ศิษย์พี่ของข้าจะมั่นคงเกินไปแล้ว - บทที่ 668 ผู้พิทักษ์! บรรพบุรุษที่อ่อนโยนที่สุดของเผ่าเวท! (1)
บทที่ 668 ผู้พิทักษ์! บรรพบุรุษที่อ่อนโยนที่สุดของเผ่าเวท! (1)
ที่ใจกลางเมืองชั้นในของเมืองเฟิงตู มีเกาะอมตะลอยอยู่เหนือหุบเหว มันเป็นแผ่นจานแนวตั้งที่ห่อหุ้มไปด้วยลำแสง
ในท้องฟ้าที่สลัวและต่ำนี้ ลำแสงที่ดูเหมือนหิ่งห้อยในคืนฤดูร้อนจำนวนนับไม่ถ้วนได้พุ่งมาจากทั่วทุกทิศทางและถูกแผ่นจานขนาดใหญ่นี้ดูดซับไป
นอกจากนี้ยังมีกระแสของวิญญาณสิ่งมีชีวิตไร้ที่สิ้นสุดกำลังเดินอยู่บนโซ่สีดำสนิทขนาดใหญ่สิบสาย
พวกเขาถูกเจ้าหน้าที่แห่งแดนยมโลกพาตัวออกไปจากตำหนักจ้าวแห่งแดนยมโลกทั้งสิบ แล้วตรงไปยังด้านหน้าของแผ่นจานสังสารวัฏหกวิถีอย่างต่อเนื่อง…
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หลี่ฉางโซ่วได้เห็นสถานการณ์เช่นนี้
เขาได้เห็นแผ่นจานสังสารวัฏหกวิถี ซึ่งส่งคนไปสู่สังสารวัฏเช่นกัน
ทว่าความคิดของหลี่ฉางโซ่วในครั้งนี้ ได้แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
ครั้งสุดท้ายที่เขารู้สึกสบายใจและมีความสุข ก็คือ ยามเมื่อเขาส่งอาจารย์ป้าเจียงอวี่ไปเกิดใหม่
เขาปล่อยวางความกังวลที่มีมาตลอดไปและชดเชยความเสียใจในชีวิตเซียนที่จำกัดของท่านอาจารย์เซียนจั๋วของเขา
ครั้งนี้เขารู้สึกกังวลใจมาก
กังวลใจมากจริงๆ!
“ม่อ ~ ใต้เท้าเทพวารี เมื่อใต้เท้าผู้คนนั้นไปประสบกับความทุกข์ยากแล้ว เป็นไปได้หรือไม่ว่า ท่านได้รับ…สิ่งนี้จากศาลสวรรค์แล้ว?”
“หยุดพูดจาเหลวไหลเถิด!”
หลี่ฉางโซ่วมองไปยังนิ้วหัวแม่มือที่ยกขึ้นข้างๆ เขาและกล่าวอย่างจริงจังว่า “ศาลสวรรค์มีไว้เพื่อปกปักรักษาความมั่นคงแห่งสวรรค์และปฐพีและระเบียบของสามอาณาจักร ท่านพูดเช่นนั้นไม่ได้!
ตำแหน่งเทพไม่ได้แสดงถึงอำนาจ ท่านและข้าเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่ช่วยเหลือเต๋าสวรรค์เท่านั้น”
หัววัวและหน้าม้ารีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
พวกเขาอยากจะพยายามระงับคำชมและคำเยินยอไว้บ้าง แต่พวกเขาก็ตระหนักได้ว่า เรื่องนี้ลำบากมากเกินไปสำหรับพวกเขาเผ่าเวท…
เมื่อว่ากันด้วยเหตุผล หากไม่ใช่เพราะการทำให้พวกเขาโง่เขลาอย่างมีเหตุผลแล้ว เหตุใดเทพผานกู่จึงให้ร่างกายและพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งแก่พวกเขาเพื่อให้พวกเขาล่าและสังหารเหยื่อที่ทรงพลังโดยไม่ต้องใช้สมองมากนัก?
