ศิษย์พี่ของข้าจะมั่นคงเกินไปแล้ว - บทที่ 717 ความปรารถนาที่จะปลดพันธนาการ (3)
บทที่ 717 ความปรารถนาที่จะปลดพันธนาการ (3)
ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่เสวียนตูกล่าวด้วยความประหลาดใจว่า “หรือว่า จู่ๆ ต้าเต๋อโฮ่วถู่ก็แตะต้อง?”
หลี่ฉางโซ่วถอนหายใจเบาๆ และลุกขึ้นยืน พลางกวาดล้างความเศร้าโศกในใจของเขาออกไป
มีแผนการและอุบายนับพัน แต่เขาก็ยังถูกปรมาจารย์จอมปราชญ์ของเขาจัดเตรียม!
ทุกอย่างล้วนถูกจัดเตรียมไว้เมื่อเขาบอกให้ไป!
ปรมาจารย์จอมปราชญ์ของเขาขอให้เขารออยู่ที่อาณาจักรหงหลินเพราะเขาทำนายว่าเขาจะไม่เพิกเฉยต่อบิดาของโหย่วฉินเสวียนหย่า!
นอกจากนี้ก็ยังรู้ว่าเขาไม่ต้องการมีส่วนร่วมในกรรม เขาเพียงต้องปกป้องวิญญาณของราชาเฒ่าเท่านั้น!
เดิมทีหลี่ฉางโซ่วคิดว่าการพิจารณาของปรมาจารย์จอมปราชญ์ในเวลานั้น จำกัดอยู่เฉพาะที่เสวียนเหนี่ยวให้กำเนิดซางเท่านั้น…
ดูจากท่าทีตอนนี้แล้ว ยังคงมีแผนการที่ใหญ่กว่านั้นอยู่ในแดนยมโลก!
เมื่อหลี่ฉางโซ่วส่งราชาเฒ่าไปยังแดนยมโลก ในทันทีที่ประตูสู่นรกขุมที่สิบแปดเปิดออก โฮ่วถู่ก็สัมผัสได้ถึงรัศมีแห่งเต๋าไท่ชิงบนร่างกายของเขา
และราชินีโฮ่วถู่ก็ขอความช่วยเหลือจากเขาและดึงเขาเข้ามาอยู่ที่นี่ทีละขั้นตอน!
จุดเริ่มต้นของทั้งหมดนี้ล้วนมาจากคำสัญญาที่เหล่าจื้อไท่ชิงได้ให้ไว้กับโฮ่วถู่ในสมัยโบราณ …
“ไม่ต้องกังวล จงทำตามความคิดของเจ้าเอง แล้วสำนักไท่ชิงจะช่วยเจ้าจัดการในส่วนที่เหลือเอง”
แผนการของจอมปราชญ์คืออะไร?
เขาอยู่ในระดับขอบเขตที่แตกต่างจากหลี่ฉางโซ่วอย่างสิ้นเชิง หลี่ฉางโซ่วเป็น “เซียนน้อยแห่งโลกบรรพกาล”!
ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่เสวียนตูหัวเราะเบาๆ
“เพียงคุ้นเคยกับมัน”
นิสัย…
ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่เสวียนตูกล่าวต่อว่า “เป็นเรื่องยากที่จะใช้สัมผัสเซียนรับรู้ของเจ้าเพื่อตรวจสอบสถานที่แห่งนี้ ข้าได้หยั่งรู้ถึงตำแหน่งของจ้าวแห่งแดนยมโลกทั้งสองคนแล้ว พวกเรารีบไปกันก่อนเถิด”
“ขอรับ” หลี่ฉางโซ่วเห็นด้วย
จากนั้นปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่เสวียนตูก็พาเขาขี่เมฆ บินตรงไปยังส่วนลึกของทะเลทราย
ในขณะนั้น ช่วงระยะสัมผัสเซียนรับรู้ของหลี่ฉางโซ่วได้ถูกระงับไปเก้าในสิบส่วน นอกจากนี้ ปราณวิญญาณของหลี่ฉางโซ่วยังสามารถระดมพลังวิญญาณได้น้อยมาก
ปราณวิญญาณผู้ฝึกบำเพ็ญเต๋าจะสามารถเผยพลังของพวกเขาได้เพียงสามในสิบส่วนเท่านั้น
หลี่ฉางโซ่วถามปู่เจดีย์ ซึ่งปู่เจดีย์ก็ได้ตอบกลับอย่างสงบว่า “ไม่มีผลกระทบอะไรเลย…”
จากมุมมองนี้ กระแสนิยมของโลกบรรพกาลที่เน้นให้ความสำคัญกับสมบัติเวทและไม่สนใจพลังเวทเท่าใดนักก็สมเหตุผลในระดับหนึ่งเช่นกัน
ทั้งสองบินไปชั่วขณะหนึ่ง และท้องฟ้าที่มืดครึ้มแต่เดิม ก็ถูกแหวกออกราวกับแหวกผ้าม่าน
ดุจดั่งดวงดาวที่ไร้ชั้นบรรยากาศบดบัง มีความมืดมิดอยู่เหนือศีรษะของเขา ประดับประดาไปด้วยดวงดาวอันไร้ที่สิ้นสุด และที่ใต้ฝ่าเท้าของเขาก็คือ ทะเลทรายสีทองที่แผ่ขยายกว้างไกลออกไปไม่รู้ที่สิ้นสุด
มี ‘หมู่ดาราจักร’ สีสันสดใสลอยอยู่กลางท้องฟ้าและไหลผ่านทะเลแห่งดวงดาว
ในขณะนั้นหลี่ฉางโซ่วก็ตระหนักรู้แจ้งในใจ …
นั่นคือ สังสารวัฏหกวิถี
“ศิษย์พี่ ที่นี่มีทิวทัศน์ไม่เลวเลย”
“สถานที่แห่งนี้น่าจะได้รับการเปลี่ยนแปลงจากแท่นหัวใจของราชินีโฮ่วถู่ แท่นหัวใจที่เรียกว่าเป็นทะเลแห่งสัมผัสทางวิญญาณด้วยเช่นกัน” ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่กล่าวอย่างอบอุ่น “ร่างของราชินีโฮ่วถู่ได้กลายเป็นแผ่นจานสังสารวัฏหกวิถี และนี่ก็เป็นที่พำนักแห่งสุดท้ายของนาง”
ทันใดนั้น หลี่ฉางโซ่วก็เข้าใจ หากแผ่นจานสังสารวัฏหกวิถีเป็นร่างของราชินีโฮ่วถู่ เช่นนั้น สถานที่แห่งนี้ก็คือ แท่นหัวใจของราชินีโฮ่วถู่
นั่นย่อมจะอธิบายได้ว่า เหตุใดสถานที่แห่งนี้จึงถูกแยกออกจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง และไม่มีการแลกเปลี่ยนพลังวิญญาณกับจักรวาลหลักแห่งโลกบรรพกาล…
ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น จู่ๆ ทะเลสาบหินหนืดก็ปรากฏขึ้นมาต่อหน้าเขา มันก็กลายเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิง
ทันใดนั้นปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ก็ขมวดคิ้วและกล่าวว่า “นี่เป็นปัญหายากลำบากมากกว่าครั้งก่อน”
จิตใจตึงเครียดของหลี่ฉางโซ่วพลันยิ่งตึงเครียดขึ้น “ความชั่วร้ายหรือความปรารถนาขอรับ?”
ทันทีที่กล่าวจบ จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงลมจากทางด้านหลังเขา
หลี่ฉางโซ่วหันกลับมาและหน้าผากของเขาก็เต็มไปด้วยเส้นสายสีดำ เขาเอ่ยอันใดไม่ออกทันที
ในขณะนั้นมีดวงดาวหลายสิบดวงได้ตกลงมาจากท้องฟ้ายามราตรี และกลายเป็นลูกไฟขนาดมหึมาที่พุ่งเข้าหาปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่และเขาอย่างต่อเนื่องไม่หยุด!
“ไปกัน”
ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ร้องตะโกนเบาๆ และใช้มือซ้ายจับแขนของหลี่ฉางโซ่วเอาไว้ แล้วพุ่งออกไปข้างหน้า
ทุกครั้งที่ร่างของเขาเคลื่อนไหวแวบวาบไปอย่างรวดเร็ว เขาก็จะทิ้งระยะห่างระหว่างกันออกไปหลายร้อยลี้!
