ศิษย์พี่ของข้าจะมั่นคงเกินไปแล้ว - บทที่ 673 การลงทัณฑ์ของพระแม่หวังหมู่ และปัญหาขององค์เง็กเซียน (3)
บทที่ 673 การลงทัณฑ์ของพระแม่หวังหมู่ และปัญหาขององค์เง็กเซียน (3)
หลงจี๋เกือบจะร้องไห้ออกมา นางคุกเข่าอยู่ข้างๆ หลี่ฉางโซ่ว ดวงตาคู่งามของนางเต็มไปด้วยความห่วงใย
แม่ทัพตงมู่รีบกล่าวว่า “องค์ราชินี!
สำหรับพระองค์แล้ว เทพวารีคือ ราชครูและสหายสนิท!
“ขอให้องค์ราชินีทรงโปรดเมตตาด้วย ไม่เช่นนั้น จะยากที่จะอธิบายเมื่อฝ่าบาทตรัสถามพระองค์!”
“แม่ทัพตงมู่ เจ้าไม่ต้องกังวล ข้ารู้ขีดจำกัดของตัวเองดี”
พระแม่หวังหมู่มีสีหน้าอ่อนลง และกล่าวอย่างสงบ
“เทพวารี เหตุใดถึงทำเช่นนี้? พระองค์ได้เสด็จลงไปยังโลกมนุษย์ ย่อมทำให้ทั้งสามอาณาจักรสั่นสะเทือน และไม่อาจปกปิดมันเอาไว้ได้อีกต่อไป
ในเมื่อเต๋าสวรรค์ได้เผยออกมาเป็นที่ประจักษ์แล้ว การกระทำของพระองค์จะเป็นประโยชน์ต่อการส่งเสริมเต๋าสวรรค์และพระองค์เอง ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่ดีเช่นกัน
ข้าเพียงแค่โกรธที่พวกท่านทั้งสองแอบวางแผนกันลับๆ แม้แต่พระองค์ก็ทรงปิดบังข้าด้วยซ้ำ!”
หลี่ฉางโซ่วถอนหายใจและกล่าวเบาๆ ว่า “ฝ่าบาทต้องทรงรักษาสัญญา”
“ตกลง” พระแม่หวังหมู่รับคำ
“ให้ข้าถามเจ้าสักหน่อย หากองค์เง็กเซียนถูกคนอื่นวางแผนทำร้าย แล้วเจ้าจะทำอย่างไร?”
“โปรดอย่ากังวลพระทัยไปเลย ฝ่าบาท” หลี่ฉางโซ่วกล่าว
“มีเพียงเสี้ยวหนึ่งของดวงวิญญาณของพระองค์เท่านั้นที่ลงไปยังโลกมนุษย์ พระองค์กำลังเข้าปิดด่านฝึกบำเพ็ญในหอสมบัติหลิงเซียว
ทุกสิ่งที่พระองค์ประสบในโลกมนุษย์จะเป็นเหมือนความฝันที่เหมือนจริงมากที่สุด พระองค์จะไม่ตกอยู่ในอันตรายใดๆ ฝ่าบาท”
“โอ้?”
ดวงตาของพระแม่หวังหมู่เป็นประกายในขณะที่นางเอ่ยเบาๆ ว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะลงไปสัมผัสกับความทุกข์ยากเช่นกัน
เจ้าคิดว่าอย่างไร เทพวารี”
ข้าเพิ่งรู้!
แม่ทัพตงมู่รีบกล่าวว่า “องค์ราชินี พระองค์ยังต้องจัดการสถานการณ์ต่างๆ ในศาลสวรรค์…”
พระแม่หวังหมู่แค่นเสียงกล่าวว่า “ปกติแล้ว ข้าก็ไม่ได้สนใจเรื่องของศาลสวรรค์
มนุษย์มีอายุขัยเพียงหลายสิบปี มันย่อมจะไม่ส่งผลกระทบอะไร
ส่วนเรื่องเล็กน้อยของศาลสวรรค์ ก็ให้เทพวารีและแม่ทัพตงมู่ พวกเจ้าทั้งสองต้องหารือและจัดการมันร่วมกัน
หากมีเรื่องเร่งด่วนใดๆ ก็ให้มาปลุกข้าที่สระหยกได้”
ชั่วขณะนั้น แม่ทัพตงมู่และหลี่ฉางโซ่วต่างพยายามเกลี้ยกล่อมพระนางอีกครั้ง แต่พระแม่หวังหมู่ก็ได้ตัดสินใจแล้ว
ดังนั้น พวกเขาทั้งสองคนจึงทำได้เพียงก้มศีรษะลงและยอมรับบัญชานั้น
ทว่าหลี่ฉางโซ่วก็ได้ตั้งคำถามสำคัญขึ้นมาว่า “องค์ราชินี พระองค์จะตามเสด็จหรือผ่านความทุกข์ยากโดยแยกจากฝ่าบาท?”
