ศิษย์พี่ของข้าจะมั่นคงเกินไปแล้ว - บทที่ 826 ออกจากดินแดนเทวะทั้งห้าชั่วคราว (2)
บทที่ 826 ออกจากดินแดนเทวะทั้งห้าชั่วคราว (2)
หลิงเอ๋อร์พบว่ามันแปลก นางคิดว่าจะมีระลอกคลื่นและรอยร้าวในหัวใจเต๋าของนาง
แต่ทุกครั้งที่มีบุรุษมาสารภาพกับนาง หลิงเอ๋อร์ก็จะสงบมาก นางจะแสดงรายการข้อเท็จจริงและเหตุผลให้กับอีกฝ่าย
นางบอกว่า นางถือคบเพลิงให้ใครบางคนมานานแล้ว และตอนนี้ นางก็กำลังฝึกฝนอยู่ข้างนอกเพื่อหาประสบการณ์ และนางยังช่วยสนับสนุนให้พวกเขาได้ค้นพบความสุขของตัวเองอีกด้วย
เมื่อนางกลับมาสู่การรับรู้ของนาง และคิดถึงเรื่องนี้อย่างละเอียดรอบคอบ นางก็ตระหนักได้ว่าหัวใจของนางได้รับการเติมเต็มจากหลี่ฉางโซ่วแล้ว และไม่มีที่ว่างให้ทนต่อร่องรอยของผู้อื่นได้แม้แต่น้อย
“ศิษย์พี่หน้าโง่ ท่านยืนกรานที่จะให้ข้าฝึกฝนข้างนอกเป็นเวลาสามปี”
หลิงเอ๋อร์พึมพำกับตัวเองและใช้หลีกลี้ปฐพีซ่อนกาย แล้วนางก็จากไปอย่างเงียบๆ และมุ่งหน้าไปยังทะเลบูรพา
หลังจากที่นางออกจากเมืองเฉินถัง และพบสถานที่เงียบสงบเพื่อซ่อนตัว นางก็เปิดใช้งานตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ที่อยู่ห่างออกไปนับพันลี้ แล้วฉีดพิษเซียนเทียนเข้าไปในสัตว์ปีศาจระดับเซียนเทียนที่หมดสติไปแล้ว
หลังจากจัดการกับศพและรวบรวมวิญญาณที่เหลืออยู่แล้ว ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ก็เผาตัวเองในใต้ดิน
หลิงเอ๋อร์หยิบยันต์หยกที่ศิษย์พี่ของนางมอบให้นางออกมาและสูดลมหายใจเข้าลึก
ได้โปรดเถิด ขออย่าให้เป็นภารกิจที่ใช้เวลานานเลย อย่าเป็นภารกิจที่ใช้เวลานานเลย อย่าเป็นภารกิจที่ใช้เวลานานเลย!
หลิงเอ๋อร์สวดอ้อนวอนเอยู่ในใจของนางสามครั้ง นางก็ลืมตาและมองเข้าไปข้างใน
เอ๋?
ไฉนถึงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง?
หลิงเอ๋อร์เอียงศีรษะ ‘หรือว่ามีพวกปีศาจที่อยู่ที่นั่นเพื่อสร้างตัวเลข?
หรือว่า ข้าจำเป็นต้องใช้ร่างหลักของข้าเพื่อเข่นฆ่าปีศาจเซียนเสิ่นหนึ่งร้อยตน?
ทว่ามันก็คงไม่ปลอดภัยหากจะใช้ร่างหลักของข้าอย่างส่งเดช…’
“แค่กๆ!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงการเคลื่อนไหวบางอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหันอยู่ข้างๆ นาง จากนั้นหลิงเอ๋อร์ก็หนีไปในพื้นโลกพร้อมด้วยเสียงดังหวือๆ แล้วหลิงเอ๋อร์ก็หนีห่างออกไปหลายร้อยจั้ง
ทว่านางก็หยุดอย่างรวดเร็ว และใช้สัมผัสเซียนรับรู้ของนางจับจ้องมองไปยังร่างที่กำลังยืนอยู่ตรงตำแหน่งที่นางเคยยืนอยู่เมื่อสักครู่นี้
“ศิษย์พี่?”
“ข้าเอง” หลี่ฉางโซ่วตอบอย่างสงบ
“หือ?”
หลิงเอ๋อร์ส่งข้อความเสียง “ข้าไม่เชื่อเจ้า เจ้าจะพิสูจน์ได้อย่างไรกัน”
หลี่ฉางโซ่วกล่าวว่า “ใครบางคนมีสถิติการอาบน้ำสูงสุดวันละสิบสองครั้ง
ตอนที่นางมีวัยได้สิบสามปี นางก็ถูกงูกัดและร้องไห้นานกว่าสามชั่วยาม
เมื่อถึงวัยสิบเจ็ดปี นางก็ได้เรียนรู้ที่จะเย็บผ้าเนื้อนุ่มใส่เสื้อตัวในของนาง…”
“ศิษย์พี่!”
หลิงเอ๋อร์ตะโกนเสียงดังแล้วลอยออกมาจากพื้น จากนั้นนางก็ตีลังกากระโดดกลับโดยเอามือไปด้านหลังแล้วหัวเราะคิกคัก
“ภารกิจเสร็จสิ้น!