ในยามนั้น พวกเขาทั้งสามเดินตามสายโซ่เหล็กขนาดใหญ่ที่อยู่ใต้ตำหนักจ้าวแห่งแดนยมโลกและบินไปทางแผ่นจานสังสารวัฏหกวิถีที่ด้านล่าง
หลี่ฉางโซ่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจ… ถามไปทั่ว
หลี่ฉางโซ่วถามผ่านการส่งข้อความเสียงว่า “สหายเต๋าทั้งสอง ราชินีโฮ่วถู่เป็นผู้อาวุโส ข้าควรอธิบายแก่นางอย่างไรดี?”
ควรอธิบายอย่างไร?
หัววัวพึมพำพร้อมกับขมวดคิ้ว “เทพวารี จู่ๆ ท่านก็ถามขึ้นมาอย่างกะทันหันเช่นนี้ พวกเราก็ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของท่านอย่างไร ม่อ”
หน้าม้ายังคงลูบแผงคอเรียบของเขาและอธิบายว่า “ใต้เท้าเทพวารี พวกเราสองคนเคยเห็นราชินีโฮ่วถู่ในสมัยโบราณเท่านั้น
หลังจากที่แดนยมโลกก่อตั้งขึ้น พวกเราก็ได้ยินองค์ราชินีพูดเพียงไม่กี่ครั้ง
แต่ท่านไม่ต้องกังวลไป องค์ราชินีเป็นบรรพบุรุษที่อ่อนโยนที่สุดของเผ่าเวทของเรา!”
บรรพบุรุษที่อ่อนโยนที่สุด…
ดียิ่ง หลี่ฉางโซ่วถอนหายใจอย่างโล่งอก
อืม ราชินีองค์ก่อนที่ข้าพบก็เป็นเพียงเรื่องบังเอิญล้วนๆ เท่านั้น และองค์ราชินีโฮ่วถู่ก็น่าจะมีตัวตนคล้ายกับ… เทพธิดาอวิ๋นเซียวแห่งสำนักบำเพ็ญเต๋าของข้าเช่นกัน
ต้าเต๋อโฮ่วถู่กลายเป็นแผ่นจานสังสารวัฏหกวิถี ซึ่งเป็นประโยชน์ต่อสิ่งมีชีวิตมากมายนับไม่ถ้วน!
เขาไม่รู้ว่า นางน่าจะมีท่าทางเยี่ยงไร!
ในขณะนั้น หลี่ฉางโซ่วก็ถูกหัววัวและหน้าม้าพาไปยังเกาะอมตะด้วยความคาดหวังบางเบาเช่นนั้น
เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า จักรวาลกำลังขยายออกไป
เกาะสังสารวัฏ ซึ่งภายนอกนั้น ดูเหมือนแออัด แต่ความจริงแล้ว มันกว้างใหญ่มาก
นรกสิบแปดขุมที่ถูกกดไว้ด้านล่างนั้น ความจริงแล้ว มันเทียบเท่ากับโลกใบเล็กสิบแปดใบ
“ใต้เท้า ท่านมาทางนี้สิ” หน้าม้าทำท่าทางผายมือเชื้อเชิญ และพาหลี่ฉางโซ่วไปที่ด้านข้างของแผ่นจานสังสารวัฏหกวิถี
หากเขาต้องการจะพบราชินีโฮ่วถู่ เขาก็ไม่อาจผ่านเข้าสู่เส้นทางการเกิดใหม่ได้
ที่ข้างแผ่นจานเจ็ดสี มีรูปปั้นหินขนาดใหญ่สองรูปที่ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนาจากแดนยมโลก
รูปปั้นทั้งสองนี้เป็นชายและหญิงซึ่งสอดคล้องกับหยางและหยิน และรูปปั้นทั้งคู่ก็คุกเข่าลงข้างหนึ่ง
พวกมันมีความสูงโดยรวมสูงกว่าพันจั้ง สูงราวกับภูเขา
พวกมันเป็นเหมือนฐานของแผ่นจานสังสารวัฏ ซึ่งอักขระเต๋าที่อยู่ในนั้น ทำให้หลี่ฉางโซ่วรู้สึกสะเทือนเล็กน้อย
รูปปั้นหินทั้งสองแบกแผ่นจานสังสารวัฏเอาไว้บนหลัง ราวกับว่าพวกมันกำลังใช้ไหล่รับน้ำหนักแห่งสังสารวัฏของสิ่งมีชีวิตเอาไว้
หลังจากนั้น…
ข้าควรจะไปที่ใดดี?