“แน่นอนว่าข้าต้องติดตามฝ่าบาทไป”
นอกจากนี้ พระแม่หวังหมู่ยังเข้าใจความหมายเบื้องหลังคำพูดของหลี่ฉางโซ่วอีกด้วย
นางกล่าวอย่างจริงจังว่า “เทพวารี เจ้ามีความสัมพันธ์อันดีกับผู้พิพากษาแห่งแดนยมโลก
ข้าเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนที่องค์เง็กเซียนจะจากไป เขาน่าจะขอร้องเจ้าหลายอย่าง
เขาต้องการให้เจ้าไปหาจ้าวแห่งแดนยมโลก และใช้ตำราแห่งชีวิตและความตายเพื่อกำหนดชากรรมชีวิต”
หลี่ฉางโซ่วก้มหน้าลงและกล่าวว่า “เทพน้อยไม่กล้าปิดบังองค์ราชินี นั่นเป็นความจริง
แต่นี่ก็ไม่ใช่คำขอจากพระองค์ เทพน้อยเพียงตัดสินใจของเทพน้อยเอง ด้วยเกรงว่า ประสบการณ์ของฝ่าบาทจะยากลำบาก พระองค์จะเหนื่อยล้าจากการฝึกฝนมากเกินไป…”
“ข้าจะเปลี่ยนมันเพื่อเขา”
เปลี่ยน? เปลี่ยน?
พระแม่หวังหมู่กล่าวว่า “ในเมื่อมันเป็นความทุกข์ยาก แล้วข้าจะถือว่าเป็นความทุกข์ยากได้อย่างไร? หากไม่ทนทุกข์อดทนต่อความยากลำบาก? ยิ่งอดทนต่อความยากลำบากมากขึ้น ก็ยิ่งเป็นประสบการณ์บ่มเพาะจิตใจมากขึ้นเช่นกัน
เทพวารีไม่ต้องห่วง ข้าจะรับผลที่ตามมาเอง”
หลี่ฉางโซ่วตกตะลึงกับพระแม่หวังหมู่เช่นกัน
พระแม่หวังหมู่รับสั่งอย่างจริงจังว่า “เหตุใดกัน? เทพวารี เจ้าดูมีปัญหา มันยากมากนักหรือ?”
“องค์ราชินี ตำราแห่งชีวิตและความตายได้ถูกตัดสินแล้ว…”
“เจ้าคิดว่า ข้าไม่รู้ว่า พู่กันพิพากษามีไว้เพื่ออะไรหรือ?
นอกจากนี้ เสี้ยววิญญาณขององค์เง็กเซียนก็ยังอยู่ในครรภ์มารดาของเขา และยังไม่ลงมาเกิดในโลก เช่นนั้นแล้ว จะไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้อย่างไร? ”
หลี่ฉางโซ่วทำได้เพียงแค่เปลี่ยนน้ำเสียงและกล่าวว่า “เทพน้อยยังต้องถามเรื่องนี้กับจ้าวแห่งแดนยมโลก ก่อนที่เทพน้อยจะสามารถรายงานให้องค์ราชินีได้”
“เจ้าไม่จำเป็นต้องถามหรอก ข้าตัดสินใจได้แล้ว เรื่องนี้ได้รับการตัดสินแล้ว”
พระแม่หวังหมู่ยังคงออกบัญชาอย่างสงบ
“เทพวารี เจ้าต้องจัดการให้วิญญาณของข้ากลับชาติมาเกิดในฐานะคู่เหมยม้าไม่ไผ่ของร่างกลับชาติมาเกิดขององค์เง็กเซียน เจ้าต้องให้ข้าได้แต่งงานกับเขาและอยู่ด้วยกันจนชั่วชีวิตและจบชีวิตด้วยกัน
เขาจะต้องประสบกับความยากลำบากนับพันครั้งในชีวิตของเขา ข้าจะเกิดมาในความมั่งคั่ง ข้าไม่สนใจความยากจนและจะตัดเลือกเขามาเป็นสามีของข้า จากนั้นเราก็แต่งงานกัน
เฮ้ ในเมื่อกำลังเผชิญกับ มันก็ควรจะดูเหมือนว่า กำลังผ่านความทุกข์ยาก”
หลี่ฉางโซ่วและแม่ทัพตงมู่ต่างมองหน้ากัน แล้วแม่ทัพตงมู่ก็ทำท่าทางเชื้อเชิญ
ที่ด้านข้างนั้น บัดนี้ หลงจี๋ได้สติกลับคืนมาแล้ว นางมองไปที่หลี่ฉางโซ่ว ซึ่งนอนอยู่บนพื้น จากนั้นก็มองไปที่พระมารดาของนาง
