ศิษย์หลานข้า ระวังอย่าหลงผิด - ตอนที่ 172 เน่ยตันอสูรกลืนฟ้า

ราชาปีศาจห่างจากอสูรกลืนนภาไม่ไกลมาก จึงถูกแสงสีแดงกลืนกินวิญญาณของอสูรกลืนนภาโจมตีโดนอย่างจัง ถึงแม้คาถาสะกดวิญญาณจะสะกดวิญญาณไว้ในร่าง แต่อาการบาดเจ็บของเขาก็ไม่เบา จิตไม่นิ่ง!

“ชายแก่ ยันต์!” อวิ๋นเจี่ยวพูดขึ้น

“อ่อๆ” ชายแก่ที่ตามมาหยิบยันต์รวมจิตยื่นออกไปให้

อวิ๋นเจี่ยวแปะยันต์เข้าที่หัวหมาป่าของราชาปีศาจ ประคองจิตของเขาได้ทันเวลา ราชาปีศาจถึงได้ฟื้นกลับมาเป็นร่างมนุษย์ เธอหยิบยาออกมาหลายเม็ดให้อีกฝ่ายกินลงไป ราชาปีศาจถึงได้ดีขึ้น

“ขอบคุณหมออวิ๋น” ราชาปีศาจกล่าวขอบคุณ

“ไม่ต้องเกรงใจ” อวิ๋นเจี่ยวโบกมือ ก่อนจะพูดเสริม “อย่าลืมจ่ายเงินก็พอ!” ค่ารักษาไม่คิดได้ แต่ค่ายาต้องเอากลับมา

“…”

หยวนเจียงที่ส่งวิญญาณเสร็จแล้วลอยลงมา อวิ๋นเจี่ยวยื่นเม็ดยาไปให้ อีกฝ่ายรีบกลืนลงไป ”ขอบคุณศิษย์หลานช่วยเหลือ” หากไม่ใช่อวิ๋นเจี่ยวช่วยได้ทันเวลา เขาคงถูกอสูรกลืนนภาดึงวิญญาณออกมา

เพียงแต่คาถาสะกดวิญญาณที่ใหญ่จนน่ากลัวนั้น…

เขาเหลือบมองอาจารย์ที่ยืนทำหน้าเรียบเฉยอยู่ด้านข้างอวิ๋นเจี่ยว เอาเถอะ ไม่น่าแปลกเลยสักนิด!

╮(╯﹏╰）╭

“เรื่องยังไม่จบ!” อวิ๋นเจี่ยวชี้ไปด้านหน้า

คนทั้งสองถึงหันไปมองก้อนสีดำ นอนกลิ้งไปมาอยู่บนพื้น อีกทั้งยังร้องโอดครวญเป็นครั้งครา เมื่อเทียบกับอสูรยักษ์ราวภูผาเมื่อกี้นั้น อสูรกลืนนภาในตอนนี้มีขนาดเท่ากับสุนัขธรรมดาไปแล้ว

หยวนเจียงสีหน้าดำทะมึน กำดาบในมือไว้แน่น “ปล่อยให้ปิศาจเดรัจฉานนี้อยู่ทำลายโลกทั้งสามต่อไม่ได้”

พูดจบเขาก็เสกดาบลมออกมา ในขณะที่กำลังจะถูกตัวของอสูรกลืนนภา ได้ยินเพียงเสียงดาบลมนั้นถูกพลังที่มองไม่เห็นบางอย่างดีดออก

ทั้งสามคนผงะ นาทีถัดมาเสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น “ไม่คิดว่าพวกเจ้าจะเอาชนะอสูรกลืนนภาได้”

เห็นเพียงมิติข้างตัวของอสูรกลืนนภาบิดเบี้ยวไป ร่างในชุดสีเขียวเข้มปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน ชายหนุ่มนั้นมีอายุราวยี่สิบปี เขาสวมชุดยาวสีเขียวเข้ม รูปร่างผอมแห้งเล็กน้อย ลักษณะเหมือนเป็นผู้มีการศึกษา เพียงแต่ดวงตาสีดำของเขาดูลึกล้ำ ราวกับนาทีถัดมาจะมีพายุถาโถมออกมา

มุมปากของเขายกขึ้น เผยให้เห็นรอยยิ้มเย็นชา อสูรกลืนนภาที่อยู่ด้านข้างเหมือนจำคนที่มาใหม่ได้ ร้องครวญครางใส่เขาทีหนึ่ง ราวกับกำลังฟ้อง

อวิ๋นเจี่ยวรู้ถึงตัวตนของเขาทันที

“หลินติง!”