หลี่ฉางโซ่วขมวดคิ้วและมองไปยังรูปปั้นหินที่อยู่ตรงหน้าเขา
จากนั้นเขาก็ใช้สัมผัสเซียนรับรู้เพื่อตรวจสอบมัน แต่ก็ไม่พบทางเข้า ค่ายกลเวท หรือกฎห้ามใดๆ
หัววัวและหน้าม้ายังคงเป็นผู้นำทางต่อไป พวกเขาพาหลี่ฉางโซ่วไปที่หน้าผาแห่งหนึ่ง
หากสามัญสำนึกของหลี่ฉางโซ่วถูกต้อง ตอนนี้ เขาน่าจะอยู่ที่ด้านหน้านิ้วหัวแม่มือของรูปปั้นหินฐาน
หน้าม้าหยิบแผ่นหินที่ราชาฉินก่วงมอบให้และโบกมันเบาๆ ต่อหน้าเขา
จากนั้น หัววัวและหน้าม้าก็มองหน้ากัน ดวงตาของพวกเขาฉายแววเคร่งขรึมจริงจังขณะที่พวกเขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“วัว เจ้าพร้อมหรือไม่?”
“ม้า เจ้าลืมร้องฮี้ๆ ม่อ”
ชาวเผ่าเวทสงครามทั้งสองนี้จะร่ายคำสาปเผ่าเวทลึกลับบางอย่างหรือไม่?
หลี่ฉางโซ่วกระตือรือร้นขึ้นมาทันที เขาสนใจคำสาปลับของพวกเผ่าเวทเป็นอย่างมากมาตลอด ซึ่งอาจส่งผลต่อเต๋าใหญ่แห่งสวรรค์และปฐพีโดยไม่ต้องใช้พลังปราณวิญญาณ!
ในช่วงเวลาต่อมา จอมทัพดูดวิญญาณทั้งสองก็ร้องตะโกนออกมาพร้อมๆ กัน
“องค์ราชินี! เทพวารีแห่งศาลสวรรค์ขอน้อมพบท่าน! เขามีเรื่องสำคัญจะขอหารือด้วยขอรับ!”
ทันใดนั้น ก็มีลำแสงพุ่งออกมาจากหน้าผาเรียบและสาดส่องไปที่ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ของหลี่ฉางโซ่วและดึงมันออกไป
ในขณะนี้!
มีพลังงานสูงอยู่ข้างหน้า!
ดวงตาของของหลี่ฉางโซ่วพลันมืดดำ และเขาก็ขาดการติดต่อกับตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์อย่างสิ้นเชิง…
เฮ้?
นี่?
ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ของข้าขาดการติดต่อกับร่างหลักของข้า?!
ในยามนั้น ที่สำนักตู้เซียน ร่างหลักของหลี่ฉางโซ่วโผล่ออกมาจากมุมมืดในหอโอสถ และบีบนิ้วทำมุทราหยั่งรู้ทันที
ร่างจำแลงของเขาไม่ได้ถูกผู้อื่นทำลาย สถานการณ์ในเวลานี้เป็นเพียงปัญหาทางเคล็ดวิชาอย่างเดียวเท่านั้น
มีโลกใบเล็กพิเศษอยู่ในแผ่นจานสังสารวัฏหกวิถี ไม่มีทางที่จะสื่อสารกับโลกบรรพกาลได้
แม้แต่ร่างจำแลงจากตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ซึ่งมี “ความสามารถในการส่งกระแสจิต” เฉกเช่นเขา ก็จะสูญเสียสัมผัสเหนี่ยวนำทันทีหลังจากเข้าสู่จักรวาลนั้น!
………………………………………………………………..
