ศิษย์พี่ของข้าจะมั่นคงเกินไปแล้ว - บทที่ 777 หลิงจูจื่อในรูปแบบนี้ (3)
บทที่ 777 หลิงจูจื่อในรูปแบบนี้ (3)
ปีศาจเฒ่าหลายสิบตนลุกขึ้นยืนพร้อมกันและโค้งคำนับให้ลู่หยา
“รับบัญชา!”
“เฮ้อ” ลู่หยาถอนหายใจ ในขณะนั้น ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความอับจนหนทาง
“หากจอมทัพไป๋เจ๋อสามารถช่วยพวกเราได้ แล้วเหตุใดพวกเราต้องกังวล…
ช่างเถิด จอมทัพไป๋เจ๋ออยู่อย่างสันโดษ และใช้ชีวิตอย่างสบายๆ ไร้กังวลมาหลายปีแล้ว
ในเวลานี้ เขาคงจะใช้ชีวิตอย่างสนุกอยู่ท่ามกลางหมู่เมฆ”
แม่ทัพลู่รีบกล่าวว่า “พวกเราจะพยายามให้เป็นไปตามคำสั่งของท่านอย่างเต็มที่ขอรับ!”
“ข้าโล่งใจนักที่มีแม่ทัพลู่และพวกเจ้าอยู่ด้วย”
ลู่หยายิ้มและกล่าว เขาเก็บคำก่นด่าสาปแช่งเอาไว้ในใจ ดวงตาของเขายังเต็มไปด้วยความกังวล
ในเวลาเดียวกันนั้น บนยอดเขาหยกน้อย…
“ท่านไป๋ อย่าเติมอาหารอีกเลย! ทุกคนกินกันไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!”
“ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร สหายเต๋า หาได้ยากนักที่ท่านจะมีความสุขเช่นนี้ มาดูข้าแสดงฝีมือให้ท่านเห็นอีกครั้ง!”
หลี่ฉางโซ่วส่ายศีรษะ
สำนักบำเพ็ญเต๋าหยินได้กุนซือหรือพ่อครัวกัน?
ทว่าเมื่อพิจารณาจากชีวิตประจำวันของสำนักบำเพ็ญเต๋าหยินแล้ว พ่อครัวก็มีประโยชน์มากกว่ากุนซือจริงๆ
การบำเพ็ญเพียรบนภูเขานั้น มุ่งเน้นความเงียบและความสงบสุขตามธรรมชาติ
ในที่สุดเสียงก็กลับไปสู่ความเงียบงัน และงานเลี้ยงก็เลิกราในที่สุด
พวกเขาเพียงลาจากกันไปในช่วงสั้นๆ เท่านั้น แล้วจะกลับมาพบกันใหม่ได้อย่างมีความสุขในครั้งต่อไป
ยามราตรีที่เต็มไปด้วยดวงดาว จี้อู๋โหย่ว ผู้อาวุโสว่านหลินหยุน หลี่ฉางโซ่ว และหลิงเอ๋อร์ต่างก็ได้ออกจากยอดเขาเฮยฉือไปตามลำดับ
เหลือเพียงไป๋เจ๋อเท่านั้นที่ส่งเสียงร้องเพลงเบาๆ และถือม้วนตำรากลับไปอ่านที่บ้านของเขาในยามค่ำคืน
สามวันต่อมา หลี่ฉางโซ่วกำลังศึกษาวิชาลับแปดเก้าบนยอดเขาหยกน้อย ทันใดนั้นจิตใจของเขาก็ถูกรบกวนกะทันหัน
หลี่ฉางโซ่วบีบนิ้วทำมุทราหยั่งรู้ และจิตของเขาก็กลับคืนสู่ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ยังที่พำนักของเทพวารีแห่งศาลสวรรค์ทันที
เขาจัดเส้นผมและเสื้อคลุมให้เรียบร้อยก่อนจะก้าวเดินออกจากห้องทำงานพร้อมกับถือแส้หางม้าของเขา
ที่ด้านนอกประตู เปี้ยนจวงถือยันต์หยกอยู่ เขาก้มศีรษะลงและรายงานว่า “ใต้เท้าเทพวารี บุตรเต๋าจากภูเขาเฉียนหยวนได้ส่งยันต์หยกส่งสารนี้มาขอรับ
เขาบอกว่าสิบสองเซียนจินแห่งสำนักบำเพ็ญเต๋าฉาน ไท่อี่เจินเหรินจะเชิญท่านไปร่วมงานเลี้ยงที่ถ้ำจินกวงแห่งภูเขาเฉียนหยวนขอรับ!”
“โอ้?”
หลี่ฉางโซ่วคว้ายันต์หยกและอ่านเนื้อหาอย่างละเอียด
เขาสัมผัสได้ถึงอักขระเต๋าที่หลงเหลืออยู่บนนั้น
เป็นไท่อี่เจินเหรินซึ่งสำเร็จในเต๋าใหญ่หยินหยางบางส่วนจริงๆ
แล้วปรมาจารย์หยินหยางผู้ยิ่งใหญ่หาข้าด้วยเหตุใดกัน?
เขาไม่มีอะไรทำ และอยากโต้คารมหรือไม่?
หลี่ฉางโซ่วใคร่ครวญอยู่พักหนึ่งแล้วพยักหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “ข้ารู้แล้ว เจ้าห้ามบอกเรื่องนี้กับผู้ใด”
“ขอรับ! เช่นนั้น ข้าขอลาไปก่อน!”