ดูเหมือนว่า นางจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
นางเอ่ยถามเบาๆ ว่า “พระมารดา ข้า…”
“จงบำเพ็ญเพียรอย่างมั่นคง”
พระแม่หวังหมู่กวาดสายตามอง หลงจี๋ตัวสั่นเล็กน้อย นางก้มหน้าลงและไม่กล้าเอ่ยวาจาใด
หลี่ฉางโซ่วถอนหายใจในใจของเขา
เขาอดจะนึกถึงความคาดหวังในดวงตาขององค์เง็กเซียนไม่ได้เมื่อยามที่เอ่ยถึง “แผนการอันงดงาม” เมื่อก่อนหน้านี้
ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกสงสารสิ่งมีชีวิตสูงสุดแห่งสามอาณาจักร โอรสแห่งเต๋าสวรรค์ และ “ผู้จัดการทั่วไป” แห่งสามอาณาจักร…
สามวันต่อมา ณ แดนยมโลก
หลี่ฉางโซ่วและจ้าวแห่งแดนยมโลกทั้งสิบต่างยืนอยู่หน้าแผ่นจานสังสารวัฏหกวิถี ซึ่งได้รับการชำระล้างอีกครั้ง
พวกเขาดึงแสงริบหรี่ออกมาจากกล่องหยกที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา แล้วด้วยการสะบัดนิ้วของพวกเขา พวกเขาก็ส่งแสงนั้นไปยังแผ่นจานสังสารวัฏหกวิถี
หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีสัญลักษณ์มงคลทุกชนิดปรากฏขึ้นในสามอาณาจักรอีกครั้ง
เหล่ามังกรและหงส์บนท้องฟ้าเหนือดินแดนเทวะทักษิณต่างส่งเสียงสะท้อนซึ่งกันและกัน
จากนั้นลำแสงสีทองก็ได้เข้าห่อหุ้มร่างของจ้าวแห่งแดนยมโลกทั้งสิบ เต๋าสวรรค์ได้ประทานบุญให้ครั้ง แต่น้อยกว่าบุญก่อนหน้านี้ครึ่งหนึ่ง
และแน่นอนว่า ลำแสงแห่งบุญสีทองนั้น ได้มุ่งตรงไปยังยอดเขาหยกน้อยเช่นกัน หลี่ฉางโซ่วพลันรีบเปิดใช้งานค่ายกลขนาดใหญ่เพื่อจัดการกับมัน
บุญนี้เกิดจากอะไร ?
หลี่ฉางโซ่วบีบนิ้วทำมุทราหยั่งรู้และเขาก็งุนงง ครั้งนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการส่งเสริมเต๋าสวรรค์
ลืมมันไปเถอะ มันยากที่ความลับสวรรค์จะถูกเปิดเผย การหักกำลังของเขาไม่สมบูรณ์
เป็นไปไม่ได้ที่บรรพจารย์เต๋าจะคิดว่า ละครเกี่ยวกับจริยธรรมของครอบครัวนั้นไม่เลว และมอบทุนในการผลิตละครให้กับ “ผู้กำกับ” และ “ผู้เขียนบท” อย่างไม่ได้ตั้งใจ
ในเวลาเพียงสองถึงสามวัน ข่าวที่ว่า องค์เง็กเซียนได้กลับชาติมาเกิดเพื่อฝึกฝนในโลกมนุษย์ก็ได้แพร่กระจายไปทั่วโลกบรรพกาลราวกับไฟป่า
เทพวารีแห่งศาลสวรรค์ถูกพระแม่หวังหมู่ลงโทษทัณฑ์ในเรื่องนี้
เขาถูกส่งไปที่หอลงทัณฑ์สวรรค์เพื่อรับโทษทัณฑ์และกลายเป็นที่ตลกขบขันสำหรับเหล่าผู้ฝึกบำเพ็ญ…
บนเกาะซานเซียน ในส่วนลึกของป่าอมตะ
ในขณะนั้น หน้าต่างไม้ของศาลาอันเงียบสงบได้ถูกเปิดออก และมีร่างงดงามยืนอยู่ข้างหน้าต่างอย่างเงียบๆ พักหนึ่ง
ครั้นเมื่อลมพัดผ่านป่ามา นางก็หายวับไปในพริบตา เหลือเพียงหน้าต่างไม้ที่ว่างเปล่าเท่านั้น นางหันกลับมาและถอนหายใจเบาๆ
………………………………………………………………..