พวกเขาทั้งสองคนบินออกจากระยะของ “การระเบิด” ไปได้อย่างปลอดภัย ปราศจากอันตรายใดๆ
ในขณะนั้นดวงดาวดวงเล็กๆ ก็กวาดไถแดนหินหนืดห่างออกไปในรัศมีหลายพันลี้อีกเรื่อยๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า
ภาพเหตุการณ์นั้นน่าตื่นเต้นอย่างยิ่ง และทำให้หลี่ฉางโซ่วรู้สึกเสียวซ่าที่หนังศีรษะของเขา
นอกจากนี้ ยังมีร่างสัตว์ร้ายรูปมนุษย์หินขนาดยักษ์อีกตัวหนึ่งคลานออกมาจากทะเลสาบหินหนืด
เมื่อเห็นเช่นนั้น ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ก็อดจะส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้ และทันใดนั้น เขาก็สะบัดแขนเสื้อ แล้วมนุษย์หินยักษ์ก็ล้มลง แตกเป็นเสี่ยงๆ ทันที
“เพียงกลเม็ดเล็กน้อยเท่านั้น”
ในขณะนั้นแผนภาพไท่จี๋บนฝ่ามือของปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่หมุนไปเล็กน้อย จากนั้นเขาก็คว้าร่างของหลี่ฉางโซ่ว แล้วเคลื่อนไหวแวบวาบไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง
คราวนี้พวกเขาข้ามระยะทางไปอย่างสุดรู้ และไปปรากฏตัวในวังที่ทรุดโทรมแห่งหนึ่ง
ในยามนั้น ภาพเหตุการณ์เดิมที่ครึกครื้นมีชีวิตชีวาในห้องโถงก็ดูเหมือนจะมีคนมากดปุ่มหยุดไปชั่วคราว…
เวลานั้นราชาฉู่เจียงยืนร้องไห้น้ำตาคลอเบ้าอยู่ข้างถังไม้ที่ตรงมุมห้อง เขาพันผ้าโพกศีรษะหลากสีสันสดใสเอาไว้รอบศีรษะที่ดุร้ายของเขา
เขาถือบุปผาสดใสสองดอกเอาไว้ในมือ เห็นได้ชัดว่า เขาเป็นคนเผ่าเวทที่หยาบกระด้างและสง่างาม แต่ในขณะนั้นเขากำลังหน้าแดง และดึงกลีบบุปผาตรงนั้น แล้วโปรยลงไปในถังไม้…
ในยามนั้น ดวงตาของราชาฉู่เจียงเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ราวกับว่าเขากำลังกล่าวว่า “มันจบลงแล้ว มันจบลงแล้ว” ทว่ามือของเขาก็ยังเคลื่อนไหวไม่ได้หยุดเลย
จากนั้นเขาก็มองไปที่ราชาฉินกวงอีกครั้ง…
ในขณะนั้น หัวหน้าของจ้าวแห่งแดนยมโลกทั้งสิบตำหนัก ซึ่งเป็นผู้นำแห่งแดนยมโลกในเวลานี้ ได้นอนอยู่บนหนามแหลมสีดำโดยมีแผ่นหินขนาดมหึมาอยู่บนร่างของเขา
ที่ด้านบนของแผ่นหินมีเท้าหยกที่บอบบางคู่หนึ่ง ผิวของนางใสและโปร่งแสง แต่เล็บของนางนั้นมีสีแดงฉานราวกับเปื้อนเลือด
หาก “ความเศร้าน้อย” เป็นร่างจำแลงแห่งอารมณ์ทั้งเจ็ดของโฮ่วถู่ที่เขาเคยเห็นมาก่อนหน้านี้นั้น เป็นสตรีวัยยี่สิบเอ็ดยี่สิบสองปีที่อยู่ในช่วงเวลาที่งดงามที่สุด คนที่เขาเห็นในขณะนี้ ก็เหมือนเด็กสาววัยสิบหกสิบเจ็ดปี