เปี้ยนจวงรับคำพร้อมกับประสานมือคารวะ จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและกำลังจะจากไป
ทันใดนั้นหลี่ฉางโซ่วก็มีความคิดผุดขึ้นมา…
“ช้าก่อน”
หากข้าจงใจนำกลุ่มทหารสวรรค์ออกจากประตูสวรรค์แล้วเยื้องย่างไปที่ภูเขาเฉียนหยวนอย่างยิ่งใหญ่ ข้าก็อาจกระตุ้นให้กลุ่มปีศาจเข้าปิดล้อม
ด้วยวิธีนี้ ข้าก็จะสามารถระบุข้อกล่าวหาการกระทำผิดของลู่หยาได้สำเร็จ และปล่อยให้บรรดาปรมาจารย์แห่งสำนักบำเพ็ญเต๋าฉานออกโจมตีเหล่าปีศาจอย่างมีเหตุผลและชอบธรรม
ทว่าเพียงขณะที่เขามีความคิดเช่นนั้น หลี่ฉางโซ่วก็ละทิ้งมันไปทันที
แน่นอนว่า นั่นเป็นแผนการที่ดีจริงๆ แต่หากเป็นเช่นนั้น มันก็จะเป็นเรื่องยากที่เหล่าทหารสวรรค์ซึ่งเขานำออกมาจะเอาชีวิตรอดได้
ไม่ต้องเสียสละเช่นนั้น ยังมีวิธีการเอาชนะปีศาจหลายวิธี นอกจากนั้น เวลานี้ จังหวะก็ยังไม่ค่อยดีนัก…
เปี้ยนจวงประสานมือคารวะ แล้วถามว่า “ใต้เท้าเทพวารี?
ข้าผู้เป็นแม่ทัพอยู่นี่แล้วขอรับ หากท่านมีสิ่งใดให้ทำ โปรดสั่งข้ามาเถิดขอรับ”
หลี่ฉางโซ่วคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และกล่าวอย่างอบอุ่นว่า “รองผู้บัญชาการเปี้ยน เมื่อไม่นานมานี้ เจ้ามีส่วนร่วมช่วยเหลือในผลงานของตำหนักครองคู่
ข้ามีงานที่นี่ ไม่รู้ว่ารองผู้บัญชาการเปี้ยนสนใจหรือไม่”
“แม้ร่างจะถูกบดขยี้ทำลายร่าง กระดูกแหลกสลายเป็นชิ้นๆ จนตาย ข้าก็จะทำขอรับ!”
“ไม่ต้องถึงเพียงนั้น ไม่ต้องถึงเพียงนั้น” หลี่ฉางโซ่วหรี่ตาและหัวเราะเบาๆ
“ข้าเพียงแค่อยากให้เจ้าเผยเสน่ห์ส่วนตัวของเจ้าและนำไปสู่การปฏิบัติ
ก่อนหน้านี้รองผู้บัญชาการเปี้ยนเคยบอกหลักการทุกรูปแบบให้เทพเฒ่าจันทราฟัง”
เอ๋?
เปี้ยนจวงกะพริบตาและสับสน
……
ภูเขาเฉียนหยวนตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของภูเขาคุนหลุน มันอยู่ไม่ไกลจากภูเขาคุนหลุนมากนัก
มันถูกซ่อนเร้นอยู่ที่จุดตัดกันของเขตแดนประตูภูเขาแห่งสำนักเซียนใหญ่สองสามสำนัก ซึ่งให้ความรู้สึกราวกับอยู่ในเมือง
ผู้ฝึกบำเพ็ญคนใดก็ตามที่ได้รับข้อมูลดีกว่า ย่อมจะรู้ว่าภูเขาเฉียนหยวนเป็นสถานที่เต๋าของไท่อี่เจินเหริน
สำนักเซียนสองสามสำนักยังได้ระบุให้ในรัศมีหลายร้อยลี้รอบภูเขานั้น เป็นพื้นที่ต้องห้าม และโดยปกติแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดกล้ารบกวนพวกเขา
แน่นอนว่า เซียนจินธรรมดาไม่อาจทำลายค่ายกลพิทักษ์ขุนเขาขนาดใหญ่บนภูเขาเฉียนหยวนนี้ได้
ในยามนั้น เมฆขาวลอยลงมาจากท้องฟ้าและบินตรงไปยังภูเขาเฉียนหยวน
แน่นอนว่า ผู้เป็นเซียนชราซึ่งมีเส้นผมสีขาวและสวมเสื้อคลุมสีขาวที่กำลังยืนอยู่บนนั้นก็คือ
เทพวารีแห่งศาลสวรรค์ที่มีชื่อเสียง
ความจริงแล้ว นั่นคือ ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์เซียนจินคุณภาพชั้นสูงของหลี่ฉางโซ่ว
เมื่อไท่อี่เจินเหรินเชิญเขา เขาไม่ได้เน้นมาว่า ต้องให้ร่างหลักของเขามา
ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ของหลี่ฉางโซ่วนั้นเป็นร่างจำแลงวิญญาณ
ดังนั้นจึงไม่ถือว่าการใช้มันจะเป็นการหยาบคายไร้มารยาท
………………………………………………………………..
