ศิษย์พี่ของข้าจะมั่นคงเกินไปแล้ว - บทที่ 864 ความสมดุลของทุกสรรพสิ่ง (1)

บทที่ 864 ความสมดุลของทุกสรรพสิ่ง (1)

สู้ สู้ สู้…

เขาใช้ไม้เฉียนคุนควบคุมจักรวาล และใช้เวทหลบหนีระดับสูงสุด เขาปรับจิตใจและกลับสู่ร่างเดิม แล้วพยายามอย่างเต็มที่เพื่อสรุปหาวิธีที่ปลอดภัยที่สุดในการช่วยชีวิตผู้คน

ก่อนที่กลุ่มปีศาจที่ทรงพลังแห่งเผ่าปีศาจเหล่านั้นจะพุ่งมาถึง พวกเขาได้เอาชนะวิญญาณแมงป่องและเสือปีศาจสามหัวที่อยู่ตรงหน้า และช่วยเหลืออาจารย์และแม่ทัพตงมู่!

ท่านอาจารย์!

ขณะที่ร่างต่างๆ พัวพันกัน ไม้เฉียนคุนก็สั่นเทา แล้วจู่ๆ หลี่ฉางโซ่วก็ตกตะลึงกะทันหัน

ข้าเอง เกิดอันใดขึ้น?

หัวใจเต๋าของเขายังคงสั่นไหวอย่างต่อเนื่องในขณะที่หลี่ฉางโซ่วก็ยังเคลื่อนไหวไม่หยุด ทว่าเขาได้เริ่มถอยห่างจากข้างเสือปีศาจไปหลายสิบจั้ง

ในขณะนั้นไม้เฉียนคุนก็กวัดแกว่งไปมาเบาๆ และเปล่งแสงวิบวับ แล้วทิ้งแก่นแท้ของแมงป่องที่กำลังสวมชุดเกราะสีขาวบริสุทธิ์ ซึ่งไม่อาจแยกแยะเพศได้เอาไว้เบื้องหลัง

หลี่ฉางโซ่วโฉบไปข้างหน้า และสายฟ้าบนฝ่ามือของเขาก็เบ่งบานออกมา แล้วม่านสายฟ้าก็เต็มไปทั่วท้องฟ้าและฟาดตรงไปที่เสือปีศาจจากทั่วทิศทุกทาง

ทันใดนั้นปีกของเสือปีศาจก็พุ่งออกมาพร้อมด้วยลำแสงเลือด และห่อหุ้มตัวเองด้วยแสงสีเลือดเพื่อต้านทานสายฟ้า

หลบหนีสายฟ้า!

หลี่ฉางโซ่วหลบหนีเข้าไปในสายฟ้า แล้วถือไม้เฉียนคุน พุ่งเข้าไปหาเสือปีศาจตัวใหญ่อีกครั้ง

ทว่าหัวใจเต๋าของเขาได้ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายอย่างมาก

เหตุใดเขา…ถึงทำตัวขาดสติยั้งคิดและไม่ระมัดระวัง?

อาจารย์ของเขาต้องได้รับการช่วยเหลือ แต่การมาที่ดินแดนเทวะอุดรเพียงลำพังนั้น ไม่ใช่ทางเลือกที่ปลอดภัยหรือฉลาดที่สุด

ในขณะนี้ มีการต่อสู้ดุเดือดรุนแรง ซึ่งจะทำให้ท่านอาจารย์ตกอยู่ในอันตรายได้ง่ายมากขึ้น

หากเป็นตัวตนปกติของเขา เขาก็ย่อมจะหาปรมาจารย์สักสองสามคนร่วมเดินทางไปกับเขาด้วย แม้มันจะไม่ใช่การ ‘หันเหความสนใจ’ และกดดันพวกเผ่าปีศาจก็ตาม…

อาจารย์ลุงจ้าว และเทพธิดาอวิ๋นเซียวอยู่ในรายชื่อของผู้ที่จัดการภัยพิบัติในครั้งนี้แล้ว

