตรงไปที่ก้นสระนั้น!
จ้าวเต๋อจู้ฟาดฟันกระบี่เต๋าสวรรค์ในมือของเขา พลังแห่งเต๋าสวรรค์ก็สำแดงเดชออกมาเป็นม่านลำแสงสีขาว เข้าปกคลุมค่ายกลที่ซ่อนอยู่ด้านล่าง และทำลายค่ายกลนั้น ราวกับทำลายซากเน่าเปื่อยให้ล่มสลายลงในทันที!
จากนั้นตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ก็ลอยออกมาจากแขนเสื้อของหลี่ฉางโซ่ว ดูเหมือนว่า ร่างของพวกเขาจะแยกออกเป็นสองส่วน แล้วพวกเขาก็พุ่งกระโจนเข้าใส่บนหัวหอยทองสัมฤทธิ์ยักษ์ที่อยู่บนร่างปรมาจารย์เผ่าปีศาจทั้งสองตนตามลำดับ ในขณะที่จ้าวเต๋อจู่ได้หลบหลีก แล้วรีบพุ่งเข้าหา ‘กระบี่ทำลายล้างมนุษย์’!
เผ่าปีศาจไม่คาดคิดว่าจะมีปรมาจารย์ที่สามารถเข้าไปในค่ายกลใหญ่ที่พวกเขาทำงานอย่างหนักเพื่อจัดวางค่ายกลได้อย่างเงียบๆ!
ยิ่งไปกว่านั้น มันยังไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีปรมาจารย์ซุ่มซ่อนตัวอยู่ข้างสระน้ำ และจู่ๆ พวกเขาก็เปิดการโจมตีออกมาในขณะนี้ และเป้าหมายของพวกเขาก็มุ่งตรงไปที่กระบี่ทำลายล้างมนุษย์!
ปรมาจารย์เผ่าปีศาจทั้งสองตนนี้จะสนใจร่างสองร่างที่รีบพุ่งกระโจนเข้ามายับยั้งพวกมันได้อย่างไร?
ปีศาจทั้งสองตนนี้ใช้ความสามารถเชี่ยวชาญของพวกเขาเอง ปีศาจตนหนึ่งกลายร่างเป็นมังกรดำและพุ่งเข้าหาจ้าวเต๋อจู้ และปีศาจอีกตนหนึ่งก็พ่นไข่มุกล้ำค่าออกมาจากปากของมัน ซึ่งพุ่งเข้าใส่จ้าวเต๋อจู้ด้วยเช่นกัน!
ชั่วเวลาราวกับเวลาระหว่างแสงสายฟ้าและประกายหินไฟ[1] ปีศาจทั้งสองก็เพียงใช้ฝีมือที่เฉียบขาดไม่ธรรมดาของพวกมัน แล้วที่ด้านล่างของกระบี่ทำลายล้างมนุษย์ กระแสน้ำก็กลายเป็นนักพรตเต๋าวัยกลางคนที่ถือกระบี่ทำลายล้างมนุษย์เอาไว้ในมือ และชักกระบี่ออกมาทันที!
ภูเขาทั้งลูกพลันสั่นสะเทือน!
ปรมาจารย์เผ่าปีศาจทั้งสองล้วนหน้าซีดด้วยความตกใจยิ่ง และมังกรดำก็พุ่งกระโจนเข้ามาอย่างรวดเร็ว!
จ้าวเต๋อจู้ต้านทานการโจมตีของไข่มุก แล้วร่างของเขาก็เปล่งแสงสีทอง และเขาก็พุ่งตรงไปที่ข้างสระ!
ท่ามกลางฝ่ามือของนักพรตเต๋าวัยกลางคน พลังลมปราณหยินหยางทั้งสองก็ลอยหมุนวน และกฎห้ามของกระบี่ทำลายล้างมนุษย์ก็ถูกทำลายลงในทันที!
เมื่อมังกรดำพุ่งกระโจนเข้ามา นักพรตเต๋าวัยกลางคนก็คลี่ยิ้มและเคลื่อนไหวแวบวาบไปมาอย่างรวดเร็ว และในขณะที่มังกรดำพุ่งดำดิ่งลงกระแทกก้นสระ เขาก็หนีไปในแนวราบ และพบกับจ้าวเต๋อจู้ได้อย่างสำเร็จราบรื่น และทันใดนั้น เขาก็พุ่งชนเข้ากับม่านแสง!