“เสิ้งหวน!” ราชาปีศาจที่อยู่ด้านข้างโพล่งออกมาพร้อมกัน แต่ชื่อที่เขาเรียกนั้นกลับแตกต่างกัน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง คนทั้งคนนิ่งอึ้งไป ราวกับไม่อยากเชื่อ

ทั้งสามคนผงะ เกิดอะไรขึ้น คนรู้จัก?!

“จี้โจว ไม่เจอหลายพันปี ไม่คิดว่าเจ้าจะยังจำข้าได้” ชายหนุ่มคนนั้นหัวเราะเสียงเย็น สายตาของเขาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยว “ไม่เหมือนกับเผ่าปีศาจอื่นที่เนรคุณ พวกมันคงจะลืมไปแล้วว่าทำไมถึงยังมีชีวิตอยู่!”

สายตาของราชาปีศาจเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ยากจะอธิบาย สักพักถึงได้พูดขึ้น “เสิ้งหวนทำไมเจ้าถึง…เจ้าไม่ได้…”

“ไม่ได้ตายแล้ว?” อีกฝ่ายหัวเราะออกมา “เรื่องที่ข้าจะทำยังไม่สำเร็จ จะตายง่ายๆ ได้อย่างไร ถึงข้าจะไปถึงยมโลก แต่ข้าก็จะคลานกลับมา”

ราชาปีศาจราวกับนึกอะไรบางอย่างได้ มองไปยังอสูรกลืนนภาข้างตัวเขา “เจ้า…เป็นคนปล่อยอสูรกลืนนภาออกมา!”

“ใช่” อีกฝ่ายไม่ได้ปฏิเสธ รอบยิ้มบนหน้ายิ่งลึกขึ้น เขาก้มลงมองอสูรกลืนนภาข้างกาย ก่อนจะพูดขึ้น “มันเติบโตเร็วเกินไป ข้าเกือบจะควบคุมมันไม่อยู่ ดีที่พวกเจ้า…”

“…” หมายความว่าอะไร

เขาพูดอย่างมีนัยสำคัญ อสูรกลืนนภายิ่งร้องโอดครวญเสียงดังมากขึ้น ราวกับกำลังอ้อนชายหนุ่ม มันพยายามถูไถขาของชายหนุ่ม เผยหน้าท้องให้อีกฝ่ายอย่างเชื่อใจ ชายหนุ่มก้มตัวลงเล็กน้อย เอื้อมมือไปลูบอสูรกลืนนภา ก่อนจะพูดเสียงเบา “เลี้ยงเจ้ามานานขนาดนี้ ถึงเวลาที่เจ้าต้องตอบแทนข้าแล้ว”

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน แต่สายตาของเขากลับเปลี่ยนไป มือที่ลูบไล้ผ่านร่างของอสูรกลืนนภาปรากฏแสงสี่เขียว ก่อนจะทะลุตัวของอีกฝ่ายไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นบนฝ่ามือของเขาก็มีเน่ยตันสีทอง ส่วนอสูรกลืนนภาที่กำลังออดอ้อนอยู่เมื่อครู่ ยังไม่ทันจะได้ส่งเสียงร้องก็หมดลมหายใจไปทันที ร่างสีดำสนิทสลายหายไป

คนที่อยู่ในสถานการณ์ต่างตกตะลึง เกิดอะไรขึ้น

เสิ้งหวนถือเน่ยตันไว้ในมือ สายตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขากวาดตามองทุกคน “ขอบใจที่พวกเจ้าควบคุมปิศาจเดรัจฉานนี้ ข้าถึงได้เน่ยตันของมันออกมาง่ายเพียงนี้”

ทุกคนผงะ เขาจงใจ! เขาปล่อยอสูรกลืนนภาออกมาก็เพื่อให้พวกเขาบั่นทอนพลังของอสูรกลืนนภา เพื่อให้เขาหยิบเน่ยตันได้ง่าย