หากเขาไม่ต้องการให้พวกเขาลงมือ เขาก็ยังขอความช่วยเหลือจากหวงหลงเจินเหริน ไท่อี่เจินเหริน และอวี่ติ้งเจินเหริน ซึ่งเดิมทีพวกเขาเป็นปรมาจารย์ผู้ไม่ได้ประสบปัญหาใดในช่วงมหาทัณฑ์สวรรค์มาตั้งแต่แรก…

อย่างมากที่สุด เขาก็จะตกรางวัลชิ้นใหญ่ให้กับพวกเขา

หากขอให้พวกเขาลงมือกระทำการ แล้วพวกเขาจะปฏิเสธคำขอของศิษย์ของสำนักบำเพ็ญเต๋าหยินได้อย่างไร?

เหตุใดข้าถึงกำจัดความคิดนั้นเพราะอาจารย์ลุงจ้าว และเทพธิดาอวิ๋นเซียวเมื่อข้าขอความช่วยเหลือ?

มีข้อกังขา…

เมื่อชนเผ่าซางผงาดขึ้น ทันใดนั้นภัยพิบัติก็เกิดขึ้น และจู่ๆ ท่านอาจารย์ของเขาก็ออกไป เมื่อเขาพยายามหยุดท่านอาจารย์ของเขา จู่ๆ เขาก็รู้สึกไม่เห็นด้วยและอวดดี

ในขณะนั้นสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่ในใจ จริงๆ แล้วมันเป็นเพียงแค่ไปศาลสวรรค์เท่านั้น

แต่เพียง…เท่านั้นหรือ?

เกิดอะไรขึ้น?

เขาใช้หลบหนีสายฟ้าในขณะที่ไม้เฉียนคุนยังคงบุกโจมตีไปข้างหน้า และการโจมตีของแมงป่องโบราณที่อยู่ข้างหลังเขา ก็ถูกทิ้งไว้ด้านหลังทั้งหมดด้วยเวทหลบหนีของหลี่ฉางโซ่ว

ในการต่อสู้ที่ดุเดือด หลี่ฉางโซ่วก็กำลังคิด ไตร่ตรอง และมองหาแหล่งที่มาของความผิดปกติของเขา

แต่ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไร เขาก็ตามมาทันที่นี่แล้ว และกำลังจะถูกพวกปีศาจโบราณที่ทรงพลังแห่งเผ่าปีศาจปิดล้อม

นี่เป็นสถานการณ์ที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้

ดูเหมือนว่าตัวเขาเองจะได้รับผลกระทบจากอะไรบางอย่าง

ในขณะนี้ ปราณวิญญาณของร่างเต๋ากำลังต่อสู้กับพวกเผ่าปีศาจที่ทรงพลัง

ทว่าส่วนลึกในใจของเขาก็คือ เขากำลังต่อสู้กับผู้ดำรงอยู่ที่ไม่รู้จัก

มีเสียงไม่ยอมรับเล็กน้อยของราชินีจอมปราชญ์ ดูเหมือนว่ามันยังคงวนเวียนอยู่ในใจของเขา

“คนผู้นั้นได้กลายเป็นส่วนสำคัญของวิวัฒนาการแห่งเต๋าสวรรค์”

เต๋าสวรรค์ ภัยพิบัติ ผู้อาวุโสพเนจร…

ทันใดนั้น หลี่ฉางโซ่วก็นึกถึงเทพธิดาอวิ๋นเซียวที่เขารู้จักดีกว่า นางอ่อนโยนราวกับน้ำ อ่อนโยนและน่ารัก และเต็มไปด้วยความความเคารพนบนอบต่อจอมปราชญ์

ทว่าในช่วงมหาทัณฑ์สวรรค์ นางก็ยังคงลงเอยด้วยการไปโจมตีจอมปราชญ์ ร่วมกับน้องสาวทั้งสองคนของนาง

สิ่งมีชีวิตทั้งมวลในสวรรค์และปฐพีล้วนอยู่ในเต๋าสวรรค์

เต๋าใหญ่ห้าสิบ สวรรค์ใช้สี่สิบเก้า[1] และคำสอนของสำนักบำเพ็ญเต๋าเจี๋ยก็คือหนึ่งลี้หนีหาย[2]

หนึ่งลี้…

หนีหาย…

ในการต่อสู้ที่ดุเดือด ตอนนี้หลี่ฉางโซ่วก็เข้าใจได้อย่างถ่องแท้แล้ว!