พวกเขาบุกทะลวงเข้าไปในเส้นชีพจรปฐพีที่นำพวกเขามาที่นี่!
จ้าวเต๋อจู้ฟาดฟันกระบี่ในมือออกไปข้างหน้า พลังแห่งสวรรค์พุ่งสูงขึ้น และปราการกำแพงกั้นสีเลือดก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ทีละชั้นๆ!
หลี่ฉางโซ่วคอยช่วยสนับสนุนทางซ้ายของจ้าวเต๋อจู้และใช้หลีกลี้ปฐพีซ่อนกายด้วยพละกำลังทั้งหมดของเขา!
ปีศาจใหญ่ร้องคำรามอยู่ที่ด้านหลังของพวกเขา และตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์มากกว่าสิบเหล่านั้นที่กำลังยับยั้งศัตรู ก็ได้ถูกสังหารแล้ว…
สำหรับปรมาจารย์เผ่าปีศาจเหล่านี้ เหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป และพวกมันก็ไม่มีเวลาได้ทันตอบสนอง และในเวลานี้ ก็ดูเหมือนว่า พวกมันไร้พลังมากพอที่จะตามได้ทัน!
ช่วงสองสามวันที่ผ่านมา หลี่ฉางโซ่วและจ้าวเต๋อจู้ได้ฝึกซ้อมขั้นตอนการชิงกระบี่หลายสิบครั้งในใจ และในขณะนั้น พวกเขาก็ปล่อยการโจมตีในคราวเดียวได้ราวกับเมฆลอยสายน้ำไหล[2]…
เป็นเพียงว่ามีวัสดุล้ำค่าถูกทำลายเสียหายมากขึ้น โนเวล-พีดีเอฟ
ในขณะนั้น ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์สองสามตัวได้บินออกมาจากแขนเสื้อของหลี่ฉางโซ่ว เมื่อพวกเขาสกัดกั้นศัตรู พวกเขาก็ระเบิดเส้นชีพจรปฐพีที่พื้นด้านหลังของพวกเขาทันที
เพื่อป้องกันไม่ให้ปีศาจใหญ่เหล่านี้ ไล่ตามพวกเขาที่หลบหนีจากระยะของการระเบิดวิญญาณครั้งใหญ่ เมื่อหลี่ฉางโซ่วและจ้าวเต๋อจู้หนีไปได้ในระยะสิบลี้จากเส้นชีพจรปฐพี พวกเขาก็รีบออกจากเส้นชีพจรปฐพี จากนั้นก็พุ่งหนีขึ้นไปในแนวเฉียงอย่างบ้าคลั่ง!
สามพันจั้งจากพื้นดิน… สองพันจั้ง…
ห้าร้อยจั้ง สามร้อยจั้ง!
หลี่ฉางโซ่วคว้าแขนของจ้าวเต๋อจู้ แล้วหันกลับมา จากนั้นเขาก็เล็งมือซ้ายไปที่ค่ายกลใหญ่ใต้ดินและกางนิ้วทั้งห้าของเขาก่อนที่จะปิดมันลงอย่างแรง!
เปิดตัวขึ้น!
ค่ายกลระเบิดวิญญาณปีศาจดิน!
บัดนั้น จิตใจของร่างหลักของเขาเต็มไปด้วยข้อมูลในทันที มีตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ทั้งหมด หนึ่งร้อยสี่สิบหกในชุดใต้ดินสองชุด และด้วยภายใต้เงื่อนไขที่มีตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์เพิ่มเติมขึ้นอีกสามสิบหกตัวที่กำลังถ่ายเทพลังเซียนอย่างบ้าคลั่ง บัดนี้พวกเขาทั้งหมดก็ได้มาถึงจุดวิกฤตแห่งขอบเขตเซียนจินแล้ว!