ข้าสามารถกลับไปที่สำนักในตอนนี้ได้หรือไม่เจ้าคะ?”
“นี่เป็นเพียงภารกิจแรกเท่านั้น” หลี่ฉางโซ่วก็ดึงยันต์หยกออกมาจากมือของนาง และลบถ้อยคำบรรทัดนั้นออกไป เผยให้เห็นถ้อยคำเล็กๆ บรรทัดที่สอง และเขายังเปลี่ยนแปลงเนื้อหาบางส่วนใหม่อีกด้วย
หลิงเอ๋อร์อดจะก้มศีรษะและเอามือจับหน้าผากของนางเอาไว้ไม่ได้
มันถูกเขียนขึ้นโดยตรง!
หลี่ฉางโซ่วยัดคืนยันต์หยกกลับเข้าไปในฝ่ามือของหลิงเอ๋อร์ แล้วยิ้มพลางกล่าวว่า “ข้าอยากจะทำให้เจ้าหมดสติก่อนที่จะเขียนบทที่สอง
ครั้งนี้ ข้าเห็นว่าเจ้าทำผลงานได้ดีและผ่านขั้นตอนแรกของการทดสอบอย่างสมบูรณ์ไปแล้ว และข้าก็ละเว้นส่วนนี้
เป็นอย่างไรบ้าง?
ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมานี้ เจ้าเก็บเกี่ยวอะไรได้บ้าง?”
หลิงเอ๋อร์เม้มริมฝีปากและหัวเราะเบาๆ
นางถอดหน้ากากออก แล้วสวมชุดปลอมตัว จากนั้นนางก็เอามือไพล่หลังและเดินไปรอบๆ หลี่ฉางโซ่วสองครั้ง แล้วก็หัวเราะคิกคักออกมาไม่หยุด ดวงตาของนางแทบจะระเบิดเป็นเสียงหัวเราะออกมา
“ศิษย์พี่ มีบุรุษหกคนที่อยากจะเป็นตู่บำเพ็ญเต๋าของข้านะ หกคน”
หลี่ฉางโซ่วสะบัดนิ้วดีดศีรษะของหลิงเอ๋อร์อย่างแม่นยำ นางเจ็บปวดมากจนแทบจะร้องไห้
“หากเจ้าชมชอบใครสักคน ข้าก็สามารถไปหาเทพจันทราเพื่อช่วยเจ้าได้ เช่นนี้เป็นอย่างไรเล่า?”
“ศิษย์พี่งี่เง่า ข้าแค่ล้อเล่นเท่านั้น”
หลิงเอ๋อร์บ่นพึมพำเบาๆ “ข้ายังอยากอยู่เคียงข้างท่าน ศิษย์พี่ ท่านอย่าไล่ข้าไปนะ”
หลี่ฉางโซ่วยิ้มอย่างอบอุ่นและกล่าวอย่างจริงจังว่า “การทดสอบครั้งที่สองนั้นค่อนข้างอันตราย จำไว้ว่า จงอย่าฝืนตัวเอง แล้วอวดเก่ง
หากเจ้าทำการทดสอบทั้งสามเสร็จสิ้นก่อนเวลาล่วงหน้า เจ้าก็สามารถกลับไปที่สำนักก่อนเวลาได้หากเจ้าไม่อยากอยู่ข้างนอกต่อ”
“การทดสอบอันใดกัน?”
หลิงเอ๋อร์ก้มศีรษะลงและมองดูยันต์หยกในมือของนาง เมื่อนางเห็นประโยคในนั้น นางก็อดจะตกใจไม่ได้
นางรีบเงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็ว แต่สายตาของนางก็เห็นแค่ความว่างเปล่า หลี่ฉางโซ่วไปอยู่ที่ใดแล้ว?
มันราวกับว่าเขาไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน และทำให้หลิงเอ๋อร์เข้าใจผิดๆ และคิดว่ามันเป็นความฝัน
หลิงเอ๋อร์มองไปที่ยันต์หยกในมือของนางอีกครั้ง แล้วก็ขมวดคิ้ว
“จงไปตามแผนที่นี้แล้วค้นหาเกาะ อย่าเปิดเผยที่อยู่ของเจ้า และช่วยเหลือโหย่วฉินเสวียนหย่าที่ถูกปีศาจกักตัวเอาไว้”
“ศิษย์พี่หญิงโหย่วฉิน เหตุใดกัน…” หลิงเอ๋อร์ไม่กล้าอยู่นาน
นางรีบใช้วิธีหลบหนีและเข้าสู่ทะเลบูรพา จากนั้นนางก็เดินทางไปตามแผนที่ในยันต์หยก และรีบไปที่เกาะร้าง
ไม่ไกลจากด้านหลังหลิงเอ๋อร์ กองทัพตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ก็ยังคงติดตามนางต่อไป
ความจริงแล้ว สิ่งที่หลิงเอ๋อร์ไม่รู้ก็คือ สาเหตุที่พวกปีศาจตื่นตระหนกมากในระหว่างการทดสอบครึ่งปีมานี้ ส่วนใหญ่เป็นเพราะปีศาจเฒ่าที่แข็งแกร่งที่สุดสองสามตนที่อยู่ในขอบเขตเซียนจินได้หายตัวไปในชั่วข้ามคืน
………………………………………………………………..