ก่อนหน้านี้เปลือกตาของเขากระตุกเล็กน้อย ทว่าหาใช่เพราะเขาสัมผัสได้ถึงภัยพิบัติไม่ – ระดับฐานพลังของเขายังด้อยกว่าไป๋เจ๋อมาก

ไป๋เจ๋อยังคงต้องทำการหยั่งรู้ก่อนที่เขาจะสัมผัสได้ถึงภัยพิบัติ แล้วเขาจะสัมผัสถึงมันล่วงหน้าก่อนได้อย่างไร

ในเวลานั้นเปลือกตาของเขากระตุกและเขาก็รู้สึกได้ถึงอันตรายเล็กน้อยอยู่ในใจ

เป็นสวรรค์เต๋าที่ลงมือกับเขา!

หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง ปรมาจารย์เต๋าสวรรค์ต้องการใช้เขาให้ทำบางสิ่งในระหว่างเกิดมหาทัณฑ์สวรรค์!

ปวดหัว

ในเวลานี้ ดูเหมือนว่า เขากำลังต่อสู้กับผู้ทรงพลังยิ่งใหญ่ของเผ่าปีศาจ แต่จริงๆ แล้วเขากำลังต่อสู้กับมหาทัณฑ์สวรรค์จริงๆ แม้การเผชิญหน้าครั้งนี้จะไม่รุนแรงมากเกินไปนัก แต่จากมุมมองนี้…

มีโอกาสกว่าแปดในสิบส่วนที่จะช่วยเหลือของแม่ทัพตงมู่ไม่ได้

ไม่ เขาไม่อาจสรุปเช่นนั้นได้ นี่อาจเป็นความคิดที่เกิดขึ้นหลังจากถูกภัยพิบัติรบกวน

ไม่ว่าความเป็นไปได้ที่อาจารย์จะตกอยู่ในอันตรายนั้นจะต่ำเพียงใด ก็ละเลยมันไปไม่ได้

นอกจากนี้ยังมีความเป็นไปได้ที่เต๋าสวรรค์จะค้นพบมานานแล้วว่าเขากำลังจะได้พบใครบางคนในมหาทัณฑ์สวรรค์ปราบดาเทพ และใช้อาจารย์ของเขาเป็นตัวเร่งและรับมือพวกเผ่าปีศาจเพื่อทำลายเขา!

ในขณะนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการปกป้องตัวเขาเองและช่วยเหลืออาจารย์ เขาต้องรักษาสิ่งสำคัญนี้ไว้ก่อนที่จะคิดจะช่วยเหลือแม่ทัพตงมู่

ไม่เช่นนั้น เขาจะไม่สามารถช่วยใครได้เลย

ทว่าจะช่วยได้อย่างไร?

………………………………………………………………..

[1] มาจากคัมภีร์อี้จิง ประโยคเต็มคือ เต๋าใหญ่ห้าสิบ สวรรค์ใช้สี่สิบเก้า หนึ่งลี้หนีหาย ได้รับการตีความในหลายแง่มุม แต่โดยรวมแล้ว หมายถึง ทุกสรรพสิ่งล้วนไม่แน่นอน เราคิดว่าทุกสรรพสิ่งในสวรรค์และปฐพีล้วนมีสมดุลของมันมาแต่แรกหรือเป็นไปตามวิถีและกฎการดำเนินการ การพัฒนาของสิ่งต่างๆ ของมันเอง แต่มักจะมีหนึ่งลี้หนีหายจากลิขิตที่เป็นตัวแปรลึกลับคาดเดาไม่ได้

[2] คือโอกาสของการอยู่รอดเส้นทางหนึ่ง