“วันนี้เป็นวันสำคัญ” เขามองท้องฟ้า ก่อนจะพูดต่อ “ข้ายังมีธุระ ไม่อยู่คุยกับพวกเจ้าแล้ว” พูดจบมิติด้านหลังเขาบิดเบี้ยว เผยให้เห็นหลุมกว้าง ในขณะที่เขากำลังจะถอยเข้าไป

“คิดหนี!” หยวนเจียงโบกดาบในมือโจมตีออกไป

คนทางนั้นกลับไม่มีท่าทีหลบหลีก เพียงแต่โบกมือขึ้นราวกับดึงสิ่งที่พรางตาออกไป ทันใดนั้นข้างตัวของเขาปรากฏร่างของหญิงสาวในชุดสีชมพู

“หลีเอ๋อ! เดี๋ยว!” สีหน้าของราชาปีศาจเปลี่ยนไปในทันใด เขาพุ่งออกไปต้านการโจมตีของหยวนเจียงโดยไม่สนใจอะไร

“ราชาปีศาจ!” หยวนเจียงคิดจะห้ามอีกฝ่ายแต่ไม่ทันการ ชายหนุ่มพาหญิงสาวถอยเข้าไปในหลุมดำ และหายไปต่อหน้าของพวกเขาแล้ว

“หลี่เอ๋อ…” ราชาปีศาจจับไปที่บาดแผล สีหน้าซีดเผือด ท่าทางร้อนใจอย่างยิ่ง “ทำไมต้องจับหลี่เอ๋อไป เขาก็รู้ว่าหลี่เอ๋อคือ…” เขาพูดเพียงครึ่งเดียวก็หยุดลง ท่าทางกระสับกระส่ายราวกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้

“ราชาปีศาจ เกิดอะไรขึ้นกันแน่” อวิ๋นเจี่ยวถาม

เห็นได้ชัดว่าราชาปีศาจรู้จักกับคนเมื่อครู่ อีกทั้งยังสนิทกัน เพียงแต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงดึงปีศาจแมวจี้หลีมาเกี่ยวข้อง ใช่แล้ว หญิงสาวที่ถูกเสิ้งหวนจับไปเมื่อครู่คือจี้หลี!

“เขาคือใครกันแน่ ทำไมต้องจับจี้หลีไป”

ราชาปีศาจกวาดตามองทุกคน เมื่อเห็นว่าไม่สามารถปิดบังต่อได้ เขาจึงทำได้เพียงกัดฟันพูดความจริงออกมา “เสิ้งหวนคือ…ราชาปีศาจคนก่อน!”

“ฮะ?” ทั้งสามคนผงะ โลกปีศาจชอบขัดแย้งภายในขนาดนี้?

“โลกปีศาจมีราชาปีศาจทั้งหมดสามคน คนแรกคือมหาราชจื่อเฉิน! คนที่สองคือเขา จากนั้นถึงเป็นข้า” ราชาปีศาจอธิบาย “ข้าและเขาล้วนเป็นแม่ทัพเอกภายใต้ท่านมหาราช เพียงแต่ต่อมาเกิดการจลาจลภายในโลกปีศาจ ท่านมหาราชใช้ตนเองเป็นเครื่องเซ่นข่ายพลังผนึกพลังปีศาจที่ออกมาจากเหวปีศาจสีแดง เสิ้งหวนเคียดแค้นเผ่าพันธุ์ปีศาจที่ทรยศหัหลัง เขาตั้งตนเป็นราชาปีศาจ ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่ทรยศทั้งหมดโลกปีศาจในตอนนั้นเลือดไหลนองเป็นแม่น้ำ เผ่าพันธุ์จำนวนมากล้วนสูญพันธุ์ จากนั้นเขาหายตัวไป ข้าคิดว่าเขา…ไม่คิดว่าตอนนี้กลับมาแล้ว”

อวิ๋นเจี่ยวเหลือบมองราชาปีศาจ ก่อนจะถามตรงประเด็น “เช่นนั้น…จี้หลีคือใคร”

“…” ราชาปีศาจผงะไปทันที