เต๋าสวรรค์ไม่ยินยอม พลังแห่งเต๋าสวรรค์สั่นสะเทือนและเกิดการระเบิดทำลายตนเองขึ้นจากเหตุการณ์นี้ แล้วพลังของการระเบิดวิญญาณก็เชื่อมต่อ ซ้อนทับ และเร่งปฏิกิริยาซึ่งกันและกัน!
เขารู้สึกเหมือนว่า จู่ๆ เขาก็พุ่งออกมาจากพื้นดินกะทันหัน สายลมร้องคำรามหวีดหวิวอยู่ข้างหูของเขา และเสียงการฆ่าฟันก็ดังสนั่น สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งสวรรค์และปฐพี
ด้วยความจริงที่ว่า บรรดาทหารปีศาจเหล่านี้สามารถต่อสู้กับทหารถั่วเซียนได้อย่างดุเดือดเลือดพล่าน ทำให้หลี่ฉางโซ่วตื่นตกใจในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเช่นกัน
หลี่ฉางโซ่วไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้มากนัก และทันใดนั้น จิตใจปลอดโปร่งที่เพิ่งว่างเปล่าของเขาก็เต็มไปด้วยข้อมูลอีกครั้ง
มีค่ายกลระเบิดวิญญาณสามชุดอยู่บนพื้นดิน!
“เทพวารี เจ้ากล้าดีอย่างไรกัน!”
ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงตะโกนที่คุ้นเคย และเห็นลำแสงกระบี่พุ่งวาบมาจากด้านข้าง
เมื่อจ้าวเต๋อจู้เห็นเช่นนั้น เขาก็เหวี่ยงร่างจำแลงของหลี่ฉางโซ่วไปทางงด้านหลังของเขาในทันที และเหวี่ยงวาดกวาดกระบี่ของเขาออกไปทั่ว แล้วลำแสงกระบี่ทั้งสองสายก็พุ่งปะทะกันกะทันหัน!
ผลที่ได้นั้น น่าอับอายเล็กน้อย …
ในขณะนั้น ร่างจำแลงที่กำลังอยู่ในความสับสนงงงันของจ้าวเต๋อจู้และหลี่ฉางโซ่วได้ถูกลำแสงกระบี่กวาดพัดจนปลิวกระเด็นออกไปทันที
นักพรตเต๋าชราที่กำลังแบกน้ำเต้าอยู่บนหลังได้บินมาจากขอบฟ้าไกล ร่างของเขาเคลื่อนไหวแวบวาบอย่างรวดเร็วสองสามครั้ง แล้วพุ่งไปหาหลี่ฉางโซ่วและจ้าวเต๋อจู้ในชั่วพริบตา
ทว่า…
ร่างหลักที่คอยควบคุมบัญชาการตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ทั่วทุกหนแห่งนั้น ไม่ใช่ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ที่มาพร้อมกับร่างจำแลงขององค์เง็กเซียน …
ในมุมต่างๆ ทางทิศใต้ ทิศตะวันตกเฉียงเหนือ และทิศตะวันออกเฉียงเหนือของภูเขาเหยาเซิง บัดนี้ ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ระเบิดวิญญาณปีศาจดินสามชุดได้ถูกกระตุ้นเปิดใช้งานได้สำเร็จแล้ว!
เกิดรอยแยกปรากฏขึ้นบนพื้นดินบนภูเขาเหยาเซิง และมีลำแสงสีขาวจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนสาดส่องผ่านออกมาจากรอยแยกนั้น…
………………………………………………………………..
[1] ในเวลาที่สั้นมากหรือเกิดขึ้นเร็วมาก เปรียบดั่งความเร็วของแสงสายฟ้ายามฟ้าแลบแปลบปลาบ และประกายไฟที่เกิดขึ้นเร็วมาก ยามตีหิน
[2] กระทำการได้ราบรื่น ไม่ติดขัด เป็นธรรมชาติ หรือพฤติกรรมที่ไม่ยึดติด เป็นอิสระ ดุจสายน้ำที่ไหลไปได้ทุกที่อยู่ตลอดเวลาต่อเนื่องกันอย่างไม่ขาดสาย และดุจเมฆที่ล่องลอยเคลื่อนคล้อยอยู่บนนภา
—————————————-
